"တစ္ပြင့္၊ ႏွစ္ပြင့္၊ သုံးပြင့္"
ႏွင္းဆီကေလးမ်ားအား စိုက္ၿပီး ေျခာက္လမၽွၾကာသည့္အခါ နီနီရဲရဲႏွင္းဆီပြင့္ကေလးမ်ား ေဝေဝဆာဆာဖူးပြင့္ေနၾကၿပီေလ။ အပြင့္မ်ားဟာလည္း ႀကီးလိုက္ပါဘိ။ ဆူးမ်ားဟာလည္း ထက္လွပါရဲ့ေလ။ တစ္ခါ တစ္ခါမ်ားဆိုလၽွင္ ျမတင့္တစ္ေယာက္ ဆူးစူးမိပါေသးသည္။ ေသြးမ်ားစို႔၍ ခပ္စူးစူးမၽွ နာက်င္သြားလၽွင္ေတာ့ ျမတင့္သည္ ဆူးမ်ားအား စိတ္ဆိုးမိသေယာင္ျဖစ္မိသည္။ သို႔ေပသိ ျမတင့္သည္ သူကိုယ္တိုင္မွာ ဆူးမ်ားေသာ ႏွင္းဆီပြင့္ျဖစ္ေနရွာသည္ကိုေတာ့ သတိမထား၊ မသိရွိခဲ့ပါေခ်။
ႏွင္းဆီရနံ့မ်ားက မိန္းေမာဖြယ္ေကာင္းေသာ္လည္း ျမတင့္ကေလးမွာ စိတ္တိုလ်က္ရွိသည္။
"ႀကီးေမေသာင္းေရ၊ ႀကီးေမေသာင္း"
ျမတင့္က ႏွင္းဆီၿခံထဲမွေန၍ ႀကီးေမေသာင္းအား လွမ္းေခၚသည္။ ႀကီးေမေသာင္းမွာလည္း ျပာယီးျပာယာျဖင့္ အိမ္ထဲမွ ေျပးထြက္လာရေလသည္။
"ၿမ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲ"
ျမတင့္က မ်က္ေမွာင္ကေလးပင္ က်ဳံ႕၍ ေနေလၿပီ။
"ႀကီးေမေသာင္း ပန္းခူးေသးလား"
ႀကီးေမေသာင္းက လက္ကာကာ ေျခကာကာျဖင့္ ျငင္းရွာသည္။
"အမေလး၊ ေမာင္မင္းႀကီးသား ကိုျမတ္သိန္းကို ေၾကာက္လြန္းလို႔ပါေတာ္၊ မခူးရဲေပါင္"
ျမတင့္က ေတြးစစကေလးျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။
"ျမရဲ့ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ ေပ်ာက္ေနတယ္"
"ေဟ"
"အလွဆုံးအပြင့္ကိုမွ ေရြးခူးသြားတယ္၊ ျမေတာ့ သိပ္စိတ္ဆိုးတာပဲ"
ျမရဲ့ ပန္းေတြကို ဘယ္သူမ်ား ခိုးယူဝံ့သလဲ။
ေမာင္ေတာ့ မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။ ေမာင္က ဗမာျပည္ကိုပင္ ျပန္မေရာက္ေသး။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္သာဆိုလၽွင္လည္း တစ္ပြင့္တည္း ခူးမည္မဟုတ္။ သူ လွသည္ထင္သည့္အပြင့္မွန္သမၽွ ခူးပစ္မည္သာ။ ယခင္ဘဝတုန္းက ေမာင္ ျမရဲ့ ပန္းေတြ လာခူးတုန္းက ဆယ္ပြင့္ေက်ာ္ခဲ့သည္ေလ။ အဲ့ဒီတုန္းက ျမနဲ႔ ျမတ္သိန္း ႏွင္းဆီေတြကို အေတာ္ေလး ျပန္ျပဳစုလိုက္ရသည္ေလ။
အခု ပန္းသူခိုးက ဘယ္သူမ်ားလဲကြယ္။
ဘယ္မိန္းမပ်ိဳအတြက္မ်ား ျမရဲ့အလွဆုံးပန္းကေလးကို ခိုးယူသြားရသနည္း။
လူေတြမ်ား သိပ္တရားက်ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ။ ကိုယ္တိုင္မွ မစိုက္ပ်ိဳးခ်င္ပါဘဲႏွင့္ တစ္ပါးသူ အျမတ္တနိုး စိုက္ပ်ိဳးရသည့္ ပန္းကေလးကိုမွ ခူးရက္သည္။
ထိုမၽွပင္မကေသး။ ၿမ အလွဆုံးဟုသတ္မွတ္ကာ အျမတ္တနိုး ထားထားရတဲ့ ပန္းကေလးကိုမွ ခူးယူရက္သည္။ ျမတင့္သည္ အႏွီပန္းသူခိုးအား အထင္ပင္ေသးမိသြားသည္။ အမွန္တကယ္ဆို ခြင့္ေတာင္းသင့္သည္မဟုတ္ပါလား။
အို...၊ ခြင့္ေတာင္းလည္း ျမက ေပးမခူးပါဘူး။ အခုဘဝမွာေတာ့ ျမအပိုင္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အရာမွန္သမၽွ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ လာ၍ မထိပါးေစရေတာ့ပါ။ ျမက အကုန္လုံးကို ကာကြယ္ေပးမွာ။
ျမတင့္မွာ ပန္းသူခိုးအေၾကာင္းအား ေမာင္မင္းႀကီးသား ကိုျမတ္သိန္းအား မေျပာရဲခဲ့ပါေခ်။ ေတာ္ၾကာ ေတြ႕သမၽွလူ ေလးခြနဲ႔ လိုက္ပစ္ေနမွ ဒုကၡ။
"ျမေရ ခိုင္ ေဈးသြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္၊ ၿမ ဘာမ်ားမွာခ်င္ေသးလဲ"
မိခိုင္သည္ ႏွင္းဆီၿခံထဲ ငူငူငိုင္ငိုင္ျဖစ္ေနသည့္ ျမတင့္အနားေရာက္လာသည္။ လက္ထဲတြင္လည္း ဆြဲျခင္းကေလးႏွင့္။
"ၾကက္ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္ ဝယ္ခဲ့ေပးပါလား၊ ဪ.. ဆိုင္ရွင္ကို အေရခြံခြာေပးခိုင္းဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔"
ျမတင့္သည္ ငူငူငိုင္ငိုင္ျဖစ္ေနသည့္ၾကားမွ ၾကက္ေပါင္အား မွာျဖစ္ေအာင္မွာလိုက္ေသးသည္။
" ေဟ့ မိခိုင္ ေဈးသြားမွာလား အလွူသြားမွာလား"
ျမတ္သိန္း၏ အသံေဆာင့္အင့္အင့္။
ျမတင့္ေရာ မိခိုင္ပါ လာျပန္ၿပီဟူသည့္အၾကည့္မ်ားျဖင့္ ျမတ္သိန္းအား လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကေလသည္။
"သနပ္ခါးနဲ႔ က်စ္စျမည္းနဲ႔ အေတာ္
ပဲမ်ားေနတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား မိခိုင္"
"ကိုျမတ္သိန္း..."
မိခိုင္က စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ ျပန္ေအာ္ေလသည္။ ဒီလိုက်ျပန္ေတာ့ ျမတ္သိန္းက မိခိုင္ကို ေၾကာက္ရရွာသည္။ ဆက္မေျပာရဲေတာ့၍ ဇက္ကေလးပင္ ပု၍ ဝင္သြားသည္။
ႀကီးေမေသာင္းက မီးဖိုခန္းထဲမွ လွမ္း၍ေအာ္သည္။
"ကိုယ့္ႏွမကို အူတိုတာလည္း ေလၽွာ့ဦးေဟ့၊ မင္းႏွမ လင္ေနာက္လိုက္သြားမွ ရွက္စရာႀကီးျဖစ္ေနဦးမယ္ေဟ့"
"ေအာင္မေလးဗ်ာ...၊ က်ဳပ္ႏွမ မိခိုင္ကို ယူတဲ့ေကာင္ကေတာ့ ကံဆိုးတာပဲဗ်၊ အိမ္မယ္က် တံျမက္စည္းေတာင္ တစ္ခ်က္လွည္းရေကာင္းမွန္း သိတဲ့ဟာေလးမဟုတ္ဘူး"
"ဟာ မိခိုင္ စိတ္ဆိုးလာၿပီေနာ္"
မိခိုင္သည္ ေျခေဆာင့္လက္ေဆာင့္ျဖင့္ ေဈးျခင္းေတာင္းဆြဲကာ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
"ႀကီးေမေသာင္းတို႔က ခိုင့္ကို သိပ္စၾကတာပဲ၊ ခိုင့္မွာ သနားပါတယ္"
"အဲ့မယ္ စိတ္ဆိုးၿပီး ထြက္သြားတာၾကည့္၊ လူႀကီးေတြကို မရိုမေသနဲ႔"
"ဟုတ္ပါ့ေတာ္"
ျမတ္သိန္းကေျပာသည္ကို ႀကီးေမေသာင္းက အိမ္ထဲမွေန၍ ေထာက္ခံေလသည္။
ျမတင့္မွာ ရယ္လ်က္ ႀကီးေမေသာင္းတို႔ကိုေတာ့ မနိုင္ဘူးဟူသည့္သေဘာျဖင့္ ေခါင္းကေလး ရမ္းကာ အိမ္ထဲ ဝင္လာေလသည္။
အေစာက အႏွီအက်င့္မေကာင္းလြန္းသည့္ ပန္းသူခိုးကိုပင္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားေလသည္။
*****
မိခိုင္သည္ ႀကီးေမေသာင္းႏွင့္ ျမတ္သိန္းအား စိတ္ဆိုးလြန္း၍ မ်က္စိမ်ားပင္ ျပာေဝသြားရသည္။
"မိခိုင္ကိုမ်ား တံျမက္စည္းေတာင္ လွည္းရေကာင္းမွန္း မသိဘူးတဲ့၊ တစ္အိမ္လုံး ေျပာင္စင္သန႔္ရွင္းေနတာက် ဘယ္သူ လုပ္ထားတာမွတ္လို႔၊ မိခိုင္ လုပ္တာေတြက် မျမင္ၾကဘူး"
မိခိုင္မွာ ေတြးရင္း ေတြးရင္းျဖင့္ မ်က္ရည္ကေလးမ်ားပင္ ဝဲ၍လာေလသည္။ မိမိအား စေနမွန္း သိေသာ္လည္း ငိုခ်င္လာတာကို ဘယ္လိုလုပ္ ထိန္းထားလို႔ရပါ့မလဲ။
မိခိုင္၏မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲတြင္ မ်က္ရည္ကေလးမ်ားျဖင့္ ျပည့္၍လာေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ အေရွ႕မွ လာေသာ မိန္းမပ်ိဳႏွစ္ေယာက္ကိုပင္ မျမင္ေတာ့ဘဲ ဝင္တိုက္မိေလသည္။
ေျမႀကီးေပၚတစ္ခုခု ျပဳတ္က်သြား၍ ခြက္ခနဲ ျမည္သံကို ၾကားလိုက္ရမွ မိခိုင္သည္ မ်က္ရည္မ်ားအား ကပ်ာကယာသုတ္၍ အေရွ႕မွ မိန္းမပ်ိဳႏွစ္ေယာက္အား ၾကည့္လိုက္မိေလသည္။
"ဒီမယ္၊ ရွင္ လူတစ္ေယာက္လုံး လာေနတာ မျမင္ဘူးလား"
မိခိုင္သည္ ခပ္စြာစြာေလသံႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳအား ၾကည့္လိုက္မိသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၿခံမွ ထားေမဟူသည့္ မိန္းမ။ က်န္တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ မိခိုင္ မျမင္ဖူး၍ မသိပါေခ်။
"ကၽြန္မ ၾကက္ဥေတြ အကုန္ကြဲကုန္ၿပီ၊ ရွင္ ဘယ္လိုျပန္လုပ္ေပးမွာလဲ"
ေဘးနားက ေနာက္ထပ္မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္က ခပ္စြာစြာမိန္းမပ်ိဳအား ဝင္၍ ေျပာသည္။
"အို... ထားေမရယ္၊ ၾကက္ဥေတြက သိပ္လည္းမမ်ားပါဘူး၊ အဆန္းတို႔ ျပန္ဝယ္လိုက္လို႔ရပါတယ္"
ထားေမဟူသည့္ မိန္းမပ်ိဳက လက္မခံ။
" အို.. ထားေမကေတာ့ မေက်နပ္ဘူး၊ ကဲ ရွင္ ဘယ္လိုလုပ္ေပးမွာလဲ"
မိခိုင္ဘက္ကို လွည့္၍ ခါးေထာက္ကာ ထပ္မံ၍ ရန္ေတြ႕ျပန္သည္။
"မိခိုင္ ျပန္ေလ်ာ္ေပးပါ့မယ္၊ ကြဲသြားတဲ့ ၾကက္ဥေတြက ဘယ္ႏွလုံးမ်ားလဲ"
ထားေမက မဲ့ကာရြဲ႕ကာျဖင့္ ေျပာသည္။
"အလုံးသုံးဆယ္ေက်ာ္တယ္ရွင့္"
"ရွင္"
မိခိုင္မွာ မိုးႀကိဳးအပစ္ခံလိုက္ရသည့္ႏွယ္ ပူထူ၍သြားေလသည္။
"မိခိုင္မွာ အဲ့ေလာက္ ေငြမပါလာဘူးရွင့္၊ ေရာ့ ဒီမွာ ေငြတစ္ဆယ္"
ထားေမက မိခိုင္လက္ထဲက ပိုက္ဆံကို ဆြဲယူလိုက္ေလသည္။ ၿပီးေနာက္ အထင္ေသးသည့္အၾကည့္မ်ားျဖင့္ ခိုင့္အား ၾကည့္ပစ္လိုက္သည္။ အဆန္းမွာေတာ့ ခိုင့္အား အားနာ၍မဆုံး။
"ရွင္..ရွင္ ကၽြန္မ ၾကက္ဥေတြက ေငြငါးဆယ္ေပးခဲ့ရတာရွင့္၊ ရွင့္ေငြတစ္ဆယ္နဲ႔ ကၽြန္မက ဘာလုပ္ရမွာလဲ"
ထားေမသည္ မိခိုင္အား လက္ညိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးကာ ရန္ဆက္ေတြ႕မယ္ဟန္ျပဳသည္။
မိခိုင္မွာ ေၾကာက္ရြံ့အားနာျခင္းႏွင့္ ရွက္ရြံ့ေဒါသထြက္ျခင္းအား တစ္ၿပိဳင္နက္ခံစားေနရေလသည္။ ထားေမဟူသည့္မိန္းမသာ ရန္ေဆာင္သည့္ စကားတစ္ခြန္းမၽွ ထပ္ေျပာလာလၽွင္ ဆံပင္ေမြးမ်ား အျပဳံလိုက္ ကၽြတ္သည္အထိ ေဆာင့္ဆြဲမိေတာ့မည္မွာ ဧကန္။
"ရွင္ ဒီေငြတစ္ဆယ္ ယူမွာလား မယူဘူးလား"
"ရွင္...ရွင္.. သူခိုးကမ်ား လူျပန္ဟစ္လို႔"
"ထားေမရယ္ ေတာ္ပါေတာ့၊ လိုတဲ့ပိုက္ဆံ အဆန္းကပဲ စိုက္ေပးပါ့မယ္၊ လာပါ သြားရေအာင္ပါကြာ"
အဆန္းဟူသည့္ မမသည္ ထားေမဟူသည့္ မိန္းမႀကီးအား ဆြဲ၍ ေခၚသြားေလသည္။
"မမကပဲ ၾကားထဲက ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြယ္... ဟုတ္ၿပီလား ခိုင္"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ရပါတယ္ မမ"
အဆန္းဟုေခၚသည့္ မမက မိခိုင္ကို ေတာင္းပန္သည့္အျပင္ ျပဳံးပါျပဳံးျပသြားေသးသည္တဲ့ေလ။
အဆန္းႏွင့္ ထားေမ ထြက္သြားၿပီးကာမွ မိခိုင္သည္ တစ္စုံတစ္ခုအား သတိရသြားမိေလသည္။
"ၾကက္ေပါင္!"
မိခိုင္သည္ ကိုယ့္နဖူးကို ျပန္ရိုက္လိုက္မိေလသည္။
"ဒီအမိုက္မ မိခိုင္ကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔ေတာ့ ျမေရ"
မိခိုင္သည္ ဘာမၽွ မဝယ္နိုင္ခဲ့ဘဲ ေဈးျခင္းေတာင္း အခြံေလး ပိုက္ကာ မ်က္ရည္လည္ရြဲျဖင့္ အိမ္ျပန္လာခဲ့ရေလသည္။
အဆိုးဆုံးကေတာ့ ၿမ မွာလိုက္တဲ့ ၾကက္ေပါင္ မဝယ္နိုင္ခဲ့တာကိုပဲ။
မိခိုင္သည္ ျမတင့္က သူ႔အား ဆူမွာကိုေတာ့ ေသမတတ္ေၾကာက္သည္။
ျမက ႀကီးေမေသာင္းႏွင့္ ကိုျမတ္သိန္းလို သူ႔အား တတြတ္တြတ္ ဆူေနသည္မ်ိဳးမရွိ။
ျမက သူ႔အား ဆူခဲသည္ေလ။ တစ္ခါမၽွ မဆူဖူးဘူးဆိုလၽွင္ ပို၍ မွန္လိမ့္မည္။
ျမအား ဘယ္လိုျပန္ေျပာရမလဲ။
ၾကက္ဥအလုံးသုံးဆယ္ ခြဲပစ္လိုက္မိတဲ့အျဖစ္အား ဘယ့္ႏွယ္မ်ား ျပန္ေျပာျပရမလဲ။ ျမက မွာထားသည္ေလ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က အိမ္ႏွင့္ မပတ္သတ္ရတဲ့ေလ။ အခုေတာ့ သူ ပတ္သက္မိသြားၿပီ။
ႀကီးေမေသာင္းနဲ႔ ကိုျမတ္သိန္းကေတာ့ ဆူလိုက္မယ့္ျဖစ္ျခင္း။
ဘာမွမဝယ္နိုင္ခဲ့တဲ့အျပင္ ေငြေလးဆယ္ပါ အေႂကြးတင္ခဲ့ၿပီေလ။
အဲ့ၿခံက ထားေမဆိုတဲ့မိန္းမက မေက်နပ္လို႔ ေငြေလးဆယ္လာေတာင္းရင္ ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ။
"က်ဳပ္မွာ ေလးဆယ္မေျပာနဲ႔ ေလးက်ပ္ေတာင္ မရွိဘူးေတာ့၊ ဟီး...ဟီး..."
မိခိုင္သည္ ေအာ္ေအာ္ၿပီးပင္ ငိုခ်ပစ္လိုက္ေလသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္၍ ျမတင့္အား အလုံးစုံေျပာျပလိုက္သည့္အခါ မိခိုင္ ထင္ထားသလို မဟုတ္ခဲ့ပါ။
ျမတင့္သည္ သူ႔အား လုံးဝ မဆူခဲ့ပါ။
"ခိုင္ ႀကီးေမေသာင္းကို ကူစရာရွိတာ သြားကူလိုက္ပါ"
မခိုင္ ထြက္သြားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ျမတင့္သည္ သက္ျပင္းခ်မိေလသည္။
ေနာက္ရက္က်ရင္ေတာ့ အေရွ႕အိမ္ကို ေငြေလးဆယ္ သြားေပးမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ျမတ္သိန္းကိုပဲ သြားေပးခိုင္းရရင္ ေကာင္းမလားဟူ၍လည္း ျမတင့္ ေတြးမိေသးသည္။ အို မျဖစ္ေသးပါ။ ျမတ္သိန္းဟာ ေဒါသက ခပ္ႀကီးႀကီးရယ္ႏွင့္။ မေတာ္လို႔မ်ား ေမာင့္မိဘေတြျဖစ္တဲ့ ဦးညြန္တို႔၊ ေဒၚစိန္တို႔က ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္စကားေတြေျပာၾကသည့္အခါ ျမတ္သိန္းမွာ သည္းခံနိုင္စြမ္းရွိမည္မဟုတ္။ ေျခပါလက္ပါျဖစ္ကုန္လၽွင္လည္း ျမတ္သိန္းအတြက္မေကာင္း။
ျပႆာနာျဖစ္ခဲ့သည့္ ခိုင့္ကို ကိုယ္တိုင္သြားေပးခိုင္းလၽွင္ေရာ အဆင္ေျပပါ့မလားဟု ေတြးမိသည္။ ခိုင္ဟာ ေၾကာက္တတ္သည္ေလ။ ျမတင့္က သြားေပးရန္ ေျပာလၽွင္ေတာင္ သူက ျငင္းမွာ ေသခ်ာသည္ေလ။ ၿပီးေတာ့လည္း သူတို႔လို ဂုဏ္ေမာက္ေနတဲ့ မိသားစုႏွင့္လည္း မိမိအိမ္က ကေလးမ်ားအား မပတ္သက္ေစလိုပါေခ်။
"ျမေလ ထားေမနဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္ေတာ့ဘူးကြယ္၊ ကံၾကမၼာဟာ အခုထက္ထိ ျမဘက္မွာ မရွိေသးဘူးပဲ"
******
ေတာင္းပန္စာ
ျမတင့္(ျပန္လည္ရွင္သန္ျခင္း) ကို ကိုယ့္ဘာသာျပန္ဖတ္ရင္း လိုအပ္ေနတာေလးေတြ ေတြ႕မိလို႔ ျပန္ျပင္ေနတာပါ။ နိုတီေတြေၾကာင့္ မ်က္စိေနာက္သြားရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။