~01.01.2016~
🌓
Yağmur damlaları şiddetinden hız kesmezken, iki adam gözlerini birbirinden ayırmıyordu. Aralarından belirgin olan öfke ve kırgınlık aşılması zor bir duvar gibi örülmüştü. Anılar o duvar aralarına gizlenmiş, belki de bir daha gün yüzüne çıkmayacak bir şekilde yer edinmişti. Onların hikayesi kısaydı, yaşanmışlıklar koca bir hiçliğe sığdırılmıştı.
"Alabileceğin her şeyi aldın mı?" diye sordu kayıtsız bir ses tonuyla. "Eksik bir şey var mı?"
"Var," dedi, adam.
"Nedir?"
"Senin canın," deyip, arkasını döndü ve yürümeye başladı. Açık ve netti, başka bir söze gerek yoktu.
"Bir gün," diye bağırdı arkasından. "Tekrar karşılaşacağız ve ben, sana istediğini vereceğim."
"Bir gün," dedi arkasını bile dönmeden. "Tekrar karşılaşacağız ve sen, bana bunu yapmamam için yalvaracaksın."
"Benim hiçbir yaratılmışın önünde diz çökmeyeceğimi aklından çıkarma!"
Sessizlik çöktü,
Kırgınlığın sessizliği.
Kalp kırıkları her bir yana saçıldı.
Can yakacaktı. Kimi için öfke olacaktı bu acı, kimi için üzüntü.