Hoofdstuk 1 - Pax
De regen kletterde genadeloos tegen het groezelige glas. Buiten rukte de wind de ramen bijna uit hun sponningen en kraakte het hout vervaarlijk. Pax kroop dichter naar de haard en warmde zijn handen aan het magere vuurtje dat steeds uit dreigde te gaan. Hij rilde van de kou die het natte weer met zich had meegebracht en wilde zich het liefst oprollen in een stel warme dekens.
Toch deed hij dat niet.
De duif van Genesis was aangekomen en het beestje was er slecht aan toe. Het had dagen gevlogen om Argenta te bereiken en ging bijna van zijn stokje. Pax was enorm had geschrokken toen het dier tegen het raam was gevlogen en even had hij gedacht dat de vogel overleden was, maar hij bleek het gehaald te hebben.
'Je had moeten schuilen in dit weer,' mompelde hij terwijl hij de vogel nog wat dichter naar het vuur schoof – maar niet dicht genoeg om hem te verbranden. 'Welk beest is nou zo dom?'
Natuurlijk gaf de duif geen antwoord, maar er kon wel een zacht en hees gekras af. Pax zuchtte overdreven. Het dier moest Genesis' orders – die waarschijnlijk iets waren geweest als: 'Zorg verdomme dat je er zo snel mogelijk bent!' – iets te letterlijk hebben genomen. Het beest had zich wel kapot kunnen vliegen. 'Ik hoop dat je je snel beter voelt.'
Hij leunde vermoeid achterover en kroop beter op de harde, houten stoel die zijn nieuwe woonst was geworden voor vannacht. Het kleine kamertje dat hij huurde, kon ermee door, maar Pax droomde nog steeds van een echt huis met zijn vader, zoals het ooit was geweest. Het was absurd dat hij net voor die man was weggerend en gedwongen was geweest om naar een ander land te vluchten.
Het leven in Argenta was nog zo slecht niet, maar toch kon het niet opboksen tegen Terra. Hier was het weer beter, alsof het altijd zomer was, maar de mensen waren van een heel ander volk. Hun gedragingen waren anders, de taal was niet hetzelfde, en ze leefden op een manier die Pax niet begreep. Hij miste Terra iedere dag meer en vroeg zich vaak af hoe het met Genesis ging. En met Syren.
Pax was er niet zeker van, maar de laatste maanden werd hij geteisterd door nachtmerries en onheilspellende voortekens. Ze gingen over bloed en dood, schaduw en duisternis, en brachten hem van de wijs wanneer hij schreeuwend wakker schoot en de hele buurt bij elkaar gilde. Soms droomde hij ook over iets anders. Over iemand anders. Hij zag zijn moeder terug in zijn domen, als een spookachtige reïncarnaties van zichzelf.
Het moeilijkste was nog wel dat hij het er met niemand over kon hebben. De inwoners van Argenta begrepen het niet en niemand van hen was Begaafd, dus Pax hield zijn Gaven ook angstvallig geheim. Als hij op het land werkte en de planten bemestte, durfde hij zijn Floragave wel eens te gebruiken om het graan sneller te laten groeien, maar meer dan dat deed hij niet in het openbaar – het was te riskant.
Hij zuchtte. 'Nou, nu heb ik jou toch als vriend,' mompelde hij tegen de duif. Het beestje zag er al wat beter uit nu zijn veren waren opgedroogd en stak zijn kop vanonder de laag dekens naar buiten. Een zacht koerend geluidje verliet zijn snavel. Fronsend boog Pax zich voorover en stak zijn hand uit.
De duif beet hard in zijn vinger. 'Verdomme!' vloekend trok Pax zijn hand terug en zoog op het wondje, de metaalachtige smaak van bloed ontstond in zijn mond. 'Waarvoor was dat nou weet goed?'
De vogel bleef krassen en naar zijn poten pikken. Pax liet zijn blik afglijden en hapte plots naar adem. 'Natuurlijk...' Heel voorzichtig deze keer reikte hij naar de poten van de duif en haalde de brief eraf, waarna hij de dekens weer rond het beestje wikkelde. De duif kraste tevreden en bleef stil liggen.
Zwijgend rolde Pax de doorweekte bladeren open en bekeek wat erop geschreven stond.
Pax,
Deze brief is niet afkomstig van Genesis, maar van mij, Duvall. Ik wil je meedelen dat er een vreselijk iets is gebeurd. De Daemonen hebben aangevallen. Ze vonden een manier om de harten van onze leerlingen binnen te dringen en hun gedachtegang te verzieken. Tijdens de Optocht werd de koning vermoord en kwamen velen van ons om, maar Genesis is nog in leven.
Wel is ze in levensgevaar en vecht ze voor haar leven, maar het komt goed, ik sta erop. Ik stuur deze brief niet voor jou, maar voor haar. Ze dwong me – op een helder moment – om jou in te lichten. Ik hoop dat je hier iets aan hebt en je niet ongerust maakt.
Groeten,
Duvall, Begaafde, eerste officier van het leger.
Fronsend en met wild bonkend hart opende Pax de tweede brief en probeerde het uitgelopen handschrift te ontrafelen.
Pax,
Ik weet niet hoe ik dit moet overleven. Ik ben 's nachts wakker geworden en heb de duif geroepen en het dier bevolen om meteen te vliegen en deze brief ook met zich mee te nemen. Ik word geplaagd door nachtmerries en beelden van dood en verderf. Wat is dit Pax? Wat is er met Terra gebeurd?
Liefs,
Genesis
Verbijsterd las hij de beide brieven opnieuw en begreep niet wat hij zag. De koning was dood? De vorst van Terra? De man die het land bestuurde was er niet meer? Pax schudde verbijsterd zijn hoofd en liet de woorden bezinken.
Toen dacht hij aan Genesis – in levensgevaar – en zijn hart bonkte onnatuurlijk hard tegen zijn borst. Het was een afschuwelijk gevoel om deze brief aan te krijgen, te horen wat er was gebeurd, maar niets te kunnen doen. Het liefste was Pax nu op een schip gesprongen dat hem regelrecht naar Terra zou hebben gevoerd om te gaan kijken bij Genesis, maar dat was wel het laatste wat hij moest doen.
Hij kon niet terug. Niet zolang Arox daar nog ronddoolde, opzoek naar hem. Hij had zich voorgenomen om eerst zijn Gaven te leren beheersen en beter te begrijpen vooraleer hij overhaastte beslissingen zou nemen. Het was veel te riskant om er ineens vandoor te gaan, want er bestond nog altijd een kans dat Arox hem ergens opwachtte en dan kon hij Genesis al helemaal niet meer helpen.
Zuchtend zakte hij achterover in zijn stoel en kneep de brieven bijna fijn tussen zijn vingers. Dit was geen nieuws dat hij had willen horen, maar hij was Duvall dankbaar voor zijn geruststellende woorden. En als het Genesis was gelukt om daar nog een korte tekst bij te voegen, moest het wel wat beter met haar gaan.
De duif draaide zijn kopje en staarde hem met een helder glimmend oog aan, de vlammen weerspiegeld op het vlies. Pax zuchtte diep. 'Ja, wat?'
De duif koerde nogal luid en ietwat bestraffend. Pax fronste diep. 'Wat is er nou? Heb je nog niet door dat ik geen Faunameester ben? Ik kan je niet verstaan, oké?'
Gekrenkt probeerde het dier met zijn vleugels te klapwieken, maar dat lukte niet goed door de laag dekens die Pax over zijn lijf had gedrapeerd. Zuchtend schudde hij zijn hoofd en mompelde een verwensing tegen het beest. De duif kraste kwaad en wenkte met zijn kopje naar de tafel. Pax volgde zijn blik, keek niet-begrijpend, en sprong toen op. 'O, zo...'
Hij duwde zijn spullen opzij om een homp brood te onthullen die al dagen oud was. De korst was steenhard en hij moest kracht zetten om het in stukken te verdelen. Met een flauw glimlachje knielde hij neer bij de duif en brak stukjes van het brood af, die hij langzaam aan het beestje voerde. 'Sorry. Ik wist niet dat je honger had,' mompelde hij.
De duif pikte het graan vlijtig van zijn hand af en Pax staarde zwijgend in de vlammen, terwijl hij om de zoveel tijd een paar nieuwe kruimels van de korst scheurde. Een zucht vond zijn lippen terwijl het vuur hitte op zijn huid ademde.
Dit was niet het leven dat hij zich had voorgesteld. Ook zichzelf had hij nooit zo gezien. Vroeger had hij alleen maar gedacht aan het volgen van Arox, zijn vader, om een echte premiejager te worden en een beruchte Schaduwsluiper genoemd te kunnen worden. Toen zijn moeder overleed, had hij zich voorgenomen om zijn Gaven te verbergen voor iedereen en zeker voor zijn vader zodat hij een toekomst kon opbouwen.
Maar niets was minder waar. Blijkbaar was het lot hem slechtgezind, want het land waarin hij nu leefde, zou hij nooit zijn thuis kunnen noemen en de taken die hij moest verrichten vergden veel van zijn kracht.
Hij hoorde hier niet thuis. Hij was als een gekooide vogel, gedoemd om voor eeuwig te leven achter het ijzer van de tralies. Hij was niet meer dan een vlinder waarvan de vleugels langzaamaan gebroken werden tot er niets meer overbleef dan een herinnering aan wat ooit was.
En was het misschien nog wel het meeste pijn deed, was het feit dat hij zichzelf ook niet helemaal in Terra welkom had gevoeld.
Uiteindelijk kwam Pax uit op één antwoord.
Hij hoorde nergens thuis.
---
Pax is zo zielig! Au, hij hoort nergens thuis?! Natuurlijk wel! Bij mij bijvoorbeeld!
Een update om jullie zinnen te verzetten na vandaag. #PrayforBelgium #tousensemble we blijven sterk!
En o ja, ik schreef dit gedicht: