'Aims, vergeet je ondergoed en sokken niet hè?'
Een zucht verliet mijn mond. 'Nee mam, maak je geen zorgen'. Ik ritste mijn koffer snel dicht en legde hem even aan de kant. Ik trok mijn outfit aan die bestond uit een comfortabele joggingbroek en een zwart hemdje met daarboven op een donzig vest. "Voor zo'n lange reis naar Jacksonville heb je lekker zittende kleren nodig", had mijn moeder gezegd. Soms is ze gewoon een beetje overbezorgd. Het geeft ook niet. Ik vind het eigenlijk hartstikke lief. Maar kan het gewoon heel vervelend zijn.
Ik zat net een jaar in mijn studenten kamer waar ik nu al weer uit moest. Zonde naar mijn mening. Ik had het hier heel fijn. Op mijn achttiende verjaardag ben ik op mezelf gaan wonen. Eerste wilde ik dat al op mijn zeventiende weg maar dat mocht absoluut niet. Daar was je dan nog veel te jong voor. Mijn broer Milano (die nu al weer 24 is) mocht wel op zijn zeventiende weg. Maar de zielige breekbare dochter niet. Ugh ouders.
'Aimée, papa en Milano komen zo. Ben je nou klaar?' Riep moeder vanaf onder aan de trap.
'Ja ik kom!', gilde ik terug. God wat is ze ongeduldig zeg. Ik raapte mijn koffer van de grond af en hield hem stevig vast terwijl ik van de trap liep. Het zou weer een geweldige actie zijn om er nu af te donderen en een been te breken. Heel diep van binnen, zou dat echt hilarisch zijn.
'Ach lieverd ik ga je zo missen'. Met betraande ogen kwam mam op me aflopen. Ik slikte en probeerde een glimlachje op mijn gezicht te sieren. 'Ik ga jou ook missen mam, maar ik beloof te smsen oké?' Ze knikte en streek zachtjes over mijn wang heen. 'Gaat het lukken om naar Jacksonville te komen?' Vroeg ze.
'Ja mam, dat lukt echt wel'.
Na dat ik dat had gezegd ging de bel. 'Daar zijn je vader en je broer. Ik doe wel even open'. Ze liep met een huppel pasje naar de deur toe om ze te verwelkomen. 'Aims', mijn grijnzende broer kwam naar me toe lopen met gesperde armen. Ik deed niks en bleef op mijn plek staan. 'Awh geen knuffie voor je grote broer?' Milano's stem was mier zoet, en ik werd er acuut misselijk van. 'Sinds wanneer zo klef? Broertje lief'. Hij reageerde niet maar pakte me bij mijn schouders en trok me tegen zich aan. 'Ik ga je missen poepje, en geen rare dingen doen terwijl je weg bent oké? Ik ga niet helemaal naar Jacksonville alleen omdat jij met je voet in de put zit en er niet meer uit komt'. Ik rolde met mijn ogen. 'Ik kan heus wel op mezelf passen Milo'. Milano gaf me een aai over mijn hoofd heen en liep daarna naar de koelkast om zich zelf wat te drinken in te schenken.
'Hé meisje', mijn vader kwam naar me toe en gaf me een stevige knuffel. 'Pas alsjeblieft goed op je zelf, en zorg dat April ook te eten krijgt. Ik heb gehoord dat ze nogal wispelturig is'. Ik glimlachte tegen mijn vaders borst aan. 'Ik beloof het'. Hij liet me los en plante een kus op mijn wang. 'Kom de taxi is er'. Mijn vader pakte mijn koffer en reed hem al naar buiten. Ik griste mijn cowboy bag van het bijzet tafeltje en hing hem om mijn schouder. Meer spullen nam ik niet mee.
'Doei!' Riep ik al zwaaiend voor dat ik de taxi in stapte. Mijn moeder had mijn vaders arm vast en keek me glunderend aan. Milano had zijn armen over elkaar geslagen en knipoogde. Hier ga ik dan op weg naar Jacksonville, om stage te lopen in een van de duurste hotels ooit.
******************************************
Goed... Ik had gezegd dat ik pas de zestiende zou beginnen maar ik kon me niet in houden. Het is vandaag de laatste dag van januari, dus leek het me het perfecte moment voor de proloog. Het eerste hoofdstuk komt wel pas waarschijnlijk dinsdag 16 februari omdat het dan een soort een verjaardagscadeau voor mezelf is om het eerste stuk er op te zetten. Ik hoop dat jullie dit stukje leuk vonden en tot snel!
Vote & comment?
~Love Tian❤️
(Owja, fun fact: Vroeger wilde ik later altijd een jongetje als baby en die zou ik dan Milano noemen. Vandaar de naam :))