ANAYA POV
"Pa, pwedeng tanggapin mo na lang po na wala na si Mama?" Pambabasag ko sa katahimikan, napatingin naman silang tatlo sa'kin. "Tanggapin nyo naclang po na hindi na sya babalik sa'tin, pwede ba yun Papa? More than twenty years na po s'yang wala sa'tin" bigla ata akong nabusog kaya uminom na lang ako ng tubig at tumayo
"Ate naman..."
"Nga pala, Mama Eliya. Sa palagay ko tama na po ang lahat nang ginawa n'yo po para samin. Malaki na po kami, kaya na po namin tumayo sa sarili naming paa ngayon. Also, kahit si papa. Pwede naman na sya namin alagaan ni Noah, kaya po bumalik na po kayo sa asawa't anak n'yo... They also waited for you to come home. Unlike kay Papa na there's no more Mrs. Amara Noara Shimen ang babalik sakanya kahit kailan" seryoso kong sabi. "Your husband and son, Mr. Seiyu and Kairo waiting you for a long time. Umuwi na po kayo sakanila. Nung bumisita ako sa Restaurant, the first person welcomed me was Mr Seiyu, and asked 'Watashi no tsuma, eriya wa genkidesu ka? Kanojo no taichō wa ryōkōdesu ka? Kanojo wa daijōbudesuka? (How is my wife, Eriya? Is she in good health? Is she okay?)'." Panggagaya ko sa mismong tinanong ng asawa nito.
"Anaya, please. Stop" mahinang sabi ni Mama Eliya.
"Siguro naman po enough na ang more than twenty years para mapatunayan na ikaw lang ang minahal ni Mr Seiyu at wala syang kahit sinong babae sa buhay nya"
"Y-yes, that's enough. Kaya nga tumatawag ako sakanila every free time nila"
"But that's not enough po. Siguro nga masaya sila sa tuwing tumatawag ka sakanila pero mas sasaya sila kapag nasa tabi ka na nila. Alam mo po? Whenever i get close to them, my heart feels so heavy... knowing na ako yung nakakaramdam ng pagmamahal at pag aaruga n'yo na dapat sakanila... Alam ko po, namin ni Noah at Papa ang pakiramdam ng pinagkaitan ng pagmamahal ng isang ina, pero ang kaibahan po ng sitwasyon namin sakanila ay ang ina namin ay patay na habang ang kanila ay buhay pa at nasa ibang pamilya nagpapaka nanay" napaiwas ng tingin si Mama Eliya.
Lumapit sakin si Noah at niyakap ako. "Tama na Ate, buhay nila yan. Let them decide what they want to do, they're already old. Older than us to well know what's the best thing to do"
"Eriya, this time sasabihan na rin kita kahit ate kita. Tama si Anaya, bumalik ka na sakanila. Kaya ko na, wag kang nang makonsensya sa mga nangyari noon, wag mo nang sisihin ang sarili mo at hayaan mo nang maging masaya ka" sabi ni Papa.
Napatingin kami kay Mama Eliya at ilang saglit ay umalis sya sa lamesa. "Then, is it okay if leave this house? If i leave all of you?"
"Yes, very okay" ngiting sagot ni Noah, na tinanguan ko naman at ni Papa.
"Pero gabi na, hatid ko na po kayo" ngiting sabi ko at pinunas ang luha ko sa damit ni Noah.
Umiling si Mama Eliya. "Susunduin nila ako" ngiti n'yang sabi at sa huling pagkakataon ay dumaloy muli sa mukha ng haponesang pangalawang anak ng pamilya Shimen ang dalisay na luha.
Nasa tenga nito ang kanyang cellphone habang papalabas na may ngiti sa labi.
Nang magsara ang pinto ay si Papa naman ang t-target-in ko, pero alam kong mabibigo lang ako buksan ang puso at isip nya.
Alam ko namang nakasarado na ang puso nito at tanging si Mama, ang tunay naming Ina lang ang makakabukas nito. Wala nang iba.
"Pa, please stop being Hachiko" sabi ko nang tumabi s'ya sakin at tumulong sa paglilinis.
"Alam mo naman siguro ang sagot ko d'yan, Anaya anak hindi ba? I love your mother so much, na kahit ang kaluluwa n'ya ay nanaisin kong makausap nang walang takot"
"I know, ayan ang isasagot mo. Tatay kita e" ngisi kong sabi.
"Paniguradong babalik na rin ang pamilyang yun sa Japan" sabi ni papa na tinutukoy ay sila Mr. Seiyu.
"Kayo po? Ayaw n'yo pong bumalik?" Tanong ko, umiling naman s'ya.
"Nandito ang pamanang property's ng magulang ko, ng lolo't lola nyo. Kaya simula ngayon, ako na ang mag h-handle ng lahat. Isipin mo na lang nakatulong ang sinasabi mo kanina para matauhan ako kahit papano"
"Matauhang wala na talaga si mama?"
Umiling sya. "Matauhang masyado ka nang stress" napatawa na lang si Noah nang malakas.
"Oo nga Ate, asan ba kasi si Kuya Koen? Ba't dito ka pa rin sa unit mo umuuwi?" Bigla yata akong nilamig ah.
"Ah si Koen ba? Andun sa kabilang unit" sagot ko.
"Ha? Sa magkahiwalay na unit kayo nakatira? Ang mag asawa dapat nasa iisang bubong! Kung alam mo lang dati, para samin ni Amara ginto ang oras na magkasama kami dahil sa nasa military service ko" iling na sabi ni papa
"Kami at kayo ay magkaiba"
Napatingin ako kay papa ng nagpunas ito ng luha, umiyak na naman sya?
"Nyare?"
"Ewan ko, drama king talaga 'yan si papa di ka na nasanay" sagot ni Noah.
"Masaya lang ako, kasi lahat ng pagsubok na dumating sayo Anaya ay kinaya mo. Nagawa mong harapin ang lahat ng takot mo at baliwalain iyon para lang sa mahal mo, manang mana ka talaga sakin"
"Kaya nga e, kaya nga naiinis ako" sabi ko. "Saka ang random mo Pa, magbanlaw ka na nga lang ng mga hugasin d'yan"
Nang matapos ako sa nakatokang gawain ko ay dumiretso na ako sa kwarto ko at kumuha ng damit at tumungo sa banyo para maghugas ng katawan.
Nagpalit lang ako kanina pero hindi ako naghugas ng katawan, saka parang dama ko ngayon ang pag e-emote.
I was six and Noah was month years old when our mother died.
Namatay sya dahil sa isang aksidente.
Galing kami sa pagpapasyal noon nang habang nasa byahe kami ay nawalan ng preno ang bus.
Mama hugged Me and Noah so tight while papa hug Mama nang bumangga ang bus sa malaking puno.
Nakaalis kami sa bus bago iyon tuluyang sumabog, halos lahat din ng pasahero ay nakaligtas at nakababa bago sumabog ang bus.
Pero isang itim na kotse ang huminto sa gitna ng itim na usok at sinimulan kaming paputukan.
Ang mga pasaherong nakaligtas ay nagsimulang magpanic at nagsitakbuhan, syempre kami rin tumakbo.
Akala namin terrorism ang nagaganap pero, kami pala ang tina-target nila.
Well, that day are supposed to be family day for us after all, kaya walang kahit anong dalang armas o baril si Papa ng panahon na yun.
But hindi nila alam isang gold medalist ang Nanay ko sa larangan ng martial arts.
Nagawa nilang patumbahin ang limang armadong lalaki at agawan sila ng baril, habang ang batang ako ay manghang mangha sa nakikita habang nakatago at bitbit si Noah.
Nang mawalan ng malay ang mga armadong lalaki ay agad kaming kinarga ni Papa habang hawak si Mama at tumakbo ng mabilis.
Pero hindi namin alam na may naka standby pa lang sniper sa malayo at binaril si Mama.
The last word i heard from Mama was. "Run and please don't turn around! And always remember that i love the three of you Jio, Anaya, Noah"
While the last word she heard from Papa before her last breathe was. "Please don't close your eyes my Amara, stay wide awake. Stay for us, please. You know how much I love you, how much we love you, do you?"
But mama didn't made it.
Hindi isinapubliko ang ambush na naganap, nanatiling konpidensyal at pribado. Binigyan ng pera ang mga biktima at nakasaksi sa naganap na ambush, pinatahimik sila ng gobyerno.
Kaya nang malaman ni Papa na nag viral ang video ko na i-pinost sa official account ng skwelahan ko nlkinuhang video ko while perfomancing ay nabahala sya, nabahala s'ya na baka malaman ng um-ambush samin kung nasan kami at baka isunod din kami.
Dahil alam ni Papa na mga kaaway n'ya yun nung nasa militar pa sya, pero hindi n'ya alam kung sino.
Sa kabila nang pagkabahala ni Papa, pinigilan ko s'yang ipa-delete ang video. Dahil naisip ko na sa pamamagitan n'yon baka may lumabas na kahinahinalang tao at malaman namin kung sino ang pumatay kay Mama.
At sa pamamagitan ng sariling kamay at bala ni Papa makukuha namin ang hustisya.
Bakit masyado na akong aware sa murang edad ko? Dahil maaga rin nila akong minulat sa mga bagay, na ang mundo ay hindi paraiso.
Pero hindi lumabas ang kaaway, sa kabila ng pagtratrabaho ko sa camera wala rin kaming napala.
Tumahimik ang kaaway hanggang sa tumanda na kami, naisip namin na baka patay na sila o napatay na sila ng iba pa nilang kaaway.
Nang dahil sa mga pangyayari tinanim ko na lang sa isip ko na ordinaryo lang kaming pamilya, para matapalan ang trahedyang naganap.
Dahil din sa nangyari masyadong na depress si Papa, at sa tuwing nasa lumang bahay s'ya lagi lang sya nakatingin sa litrato ni Mama na nakasabit sa dingding.
Sinasabi kong hindi na babalik si Mama dahil nakikita kong umaasa pa rin si Papa na babalik sya, pero ang laging sagot ni Papa ay. "Babalik sya" na kahit kaluluwa raw ni Mama ay tatanggapin n'ya basta't bumalik lang sya.
Creepy, right? But i know Papa feel really so bad, he was an army and an army supposed to protect everybody. And Maybe yes, he accomplish to protect all by his skill and strength but not his one and only belove, not just anybody or somebody but his belove Amara Noara.
Alam kong marami silang pagsubok na kinaharap bago ikasal at maging pamilya, kaya masasabi kong masama talaga sakanila ang tadhana.