Chapter Twenty: Last Day
<Muriel POV>
Humarap ako sa salamin at nakita ko ang mugtong mga mata. Pilit akong ngumiti at sinuklay ang buhok. Today is my last day as Samantha. At mamaya na ang operation ni Riley. I almost done packing my things. Pero may ilang gamit pa rin ako na pilit kong pinagkakasya sa travelling bag para naman isang bitbitan lang. Mamayang hapon na rin ang flight ko pauwi ng Davao. Hihintayin ko lang matapos ang operation niya pagkatapos ay saka ako aalis.
Hindi pa ako nakakapagpaalam kina Nana Tonya, Lenny at Mila. Mamaya na lang siguro. Ganun din kay Jared. Wala siyang kaalam-alam sa pag-alis ko. Ang akala niya ay aalis lang ako sa bahay na iyon.
Muli kong tinignan ang namumugto kong mga mata. Hindi na ulit ako iiyak. Iyon ang pangako ko sa sarili ko. At sa palagay ko naibuhos ko ng lahat ng luha ko kagabi. Sana nga naubos na siya. Lalagyan ko na lang siguro ng ice compress para hindi mahalata ang pamamaga ng mga mata ko.
Ngunit hindi ko inaasahan ang biglang pagsulpot ni Riley sa kuwarto ko.
"Ang aga mo naman nagising?" Nang tignan ko ang oras sa suot kong relo, alas singko pa lang ng umaga.
Para pa nga siyang nagulat nang bigla akong magsalita."I thought you are still sleeping."
"Hindi mo sinagot ang tanong ko, Rai."
Napakamot siya ng ulo. "Hindi kasi ako gaanong nakatulog kagabi. Paputol-putol ang tulog ko."
I'm sitting in my bed. Nang makita kong humakbang siya patungo sa akin ay inaabot ko ang kamay niya at ginuide siya sa tabi ko.
"Ikaw, why are you awake? Hindi ka naman papasok sa work mo di ba?" Tanong niya sa akin.
"Nope! Hindi ako papasok. Kagigising ko lang actually. Matutulog sana ulit ako nang dumating ka." Pagsisinungaling ko sa kanya kahit ang totoo ay wala pa akong tulog magmula kagabi.
"Okay ka lang?" Napansin ko ang pananahimik ni Riley.
"I'm scared."
Nagsalubong ang mga kilay ko. "Saan? Sa operation?"
Tumango siya.
"Rai, sabi ko naman sayo di ba? Alisin mo ang worry dyan sa dibdib mo. Hindi makakatulong iyon sayo."
"I know. But I really can't help it. Pakiramdam ko kasi mayroong hindi magandang mangyayari."
"Forget it. Everything is gonna be okay. Sinisiguro ko sayo iyon." Pero mukhang hindi pa rin siya kumbinsido sa sinabi ko. "Ganito na lang. Motivate yourself. Isipin mo na pagkatapos nito ay makakakita ka na at magiging normal na ulit ang buhay mo."
"I had a bad dream last night." Suddenly he said. "Paggising ko after the operation, nakakita na ulit ako. Pero wala ka na sa tabi ko. Tinanong ko si Mama kung nasaan ka na. Ang sabi niya umalis ka raw nang hindi nagpapaalam."
I was speechless for a moment. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya na hindi mangyayari ang napaginipan niya. Ang dami ko nang nasabing pagsisinungaling. And I think I had enough of it.
"Ayokong mangyari iyon, Sam. Ayokong mawala ka ulit sa buhay ko. Baka hindi ko na kayanin."
Pakiramdam ko ay parang may tumusok sa dibdib ko nang makita ko siyang nagkakaganyan. Nararamdaman siguro niya ang pag-alis ko.
"Some dreams are not meant to happen in real life. Usually, kaya tayo nanaginip ng mga ganitong bagay ay dahil iyon ang iniisip natin na mangyayari."
"But what if-"
"Rai, magagalit na talaga ako sayo kapag pinagpilitan mo pa rin yan!" I immediately cut him off. Gusto kong alisin sa isip niya ang tungkol doon.
"Sorry."
Sinapo ko ng kamay ang mukha niya at iniharap sa akin. "Ilang beses ko bang ulit-ulitin sayo? Set your mind free from all your worries. It wont happen okay?" Pag-aasure ko sa kanya. "I will be by side hanggang sa matapos ang operation mo. I promise." Which is true. Hindi ako aalis hanggat hindi ko nasisiguro na successful ang operation niya. " At sa paggising mo, sini-siniguro ko sayo na naroon si Sam sa tabi mo. At maghihintay hanggang sa makakita ka na ulit." Pero hindi ang sarili ko ang tinutukoy ko, kundi ang totoong Samantha.
Finally, mukhang nakumbinsi ko na rin siya. I saw him smiling now. At hindi ko rin napigilang ngumiti.
When I saw his face moving closer to me, I closed my eyes and wait for his lips.
He claimed my mouth and kissed me lightly and tenderly. I let my heart decide for me this time. And returned his kisses with same feeling, same intensity. Just as I thought that this would last forever, suddenly he stopped.
"I love you so much." He murmured as he touched his forehead to me.
I forced a smile through misty eyes. It's more than enough to hear those words from him. Ang tanging konsolasyon ko ay hindi niya binanggit ang pangalan ng dating nobya.
What he did next surprised me evenmore. He stroke my hair, then touched the tip of my nose. Such simple gestures but they sent a thousand and one tingle down my spine. Pagkatapos ay bigla na lamang siyang kumanta.
"I'll miss you
Kiss you
Give you my coat when you are cold
Need you
Feed you
Even let ya hold the remote control
So let me do the dishes in our kitchen sink
Put you to bed when you've had too much to drink
I could be the man who grows old with you
I wanna grow old with you"
My heart filled with so much happiness. There's no doubt, mahal na mahal ko nga ang lalaking ito.
Sakay na kami ng kotse at patungo sa ospital. This is the moment that we've been waiting for. At ilang oras na lang ay magbabago na ang mga buhay namin. Wala kaming imikan sa loob ng sasakyan. Walang nagtatangkang magsalita. Si Jared ang nagda-drive. Siya mismo ang nag-volunteer. Katabi niya si Nana Tonya, na hindi pumayag na magpaiwan sa bahay. Habang nasa backseat naman kaming tatlo. Nasa left side si Mam Lorie habang napapagitnaan namin si Riley.
Hindi ko na halos mabilang kung beses na akong napabuntong hininga. Kanina ay okay pa ako at relax na relax. Pero habang papalapit ang oras ng operation ni Riley ay parang dumadagundong ang dibdib ko sa kaba. Inabala ko na lamang ang sarili ko sa pagtingin sa labas. Baka sakaling mawala na lang iyon.Nang naramdaman ko ang marahan pagpisil ni Riley sa kamay ko. Napalingon tuloy ako sa kanya. He smiled at me. Magmula kanina ay hindi niya binibitawan ang kamay ko na para bang anumang oras ay mawawala ako sa kanya.
Wala sa loob na napatingin ako sa rear mirror. Doon nagkasalubong ang mga mata namin ni Jared. N. Ako ang unang nagbawi at muling tumingin sa labas ng bintana. Baka kasi kung ano pa ang mabasa niya sa mga mata ko.
Ilang minuto na lang ang hinihintay namin at malapit nang ipasok si Riley sa operating room. Naihanda na siya para sa operasyon niya. He was lying now in stretcher and waiting for his call. Pero hanggang ngayon hindi pa rin niya binibitawan ang kamay ko.
"Rai, let go of me." Yumuko ako para sabihin iyon sa kanya. Pero ayaw pa rin niya akong bitawan.
"Samahan mo ako sa loob."
Ang lakas ng tawa ni Jared. "Pare, huwag mong sabihing naduduwag ka? Come on! Kaya mo yan!"
"Parang gusto ko ng magselos anak." Si Mam Lorie. "Lagi na lang si Samantha, pansinin mo naman ako."
"Ma, naman!"
"I'm just kidding, son!" Bahagyang tumawa si Mam Lorie at tinapik sa pingi ang anak. "Gusto ako lang alisin ang kaba mo. You don't have to worry. Nandito lang kami at magbabantay sayo." Hinalikan nito sa Riley sa noo. "I love you so much. Patawarin mo sana ako sa mga pagkukulang ko sayo. But I want you to know, I will do anything for you. Your happiness is more important to me."
"I love you, Ma. And thank you. Thank you for bringing back Samantha in my life."
Lahat sila ay lumipad ang mata sa akin. Pero dedma lang ako.
"It's time, Mr. Hontiveros." Pumasok ang dalawang nurse sa kuwarto para sunduin si Riley.
Lalong himigpit ang pagkakahawak niya sa kamay ko. "Sam?"
"Its okay, Rai!"
Hinila niya ako palapit sa kanya at siniil ako ng halik sa mga labi. Pero sandali lang iyon at pinakawalan din naman niya ako kaagad.
"Promise me you'll stay."
"I promise."
Doon lang niya binitawan ang kamay ko. At sinundan ko na lang siya ng tingin habang papalayo siya sa amin.
Three hours later.
Hindi pa rin tapos ang operation. Lahat kami ay nag-aabang sa labas ng OR at naghihintay ng magandang balita. Tahimik lang akong nakaupo sa isang tabi. Katabi ko si Nana Tonya na mukhang nakatulog na yata sa paghihintay. Si Jared naman ay mas piniling tumayo habang nakasandal sa pader. At kanina pa niya kinakalikot ang hawak niyang cellphone.
"Okay, I'll wait for you. Pasusundo na lang kita sa airport."
Napalingon ako kay Mam Lorie, kakatapos lang niyang makipag-usap sa cellphone. Ngunit agad kong napansin sa kanya ang kakaibang sigla sa mukha niya.
"Samantha is on her way. Pasakay na siya ng eroplano. In less than three hours, baka nandito na siya." Tuwang-tuwang na sabi pa niya.
"Are you sure, Tita?" Parang hindi makapaniwala si Jared sa narinig. Pagkatapos ay lumingon siya sa akin.
"Last week ko pa nakausap si Samantha. At kinumpirma niya na babalikan niya si Riley."
Ilang sandaling namayani ang katahimikan sa pagitan namin.
"How about this pretending thing?" Si Jared ulit. "Sasabihin mo ba sa kanya ang tungkol dito?"
"Kailangan Jared. Kailangan niyang malaman for Riley's sake."
Sabay-sabay kaming napalingon sa pintuan nang bigla iyong bumukas.
"The operation is succesful." Nakangiting bungad sa amin ng doktor.
Lahat ay parang nabunutan ng tinik sa dibdib nang marinig ang magandang balita.
"Misis, pakihanda na lang po ang kuwarto ng anak ninyo at nang mai-transfer na natin siya." Sabi pa ng doktor.
"Anong oras siya magigising doc?" Tanong ni Mam Lorie.
"Maybe after six to five hours magkakaroon na siya ng conciousness."
At that time, siguro nasa Davao na ako. Habang ang totoong Samantha naman ay nasa tabi na niya.
And I guess its time. Dumating na ang oras ko.
"Mam Lorie, aalis na po ako?" Pagpapaalam ko sa kanya.
"Hindi mo ba hihintaying magising si Riley?"
Umiling ako. "Hindi na po. Nariyan naman po si Samantha. Hindi na niya ako kailangan."
"Hindi mo kailangang magmadaling umalis Muriel." Si Jared na nakalapit na pala sa akin.
"No, I really have to go. Kailangan ko na talagang umalis."
"Ano ba ang kailangan kong gawin para pigilan kang bata ka?"
Ngumiti lang ako bilang sagot sa tanong niya.
Pagkatapos ay lumapit siya sa akin at niyakap ako ng mahigpit. "Thank you Muriel. Thank you for everything."
Nang mapatingin ako kay Jared hindi pa rin niya inaalis ang pagkakatitig sa akin. Hindi ako sigurado. But I think I saw sadness in his eyes.
"You can see him now to his room." Ang tinutukoy ni Mam Lorie ay ang pinaglipatang kuwarto ni Riley. "You can see him now and say your goodbye."
Umiling ako. "Hindi na po kailangan. Sapat na ang nalaman ko na okay na siya."
I don't want to see him. Hindi ko kaya. Siguradong kakainin lamang ako ng emosyon ko. Ngayon pa nga lang na naglalakad ako palayo sa kanila ay nagbabanta na ang mga luha sa mata ko. And I promise myself na hindi na ako iiyak. Gusto kong panindigan iyon.
I hate saying goodbye. For me it means you will never see that person again. Kaya nga hindi ako nagsabi ng goodbye kina Ichi at Jena. I'm still hoping that I will see them soon. But today, I need to say those words to Riley. This is really goodbye for the both of us. Hindi ko na ulit siya makikita kahit kailan. At hindi na rin ako umaasa na mangyayari pa iyon.
Goodbye Riley... I whispered to the wind.
At doon ko lang namalayan ang mga luhang naglandas sa pisngi ko.
<Jared POV>
"Are you out of your mind? Anong pumasok sa isip mo at nagdesisyon ka na umalis na lang? Di bale sana kung aalis ka lang ng bahay na ito. Pero ang bumalik sa Davao at magpakalayu-layo, that is bullshit!"
Nang malaman ko ang planong pag-uwi ni Muriel sa Davao ay mabilis ko siyang sinundan. Mabuti na lamang at naabutan ko pa siya. Palabas na nga siya ng bahay at bitbit ang mga bagahe niya.
"Anong problema mo?" Angil niya sa akin habang nakaupo siya sa mahabang sofa.
"Ikaw ang problema ko!"
"Bakit ako? And will you stop it? Kanina pa ako nahihilo sa kakalakad mo dyan!"
"Hindi mo ito kailangang gawin. Hindi mo naman kailangan umalis at bumalik sa Davao. If you really want to get out of Riley's life, hindi mo kailangang lumayo."
"Jared..."
"Don't go Muriel. Please."
She blew out a long sigh. And looked straight into my eyes. "Kailangan kong gawin ito dahil ito ang kailangan ko."
Parang doon lang ako natauhan. Maybe she's right. Kailangan niyang lumayo para maka-move on. At hindi ko dapat pairalin ang pagiging makasarili ko.
"Jared please, hayaan mo na ako. And besides, kahit pigilan mo pa ako, aalis pa rin ako. At wala kang magagawa."
"Kahit itali kita sa poste ng bahay na ito?"
Tinignan niya ako ng masama. "Subukan mo lang at ikaw ang gagawin kong poste!"
Talagang no dice! Buo na talaga ang desisyon niyang umalis.
Nag-prisinta ako na ihatid si Muriel sa airport. Noong una ay ayaw pa niya. Wala raw siyang tiwala sa akin. Baka kung saan ko lang raw siya dalhin. Pero dahil sa kakulitan ko ay pumayag na rin siya.
Wala kaming imikan sa loob ng kotse. Gusto ko sanang mag-open ng topic. Gusto kong marinig ang boses niya kahit na madalas ay pinagsusungitan niya ako. Pero hindi ko naman alam kung paano ko sisimulan. Ilang minuto ko na lang siya makakasama. Wala akong magawa para pigilan siya. Kunsabay, mas gugustuhin kong umalis siya to heal her broken heart kaysa naman na mag-stay siya rito at patuloy na masaktan.
Binuksan ko na lang ang stereo. Mas mabuti pa sigurong mag-sound trip na lang kami.
I look at her and have to smile
As we go driving for a while
Her hair blowing in the open window of my car
And as we go the see the lights
Watch them glimmer in her eyes
In the darkness of the evening
I couldn't help but smile. This is the same song I sang to her that makes her irritated.
And I've got all that I need
Right here in the passenger seat
Oh and I can't keep my eyes on the road
Knowing that she's inches from me
Nakakaloko naman ang kantang ito. As if this song was really made for me.
We stop to get something to drink
My mind pounds and I can't think
Scared to death to say I love her
Then a moon peeks from the clouds
Hear my heart that beats so loud
Try to tell her simply
Lumingon sa akin si Muriel na may ngiti sa mga labi niya. "I remember this song. Wala ka bang balak sabayan ang kanta. Okay lang sa akin. Pwede ko naman pagtiyagaan ang boses mo."
Umiling ako. Nah! I don't want to ruin this song. It's very special to me.
Oh and I've got all that I need
Right here in the passenger seat
Oh and I can't keep my eyes on the road
Knowing that she's inches from me
She rolled her eyes. "Come on! Wag ka nang mahiya. Promise, hindi ako magrereklamo." Itinaas pa niya ang kanang kamay niya.
And I smiled sheepishly in returned.
Oh and I know this love grow
But I'm bit slow, Ohh...
Hindi ako pumayag na hindi ko siya maihatid hanggang sa departure area. Eksakto naman na tinawag ang flight number niya.
"I guess this is goodbye." Napabuntong-hininga pa ako bago ko iniabot sa kanya ang travelling bag niya.
"I won't say goodbye. Kahit pilitin mo pa ako." Nagawa pa niyang magbiro. Then she moved closer to me and gave me a big hug. "Mami-miss kita." I heard her said.
"Mami-miss din kita." I answered back. "Wala na kasi akong aasarin eh."
Narinig ko siyang tumawa.
"Susulat ka ha?" Naisip kong sabihin.
"Tamad akong magsulat!"
"Magtext ka nalang o kaya tawagan mo ako."
"Lagi akong walang load."
"Eh di papasahan na lang kita ng load."
Usapang wala lang! Para lang may sabi kami sa isat-isa. Then finally she let go of me. Parang ayaw ko pa nga siyang bitawan.
"Goodbye?" I looked at her for the last time.
Umiling lang si Muriel sa pagtataka ko.
"Hasta la proxima vez."
Ano daw?
Pero bago ko pa maitanong sa kanya kung anong ibig sabihin ng sinabi niya ay tumalikod na siya at humakbang palayo sa akin.
Hasta la proxima vez? Ulit ko sa sarili ko. I love you ba ang ibig sabihin nyon?
Nakita ko pa siyang lumingon sa akin bago siya tuluyang mawala sa paningin ko. She was still smiling at me. But I know behind those smile were sadness, pain and bitterness.
For now, I will let her go. Hahayaan ko muna siya. But when time comes and we meet again, saka ako kikilos. I will fight for my feelings and do the right thing.