ျမတင့္သည္ သူ၏ေရွ႕ရွိ မွန္တင္ခုံေပၚမွ ေငြေလးဆယ္အား မမွုန္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အခ်ိန္ဆြဲေန၍လည္း ၿပီးသြားမည့္ကိစၥမဟုတ္။ ေမာင့္တို႔အိမ္ဟာ ဤေလးဆယ္မၽွေသာ ေငြအား အမွုထားမည္မဟုတ္မွန္း ျမတင့္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိပါ၏။
သို႔ေသာ္လည္း ျပန္လည္ရွင္သန္လာၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ျမတင့္သည္ အရင္ကထက္ပင္ ပို၍ မာနႀကီးလာသည္ေလ။ ေမာင္တို႔မိသားစုမွမဟုတ္၊ အျခားမည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အေပၚမွာမွ တစ္ျပား၊တစ္က်ပ္ပင္ အေႂကြးတင္မခံလိုပါေခ်။ ေမာင္တို႔အိမ္က မိသားစုဝင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေအာက္ဖဲလွန္တတ္သူေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါလား။ ခန႔္မွန္း၍ မရနိုင္ပါသည့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ဤေငြေလးဆယ္အား ျပန္မေပးမိ၍ အေလွာင္ေျပာင္ခံရလၽွင္ သိပ္ရွက္စရာေကာင္း၏မဟုတ္လား။
ဤသို႔ ေျပာေကာင္းေျပာနိုင္ပါေသး၏။
ျမတင့္ဟူသည့္ အေျခာက္မဟာ အတိတ္ဘဝမ်ားက စာရိတၱပ်က္ျပားခဲ့၍ ယခုဘဝ၌ အေျခာက္မျဖစ္သည္ကိုပင္ ေနာင္တမရ။ ေငြေလးဆယ္ကိုပင္ ျပန္ဆပ္ဖို႔ စိတ္ကူးရွိသည္မဟုတ္ဟူ၍မ်ား မေျပာဘူးဟု ထင္ေန၍မရ။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမတင့္သည္ ဤကိစၥဟာ သူကိုယ္တိုင္ေျဖရွင္းရမည့္ ကိစၥမွန္း သိလိုက္ပါ၏။ ထို႔ေနာက္ မွန္တင္ခုံေပၚရွိ ေငြေလးဆယ္ကို ယူကာ အိမ္ေအာက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့ေလသည္။
ႏွုတ္ခမ္းထက္တြင္ေတာ့ မည္သူ႔ကိုမွ အထင္မႀကီးပါဘူးဟူသည့္ မဲ့ျပဳံးေလးအား ဆင္ျမန္းထားပါ၏။
လမ္းကေလးကူးလိုက္႐ုံျဖင့္ ေမာင့္အိမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္ၿပီ။ လူေခၚေခါင္းေလာင္းကေလးအား လွုပ္ရွားပစ္လိုက္ပါရန္ ျမတင့္ထံတြင္ အားအင္မ်ား မရွိေတာ့သည့္အလား ေျခေထာက္မ်ားက ေပ်ာ့ေခြ၍ လာေလသည္။ ရင္ဘတ္ငည္ က်ယ္ေလာင္စြာ တဒိန္းဒိန္းခုန္ေနမိသည္။ ခဲမွန္ဖူးေသာစာငွက္ကေလးဖြယ္ျဖစ္၍ေနပါ၏။
ျမတင့္သည္ ေခါင္းေလာင္းကေလးအား အသာအယာ လွုပ္လိုက္ေလသည္။ ခဏမၽွ ရပ္ေစာင့္လိုက္ၿပီးေနာက္ အိမ္ထဲမွ ေမာင့္ေမေမ ေဒၚစိန္ ထြက္လာေလသည္။
"အိမ္ေရွ႕က ဘယ္သူမ်ားလဲကြဲ႕"
ၿခံတံခါးဝေရာက္၍ ျမတင့္အား ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ ေဒၚစိန္၏ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားသည္ မသိမသာ တြန႔္ခ်ိဳးသြားသေယာင္။ ဝတ္ထားသည္မွာ ေယာဂီဝတ္စုံႏွင့္ လည္ပင္းမွာလည္း ပုတီးကုန္းႀကီးႏွင့္၊ လက္ထဲမွာလည္း ပုတီးတစ္ကုံးကိုင္ထားေသးသည္။ ဝတ္ထားေသာ ဝတ္စုံႏွင့္မွမလိုက္၊ ကိုင္ထားေသာ ပုတီးကုန္းကိုမွလည္း အားနာရေကာင္းမွန္း မသိ၊ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ရြံရွာမုန္းတီးမွုတို႔အျပည့္။ ျမတင့္သည္ က်ယ္ေလာင္စြာ ဟားတိုက္၍ ရယ္ေမာပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ဒါေတြလား ဘုရားႏွင့္ တရားႏွင့္ ေနသည့္သူေတြ။
"ဪ...၊ တစ္ဖက္ၿခံက ျမတင့္ဆိုသူပဲ၊ ဘာကိစၥမ်ား ရွိလို႔ပါလဲ"
ျမတင့္သည္ မည္သည့္စကားကိုမၽွ ျပန္မေျပာခဲ့ပါ။ ေဒၚစိန္သည္ သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပလ်က္ ျမတင့္ကိုသာ စူးစမ္း၍ ၾကည့္ေန၏။
ဤျမတင့္ဟူသည့္ ေယာက္်ားပ်က္သည္ မိမိတို႔အိမ္ႏွင့္ ဘာေတြမ်ား ပတ္သက္စရာအေၾကာင္းရွိရပါသနည္း။
အို...ဒီေယာက္်ားပ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ေကာင္းတာ မရွိနိုင္။ ယုတ္စြအဆုံး သူ႔ေရာဂါေတြပါ အိမ္က လူေတြကို ကူးကုန္မွ ခက္ရခ်ည္ရဲ့။ မိမိ သားႀကီး ကိုလြန္းေမာင္ ဘိလပ္မွာသာ ရွိေနေသးလို႔ ေတာ္ရေသးသည္။ ေတာ္ၾကာ ဒီအေျခာက္မဟာ မိမိသားကို ကလူ၏ျမႇဴ၏ လုပ္ေနမွျဖင့္ ခက္ရခ်ည္ရဲ့။ မိမိ၏ သားႀကီး ကိုလြန္းေမာင္ဟာ ရိုးအအႏွင့္မဟုတ္လား။
ဒီအေျခာက္မဟာ မာယာႂကြယ္မည့္ဟာမ။ မ်က္လုံးေတြဟာလည္း မိမိလို လူႀကီးသူမကို ၾကည့္တာေတာင္မွ ရဲတင္းလိုက္ပါဘိ။ ႏွုတ္ခမ္းနီႏွင့္ ပါးနီႏွင့္၊ ဝတ္ပုံစားပုံစားဟာလည္း ဆန္း၏။ ျခဳံၾကည့္လိုက္ရလၽွင္ သိပ္လွသည္။ သားႀကီး ကိုလြန္းေမာင္ ဘိလပ္က ျပန္ေရာက္လာသည့္အခါ ဘယ့္ႏွယ္မ်ား လုပ္ရမည္နည္း။ ေဒၚစိန္သည္ ပူပန္၍ မဆုံးနိုင္ျဖစ္ေနရေတာ့သည္။
ေဒၚစိန္သည္ ျမတင့္ဟူသည့္အေျခာက္မသည္ မိမိအိမ္သို႔ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္မ်ား လာခဲ့ရသည္ကို သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပေနခဲ့ေသာ္လည္း ျမတင့္အား ၿခံတံခါးဖြင့္မေပးေသးပါေခ်။ ေဒၚစိန္သည္ ျမတင့္ကဲ့သို႔ေသာ ေယာက္်ားပ်က္အား မိမိအိမ္ထဲသို႔ ေခၚသြင္းရန္မွာ နိမ့္က်လြန္းလွသည္ဟု ေတြးမိသည္။ ဤေယာက္်ား ခ်နင္းသြားမည့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေနရာမ်ား၊ ထိုင္သြားမည့္ ကုလားထိုင္တို႔ဟာ ရြံရွာဖြယ္အတိျဖင့္ က်န္ခဲ့ရမည္မဟုတ္ပါလား။ ျမတင့္မွာလည္း မိမိအား အိမ္ထဲသို႔ ဝင္ပါရန္ ေလးေလးစားစား မေခၚမခ်င္း မည္သည့္စကားတစ္ခြန္းမၽွ ေျပာမည့္ပုံ မေပၚပါေခ်။
ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ ျမတင့္၏ မာန္အား ေဒၚစိန္ မယွဥ္နိုင္ခဲ့ပါေခ်။ ေဒၚစိန္သည္ ရြံရွာေနလ်က္ကပင္ ၿခံတံခါးဖြင့္ေပး၍ ျမတင့္အား အိမ္ထဲသို႔ ဝင္ရန္ ဖိတ္ေခၚလိုက္ရပါ၏။
"လာပါကြယ္ အထဲဝင္ပါ"
ေဒၚစိန္၏ ႏွုတ္ဖ်ားက ထြက္အံက်လာေသာ စကားလွလွကေလးမ်ားမွာ ခ်ိဳၿမိန္ေနသေယာင္ ရွိေသာ္လည္း မ်က္လုံးမ်ားကေတာ့ လိမ္၍မရနိုင္ပါ။
သူ ျမတင့္ကို ရြံမုန္းေနသည္ေလ။
ျမတင့္သည္ ေဒၚစိန္အား မဲ့ျပဳံးကေလးျဖင့္ ျပဳံးျပလိုက္ေလသည္။ ထိုအျပဳံးသည္ ေဒၚစိန္၏ ႏွလုံးသားထဲသို႔ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းႏွယ္ ထိုးစိုက္သြားခဲ့ေလသည္။ အစကတည္းကမွ ေဒၚစိန္သည္ ျမတင့္အား ၾကည့္မရသည္ျဖစ္ရကား ယခု၌ ျမတင့္သည္ မိမိအား မဲ့၍ပင္ ျပဳံးျပသြားေသးသည္ေလ။
"ဝင္ခြင့္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ေဒၚစိန္သည္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ဦးေဆာင္သြားလိုက္ၿပီးေနာက္ ျမတင့္အား ကုလားထိုင္တစ္ခုတြင္ ထိုင္ရန္ ေျပာေလသည္။
"ဒီမွာ ခဏထိုင္ႏွင့္ပါ၊ ေဒၚေဒၚ ေကာ္ဖီသြားေဖ်ာ္လိုက္ပါဦးမယ္"
"ေတာ္ပါၿပီ ၊ ၿမ မေသာက္ခ်င္ပါဘူး၊ ၿမ လာတာ ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ပါ"
ေဒၚစိန္သည္ ျမတင့္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ခုံတြင္ ဝင္၍ ထိုင္လိုက္ေလသည္။
"ဘာကိစၥမ်ားလဲ၊ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာရွိလိုက္တာကြယ္"
ေဒၚစိန္သည္ သူမ၏ ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ လက္ျဖင့္ အသာအယာဖိလ်က္ အမူအရာပိုလြန္းစြာ ေျပာ၏။
"မနက္က ျမတို႔အိမ္က ကေလးမေလးဟာ ဒီအိမ္က ထားေမဆိုသူ မိန္းကေလး ဝယ္လာတဲ့ ၾကက္ဥေတြကို ဝင္တိုက္မိၿပီး ခြဲမိသလို ျဖစ္သြားခဲ့တယ္ေလ၊ ၾကက္ဥေတြဟာ ေငြငါးဆယ္ တန္တယ္လို႔ ၿမ သိရတယ္၊ အိမ္က ကေလးမေလးမွာကလည္း ေငြတစ္ဆယ္ပဲ ပါသြားရွာေတာ့ ေငြေလးဆယ္ကို ျမတို႔ဘက္က ေပးစရာရွိေနတယ္ေလ"
ေဒၚစိန္သည္ ဤကိစၥအား သိၿပီးသားျဖစ္ေလသည္။ ထားေမမွာ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းကတည္းက သူ႔အေမအား ေဖာက္သည္ခ်ၿပီးသား ျဖစ္ေလသည္။ ေဒၚစိန္သည္ ထိုေငြေလးဆယ္အား စိတ္ထဲတြင္ပင္ မထားပါေခ်။ ထိုမၽွေလာက္ေသာေငြသည္ ေဒၚစိန္တို႔အတြက္ေတာ့ ပါမႊားကေလးမၽွသာ ျဖစ္၏။
"ဒီ့အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ေဒၚေဒၚတို႔ကို ျပန္ေပးစရာမလိုပါဘူးကြယ္၊ ယူလာတဲ့ ေငြေလးဆယ္ ျပန္သာ ယူသြားလိုက္ပါ"
ေဒၚစိန္၏ စကားမ်ားထဲတြင္ ျမတင့္အား ႏွင္လႊတ္ေနသည့္ သေဘာမ်ား ပါသည့္အျပင္ ျမတင့္တို႔ မိသားစုအား ႏြမ္းပါးသည့္ပုံစံမ်ိဳးမ်ားပါေနေလသည္။ ထို႔အျပင္ ျမတင့္က စားပြဲေပၚတင္ေပးထားသည့္ ေငြေလးဆယ္ကိုပင္ မထိခ်င္မကိုင္ခ်င္သည့္ပုံစံျဖင့္ ရြံရွာစြာ ျမတင့္ဘက္ဆီသို႔ ျပန္၍ တြန္းပို႔ပစ္လိုက္ေသးသည္။ ျမတင့္၏ ငုပ္လၽွိုးေနေသာ ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕အေမွာင္စိတ္သည္ တိုးထြက္လာေလ၏။ သည္းခံ၍ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ပါ။
အလာတုန္းကေတာ့ ျမတင့္သည္ ေငြေလးဆယ္ေပးရန္သာ ရည္ရြယ္ခဲ့ရိုးအမွန္ပင္ ျဖစ္ေခ်၏။ မိမိတို႔ မိသားစုအား ဒီလိုေတာ့ အေၾကာကေလးျဖင့္ ဆက္ဆံသြားသည္ကိုေတာ့ ျမတင့္သည္ လုံးဝ သည္းမခံနိုင္ပါေခ်။ ျမတင့္သည္ မိမိဘက္ဆီသို႔ ေဒၚစိန္ တြန္းပစ္လိုက္သည့္ ေငြေလးဆယ္အား လက္ေပြ႕အိတ္ထဲသို႔ ျပန္ထည့္လိုက္သည္။
"အို...၊ မဟုတ္တာပါပဲ၊ ဒီကိစၥဟာ ျမတို႔ဘက္က လုံးဝမွားတာပါ၊ ေငြေလးဆယ္ေလာက္နဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား လိပ္ျပာလုံနိုင္ပါ့မလဲေလ"
ျမတင့္သည္ အားနာေနဟန္ျဖင့္ ဆက္၍ေျပာသည္။
"ေငြတစ္ေသာင္းေပးၿပီး ေတာင္းပန္ရင္ေတာင္ မလုံေလာက္ေသးပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ျမတို႔အိမ္ဟာ ခ်မ္းသာလွတာလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး"
ျမတင့္သည္ သက္ျပင္းခ်ဟန္ကေလးျဖင့္ ဆက္ေျပာျပန္သည္။
"ဒါေၾကာင့္ ေငြေလးဆယ္အစား ေဟာဒီ ေငြေလးေထာင္ကိုပဲ လက္ခံေပးပါ"
ျမတင့္သည္ သူ၏ လက္ေပြ႕အိတ္ထဲမွ ေငြေလးေထာင္ကို ထပ္မံထုတ္ယူကာ ေဒၚစိန္၏ ေရွ႕ရွိ စားပြဲေပၚသို႔ အသာအယာ တင္ေပးထားလိုက္ေလသည္။ ေဒၚစိန္သည္ မိမိေရွ႕ရွိ ေလးေထာင္ပမာဏရွိေသာ ေငြကို ၾကည့္ကာ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္သြား၏။ ျမတင့္အား ဤမၽွ ေငြေၾကးရွိကာ ႂကြယ္ဝမည္မွန္း ေဒၚစိန္သည္ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့မိပါေခ်။
"အို မဟုတ္တာဘဲကြယ္၊ ဒီေငြေတြကို ျပန္သာယူသြားပါေလ"
"ျမတို႔ေတြဟာ သူတစ္ပါးေပၚမွာ ေက်းဇူးေႂကြး မထားတတ္တာမို႔ မျငင္းပါနဲ႔ေလ"
"ဒါမွမဟုတ္ ၿမ ေပးတာမ်ား နည္းသြားလို႔မ်ားလား"
ျမတင့္သည္ "မီးဖိုေခ်ာင္စားရိတ္ကေလးမ်ား ပိုေပးရဦးမလား" ဟူ၍ ဆက္၍ ေျပာပစ္လိုက္ခ်င္မိသည္။
သို႔ရာတြင္ သူသည္ အနည္းဆုံးေတာ့ ေမာင့္ေမေမျဖစ္ေနေသးသည္ေလ။
ျမတင့္သည္ သူ႔အား ပညာရွိနည္းျဖင့္ ျပန္လည္ ႏွိပ္ကြပ္သြားသည္ကို ေဒၚစိန္သည္ အကင္းပါးသူျဖစ္၍ ေသခ်ာေပါက္ သိပါ၏။
တစ္ဖက္တြင္လည္း ေဒၚစိန္သည္ ထိုေငြေလးေထာင္အား လြန္စြာ တပ္မက္လ်က္ရွိသည္။ သူ႔အမ်ိဳးသား ဦးညြန႔္၏ သုံးလစာ ဝင္ေငြထက္ပင္ ေက်ာ္လြန္ေနေသးသည္။ ထို႔အျပင္ ဘိလပ္တြင္ ပညာသင္လ်က္ရွိေသာ သားႀကီး လြန္းေမာင္အား တစ္လတစ္လ အသုံးစားရိတ္ ေထာက္ပံ့ရသည္ျဖစ္၍ ေဒၚစိန္တို႔ မိသားစုမွာ မလွုပ္သာ မလူးသာ ျဖစ္ေနခဲ့ရၿပီမွာ ၾကာေရာ့ၿပီေလ။
"မဟုတ္တာပဲ၊ ျမတင့္ ေပးတဲ့ ေငြေတြဟာ မ်ားလြန္းေနပါၿပီ"
"ဒါဆို ျမကို ျပန္ခြင့္ ျပဳပါဦး"
"ေကာင္းပါၿပီ ေကာင္းပါၿပီ"
ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ ေဒၚစိန္သည္ ျမတင့္ ေပးသည့္ ေလးေထာင္ဟူေသာေငြကို လက္ခံလိုက္ပါ၏။ ထိုေငြမ်ားသည္ လြန္းေမာင္၏ လစဥ္အသုံးစားရိတ္မ်ား ျဖစ္သြားခဲ့ေလသည္။
ျမတင့္ ၿခံဝသို႔အေရာက္တြင္ အျပင္မွ ျပန္လာေသာ ထားေမႏွင့္ တိုးေလသည္။ ထားေမသည္ မိမိတို႔အိမ္ႏွင့္ျမတင့္မွာ အနည္းငယ္မၽွပင္ မရင္းႏွီးသည္ျဖစ္၍ အနည္းငယ္ေၾကာင္အသြားမိၿပီးမွ ျမတင့္အား ျပဳံးျပလိုက္ေလသည္။
ျမတင့္အတြက္ေတာ့ ထိုသို႔မျဖစ္ခဲ့ရပါ။ ထားေမမွာ ျမတင့္၏ စိတ္အာ႐ုံထဲမွ အၿပီးတိုင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လိုက္ခ်င္သည့္ နာက်င္ေနရသည့္ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းပင္ ျဖစ္ေနရေပသည္။
ထားေမ ျပဳံးျပေနသည္ကိုပင္ ျမတင့္မွာ ျပန္မျပဳံးျပခဲ့မိပါ။
ထားေမအား ျခဳံ၍ ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ အျပစ္ကင္းစင္ေနစဲျဖစ္သည့္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ကိုသာ ျမင္မိပါ၏။
သို႔ရာတြင္ ထားေမကေတာ့ ထားေမပါပဲလားဟူ၍ ျမတင့္သည္ ေတြးမိပါ၏။
ျမတင့္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္ဟူသည့္ အလွပဆုံးေသာ ႏွင္းဆီနီနီကေလးသည္ ထားေမ၏ ဆံႏြယ္နက္နက္မ်ားထက္မွာ ႏြမ္းလ်စြာ။
"ေမာင္မဟုတ္တဲ့ ဘယ္သူကမ်ား ျမရဲ့ႏွင္းဆီကေလးကို ခိုးယူခဲ့သလဲကြယ္"
ထားေမသည္ ျမတင့္အား ျပဳံးျပၿပီးေနာက္ အိမ္ထဲ ဝင္လာလိုက္သည္ႏွင့္ စကၠဴေငြအထပ္လိုက္ႀကီးအား ဆုပ္ကိုင္ကာ ေဒါသထြက္ေနသည့္ သူ႔အေမ ေဒၚစိန္ကို ျမင္လိုက္ရပါ၏။
"တစ္ဖက္ၿခံက ျမတင့္က ဘာလာလုပ္တာလဲ၊ အေမ့လက္ထဲမွာလည္း ေငြေတြ အမ်ားႀကီးပဲ"
ေဒၚစိန္သည္ ထားေမအား ေဒါသထြက္စြာ ၾကည့္၏။
"ညည္းေၾကာင့္ေလ ထားေမ ညည္းေၾကာင့္"
ေဒၚစိန္သည္ ေျပာ႐ုံႏွင့္မၿပီး၊ ထားေမ၏ လက္ေမာင္းအိုးကေလးကိုလည္း နာက်င္သည္အထိ ထုရိုက္သည္ေလ။
"ထားေမက ဘာေတြမ်ား လုပ္မိလို႔ ရိုက္ေနရတာလဲ"
"အဲ့ဒီအေျခာက္မ ျမတင့္က ညည္းကို ေပးရမယ့္ ေငြေလးဆယ္အစား ဒီေငြေလးေထာင္ကို ေပးသြားတယ္ေလ၊ ေျပာေသးတယ္ ေပးတာမ်ား နည္းသြားေသးသလားတဲ့၊ ညည္းရွာတဲ့ ျပႆာနာေၾကာင့္ ငါ အဲ့ဒီအေျခာက္မ အထင္ေသးတာ ခံလိုက္ရတာ"
ေဒၚစိန္သည္ ထားေမအား ထပ္၍ရိုက္ျပန္သည္။ ထားေမ မခံနိုင္ေတာ့ဘဲ ေအာ္ပစ္လိုက္ေလသည္။
"အေမ ဘာျဖစ္လို႔ အဲ့ဒီေငြေတြကို ယူထားလဲ၊ အေမ ယူလိုက္လို႔ ဟိုက အေမ့ကို အဲ့ဒီလို ဆက္ဆံသြားတာေလ၊ ဒါကို ထားေမအျပစ္တဲ့လား"
ေဒၚစိန္သည္ ထားေမအား လက္ညိဳးေငါက္ေငါက္ထိုး၍ ေျပာ၏။
"ညည္း...ညည္း... မေအကို ဘယ္လိုေတြ ျပန္ေျပာေနတာလဲ ဟမ္"
ေဒၚစိန္သည္ ေခတၱခဏမၽွ ၿငိမ္လိုက္ၿပီးမွ ေျပာ၏။
"ညည္းအစ္ကိုကို ဒီလအတြက္ အသုံးစားရိတ္ပို႔ဖို႔ ေငြလိုေနတယ္ေလ"
ကိုကိုပါပဲ။ အေမေရာ အေဖေရာ၏ အေတြးထဲ အာ႐ုံထဲတြင္ ရွိသည္က ကိုကို႔တစ္ေယာက္တည္းသာ။ ထားေမကေတာ့ အပယ္ခံ အပစ္ခံသာသာပါပဲ။ သမီးမိန္းကေလးျဖစ္၍ အိမ္ေထာင္ျပဳသားေမြးလုပ္႐ုံမွ တစ္ပါး အျခားေရြးခ်ယ္စရာမရွိဟူ၍ သတ္မွတ္ထားၾကၿပီးသား။
တစ္လတစ္လ ကိုကို႔ကို အသုံးစားရိတ္ ပို႔ေပးေနရသည္ႏွင့္ ထားေမတို႔မွာ မေခ်ာင္လည္နိုင္။ ထားေမအတြက္ဆို၍လည္း အကၤ်ီတစ္ထည္ပင္ ဝယ္မေပးၾက။ အဆန္းတို႔လို ဆရာဝန႔္သားသမီးေတြ၊ မင္းကေတာ္စိုးကေတာ္ေတြရဲ့ သားသမီးေတြမ်ားဆိုလၽွင္ အကၤ်ီႏွင့္ လုံခ်ည္ဆိုလၽွင္လည္း မထပ္ေစရ။ မ်က္ႏွာေခ်မ်ားဆိုလၽွင္လည္း ေနာက္ဆုံးေပၚမ်ားသာ သုံးၾကစြဲၾကသည္ခ်ည္းပင္။
ထားေမသည္ စိတ္ထဲ၌ ေတး၍ ထား၏။ ခ်မ္းသာေသာ ေယာက္်ားႏွင့္သာ လက္ထပ္မည္။ မိဘအိမ္မွာတုန္းက မသုံးရမစြဲခဲ့ရသည္မ်ားကို စိတ္ႀကိဳက္ သုံးမည္ျဖဳန္းမည္ဟူ၍ပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေနာက္ ထားေမသည္ သူ၏ အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြား၏။ ကုတင္ေပၚအသာထိုင္လိုက္ၿပီး ေခါင္းေပၚမွာ ပန္ဆင္ထားသည့္ ႏွင္းဆီပြင့္အား ျဖဳတ္ယူကာ အားပါးတရ နမ္းပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ထိုႏွင္းဆီပြင့္အား ၾကည့္၍ ေအာင္နိုင္သူတစ္ေယာက္ႏွယ္ ျပဳံး၍ ဆို၏။
"ကၽြန္မ ရွင့္ကို ရေအာင္ယူမွာ"