Jacksonville Kingsize

|Hoofdstuk 41|

Het was een uur 's nachts toen ik het vliegtuig uitstapte. Het was koud en het sneeuwde. Toen ik de aankomsthal binnen liep, stond Selena al op me te wachten. Ze rende naar me toe en viel me in de armen. 'Oh Aims! Het spijt me zo', snikte ze. Ik keek haar verbaasd aan. 'Wat spijt je?' vroeg ik. Selena haalde haar neus op. 'Het spijt me dat ik niet op hem heb gelet', zei ze. In haar stem kon ik oprechte schuld gevoel horen. 'Het is niet jouw schuld', zei ik meteen. 'Echt niet'. Selena keek me onzeker aan. 'Je ziet er vermoeid uit Aimée'. Ik stopte een verdwaald plukje haar die uit mijn staart was gesnapt achter mijn oor. 'Het gaat prima met me', zei ik maar ik sprak niet helemaal de waarheid. Ik was uitgeput en bezorgd. 'Kunnen we naar het ziekenhuis gaan?' Selena beet op haar lip. 'Het is middernacht geweest, misschien moeten we jouw eerst naar Jackonsville Kingsize brengen'.
'Ik wil niet naar het hotel', protesteerde ik. 'Ik wil naar Jackson!'

Selena legde een hand op mijn schouder. 'Jackson ligt ik coma Aims'.
Mijn ogen sperde zich open. 'Coma?' Selena knikte. 'Daarom is het beter als we morgen ochtend naar hem gaan, dan heb je tenminste nog geslapen'. Toen stemde ik mee in. Het was beter als ik even kon slapen. Hoe graag ik hem nu ook wilde zien, het was beter als ik uitgerust was.

Ik stapte bij Selena in de auto en legde mijn hoofd tegen het raam aan. Sneeuw was veranderd in regen en de ruitenwissers stonden op de hoogste stand. Er werd geen woord gesproken tussen ons. De gedachte dat ik zou blijven logeren in het hotel was raar. Ik was daar alleen nog maar geweest voor werk, en nu mocht ik er opeens verblijven. Ik was er van overtuigd dat ik wel een goede nachtrust ging hebben, want anders kwamen er geen duizenden mensen naar Kingsize toe. Even later parkeerde Selena haar auto op de parkeerplaats van Kingsize voor werknemers. Als een klap kwam de herinnering terug van Jackson die hier stond te roken. Ik kende hem toen nauwelijks en vond ik hem maar een mysterieuze jonge man. Eentje waarvan ik helemaal gefascineerd door was. Maar een koud gevoel nestelde zich in mijn buik. Als Jackson niet meer beter zou worden stortte mijn wereld. Ik was niet klaar om hem te verliezen. Dat ging niet gebeuren.

Samen liepen we het hotel binnen en het was verrassend stil. Er stond niemand meer achter de receptie en er was niemand in de lounge room. Het was vreemd om hier zo laat te zijn. Ik keek naar Selena en merkte aan haar dat ze vaker 's avonds hier was. Ik had het gevoel dat ze veel te hard werkte. Ook viel het me op dat Selena er een keer niet perfect uitzag. Elk moment van de dag zag ze er tip top uit. Nette kleding, subtiele make-up, en haar haar voortreffelijk als altijd. Nu, had ze geen make-up op en enkel een trui aan met daaronder een spijkerbroek. 'In welke kamer kan ik verblijven?' vroeg ik, terwijl Selena een sleutel vanachter de balie pakte. 'Een mooie twee personenkamer op de 4e'. Ze glimlachte. We namen de lift naar boven en stapte uit op de goede verdieping. 'Hier heb je de sleutel, kamer nummer 111'. Ik bedankt haar en toen draaide ze zich om liep weg. Het was raar om haar in deze situatie te zien, een situatie waarin Jackson in kritische toestand ligt en we allebei niet weten hoe het af gaat lopen.

Ik stak de sleutel van mijn kamer in het sleutel gat en maakte de deur open. Mijn mond viel van verbazing open. Dit was de kamer waarvoor Jackson en ik op 'meubel date', waren gegaan. Ik kon het niet laten om te breed uit te glimlachen. Ik was zo vereerd geweest toen Jackson me had gevraagd om mee te gaan. Het waren momenten om nooit te vergeten. Ik legde mijn rugzak op tafel en liet mezelf op het bed vallen. Ik was uitgeput. Gelukkig had ik naar Selena geluisterd en waren we niet meteen naar het ziekenhuis gegaan. Dat had ik niet vol gehouden. Gauw kleedde ik me uit tot enkel mijn ondergoed en ging in bed liggen, ik besefte me dat ik geen pyjama mee had genomen.

-

De volgende ochtend werd ik vroeg wakker. Ik keek op mijn telefoon en het gaf aan dat het zeven uur was. Ik rolde uit bed en sleepte mezelf naar de badkamer. Ik keek in de spiegel en concludeerde dat ik er verschrikkelijk uit zag. Er zaten wallen onder me ogen en ik had een rode huid. Wat reizen wel niet met je deed. Ik deed mijn ondergoed uit en stapte onder de douche. Warm water verwarmde mijn spieren en ik sloot mijn ogen. Na een tijdje stapte ik er onderuit en sloeg een handdoek om mijn lichaam. Onwillekeurig moest ik denken aan het moment toen ik voor spiegel stond en Jackson zomaar de badkamer in liep. Hij keek naar me alsof ik het mooiste was wat hij ooit had gezien. Het was verkeerd om zo snel weg te gaan. Het was het stomste wat ik ooit had gedaan.