Medya: Mustafa Ceceli- Emri olur
Bölümü kaç gündür bekletiyorum bilmiyorum ama gerçekten hiç bir şekilde içime sinmedi. Düzenleme ekleme yapacaktım yapamadım. Benim için taslak niteliği taşıyacak kadar yüzeysel oldu.
Yine de vermek istedim artık. Ama geri dönüp ekleme ve düzenleme de yapacağım vakit bulduğumda.
İyi okumalar. :D
***2012 ÇAĞKAN EREN ER**** (Hazal'ın kaza geçirdiği, Çağıl'ın ise intihar ettiği gece)
Çağkan Çağıl'ı takip ettirdiği adamın kendisine haber vermesi ile hızla çıktı şirketten.
Her şey ters gidiyordu. Ailesini kaybettiği günden beri kendisini de kaybetmişti. Çağıl onun ailesinden canından kalan tek varlıktı ve onun kendisini bırakıp gideceğini düşündükçe deliriyordu. Her gece gördüğü rüyalar, kafasının içerisinde sürekli kardeşinin onu sevmediğini ve bırakacağını fısıldayan sesler yüzünden her geçen gün psikoloji daha kötüye gidiyordu ve hiçbir ilaç işe yaramıyordu.
İlaçları bıraktığı dönem öğrenmişti Murat'ı. Ve Çağıl'ın o adam yüzünden kendisini bırakacağını düşündüğünden gözünü bile kırpmamıştı öldürürken. O kendisinden kardeşini, hayatını çalmaya çalışmış bedelini kendi yaşamı ile ödemişti.
Ama giderken ardından kardeşini de götürmüştü. O günden sonra asıl kaybetmişti Çağıl'ı. Paranoyaları sayesinde kaybetmişti ikizini, ruhunu.
Adamın attığı konuma ulaştığında kapalı ve çalışma olan alana araba ile devam edemeyeceğini anladı ve indi arabadan. Hemen arkasında başka bir araç durduğunda arabanın farlarının kapanmasını bekledi. Gözüne çarpan ışık kaybolduğunda araçtan inerek yanına gelen arkadaşıyla birlikte ilerledi alana.
Karanlık ve engebeli yolda hızla ilerliyor arada tökezliyorlardı. Çok değil birkaç dakika sonra varmışlardı yolun sonuna ama titreyen adamı dışında kimseyi göremedi Çağkan. Adamın yanına çökerek Çağıl'ı sordu ama bir cevap alamadı. Belli ki şoka girmişti adam.
Ama Çağkan delirmek üzereydi. Adamın yüzüne ardı arkası kesilmeyen yumruklar indirerek kardeşini soruyordu sadece. Erdem arkadaşının kriz aşamasında olduğunu anlayarak onu geri çekmeye çalışıyordu.
Çağıl'ın peşinde olan adam ise sonunda kendisine gelmiş ve onun intihar ettiğini, uçurumdan atladığını söylemişti.
İşte Çağkan o sözlerden sonra kalan tüm mantığını kaybetti. Bağırdı çağırdı ve deli gibi ağladı. Olamazdı kardeşi onu terk edemezdi. Yapmamalıydı bunu.
Erdem ise şaşkın aynı zamanda kontrollüydü. Çağkan'ı da kaybetmemek için mantıklı davranmaya çalışıyordu.
Ama genç adamı sakinleştiremiyordu.
Çağkan bir süre sonra duruldu ve her şey ondan sonra oldu.
Hızla ayağa kalkarak uçurumun ucuna geldi ve elindeki fener ile çevreyi taradı. Sağ taraftaki aşağıya eğimli yolu görünce oraya doğru ilerledi ve tüm çabasıyla indi uçurumun alt tarafına.
Fakat aşağıya indiğinde karşılaştığı manzara ile ne yapacağını bilemedi.
Kız kardeşini aramak için indiği uçurumda ters dönmüş bir araç vardı. Ve araçtan yükselen duman olayın henüz taze olduğunu gösteriyordu. Arkasında duran Erdem ile göz göze geldi ve oraya doğru ilerledi. Bu araç kardeşine ait değildi ona emindi. Yine de bir umut ilerledi ve zifiri karanlıkta elindeki küçük aydınlatma ile eğildi ve içerisini görmeye çalıştı. Kafası yana düşmüş, uzun saçlı bir bayan vardı.
Tüm sıkıntısı uçup gitti bir anda. Kardeşi yaşıyor olabilirdi.
"Erdem Çağıl ölmemiş, bırakmamış beni. Yardım et çabuk çıkarmalıyız onu oradan." Diye bağırdı çocuklar gibi bir sevinç ile.
Erdem ise ne yapacağını şaşırmış alık balık arabaya bakıyordu. Çağkan'ın seslenişi ile kendisine geldiğinde araçtaki bedeni çıkarmaya çabaladı iki genç adam.
Yarım saatlik bir uğraş sonunda Çağkan üzerine çektiği kızın yüzünü ellerine almış ve elleri ile yüzünü temizlemeye, saçlarını geri itmeye başladı. Erdem ise nefes nefese elindeki fener ile kızın yüzünü görmeye çalışıyordu.
Çağkan ve Erdem sonunda kızın yüzünü görmüştü görmesine ama bekledikleri yüz değildi gördükleri.
Çağkan yaşadığı hayal kırıklığı ile göz yaşlarını bırakmış kızın yüzüne bakarak ağlamaya devam etmişti.
Erdem ise bu gece daha ne kadar şok olabileceğini düşünerek etrafa göz atmaya başladı. Arabadan çıkan kız Çağıl olmadığına göre, eğer intihar ettiyse bedeni buralarda olmalıydı. Çağkan'ı kız ile bırakıp ilerledi ama çok fazla aramasına gerek kalmadan ayağına takılan şey ile sendeledi. Ve elindeki feneri aşağıya çevirdiğinde sıçrayarak geri gitti.
Yutkundu ve takıldığı şeyin bir beden olduğu gerçeği ile sarsıldı. Tanınmaz bir halde olan kadın bedeni ile onunda göz yaşları akmaya başlamıştı.
Elini dişlerinin arasına alarak çaresizce ağladı...sevdiği kadının gidişine ağladı. Ölümünün gerçekliğine ağladı. Gerçekleşmesi imkansız hayallerine ağladı.
Çocukluğundan beri delirdiği ama dokunmaya bile kıyamadığı bedenin artık tanınmaz halde oluşuna ağladı.
Çağkan ise arkadaşının başında ağladığı bedeni gördüğünde kesti ağlamayı. Dondu sadece. Düşünceleri duyguları kalbi ve tüm varlığı le dondu.
"Hayır" dedi sadece.
"Hayır Çağıl ölmedi." Diye bağırdı.
Yanına gittiği Erdem'in omuzlarını sarstı ve defalarca tekrarladı.
Erdem'in gözlerini kendi gözlerine sabitledi ve kendi hayatını, ölümün kıyısında olan kızın hayatını, sevdiği kadının yokluğunu asla kabullenemeyecek aşık bir adamın hayatını değiştirecek o sözleri fısıldadı birkaç dakika önce kurtardıkları kızın bedenini işaret ederek.
"Bak oraya, Çağıl yaşıyor. O ölmedi. Orada yatan kişi Çağıl ve hala hayatta."
Ve söylemeden geçemeyeceğim satır arası gift ve resimler çok eğlenceli değil mi? :D Ben kitap okurken daha çok yaşamayı tercih edenlerden olduğumdan çok sevdim. Küçükken de bayılırdım zaten resimli kitaplara :P Gerçi hangimiz sevmedik onu çılgınlar gibi dimi ?:D