အျပင္၌ မိုးကား သည္းသည္းမဲမဲ ရြာေနပါ၏။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ဆိုလၽွင္ လၽွပ္စီးမ်ားပင္ လက္သြားေသးသည္။ ထိုအခါ၌ ျမတင့္၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ တုန္၍ တုန္၍သြား၏။ ျမတင့္သည္ သူ၏ အခန္းထဲ၌ ဖေယာင္းတိုင္မီး၏ အကူအညီျဖင့္ ေရႊဘယက္ပုံ ပုံၾကမ္းမ်ား ေရးဆြဲလ်က္ရွိသည္။ ဂ်ိန္းခနဲ မိုးႀကိဳးပစ္သံႀကီး ျမည္ဟီးသြားသည့္အခါ၌ ျမတင့္၏ လက္ထဲမွ ခဲတံေလးသည္ ျပဳတ္က်သြားရၿပီး ခႏၶာကိုယ္ေလးမွာလည္း တသိမ့္သိမ့္ တုန္ရီေနပါ၏။
မိုးၿခိန္းသံ၊ ေလထန္သံမ်ားကိုေတာ့ ျမတင့္သည္ သိပ္ကို ေၾကာက္ပါ၏။ ျမတင့္မွာ ေနစရာ ထိုင္စရာ မရွိျဖစ္ေနပါ၏။ ထိုအခိုက္၌ ျမတင့္၏ အခန္းတံခါးသည္ ႐ုတ္တရက္ပြင့္သြား၏။ မိုးၿခိန္းသံမ်ားကို ေက်ာ္လြန္ကာ ေပၚထြက္လာသည့္ ေျခသံျပင္းျပင္းသည္ အခန္းထဲ၌ ျပန႔္၍ သြား၏။
"ၿမ အဆင္ေျပရဲ့လား"
လွည့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ၌ သူသည္ ျမတ္သိန္းပင္ျဖစ္ေနပါ၏။ စိုးရိမ္ပူပန္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ျမတင့္အား ၾကင္နာေႏြးေထြးစြာ ၾကည့္ေနပါေသးသည္။ ျမတင့္သည္ မည္သည္ကိုမွ မေတြးေတာနိုင္ေတာ့ဘဲ ျမတ္သိန္းထံ အေျပးသြား၍ တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားပစ္လိုက္ပါ၏။
"ၿမ တအားေၾကာက္တာပဲ"
ျမတင့္သည္ ျမတ္သိန္းအား တိုး၍ တိုး၍ တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားပစ္လိုက္ပါ၏။ ရင္ခုန္သံမ်ား စည္းခ်က္မညီညာစြာ ခုန္လွုပ္သြားသူမွာ ျမတ္သိန္းသာ ျဖစ္ရပါ၏။ ျမတ္သိန္းသည္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနမိပါေသး၏။ သူ၏ ေက်ာျပင္အား တင္းၾကပ္စြာ၊ အားကိုးစြာ ဖက္တြယ္ထားရွာသည့္ ျမတင့္၏လက္မ်ားမွ အထိအေတြ႕ကိုလည္း ခံစားမိတစ္ခ်က္ မမိတစ္ခ်က္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ျမတ္သိန္းသည္ သူ၏ရင္ဘတ္၌ အကၤ်ီမွ တစ္ဆင့္ စိမ့္ထြက္ကာ စိုစြတ္လာမွုကို ခံစားမိလာပါ၏။ ျမတင့္ ငိုေနျခင္းသာ ျဖစ္၏။
"ဘာျဖစ္လို႔ ငိုေနရတာလဲ ျမရာ"
ျမတ္သိန္းသည္ ျမတင့္၏ မ်က္ႏွာကေလးအား ဆြဲယူ၍ ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ၌ ရင္ဘတ္၌ ေအာင့္၏။ မ်က္ရည္စမ်ား အျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေနရွာသည့္ ျမတင့္၏ မ်က္ႏွာကေလးအား ျမင္လိုက္ရပါ၏။
"မငိုပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ရွိေနၿပီပဲ၊ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္၊ တိတ္ပါဗ်ာ တိတ္ပါ"
ထိုအခါမွ ျမတ္သိန္းသည္ ျမတင့္အား ပိုမိုတင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားေပးလာပါ၏။ ျမတင့္မွာမူ အသက္ရွူပင္မဝနိုင္ေတာ့။ ပင့္သက္အား လု၍ ရွူရွိုက္ေနရခိုက္တြင္ ျမတ္သိန္းဆီမွ ပန္းရနံ့သင္းသင္းကေလးကို ရ၏။
"ၿမ အသက္ရွူၾကပ္ေနၿပီ"
ျမတ္သိန္းသည္ မိုးသံျဖင့္ ျမတင့္၏အသံကို မၾကား။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ပိုမိုတင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားျမဲ။ သူ႔အားႀကီးႏွင့္ ဖက္ထားသည္မွာ ျမတင့္ခမ်ာ လွုပ္ပင္မလွုပ္နိုင္ရွာေပ။ ျမတင့္က ရွိသမၽွ အင္အားကေလးျဖင့္ လူးလြန႔္လိုက္သည့္အခါမွသာ ျမတ္သိန္းက သေဘာေပါက္သြားၿပီး လႊတ္ေပးရွာသည္။
ဖေယာင္းတိုင္မီး မွုန္ျပျပ၏ေအာက္တြင္ ျမတ္သိန္း၏ နားရြက္ဖ်ားကေလးမ်ားမွာ ရဲတြတ္လ်က္ရွိ၏။ သူသည္ ရွက္ရြံ့ပူေႏြးစြာျဖင့္ သူ၏ လည္ပင္းတစ္ေလၽွာက္ ပြတ္သက္၍ ေနေလသည္။ ျမတင့္ကိုယ္တိုင္၌လည္း ပူထူကာ ေနရထိုင္ရခက္လ်က္ ရွိသည္။
"ျမက မိုးၿခိန္းရင္ ေၾကာက္တတ္မွန္း မသိခဲ့ဘူး"
ျမတင့္သည္ သူ႔အား ေၾကာက္တတ္သည္ဟု ျမတ္သိန္းက စြပ္စြပ္စြဲစြဲေျပာလာသည့္အခါက် မခံခ်င္စိတ္ကေလး ျဖစ္လာျပန္သည္။
"တစ္ခါတစ္ေလမွ ေၾကာက္တာ"
ျမတ္သိန္းက ျမတင့္အား ထပ္၍ စခ်င္လာျပန္သည္။
"ငိုလည္း ငိုေသးတယ္ေနာ္"
ျမတင့္သည္ ႏွုတ္ခမ္းအား ခပ္တင္းတင္း ေစ့ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ျမတ္သိန္းအား မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးပစ္လိုက္ၿပီး သူ ဆြဲလက္စ ေရႊဘယက္ပုံၾကမ္းအား ဆက္၍ ဆြဲေနလိုက္သည္။ အျပင္၌ မိုးကား သည္းထန္စြာ ရြာေနဆဲ။
"ကၽြန္ေတာ္ သြားရေတာ့မလား"
ျမတ္သိန္းက ရိုးရိုးသားသားသာ ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ျမတင့္သည္ ျမတ္သိန္းက သူ႔အား စေနေသးသည္ဟု ထင္သြားေလ၏။
"ကုတင္ေဘးမွာ ထိုင္ခုံရွိတယ္မလား၊ အဲ့မွာ သြားထိုင္ေန၊ စကားမမ်ားနဲ႔ တိတ္တိတ္ကေလးေန၊ ၿမ ပုံဆြဲမလို႔"
ျမတင့္က ျမတ္သိန္းအား ေဒါသသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္။ ျမတ္သိန္းသည္ ထိုအခါမွ ပို၍ပင္ ရယ္ခ်င္လာေသးသည္။
ေၾကာက္တယ္ျဖင့္ ေၾကာက္တယ္ေပါ့။ ျမတစ္ေယာက္ဟာ သူရဲ့ အားနည္းေနတဲ့ အျခားတစ္ဖက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ထုတ္မျပခ်င္ခဲ့။ ဟန္ေဆာင္ရတာဟာ သိပ္ပင္ပန္းပါလ်က္ႏွင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ညႇင္းဆဲလြန္းလွပါ၏။
"ျမက ဘာပုံဆြဲေနတာလဲ"
"..."
"ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးနဲ႔ ပုံဆြဲေနတာ ျမင္ရလို႔လား"
"..."
"ျမရဲ့ေရႊထည္ေတြကို ဟိုမင္းကေတာ္အိုႀကီး ေဒၚအမာတင္က အေတာ္သေဘာက်တယ္ေနာ္"
"..."
"ဖေယာင္းတိုင္ ထပ္လိုေသးလား၊ ကၽြန္ေတာ္ သြားယူေပး...."
ျမတင့္သည္ ဆြဲလက္စ ခဲတံအား စားပြဲေပၚသို႔ ျဗန္းခနဲ ပစ္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ျမတ္သိန္းအား ေဒါသတဝင္းဝင္းေတာက္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္လိုက္ပါ၏။
ျမတ္သိန္းကား နည္းနည္းေတာ့ ပိန္း၏။ ျမတင့္က သူ႔အား ဘာေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္ေနရသည္ကို မည္မၽွပင္ ေတြးေတာကာမူ မသိနိုင္ေတာ့ပါေခ်။
"စကားမမ်ားနဲ႔လို႔ ေျပာထားတယ္မလား၊ ျမတ္သိန္းက သာလိကာလား၊ သိပ္စကားမ်ားတာပဲ"
ထိုအခါမွသာ ျမတ္သိန္းသည္ သူ႔ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္အုပ္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ထိုင္လိုက္ပါေတာ့၏။ မၾကာလိုက္။ စကားစေျပာျပန္သည္။
"ျမက ပုံဆြဲရတာ ဝါသနာပါတာလား"
ျမတင့္သည္ စိတ္မရွည္ေတာ့ပါေခ်။ ျမတ္သိန္းဟာ ဘာလို႔မ်ား အျမင္ကပ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ စကားမ်ားလြန္းေနရတာလဲေနာ္။ ဤေမာင္မင္းႀကီးသားအား အနားမွာေခၚထားမည္ဆိုလၽွင္ ပုံေကာင္းေကာင္းဆြဲနိုင္မည္မဟုတ္ေတာ့ပါေခ်။ ျပန္လႊတ္လိုက္ရေအာင္လည္း မိုးရြာေန၍ ေၾကာက္သည္ေလ။
သို႔ႏွင့္ ျမတင့္သည္ ပုံဆက္မဆြဲေတာ့ဘဲ ျမတ္သိန္းႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာရန္ကိုသာ ေရြးခ်ယ္လိုက္ရပါေတာ့၏။
"ဝါသနာပါတယ္ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး"
"ဒါေပမယ့္ ျမရဲ့ လက္ရာေတြကို မင္းကေတာ္အသိုင္းအဝိုင္းက သေဘာက်ၾကတယ္ေလ၊ အဲ့တာ လက္ရာေျမာက္လို႔ေပါ့"
ျမတင့္က ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ရယ္၏။ သူ႔ ဆံပင္အဖ်ားမ်ားကိုလည္း ထိုးဆြကာ ေဆာ့ေန၏။
"မင္းကေတာ္ေတြဆိုတာကလည္း ခပ္အအေတြပါ ျမတ္သိန္းရယ္"
ျမတ္သိန္းက နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ျမတင့္အား ၾကည့္၏။ ျမတင့္ကပင္ ဆက္ေျပာ၏။
"ေဈးခ်ိဳနားက ေဒၚၾကည္သာဆိုတဲ့ ဝတ္လုံေတာ္ရ အမတ္ႀကီးရဲ့ မယားျဖစ္သူကို ျမတ္သိန္း သိတယ္မလား"
ျမတ္သိန္းက ေခါင္းညိတ္လ်က္
"ဟိုတစ္ေခါက္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ၿမ ႏွစ္ေယာက္သား ကိုလွျမင့္ ျမင္းလွည္းငွားၿပီး ေရႊဘယက္ သြားျပခဲ့တဲ့ မိန္းမႀကီး မဟုတ္လား"
ျမတင့္က ေခါင္းညိတ္ကာ ေထာက္ခံ၏။
"အဲဒီမိန္းမႀကီးက ေတာ္ေတာ္'အ'တဲ့ မိန္းမ၊ ျမက ဒီဘယက္ဟာ တစ္ကုံးပဲ ရွိတဲ့ဘယက္ ေဒၚၾကည္သာမွ မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူနဲ႔မွ မလိုက္ဖက္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တာ တစ္ခါတည္း တန္းယူသြားတာပဲ၊ အမွန္က ျမမွာ အဲဒီလို ဘယက္မ်ိဳး သုံးခုေတာင္ က်န္ေသးတာ၊ 'အ'လိုက္ပုံမ်ား ဝတ္လုံေတာ္ရအမတ္မင္းရဲ့ မိန္းမျဖစ္ေနလို႔ ေတာ္ေသးတယ္"
ျမတင့္က ကုန္ခါနီး ဖေယာင္းတိုင္ကို ၿငိမ္းလိုက္ၿပီး အသစ္တစ္တိုင္ ထပ္ထြန္း၏။
"အဲဒီမင္းကေတာ္ဆိုတာဟာ ပိုက္ဆံရွာတတ္ၾကတာေတြ မဟုတ္ဘူး၊ လင္ေယာက္်ားက ရွာေပးထားတဲ့ ပိုက္ဆံမ်ားႏွင့္ သုံးျဖဳန္းၿပီး သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္ လွခ်င္ပခ်င္႐ုံေလာက္သာ သိတဲ့ဟာေတြ၊ ျမရဲ့ ပါးစပ္က လွတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ သူတို႔ကပါ လွတယ္ လိုက္လုပ္ၾကတတ္ေသးတာ၊ ဦးေႏွာက္ဟာ အခြံေတြမ်ားလားေတာင္ မသိနိုင္ေတာ့ပါဘူး ျမတ္သိန္းရယ္"
ျမတင့္က သေရာ္သလို ျပဳံး၍ ဆက္ေျပာ၏။
"သူတို႔ေတြ ခပ္အအ ျဖစ္ေနၾကတာပဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ၿမ ေငြရွာရ လြယ္တာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား"
"ျမက စီးပြားရွာတဲ့ေနရာေရာ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ေနရာေရာ သိပ္ေတာ္တာပဲ"
ျမတ္သိန္းက ထိုင္ေနရာမွ ထၿပီးေနာက္
"ၿမ ေျပာတဲ့ ခပ္အအမိန္းမေတြအထဲမွာ အေရွ႕အိမ္က အဖြားႀကီးတို႔ သားအမိေရာ မပါဘူးလား"
ျမတင့္က ျမတ္သိန္း၏စကားေၾကာင့္ ရယ္၏။
သူႏွင့္ ထားေမ ႏွင္းဆီပန္းကိစၥႏွင့္ စကားမ်ားထားၾကေသးသည္ေလ။ ထားေမကလည္း အခ်ိဳးက မေျပာင္း။ သူ႔အေမ ေဒၚစိန္ကိုပါ ျမတ္သိန္းအေၾကာင္း တိုင္ေတာ့ထားသည္ ထင္သည္။ ေဒၚစိန္က ျမတ္သိန္းကို ျမင္တိုင္း မ်က္ေစာင္း ထိုးထိုးသြားတတ္ေသးသည္။
"ျမက ဘာလို႔ရယ္သလဲ၊ ေဒၚစိန္ဆိုတဲ့ ဖြားေတာ္ကို ျမက ဘာလို႔ ေငြေလးေထာင္ေတာင္ ေပးခဲ့ရသလဲ"
ျမတင့္က မဲ့ျပဳံးျပဳံး၏။
"ၿမ ေငြကို အငမ္းမရရွာေနတာ အဲ့တာေၾကာင့္ေပါ့၊ သူလိုလူေတြကို ေငြနဲ႔ေပါက္ၿပီး ခပ္ႂကြားႂကြားေနနိုင္ေအာင္လို႔ေလ"
ျမတင့္က ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ကေလးႏွင့္ ေျပာ၏။
"ျမရဲ့ ျဖစ္တည္မွုကိုက ေငြမွမရွိရင္ နင္းေခ်ခံရမွာ မဟုတ္လားကြယ္၊ ၿပီးေတာ့ ၿမ တန္ဖိုးထားရတဲ့ သူေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ ေငြရွိမွ ျဖစ္မယ္ေလ၊ ၿပီးေတာ့ အနီေရာင္ေတြေရာေပါ့"
ျမတင့္က ႀကိဳးစား၍ အျပဳံးတစ္ခုကို ဖန္တီးလိုက္ပါ၏။ သိပ္ၿပီး ပီျပင္လွသည္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါ။
"ျမဟာ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ သိပါရဲ့၊ ျမဟာ အားနည္းတယ္၊ တစ္ခုခုဆို ငိုဖို႔ေလာက္ပဲ သိတာ၊ မိုးခ်ိန္းသံၾကားရင္ေတာင္ မ်က္ရည္က်တတ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျမဟာ သိပ္မုန္းပါတယ္ သိပ္ကို မုန္းမိပါတယ္ကြယ္"
ျမတ္သိန္းက ျမတင့္၏ ပခုံးစြန္းႏွစ္ဖက္အား ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္
"ျမဟာ သန္မာၿပီးသားပါ၊ လွလွပပရွင္သန္ေနတဲ့ ျမကို ကၽြန္ေတာ္က..."
"ကၽြန္ေတာ္က...သက္ဆုံးတိုင္ ျမင္သြားခ်င္တာ"
"ျမကို ကၽြန္ေတာ္က သက္ဆုံးတိုင္ ခ်စ္သြားခ်င္တာ" ဟူ၍ေတာ့ ျမတ္သိန္းသည္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။
ျမတ္သိန္းက ပိတ္ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမ်ားကို ဖြင့္လိုက္၏။ မိုးစဲကာ ေကာင္းကင္ႀကီးသည္ ၾကည္လင္လ်က္ ရွိသည္။
"မိုးစဲသြားၿပီ၊ ခဏေန မင္းကေတာ္ေဟာင္း ေဒၚအမာတင္ဆီ ေရႊဘယက္တစ္ကုံး သြားျပစရာရွိတယ္၊ ကိုလွျမင့္ကို ျမင္းလွည္း အားလား တစ္ခ်က္ေလာက္ ေမးေပးထားပါဦး၊ အားတယ္ဆိုရင္ ေန႔လယ္ႏွစ္ရီကို ခ်ိန္းထားလိုက္ပါ"
ျမတ္သိန္းသည္ ျမတင့္ ေျပာသည့္အတိုင္း ျမင္းလွည္းငွားလိုက္ပါ၏။
ျမတင့္မွာ သြားစရာတစ္ခုခုရွိလၽွင္ ျမင္းလွည္းဆရာ ကိုလွျမင့္ကို အားကိုးေနရသည္။ ကိုလွျမင့္၏ျမင္းလွည္းမွ မအားလၽွင္ ျမတင့္မွာ သူ သြားလိုရာကို မသြားနိုင္။
"ျမမွာ ကားတစ္စီးေလာက္ ရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ" ဟူ ျမတ္သိန္းသည္ ေရရြတ္မိပါ၏။
"ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္ေပးခ်င္လိုက္တာ"
သို႔ရာတြင္ သူ႔မွာ ဘာမွ မရွိ။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ျမတ္သိန္းသည္ ျမတင့္ထံမွ ထြက္သြား၍ ေငြကို အငမ္းမရ ရွာပစ္ခ်င္သည္။ သူဟာ အလုပ္ၾကမ္းဆိုလည္း လုပ္နိုင္ပါရဲ့။
သို႔ေသာ္ မိုးေတြရြာလို႔ ၿမ ေၾကာက္တဲ့အခါ သူမွမရွိလၽွင္ ျမဟာ အခန္းေထာင့္ေလးမွာ ေခြ၍ေနမလား။ ရွိုက္၍မ်ား ငိုေနမည္လား။ ထိုသို႔ ေတြးမိသည့္အခါ ျမတ္သိန္းသည္ ျမတင့္အား က႐ုဏာပိုရျပန္သည္။ သူ ျမတင့္အား တစ္ေယာက္တည္း ထားပစ္ခဲ့နိုင္သည္အထိ သူ႔ႏွလုံးသားသည္ မာေက်ာ၍မေနပါ။
"ျမေရ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ႐ူးၿပီ၊ ျမဆီက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးမ်ား ေျပးရပါ့မလဲ"
တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျမဆီကေန ေျပးမွာပါ။
*****
မင္းကေတာ္ေဟာင္း ေဒၚအမာတင္၏ အိမ္သည္ မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီးႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ ရွိ၏။ အိမ္ႀကီးမွာ အေတာ္ပင္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လွ၏။ ဤအိမ္ႀကီးသို႔ ျမတင့္ ေရာက္ဖူးသည္မွာ ယခုအႀကိမ္ႏွင့္ဆိုလၽွင္ ႏွစ္ႀကိမ္ရွိၿပီ ျဖစ္၏။
ျမတင့္ အိမ္ထဲ ဝင္သြားသည့္အခါ တိုင္းရင္းေဆးအနံ့မ်ား လွိုင္လွိုင္ရ၏။ ေဒၚအမာတင္ဟာ အသက္ႀကီးၿပီ မဟုတ္ပါလား။
ပထမတစ္ေခါက္တုန္းကေတာ့ ဤအိမ္ႀကီးထဲမွာ မင္းကေတာ္ စိုးကေတာ္ေတြ အကုန္နီးပါး စုၿပီး ျမတင့္၏ ေရႊထည္ ေငြထည္ ဒီဇိုင္းအဆန္းမ်ားကို ဝယ္ယူခဲ့ၾကသည္ေလ။
ပုံအဆန္းဆုံး စိန္နားကပ္တစ္ရံကိုမူ ေဒၚအမာတင္ႏွင့္ အျခားမင္းကေတာ္တစ္ဦး အေဝမတည့္ ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ေဒၚအမာတင္က ထိုစိန္နားကပ္ကို အေလၽွာ့ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ ျမတင့္၏ နားမွ စိန္နားကပ္ကို ေတာင္းဆို၏။
ျမတင့္ကလည္း ေခသူမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ေဈးကို သုံးဆတင္ကာ ေရာင္းေပးခဲ့လိုက္သည္ေလ။
"ေဟ့ ျမတင့္ ေရာက္ၿပီလား၊ ထိုင္ပါဦးကြဲ႕"
ျမတင့္သည္ ထိုင္ခုံတစ္ခု၌ ဝင္ထိုင္လိုက္၏။ ေဒၚအမာတင္က ျမတင့္၏နံေဘး၌ ဝင္ထိုင္ပါ၏။
"အခုတစ္ေခါက္ေရာ အျခားမင္းကေတာ္ေတြ မပါဘူးလား ေဒၚေဒၚ"
ေဒၚအမာတင္သည္ သူ၏ ဝဖိုင့္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္မွ မလိုက္၊ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေတာ့သည္။
"အမေလး ငယ္ရယ္၊ အဲ့ဟာမမ်ားႏွင့္ ၿပိဳင္မလုခ်င္ဘူးကြယ့္၊ သူတို႔က ငယ္သူေတြ မဟုတ္လား သိပ္ျမန္ၾကတာ"
ျမတင့္က ေဒၚအမာတင္၏ နားရြက္ကိုၾကည့္လိုက္၏။ သူ႔နားကပ္အေဟာင္းကေလးအား ပန္ထား၏။ ေဒၚအမာတင္ကလည္း သတိထားမိဟန္ရွိ၏။
"ေဒၚေဒၚေတာ့ ဒီနားကပ္ကေလး သိပ္ႀကိဳက္တာပဲ၊ ေဒၚေဒၚသားကေတာင္ ေျပာတယ္ နားကပ္ေလး သိပ္လွတာပဲ ဘယ္သူ႔ဆီက ဝယ္သလဲတဲ့"
ျမတင့္က ေမး၏။
"ေဒၚေဒါ့္သားက ဘယ္သူမ်ားလဲ"
ေဒၚအမာတင္က အံ့ဩဟန္ျဖင့္ ေျပာ၏။
"ေဒၚေဒါ့္သားကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါရဲ့၊ အေရးပိုင္မင္း ကိုလွေသာင္ေလ"