Jacksonville Kingsize

|Hoofdstuk 18|

De volgende dag was het zondag. Ik zat alleen maar achter de computer met mijn telefoon naast me die te wachten lag op dat ik Jackson opbelde en bedankte. Het was Aprils zondag om te werken, dus had ik het hele huis voor me alleen. Ik had al mijn mail gecheckt, nog wat werk van Kingsize afgemaakt en zelfs nog met Legolas gesproken. Maar toen was het dan echt tijd om hem te bellen.

Mijn hand reikte naar de telefoon, maar ze trilden zo hevig terwijl ik het nummer in toetste dat ik dacht dat ik flauw ging vallen. Ik wist niet dat ik zo zenuwachtig zou zijn om alleen maar een telefoontje te plegen. Zonder nog verder te twijfelen, drukte ik op bellen en zette hem op luidspreker.

'Met Jackson King', nam hij op en mijn hart stopte met kloppen.

'Hallo?'

Mijn adem bleef in mijn keel vast zitten en het leek wel alsof ik vergeten was hoe ik ook al weer moest praten. Ik zweette als een otter op het droge, en had klamme handen.

'Ehhh, hoi met Aimée', stamelde ik stuntelig.

Een tijdje hoorde ik niks aan de andere kant tot ik zijn warme stem weer hoorde.

'Dag Aimée', zei hij. 'Wat fijn dat je belt, hoe bevalt de auto je? Is het een goede kleur?'

Ik knikte hevig maar bedacht me gelijk dat hij me helemaal niet kon zien. 'Ja hij bevalt me zeker', zei ik al slikkend, woorden bij elkaar rapend. 'Heel erg bedankt, ik weet niet of ik ooit nog wat kan terug doen'

Hij grinnikte en sprak verder, 'als je je best blijft doen zoals je nu doet, dan is het al meer dan perfect'.

Hoe hij het woordje perfect zei smolt ik helemaal bij weg. Mijn benen werden slap en ik moest me aan de tafel vast klemmen om niet van mijn stoel af te glijden. 'Dat komt in orde', fluisterde ik verslagen. 'Ik bedoel... Natuurlijk blijf ik me best doen, Jackson'.

'Dat is goed om te horen'. Het bleef weer een tijdje stil. 'Oh en Aimée, enig idee wanneer je naar de club Sevenlights gaat?' Jacksons stem klonk oprecht nieuwsgierig en ik wist niet of ik hier wel eerlijk op moest antwoorden.

Toch deed ik het. 'Ja dat weet ik al', biechtte ik op. 'Volgende week vrijdag, samen met April'.

'Oké', zei hij alleen.

'Oké', zei ik terug.

'Dag mevrouw Ross'.

'Dag meneer King'.

Toen hing hij op en kon ik weer opgelucht adem halen. Het was voorbij. Hoe akward het ook was geweest, ik was zo blij om hem gesproken te hebben. Ik wilde zoveel van hem te weten komen. Waar kwam van hij vandaan? Wat waren zijn hobby's? Ging hij het hotel van zijn vader overnemen, of had hij andere dromen? Allemaal vragen waar ik nooit iets over te weten ging komen. Hij was onbereikbaar, ik kon alleen maar over hem dromen, en ergens werd ik er verdrietig van. Het idee dat ik hem nooit zou kunnen koesteren deed me pijn.

~

Maandag, moest ik vroeg op staan en ging met mijn eigen auto naar werk. April sliep vandaag uit, terwijl ik al om half 7 wakker was. Vandaag zou ik hem weer zien, en als ik alleen al hem dacht werd ik warm van binnen. Ik schreef snel even een briefje met daarop dat ik was werken, en liet hem achter op het aanrecht zodat April wist waar ik was.

Ik sprong in mijn mooie Beetle en scheurde weg. Hij reed zo soepel en makkelijk dat ik bijna 20 kilometer per uur harder reed dan wat toegestaan was. Ik nam gas terug en sloot mijn telefoon op de radio aan. Met een hand aan het stuur, scrolde ik met de andere door mijn muziek lijst, waarna ik mijn favorieten nummers op zette. Ik hoefde geen rekening met andere te houden en dat was heerlijk.