လူတစ္ေယာက္ကို နက္ရွိုင္းစြာ ခ်စ္မိသြားသူတို႔၏ အသည္းႏွလုံးသည္ ဘယ္ေသာအခါမၽွ အေကာင္းတိုင္း မက်န္ခဲ့နိုင္ပါ။ ခ်ဳပ္ရိုးအထပ္ထပ္ႏွင့္ နာရက်င္ရစျမဲပင္ျဖစ္ရ၏။
လူတစ္ေယာက္အား ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထပ္ပင္ ပို၍ ခ်စ္မိသြားျခင္းသည္ အရွုံးမၽွသာျဖစ္ရ၏။
ခ်စ္မိသြားသည့္အခါ ကာကြယ္ေပးခ်င္လာသည္။ သူ႔အတြက္ တိုက္ခိုက္ေပးခ်င္လာသည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ ခ်စ္ေပးဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္အထိ ေပးဆပ္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနတတ္ေလသည္။
ျမတင့္သည္ ေမာင့္အား ထိုသို႔ ခ်စ္ခဲ့မိ၊ ခ်စ္ေနစဲပင္ ျဖစ္ရေလသည္။
လြန္းေမာင္ကို ခ်စ္ေပးေနရင္းျဖင့္ ျမတင့္သည္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိသည္။
ျမတင့္မွာ လြန္းေမာင္အား မခ်စ္ခ်င္ေတာ့ပါ။ အနာတရမ်ားျပားလြန္းလွသည့္ ဤအခ်စ္အား ျမတင့္သည္ စိတ္ကုန္၍ ေနသည္။
သို႔ရာတြင္ ျမတင့္၏ ႏွလုံးသားငယ္သည္ ျမတင့္၏ဦးေႏွာက္အား အလိုမလိုက္ခဲ့ပါေခ်။
ယခင္ဘဝ ျမတင့္ ေသဆုံးကာနီးတြင္လည္း လြန္းေမာင္သည္ သူ၏ အနားတြင္ ရွိမေနခဲ့ပါေခ်။ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ျမတင့္သည္ ေမာင့္လက္ဖဝါးႏုႏုအား ဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္ခဲ့မိပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ျမတင့္သည္ သူ မေသဆုံးခင္အခ်ိန္ကေလးမွာေတာင္ ေမာင့္မ်က္ႏွာႏုႏုအား ထိေတြ႕ခြင့္မဆိုထားႏွင့္၊ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ကေလးပင္ မရရွိခဲ့ရပါ။
ယခုဘဝ ျပန္လည္ရွင္သန္လာၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္လည္း ျမတင့္သည္ လြန္းေမာင္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ မည္သည့္အစအနကေလးကိုမွ သိရွိခြင့္၊ ထိေတြ႕ခြင့္ မရခဲ့ေသးပါေခ်။
လြန္းေမာင္သည္ ျမတင့္ ပစ္မခ်ရက္ဘဲ နာက်င္စြာ ဖက္တြယ္ထားမိသည့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကေလးပင္ ျဖစ္ရပါ၏။
ျမတင့္သည္ ဤသို႔ အေတြးလြန္ပစ္လိုက္ပါေသးသည္။
ျမရဲ့ ႏွင္းဆီကေလးကို ခူးသြားသူဟာ ေမာင္ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟူ၍ပင္။
ေမာင္သာ ဘိလပ္ကေန ခပ္ေစာေစာကေလး ျပန္ေရာက္လာလၽွင္ မည္မၽွေကာင္းလိုက္မည္နည္း။
သို႔ေပသိ ေမာင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံသည့္အခါ ျမတင့္သည္ မည္သို႔ျပဳမူလိုက္ရမည္ကို မေတြးတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ေမာင့္ကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ ေမာင့္အားေျပး၍ဖက္ကာ ေမာင့္ကိုယ္သင္းရနံ့ကေလးအား တစ္ဝႀကီး ရွူရွိုက္ပစ္လိုက္ရမည္လား။
အခုဘဝမွာ ေမာင္နဲ႔ျမဟာ သူစိမ္းေတြပဲ။
သူစိမ္းဟူ၍ ေတြးမိလိုက္သည့္အခါ ျမတင့္၏ အသည္းႏွလုံးသည္ စူး၍ ေအာင့္၏။
အခုဘဝမွာ ေမာင္ဟာ ျမမဟုတ္တဲ့ အျခားသူတစ္ေယာက္အား ခ်စ္ျမတ္နိုးသြားခဲ့လၽွင္ေရာ ျမဟာ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ရပါ့မလဲကြယ္။
"ျမဟာ ဘယ္လိုမ်ား ရင္ဆိုင္ရပါ့မလဲ"
အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ယခင္ဘဝႏွင့္မတူဘဲ ျခားနားေနခဲ့ၿပီမဟုတ္ပါလား။
ျမတင့္၏ ပန္းသူခိုးဟာလည္း လြန္းေမာင္မဟုတ္ခဲ့။
ျမတ္သိန္းဟာလည္း အဆိုးကေလးျဖစ္လာသည္ေလ။
ၿပီးသည့္ေနာက္ ေမာင့္အိမ္ႏွင့္လည္း ေစာစီးစြာ ပတ္သက္ခဲ့ရေလသည္။
ျမတင့္သည္ ယခင္ဘဝမွ အျဖစ္အပ်က္မ်ား၊ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားအား သံမွိုစြဲေအာင္ မွတ္မိေနစဲျဖစ္၍ ယခုဘဝ၌ ရွင္သန္ရမည္မွာ လြယ္ကူမည္ဟု ထင္ခဲ့ဖူးသည္။
အခုေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ကစဉ့္ကလ်ားျဖစ္၍ ေနၿပီေလ။
ျမတင့္သည္ လြန္းေမာင္ႏွင့္ ပတ္သက္လၽွင္ ေမ့ေမ့ေျမာေျမာ ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္၏။
"ျမေရ..၊ ေနမွ ေကာင္းရဲ့လား"
အခန္းအျပင္မွ ျမတ္သိန္း၏ အသံက်ယ္က်ယ္အား ၾကားလိုက္ရမွသာ ျမတင့္၏စိတ္အစဥ္သည္ ပစၥဳပၸန္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသည္။
ျမတ္သိန္း၏အသံေၾကာင့္ ျမတင့္သည္ ကုတင္ေပၚမွ အျမန္ဆင္းကာ အခန္းတံခါးအား ထ၍ ဖြင့္ေပးလိုက္ေလသည္။
ျမတ္သိန္းသည္ ျမတင့္အား ျမင္လၽွင္ျမင္ခ်င္းပင္ ျမတင့္၏ နဖူးကေလးအား လက္ျဖင့္ အသာစမ္းလိုက္ေလသည္။
"ေနေကာင္းရဲ့လား"
ျမတ္သိန္း၏ စိုးရိမ္ေနေသာ ေလသံေဖ်ာ့ကေလးႏွင့္ အျပဳအမူကေလးမ်ားသည္ ျမတင့္အား ေႏြးေထြးသြားေစသည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ျမတ္သိန္းအေပၚ၌ လိပ္ျပာမလုံသလိုပင္ ခံစားလာရေလသည္။
"ေနေကာင္းပါတယ္၊ ျမတ္သိန္းက အစိုးရိမ္လြန္ေနတာပါ"
ျမတ္သိန္းက ရွက္ရယ္ ရယ္လ်က္ ေျပာ၏။
"ကၽြန္ေတာ္ ေခၚတာ ၾကာလွရွိၿပီ၊ အသံမၾကားေတာ့ ၿမ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနၿပီ ထင္တာ၊ ျမသာ တံခါးလာမဖြင့္ေပးခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးဖ်က္ၿပီးဝင္လာေတာ့မလို႔"
ျမတင့္က သေဘာတက်ရယ္လိုက္ပါ၏။ ထိုအခါ၌ ျမတင့္၏ ပုလဲပမာ သြားျဖဴျဖဴကေလးမ်ားသည္ လွစ္ခနဲ ေပၚ၍ သြားပါ၏။ ထိုအခါ၌ ျမတင့္သည္ အျပစ္ကင္းစင္သည့္ ကေလးေလးႏွင့္ တူေလသည္။
ျမတ္သိန္းသည္ ေငးမိသြားေလသည္။ သူ႔ရင္ေတြ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ခုန္ေနသလိုပဲ။ ဒီကေလးေလး ျမတင့္ကို ဆြဲ၍ ရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားပစ္ခ်င္ေနမိသည္။
"ျမတ္သိန္းဟာ အေတြးသိပ္လြန္တာပဲ၊ လာ... ႏွင္းဆီေတြ သြားၾကည့္ၾကစို႔"
ျမတင့္က အခန္းထဲမွ အရင္ထြက္သြားသည့္အခါ ျမတ္သိန္း၏ ရင္မွာ ေမာ၍ က်န္ခဲ့ရရွာေလသည္။
စင္စစ္မွာ ၿခံေစာင့္ကေလး ျမတ္သိန္းသည္ ျမတင့္အား လက္ေခ်ာင္းႏွင့္ပင္ ထိေတြ႕လိုက္ပါရန္ မဝံ့ရဲခဲ့ပါေခ်။ အႏွီနဖူးကေလးအား ထိေတြ႕ရန္ပင္ ျမတ္သိန္းသည္ ရွိရွိသမၽွေသာ ခြန္အားသတၱိတို႔ကို အားကုန္အသုံးခ်ခဲ့ရသည္ေလ။
"ဟင္...ဒီနားက ႏွင္းဆီကေလး ေပ်ာက္သြားျပန္ၿပီ"
ပန္းၿခံထဲ ေရာက္လၽွင္ေရာက္ခ်င္းပင္ ျမတင့္သည္ ေဒါသထြက္ရေလသည္။
မေန႔က ညေနကမွ ျမတင့္ ဒီမနက္ ပြင့္မည္ဟု ေျပာထားသည့္ ႏွင္းဆီကေလး။ အလွဆုံးဟု သတ္မွတ္ထားသည့္ ပန္းကေလး။
"ဘယ္သူကမ်ား ေစာေစာစီးစီး လာခူးသြားရသလဲ"
ျမတ္သိန္းသည္ ပန္းပြင့္ကေလးအစား ရိုးတံကေလးသာ က်န္ခဲ့ရွာသည္ကို ၾကည့္၍ ေဒါသအေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္မိေလသည္။
သူ အျမတ္တနိုး ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ထားရသည့္ ပန္းလွလွကေလး၊ ျမတင့္က သိပ္လွတာပဲဟု ခ်ီးက်ဴးထားသည့္ ပန္းပြင့္ကေလးမွာ မရွိေတာ့ပါေခ်။
"အရင္ကလည္း ေပ်ာက္ဖူးတာလား၊ ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေျပာလဲ"
ျမတ္သိန္းသည္ ျမတင့္အား ဆူသည့္ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာေလသည္။ ျမတင့္ခမ်ာ အနည္းငယ္ပင္ အံ့ဩသြားရပါ၏။ ဒီကေလးဟာ ေျပာရဲဆိုရဲျဖစ္လာတာပဲ။
"ျမတ္သိန္းရဲ့ ေဒါသေၾကာင့္ မေျပာတာေပါ့"
ျမတ္သိန္းသည္ အနားရွိ ေရထမ္းပုံးအား ကန္ထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ ဆို၏။
"ေနာက္တစ္ခါ လာခူးၾကည့္၊ က်ဳပ္အေၾကာင္း သိေစ့ရမယ္"
ျမတင့္မွာ ျမတ္သိန္းကို ၾကည့္ကာ သက္ျပင္းကိုသာ ခ်နိုင္ပါ၏။
ဘယ္သူကမ်ား လာ၍ ခူးယူေနရသနည္း။ ပန္းသူခိုးသည္ အေတာ္ မုန္းခ်င္စရာေကာင္းသည္။ ခူးလၽွင္ တစ္ပြင့္တည္း ခူးသည္။ ၿပီးလၽွင္ အလွဆုံးဟူသည့္ ပန္းပြင့္ကိုမွ ေရြး၍ ခူးသည္။
ျမတင့္သည္ ေန႔လယ္ပိုင္းတြင္ ၿမိဳ႕ထဲဘက္၌ ေက်ာက္သြားၾကည့္ရန္ အစီအစဥ္ရွိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအစီအစဥ္အား ဖ်က္လိုက္ေလသည္။
ျမတင့္သည္ ထားေမကို ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္သည္။ ထားေမ၏ ေခါင္းထက္တြင္ သူ႔ပန္းနီနီကေလးမ်ား ရွိေနမလားဟူသည့္ သိခ်င္စိတ္ကေလးျဖင့္။
သို႔ႏွင့္ ျမတင့္သည္ သူ၏ အခန္းျပတင္းမွ တစ္ဆင့္ တစ္ဖက္ၿခံမွ ထားေမအား ေစာင့္၍ၾကည့္ေနေလသည္။
ၾကာၾကာပင္ မေစာင့္လိုက္ရ။ နာရီဝက္မၽွ ၾကာသည့္အခါ ထားေမတစ္ေယာက္ အျပင္မွ ျပန္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ထားေမ၏ ဆံထုံးထက္တြင္ ျမတင့္၏ ႏွင္းဆီနီနီကေလး ရွိ၍ေနေလသည္။
ထိုစဥ္ ျမတင့္ မထင္မွတ္ထားသည့္အရာတစ္ခု ျဖစ္သြားေလသည္။
မည္သူက ထင္မည္နည္း။ ျမတ္သိန္းဟာလည္း ျမတင့္နည္းတူ ပန္းသူခိုးအား ေစာင့္ၾကည့္ေနမည္ဟူ၍။
ျမတင့္ကေတာ့ ထားေမထံတြင္ ပထမဆုံး ေပ်ာက္သြားသည့္ ႏွင္းဆီေလးက ျမင္ဖူးမိ၍ ထားေမအား ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္လၽွင္ ၿပီးၿပီ။
ျမတ္သိန္းကေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္ခဲ့ပါ။ သူသည္ ၿခံေရွ႕မွ ျဖတ္သြားေသာ ကေလးေရာ ေခြးပါမက်န္ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ရသည္သာ။
ထားေမေခါင္းေပၚမွ အႏွီႏွင္းဆီကေလးအား ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ ျမတ္သိန္းသည္ ၿခံတံခါးဆီသို႔ ဝုန္းစိုင္းထြက္သြားသည္ကို ျမတင့္ ျမင္လိုက္ရသည္။ ျမတ္သိန္းအား တားရန္ ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း မမွီေတာ့ပါေခ်။
ျမတ္သိန္းသည္ ၿခံတံခါးဝအတြင္းမွေန၍ တစ္ဖက္ၿခံထဲ ဝင္အံ့စဲစဲ ထားေမအား လွမ္းေျပာလိုက္ေလသည္။
"ဒီမယ္ ဒီမယ္..၊ ပန္းပန္ထားတဲ့ အမိငယ္"
ထားေမသည္ မ်က္ေစာင္းထိုးၿခံမွ လာသည့္အသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ၿခံတံခါးဝမွ ၿခံေစာင့္ျဖစ္ဟန္ရွိေသာ ေယာက္်ားအား ျမင္လိုက္ရေလသည္။
"ကၽြန္မကို ေခၚတာလား"
"ဟုတ္တယ္၊ မင္းကိုေခၚတာ မင္းကို"
တစ္ဖက္လူ၏ ေလသံ မာေၾကာေၾကာေၾကာင့္ ထားေမသည္ စိတ္စနိုးစေနာင့္ျဖစ္သြားရ၏။
"ကၽြန္မကို ဘာျဖစ္လို႔ ေခၚတာလဲ"
ထားေမသည္ ျမတ္သိန္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနရာအထိ ေလၽွာက္လာခဲ့ေလသည္။
"မင္း႐ုပ္မင္းရည္ကေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္က ပန္းေတြကို ခိုးယူေနတာ မရွက္ဘူးလား"
ထားေမသည္ ခါးေထာက္၍ ျပန္ေျပာသည္။
"ရွင္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ၊ ရွင့္ၿခံထဲက ပန္းေတြ လွလို႔ ကၽြန္မ ၾကည့္မိတာပဲ ရွိတာ မခိုးဘူးရွင့္"
ျမတ္သိန္းသည္ ထားေမေခါင္းေပၚမွ ႏွင္းဆီပြင့္ကေလးအား လက္ညိဳးထိုးျပလိုက္သည္။
"ဒီပန္းက ကၽြန္ေတာ့္ ပန္းဗ်၊ ခင္ဗ်ားေခါင္းေပၚက ပန္းကို ခင္ဗ်ား မခူးလို႔ ဘယ္သူမလဲ၊ ဒီေလာက္ လက္ပူးလက္က်ပ္မိတာေတာင္ ျငင္းခ်င္ေသးသလား အမိငယ္"
"ဒီပန္းက ရွင့္ပန္း ဟုတ္လား၊ ကၽြန္မ မသိဘူးရွင့္၊ ကၽြန္မကိုလည္း အသိတစ္ေယာက္က ေပးတာပဲ"
"အဲ့အသိက ဘယ္သူလဲ က်ဳပ္ကိုေျပာျပစမ္း"
ထားေမသည္ ျမတ္သိန္းအား မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ေျပာ၏။
"ကၽြန္မ မေျပာဘူးရွင့္"
ထားေမသည္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ျမတ္သိန္းအား မ်က္ေစာင္းထိုးကာ တစ္ဖက္ၿခံထဲ ဝင္သြားေလသည္။
ျမတ္သိန္းမွာမူ ေဒါသထြက္လြန္း၍ မ်က္ႏွာႀကီးရဲကာ က်န္ခဲ့ေလသည္။
"ေနာက္တစ္ခါ လာခူးၾကည့္ က်ဳပ္နဲ႔ ေတြ႕မယ္"
ျမတင့္သည္ အေတြးပိုရျပန္သည္။
ပန္းခူးသူဟာ ထားေမလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူးတဲ့ေလ။