Jacksonville Kingsize

|Hoofdstuk 42|

De uren verstreken, en Jackson verkeerde nog steeds in de zelfde situatie. Zijn ogen gesloten, zijn lippen weken een beetje van elkaar af en hij ademde regelmatig. Ik zat daar maar, naast zijn bed. Ik keek naar hem, ik raakte zijn hand soms aan en staarde naar zijn prachtige gezicht. Wordt alsjeblieft wakker, bleef ik maar mompelen. 'Jackson, wordt toch wakker. Er is nog zoveel te bespreken', zei ik op een fluistertoon ook al kon niemand me horen. Ik wilde hem vertellen dat ik van hem hield en ik niet meer van zijn zijde zou weken. Ik had zelfs het gevoel dat weggaan een fout was geweest. Ik had niet zo'n overhaaste beslissing moeten nemen. Ik had meer in hem moeten vertrouwen, want zonder vertrouwen en acceptatie kwam je nergens in een relatie.

Rond vijf uur 's avonds begon het donker te worden en checkte ik mijn telefoon. Ik had drie gemiste oproepen van mijn moeder en een sms van April. Gauw opende ik het bericht van April.

Hoi Aims! Ik dacht ik laat eens iets van me horen. Mijn vakantie is heerlijk, het weer is perfect en ik heb al een kleurtje. Hoe gaat het verder moet jou? Hopelijk gaat het goed, laat iets van je horen en doe de groetjes aan je ouders en broer.

Kus April.

Ik was oprecht blij dat April het fijn had. En nog steeds was ik haar enorm dankbaar dat ik bij haar heb mogen logeren. Maar ik was niet van plan om te vertellen dat Jackson in het ziekenhuis lag. Ik wilde absoluut haar twee weken vakantie niet verpesten. Dus smste ik terug dat het goed met me ging en dat ik het fijn had thuis. Het was naar om niet alles te kunnen vertellen, maar ik wilde haar niet met mijn problemen opzadelen.
Ook stuurde ik mijn ouders en bericht met daarin dat het goed zou komen met Jackson. Ik vertelde hun dat hij in coma lag, maar dat hij langzaam herstelde.

Na dat ik mijn telefoon weer had opgeborgen streelde ik Jacksons hand en staarde naar zijn gezicht. Ik was moe, uitgeput en futloos. Een tijdje later kwam een verpleegster de kamer in en keek me met een vriendelijke blik aan. 'Goede avond mevrouw Ross', zei ze met een warme stem. 'Ik wil je vragen of u naar huis wilde gaan. U kunt helaas niet de hele nacht bij hem zijn'. Een zucht ontsnapte me en ik stond op. 'Kan ik morgen weer terug komen?' vroeg ik. De verpleegster knikte. 'Natuurlijk, na acht uur 's ochtens ben je van harte welkom'. Ze liep naar Jackson toe en controleerde zijn infuus. Ik raapte mijn tas op van de grond en hing hem over mijn schouder. 'Dan ben ik er morgen weer', zei ik nog voordat ik naar de deurpost liep. De verpleegster draaide zich naar me om. 'Tot morgen mevrouw Ross'.

Met de lift ging ik naar de begane grond. Ik wreef met mijn handen in mijn ogen, het was een duidelijk teken dat ik meer slaap nodig had. Terwijl ik naar buiten liep, de frisse avond lucht in, pakte ik mijn telefoon om een taxi te bellen. Ik wilde Selena niet vragen of ze me op wilde halen, want dat was overbodig. De taxi verscheen na een kwartier en ik was blij dat ik weer naar Kingsize kon. Ik verlangde naar een goede maaltijd en een warme douche. De taxi chauffeur was een wat oudere man die me gelukkig met rust liet en geen gesprek met aan probeerde te knopen. Ik was niet in de stemming om met iemand te communiceren. De reis naar het hotel leek eeuwig te duren, maar toen ik er eindelijk was had ik een opgelucht gevoel. Gauw liep ik naar binnen en ging ik naar mijn kamer. Daar nam ik een lange douche en kleedde me daarna aan. Ik had nog steeds geen andere kleding dan een simpele spijkerbroek en een zwart t-shirt. Ik moest nodig wat kleding gaan halen. Ik bekeek mezelf nog eens in de spiegel en besloot een klein beetje make-up op te doen. Zo zag ik er al stukken beter uit.

Met een wat beter gevoel dan zo net, bewoog ik me naar het restaurant. Een flits van een herinnering kwam terug. Een date van mij en Jackson die hier gingen eten. De herinnering liet een prettig gevoel achter. Dit keer was het restaurant druk, obers liepen met volle dienbladen en een snel tempo heen en weer. Ik koos een willekeurig tafeltje uit en pakte de menukaart. Een vrouwelijke ober kwam langs en ik bestelde een rood wijntje met daarbij een lentebiefstuk. Ik miste advies voor goede wijn van Jackson. Ik wist niks over goede of slechte drank, maar Jackson was er een expert in. Ik wist niet of dat een goede of een slechte eigenschap was. Mijn eten werd geserveerd en ik viel aan. Het biefstuk smaakte verrukkelijk, net als de wijn die mijn smaakpupillen op scherp zette. Weer voelde ik een gat, een leeg gat dat Jackson moest voorstellen. Of eigenlijk goed gezegd, het gat dat Jackson moest opvullen.