*****2015- ÇAĞIL*****
Kalbim çarpıyor, ellerim titriyor ve endişeden deliriyordum. Birkaç dakika içinde sahneye çıkacak ve şarkımı söyleyecektim. Tuhaf bir biçimde kendimi buraya ait hissediyordum ama ilk defa kalabalığın içerisine karışacaktım. İlk defa bu kadar çok insanla bir ortamda bulunacaktım, hem de sanatçı olarak.
Derin bir nefes aldım ve gözlerimi kapattım. Provadaydım. Böyle düşünecektim. Rahat olmam gerekiyordu. Yoksa kendimi bile unutacaktım sahnede.
"Çağıl senin sıran canım" diyen Deniz yüz ifademi gördükten sonra yanıma gelmişti. Abimin arkadaşıydı Deniz. Aslında arkadaş demek ne kadar doğru olurdu bilmiyorum ama. Sadece bir birlerini tanıyorlardı ve ben onları bir anda arkadaş ilan ederek, barda işe başlama işini hafifletmeye çalışmıştım.
Daha önce buraya gelmemiştim. Abimin burada çıkan bir haberi sayesinde varlığını öğrenmiştim. Daha sonra internetten araştırmış ve gündüzleri kafe olarak işletilen gece bara dönüştürülen çift yönlü bir yer olduğunu öğrenmiştim.
Mekanın resimlerini gördüğümde hayran kalmıştım.
Müthiş bir sistemle yerleştirilmişti her şey. Ve kendine göre sağlam bir popülaritesi vardı.
En önemlisi ise ismiydi. NARCİSSUS... Bizim Nergiz diye adlandırdığımız UMUT ÇİÇEĞİ.
Anlamı gibi umudu vadetmişti bana.
"Gergin hissetme lütfen. Buraya ortak olduğumdan beri senin kadar güzel bir ses görmedim ben. Çok iyisin. Şimdi çık oraya ve salla ortalığı. Eminim ki senide buraya ortak edeceğiz. Bizden kurtuluşun yok artık." Dedikten sonda güç vermek için omzumu okşadı hafifçe ve göz kırptıktan sonra çıktı.
Evet artık geri dönüşüm yoktu ve buraya çıkabilmek için yeterince çabalamıştım. Şimdi ortalığa çıkma zamanıydı.
Sahnenin tam ortasına kadar yürüdüm hızla ve kararlılıkla.
"Merhaba. Ben Çağıl...bu gece ilk defa sahne alıyorum ve açıkçası çok heyecanlıyım."
Konuşmaya başladığımda etraftaki sesler susmuş ve insanlar ilgiyle beni dinlemeye başlamıştı.
"Umuyorum ki her gece aynı sahnede sizlerle hislerimi ve şarkılarımı paylaşacağım. Ve daha fazla konuşmadan Yeniden diyorum. Yeniden başlayan herkese gelsin..." derin bir nefes aldım ve söyledim. Tüm ruhumu ortaya katarak söyledim,YENİDEN.
Yeniden...
Yeniden Yandı Tüm Işıklar Yeniden
Nasıl Parlıyor Aşk Gözlerinden,
İçimi Eritiyor Şimdiden,
Sana Saklamışım,
Herşeyin Güzelini Ben,
Sevmeler,Sarılmalar,Şarkılar,Öpücükler,
Bu yüzden... Koşarak kavuştuk,
Bu yüzden... Koptu Son Fırtına,
İkimizden..
Yaz erken Geliyor,Bu yüzden,
Herşeyin Güzelini Ben,
Sevmeler,Sarılmalar,Şarkılar,Öpücükler,
Yıllardır Bekliyor,
Kalbine degmeyi Bu cümleler...
Senin Yanındır Sarayım,
Hadi öp Uyandır Sevgilim,
Masallar Gibi,Rüyalar Gibi,
Yaşatır Aşkım İkimizi
Senin Yanındır Sarayım,
Hadi öp Uyandır Sevgilim,
Ah kaç Asırdır Yanlızım,
Artık Bekletme Bizi..
**
****ÇAĞKAN****
"Onu orada tek başına bıraktığıma inanmıyorum. Hatta onun oraya girmesine izin verdiğime bile inanamıyorum. Delireceğim Erdem."
Sıkıntıyla ellerimi saçlarıma geçirdim. Gerçekten gerizekalıydım. Ona kıyamamıştım ve.... Resmen bile isteye kendi ellerimle teslim etmiştim.
"Artık sakinleş Çağkan. Araştırdık gördün çocuk yok ortalıkta. Arkadaşları yaşadığından bile şüpheli ki her şeyi devredip gitmiş adam. Deniz'in onlarla bir alakası yok. Sadece küçük bir ortaklık almış ve aldığı adamda hiç uğramıyormuş mekana. Kaldı ki diyelim geldi Çağıl'ın kim olduğu belli tanısa bile imkan veremez. Kurma artık kafanda."
Gayet sakindi Erdem. Endişe edeceği bir şey yoktu tabi. Hem birini sevmiş miydi daha önce. Birini daha kaybedemezdi.
"Anlamıyorsun Erdem. İzin vermemeliydik. Sana uymamalıydım. Biliyorum artık olacakları önleyemeyeceğiz ve yine biliyorum ki çok kötü şeyler olacak."
Hiç hoş olmayan şeyler.
**
****ULAŞ***
Uzun zaman sonra İstanbul'a dönmüştüm. Deniz ile görüşmem gerekiyordu ve beni tanıştırmak istediği biri vardı. Kimseyle tanışacak halim yoktu. Evet Berat için işlerini devralıp yürütüyordum ama pek işlere karışmamak için Deniz'le anlaşma yapmıştık.
Meraklısı olmasam da Deniz'i bekletmemek adına adımlarımı hızlandırdım ve kapıdaki korumalara selam vererek içeriye girdim.
Ortam biraz sessizdi. Müzik henüz başlamamıştı ve insanların mırıltıları duyuluyordu. İçeriyi taradım hızla ve bar masasının kenarında sahneye odaklanmış Deniz'i görerek ona yöneldim.
"Deniz" Dibine girene kadar görmemişti adam beni resmen.
"Patron, teşrif edebildin demek ki sonunda. Neyse dur sonra konuşuruz bak sana bahsettiğim efsane sesli kız sahnede şuan."
Konudan konuya atlayan Deniz'e ayak uydurmaya çalışamazdım. Her zamanki gibiydi. Odak noktası yoktu adamın.
"Kaçmıyor ya kız. Bir dur lavaboya gideyim önce." Dedikten sonra sağına geçtim lavabolara yönelmek için ama adım dahi atamadan durduruldum.
O ses sayesinde.
Asla duyamayacağımı bildiğim, elimizden kayıp giden ve katilinin bir parçası da ben olduğum ses.
Yanlış duyuyor olmalıydım.
Kesinlikle hayal gücümün bir oyunuydu bu.
Nefesimi tutarak arkamı döndüm. Deniz kalmamla ilgili bir şeyler söylüyordu ama onu duymuyordum.
Gördüğüm yüz beynime bir balyoz gibi inmişti.
Olamazdı. O ölmüştü. O burada bu sahne de olamazdı. Gerçek olamazdı.
Gördüğüm kişi Hazal olamazdı.
İmkansızdı.
.....
Evet. O Hazal'dı. :)
Yani çok gizlemedim ama tahmin eden ya da tahmin etmeyen, farklı bir şey bekliyordum diyen var mı?
Ya da merak ettiğiniz başka bir olay? Bir sonraki bölüm tanıtım bölümü olacak. Ve geçmişten günümüze gitmeye de devam edeceğim. Daha ortaya çıkmayan tonlarca gerçek var.
Takipte kalın, hoşça kalın. :)