မြတင့်(ပြန်လည်ရှင်သန်ခြင်း)

(၁၃)

အေမဟူသည့္ စကားလုံး ႏွစ္လုံးသည္ မည္မၽွေႏြးေထြးမွု ေပးနိုင္သည္ကို ျမတင့္သည္ အျခားသူမ်ားထက္ပို၍ သိပါ၏။ သူ ငယ္စဥ္အခါကတည္းက သူ၏ ထူးဆန္းေသာ ဝတ္စားဆင္ယင္ခ်င္မွုေၾကာင့္ မိဘမ်ားထံမွ စြန႔္ပစ္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္ေလ။

မိန္းမအဝတ္အစားမ်ားကို ႏွစ္သက္မိ႐ုံမၽွႏွင့္၊ မ်က္ႏွာေခ်ႏွင့္ ႏွုတ္ခမ္းနီ ႀကိဳက္တတ္႐ုံမၽွႏွင့္ သူ႔မိဘမ်ားမွ သူ႔အား စြန႔္ပစ္လိုက္ပါရန္ အေၾကာင္းျပခ်က္တို႔သည္ လုံေလာက္ခဲ့ပါသည္တဲ့လား။

ေဖေဖ့အစ္မ ႀကီးေမေသာင္းသာ မရွိခဲ့ဘူးဆိုလၽွင္ေရာ ေဖေဖတို႔ေမေမတို႔ဟာ ျမကို တစ္ေယာက္တည္း ထားပစ္ခဲ့ၾကမွာလား။ ေဖေဖမေခၚလည္း ေမေမကေတာ့ ျမကို ပစ္မသြားေလာက္ဘူးမလား။ ႀကီးေမေသာင္းနဲ႔ စိတ္ခ်လို႔ရတာမို႔ ထားသြားတာပဲ ျဖစ္မွာပါ။

ရထားလက္မွတ္သြားဝယ္သည့္ ျမတ္သိန္း၏ ျပန္အလာကို ေစာင့္ရသည္မွာ ျမတင့္တစ္ေယာက္ အေတာ္ပင္ လည္ပင္းရွည္လ်က္ရွိ၏။ လက္မွတ္မွ ရပါ့မလားဟူ၍လည္း ျမတင့္သည္ ပူပန္၍ေနပါ၏။ သူ ေဟာ္နန္းကို ျမန္နိုင္သမၽွ ျမန္ျမန္ သြားခ်င္ေနေတာ့၏။

ျပန္လည္ရွင္သန္လာသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း ေမေမ့ဆီ သြားခဲ့သင့္တာကို ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိသည့္ အျဖစ္ေၾကာင့္ ျမတင့္သည္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မုန္းတီးေနမိ၏။

ကိုယ့္အေရးကိစၥ၊ ကိုယ့္ေသာကေတြကို ေရွ႕တန္းတင္ရင္းျဖင့္ မိမိ၏ ေမြးသမိခင္ကိုမွ ေမ့ခဲ့ရေလျခင္း။ ေမေမဟာ ျမတင့္ကို ဘယ္လိုပဲ ပစ္ထားခဲ့ပါေစဦးေတာ့၊ ဘယ္လိုပဲ ျမတင့္၏ ဒဏ္ရာမ်ား အနာတရမ်ားကို မျမင္ဟန္ေဆာင္ထားခဲ့ပါေစဦးေတာ့ ျမတင့္ကေတာ့ မုန္းတီးလ်က္ကပင္ မေမ့ေပ်ာက္နိုင္ျဖစ္၍ ခ်စ္ရပါ၏။ ခ်စ္ေနရပါ၏။

ပစ္ထားခဲ့ပါေစဦးေတာ့၊ ဘယ္လိုပဲ ျမတင့္၏ ဒဏ္ရာမ်ား အနာတရမ်ားကို မျမင္ဟန္ေဆာင္ထားခဲ့ပါေစဦးေတာ့ ျမတင့္ကေတာ့ မုန္းတီးလ်က္ကပင္ မေမ့ေပ်ာက္နိုင္ျဖစ္၍ ခ်စ္ရပါ၏။ ခ်စ္ေနရပါ၏။

ထိုအခိုက္၌ ႀကီးေမေသာင္းသည္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ လာ၍ ျမတင့္အနီး၌ ဝင္ထိုင္ပါ၏။ ၿပီးေနာက္ ျမတင့္၏ ပုခုံးကိုလည္း အသာအယာ ထိကိုင္လိုက္ပါေသးသည္။