မြတင့်(ပြန်လည်ရှင်သန်ခြင်း)

(၆)

လူတစ္ေယာက္ကို နက္ရွိုင္းစြာ ခ်စ္မိသြားသူတို႔၏ အသည္းႏွလုံးသည္ ဘယ္ေသာအခါမၽွ အေကာင္းတိုင္း မက်န္ခဲ့နိုင္ပါ။ ခ်ဳပ္ရိုးအထပ္ထပ္ႏွင့္ နာရက်င္ရစျမဲပင္ျဖစ္ရ၏။

လူတစ္ေယာက္အား ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထပ္ပင္ ပို၍ ခ်စ္မိသြားျခင္းသည္ အရွုံးမၽွသာျဖစ္ရ၏။

ခ်စ္မိသြားသည့္အခါ ကာကြယ္ေပးခ်င္လာသည္။ သူ႔အတြက္ တိုက္ခိုက္ေပးခ်င္လာသည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ ခ်စ္ေပးဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္အထိ ေပးဆပ္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနတတ္ေလသည္။

ျမတင့္သည္ ေမာင့္အား ထိုသို႔ ခ်စ္ခဲ့မိ၊ ခ်စ္ေနစဲပင္ ျဖစ္ရေလသည္။

လြန္းေမာင္ကို ခ်စ္ေပးေနရင္းျဖင့္ ျမတင့္သည္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိသည္။

ျမတင့္မွာ လြန္းေမာင္အား မခ်စ္ခ်င္ေတာ့ပါ။ အနာတရမ်ားျပားလြန္းလွသည့္ ဤအခ်စ္အား ျမတင့္သည္ စိတ္ကုန္၍ ေနသည္။

သို႔ရာတြင္ ျမတင့္၏ ႏွလုံးသားငယ္သည္ ျမတင့္၏ဦးေႏွာက္အား အလိုမလိုက္ခဲ့ပါေခ်။

ယခင္ဘဝ ျမတင့္ ေသဆုံးကာနီးတြင္လည္း လြန္းေမာင္သည္ သူ၏ အနားတြင္ ရွိမေနခဲ့ပါေခ်။ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ျမတင့္သည္ ေမာင့္လက္ဖဝါးႏုႏုအား ဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္ခဲ့မိပါသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ျမတင့္သည္ သူ မေသဆုံးခင္အခ်ိန္ကေလးမွာေတာင္ ေမာင့္မ်က္ႏွာႏုႏုအား ထိေတြ႕ခြင့္မဆိုထားႏွင့္၊ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ကေလးပင္ မရရွိခဲ့ရပါ။

ယခုဘဝ ျပန္လည္ရွင္သန္လာၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္လည္း ျမတင့္သည္ လြန္းေမာင္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ မည္သည့္အစအနကေလးကိုမွ သိရွိခြင့္၊ ထိေတြ႕ခြင့္ မရခဲ့‌ေသးပါေခ်။

လြန္းေမာင္သည္ ျမတင့္ ပစ္မခ်ရက္‌ဘဲ နာက်င္စြာ ဖက္တြယ္ထားမိသည့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကေလးပင္ ျဖစ္ရပါ၏။

‌ျမတင့္သည္ ဤသို႔ အေတြးလြန္ပစ္လိုက္ပါေသးသည္။

ျမရဲ့ ႏွင္းဆီကေလးကို ခူးသြားသူဟာ ေမာင္ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟူ၍ပင္။