Hannah's POV
"Hi Dara" pang ilang beses ko na ba tong bisita this month? After 6 months nang makaalis si Daniella, lagi ko nang pinupuntahan si Ice.
"I'll be warning you Hannah, hindi maganda ang lagay niya ngayon." Tuwing binibisita ko si Ice, hayan naman lagi ang sinasabi niya. Walang pagbabago.
"Hanggang ngayon? Wala ka na bang ibabalita tungkol sa kanya bukod sa hindi maganda ang lagay niya?" hindi naman ako galit, nasasaktan lang talaga ako kasi hanggang ngayon walang nangyayari kay Ice, he's still in that state.
"I'm sorry Hannah, I know this is tough especially for you" she said.
Umiling ako. Hindi na ako nagsalita at naglakad na papunta sa meeting room. Hindi ko maaaring bisitahin si Ice sa mismong room niya dahil strictly prohibited iyon. Ang pasyente nila ay maaari lang makita sa meeting room.
"I'll be outside if you need anything" Dara said bago ako pumasok sa loob, nginitian ko muna siya.
Huminga muna ako ng malalim bago tuluyang pumasok sa loob.
At nakita ko siya.
Ice Ezekiel Ravena.
Nakaupo sa sulok ng kwarto, nakatingin sa kawalan. His hands were bandaged at mukhang bagong lagay pa lang non.
Hindi kaagad ako lumapit sa kanya. Nakatayo lang ako malapit sa pinto. I didn't even dare to speak nor to take a step towards him. Because I can't. Because this...this is so heartbreaking.
Gusto ko siyang yakapin, gusto kong makita ang dating Ice, ang dating lalaking minahal ko. Gusto ko siyang sampalin at sigawan.
IBALIK MO SI ICE SA AKIN!!! PARANG AWA MO NA IBALIK MO ANG DATING ICE!!!
Pero hindi ko magawa.
Kasi hindi ako si Daniella. Hindi ako ang babaeng hinahanap hanap niya, hindi ako ang babaeng gusto niyang makita. Hindi kasi ako yon.
Pero sana...ako na lang. Ako naman talaga dapat. Di ba? Ako naman talaga ang dapat niyang mamahalin? Ako naman kasi.
Nagulat na lang ako nang biglang tumayo si Ice at tiningnan niya ako. His eyes, so dull and lifeless. Buhay pa ba siya? Para kasing wala na siya. He has a dead soul inside a living person.
He's still staring directly at my eyes.
"I-Ice?" I murmured. Nangangatal ang mga kamay ko. I am so nervous and my heart's beating so irrational. Parang mamamatay ata ako sa kaba.
He took a few steps and stand in front of me only a ruler apart. He's still looking at me.
Ngumiti ako.
And that's a wrong move.
***
"I'm sorry. I shouldn't allowed you to visit him. Alam kong hindi pa rin maganda ang kalagayan niya and he's at his worst stage" saad ni Dara.
She's currently putting some ice at my bruised cheeks. Dinampian din niya ito ng ilang mga gamot then she put a bandage with soft cotton in it para mawala yung pagka sore.
"Does it hurt?" tanong niya.
Hindi ako makasagot. Kasi ang totoo, mas masakit isipin na sinampal ako ni Ice.
Yeah, he slapped me.
***
~1 hour ago~
Ngumiti ako.
But he didn't smiled back. Instead, he slapped me, hard. Napahawak ako sa pisngi ko. Biglang pumasok si Dara at dalawang lalaking nurse dahil alam kong nakita nila ang pangyayari.
Napatungo ako and the words just flowed out of my mouth.
"I'm sorry Ice, I'm so sorry. I am really sorry" patuloy kong pagsasalita habang dinadala nila si Ice palabas ng meeting room.
Umiyak na lang ako.
Yun lang kasi ang kaya kong gawin ngayon.
***
Dumiretso naman ako kay Ace. Hanggang ngayon nasa hospital pa rin siya at walang balak sina ate Alodia na palabasin siya. They will do everything to prolong his life.
Sinigurado kong hindi na masyadong halata yung pamumula ng pisngi ko at pinatungan ko na din ng make-up para hindi mapansin ni Ace. Ayaw na kasi niya akong binibisita pa si Ice kasi alam niyang ako din ang masasaktan.
Pero hindi ko kasi mapigilan. Hindi ko magawang iwana si Ice sa ganung sitwasyon. Mahal ko pa siya. Mahal na mahal.
Kahit na...
buntis ako at si Lance ang ama.
***
After making sure that my face looks normal again, pumasok na ako sa room ni Ace. He's reading a book when I got there, katabi niya ang gitara niya as always.
"Hey there" I said giving him a wide smile.
He smiled back.
Unlike Ice, he smiled back.
Unlike Ice, Ace is recovering.
"Where have you been, Lance has been looking for you. Ipapakilala ka na daw niya sa parents niya?" Ace said na mas excited pa sa akin.
Ngumiti ako.
"We talked about it yesterday. I-oofficial na namin ang relationship namin" which is the truth, but I didn't told him that it was because I'm pregnant. Next time ko na lang siguro sasabihin kay Ace, not now.
"That's good. What did I told you before? Alam kong mapapasaya ka ni Lance. Hannah, he's the one for you" Hinawakan ni Ace ang mga kamay ko and he kissed both of them.
"Who wouldn't love you anyway? You're strong, brave, intelligent, beautiful and caring. You're the woman any sane guy would like to have in their life. And Lance, he's the lucky guy to have you" he continued.
Nakatingin lang siya sa akin at nakangiti, why did I fall out of love with this guy? Sana siya na lang minahal ko, sana siya na lang yung minamahal ko.
"Kahit kailan talaga hindi mawawala yang pambobola mo ano? Tsk. Kumain ka na nga lang" biro ko at natawa naman siya.
Inayos ko muna yung mga gamit niya at saka ko pinrepare yung kakainin niya. I cleared his table at saka ko nilagay yung food and meds niya. Nagpatong na din ako ng bagong flowers sa vase niya sa tabi ng bintana.
"Thank you for being here Hannah, paano na ako kung wala ka?" Ace said habang tinitingnan ako. Napamewang na lang ako
"Then there'll be no one who'll put up with you and your messy room" pang aasar ko sa kanya na ikinatawa niya na lang.
Pagkatapos kumain ni Ace, kinuha ko ang wheelchair niya at dinala siya sa garden ng hospital. Gusto daw niya munang makalabas at makalanghap ng fresh air.
Minsan lang humingi ng favor sakin si Ace at lahat ng gusto niya ginagawa ko. Why?
Because he never left me, kahit na sinaktan ko siya noon sa pagpapanggap na ako ang batang Ella na nakilala niya dahil sa pekeng kwintas na pinagawa namin ni Ice, he never left me and became a friend instead, a very special friend.
If I could just take all his pain.
Alam ko naman eh, na pag hindi ako nakatingin or pag wala ako, namimilipit siya sa sakit at ayaw niyang nakikita ko iyon.
The Ravena brothers both suffering alone. Kahit lagi kong binibisita si Ace, wala pa rin akong magawa para hindi siya masaktan, his heart is so damaged. Kahit si time hindi na kaya pang gamutin, kasi kulang siya non, time to heal all wounds. Ace lacks time to heal it all, kulang pa nga eh. Kulang pa ang oras niya. And I can't do anything about it.
"Ahh...fresh air finally"
he said after finally going back at the garden. Ilang weeks na din kasing hindi siya pinapayagang lumabas nung doctor niya, buti na lang at pumayag ngayon.
He was sat at his wheelchair, ako naman ay sa isang bench near him.
"Hannah?"
"hmm?"
"why did you break your promise?"
Naguguluhan akong tumingin sa kanya. Pero hindi niya ako tinitingnan. Nakatingin siya sa malayo na para bang natatakot siyang tingnan ako.
"what do you mean?"
He tsked at umiling siya. I even saw the bitter smile while he was still staring at nowhere.
"You went there again...kay Ice" saka niya ako tiningnan, no, not me exactly, but to my cheeks.
Napatungo na lang ako.
"Bakit ba hindi mo siya makalimutan? Bakit ba hindi mo magawang pabayaan na lang ang kapatid ko?" he calmly asked.
Umiiling na lang ako habang nakatungo.
"I can't."
"Hannah" he's trying to comfort me.
"Ace, I-I can't. No, I don't want to. I love him too much"
Siya naman ngayon ang napailing.
"Last time you went there, he pushed you kaya natamaan mo ang corner ng table at nagkapasa ka for two weeks sa braso mo"
Oo nga pala, hindi nga pala ito ang unang beses na sinaktan niya ako. Wala eh, sanay na kasi akong masaktan. Kung nandito si Daniella, matatawa na lang yun sa corny kong hugot line.
Good thing wala namang nangyaring masama kay baby after non.
"Wala naman akong pakialam kahit saktan niya ako ng saktan Ace. I just wanna see him"
Yun naman talaga. Ang makita lang ang lalaking mahal mo ng sobra. Siguro ako na yata ang pinaka tanga sa lahat ng tanga. Paulit ulit naman akong pinagsasabihan ni Ace pero di pa rin ako nakikinig.
"Alam ba ni Lance na pinupuntahan mo pa rin si Ice?" Ace asked.
"Alam niya. Wala naman siyang pinagbabawal eh, except for my safety and my baby"
Nakita kong parang nanlaki ang mata ni Ace.
Shit.
Hindi pa nga pala niya alam.
"You-You're pregnant?!" dun ko lang ata narinig na tumaas ang boses ni Ace. Natawa na lang ako.
"Seryoso?" he asked again.
"as a fucking heart attack. It's Lance's"
I saw him slowly smiling until he burst into tears. Nagtaka naman ako, I was about to wipe his tears when he declined the tissue I was about to give him.
"Hannah"
He said pagkatapos tumulo nung nga luha niya. He caress my face and touched the cheek na sinampal ni Ice kanina.
"I have another favor..."
I smile.
"anything Ace"
He smiled back.
"Please be happy"
I nodded, I'll try Ace.
***
I called ate Alodia to come at the hospital kasi paalis na ako. Okay na naman kaming dalawa, it was Ace who cleared things between me and Alodia. Hindi ako naalis at iiwan si Ace basta basta kung wala akong sure na mag aalaga sa kanya after me. Ten minutes daw bago makarating si ate Alodia so I left Ace while he is still sleeping.
I went home, by home means bahay namin ni Lance. Yes, we're living together now.
Pagkarating ko alam kong wala pa siya kasi wala pa yung sasakyan niya.
Nakareceive ako ng text kay ate Alodia after a while, nandun na daw siya sa hospital and then thanking me for looking out for Ace.
I called Lance.
"Hey?" he answered after a few rings.
"Nasan ka?"
"Pauwi na. Kakagaling ko lang sa office. I'm with Kyo by the way"
"okay"
"may problema ba? May ipapabili ka ba? Anything you need?"
"uhh no"
"Babe? May problema ba? Shit. Wait binibilisan ko na"
"dude what the fuck slow down" rinig ko sa kabilang linya, si Kyo ata.
"Hey!! Drive safely" sabi ko. Mukhang sobrang bilis naman ata ng ginawa nung lokong yon. I chuckled, na mukhang narinig niya. He exhaled that looks like he was relieved to hear me laughing.
"Seriously, there's something wrong. Hoy Kyo hindi na kita ihahatid, eto 200 pang taxi. Baba na!" Lance shouted from the other line.
"damn it Lance!! Ayan na oh, ayan na yung village namin, five mins na lang!! Magtataxi pa ako, gago ka ba?" kahit si Kyo sumisigaw na din.
"Heh! Kailangan ako ng girlfriend ko so I need to be there as fast as I can, so baba!!" narinig ko na lang ang malakas na pagdabog ng pinto ng sasakyan.
"Papunta na ako" he said then he went off.
Nailing na lang ako. I cooked noodles habang hinhintay si Lance, after twenty minutes dunating na din siya. He hugged me behind my back.
"What's wrong?" he asked.
Alam kong alam na niya.
"I went to visit Ice" he froze, at parang mas humigpit ang yakap niya sa akin, na parang natatakot siyang bitiwan ako.
"I'm sorry" I said.
And then ayun, umiyak na ako. Yung mga luhang kanina ko pang pinipigilan lumabas na. Humarap sa akin si Lance at niyakap niya ulit ako.
I hugged him back. I want this pain to go away, all this feelings, I want to destroy it and remove it from my life. Gusto kong sundin ang sinabi ni Ace, to be happy and I want to. I want to be happy with Lance.
Iyak lang ako ng iyak.
Lance, I want to be happy. And I want to be with you, with our baby. But first, let me clean my mess.
Help me fix this broken girl.
A.N:
SO DRAMAAAAA!!! Next special chapter comedy naman. Char hahahaha. Thank you sa mga nagbabasa at nagtatanong ng special chapters!! Don't worry, madami akong nakaready na special chapters hehe. ^^V