မြတင့်(ပြန်လည်ရှင်သန်ခြင်း)

(၃)

"တစ်ပွင့်၊ နှစ်ပွင့်၊ သုံးပွင့်"

နှင်းဆီကလေးများအား စိုက်ပြီး ခြောက်လမျှကြာသည့်အခါ နီနီရဲရဲနှင်းဆီပွင့်ကလေးများ ဝေဝေဆာဆာဖူးပွင့်နေကြပြီလေ။ အပွင့်များဟာလည်း ကြီးလိုက်ပါဘိ။ ဆူးများဟာလည်း ထက်လှပါရဲ့လေ။ တစ်ခါ တစ်ခါများဆိုလျှင် မြတင့်တစ်ယောက် ဆူးစူးမိပါသေးသည်။ သွေးများစို့၍ ခပ်စူးစူးမျှ နာကျင်သွားလျှင်တော့ မြတင့်သည် ဆူးများအား စိတ်ဆိုးမိသယောင်ဖြစ်မိသည်။ သို့ပေသိ မြတင့်သည် သူကိုယ်တိုင်မှာ ဆူးများသော နှင်းဆီပွင့်ဖြစ်နေရှာသည်ကိုတော့ သတိမထား၊ မသိရှိခဲ့ပါချေ။

နှင်းဆီရနံ့များက မိန်းမောဖွယ်ကောင်းသော်လည်း မြတင့်ကလေးမှာ စိတ်တိုလျက်ရှိသည်။

"ကြီးမေသောင်းရေ၊ ကြီးမေသောင်း"

မြတင့်က နှင်းဆီခြံထဲမှနေ၍ ကြီးမေသောင်းအား လှမ်းခေါ်သည်။ ကြီးမေသောင်းမှာလည်း ပြာယီးပြာယာဖြင့် အိမ်ထဲမှ ပြေးထွက်လာ‌ရလေသည်။

"မြ ဘာများဖြစ်လို့လဲ"

မြတင့်က မျက်မှောင်ကလေးပင် ကျုံ့၍ နေလေပြီ။

"ကြီးမေသောင်း ပန်းခူးသေးလား"

ကြီးမေသောင်းက လက်ကာကာ ခြေကာကာဖြင့် ငြင်းရှာသည်။

"အမလေး၊ မောင်မင်းကြီးသား ကိုမြတ်သိန်းကို ကြောက်လွန်းလို့ပါတော်၊ မခူးရဲပေါင်"

မြတင့်က တွေးစစကလေးဖြင့် ဆက်ပြောသည်။

"မြရဲ့ နှင်းဆီတစ်ပွင့် ပျောက်နေတယ်"

"ဟေ"

"အလှဆုံးအပွင့်ကိုမှ ရွေးခူးသွားတယ်၊ မြတော့ သိပ်စိတ်ဆိုးတာပဲ"

မြရဲ့ ပန်းတွေကို ဘယ်သူများ ခိုးယူဝံ့သလဲ။

မောင်တော့ မဟုတ်တာ သေချာသည်။ မောင်က ဗမာပြည်ကိုပင် ပြန်မရောက်သေး။ ပြီးတော့ မောင်သာဆိုလျှင်လည်း တစ်ပွင့်တည်း ခူးမည်မဟုတ်။ သူ လှသည်ထင်သည့်အပွင့်မှန်သမျှ ခူးပစ်မည်သာ။ ယခင်ဘဝတုန်းက မောင် မြရဲ့ ပန်းတွေ လာခူးတုန်းက ဆယ်ပွင့်ကျော်ခဲ့သည်လေ။ အဲ့ဒီတုန်းက မြနဲ့ မြတ်သိန်း နှင်းဆီတွေကို အတော်လေး ပြန်ပြုစုလိုက်ရသည်လေ။