04: Connection
“I want to know you, what's your world like,” sabi niya at bigla siyang lumakad at parang gusto g libutin ang kwarto ko. Pero hindi ko naman siya pinipigilan. I just let her and honestly…I’m happy knowing someone is interested in my world.
“I’m in my 2nd year now, ikaw?” tanong niya pero hindi nasa akin ang atensyon niya.
Nakalimutan ba niyang hindi ako nakakapagsalita? Napatulala ako sandali nang lumingon siya bigla sa akin.
“2nd year ka rin?”
Tumango ako bilang sagot.
Hindi ko rin alam kung bakit bigla akong na-excite na kunin ang sketchbook ko from last year. Inabot ko agad ito sa kanya.
“Wow…your work? nice.” Sabay kaming umupo sa mini sofa ko.
It's like we're browsing a photo album together.
“You're good at shading. I’ll give you that.”
I tapped her shoulder and she quickly looked at me. I open my hand with my palm facing inward then gently touching my chin and moving it slightly away in a gentle motion, saying thank you.
“You’re welcome. pero totoo, ang ganda ng mga gawa mo.”
Talaga ba? She's an architecture student. Gusto ko rin makita mga gawa niya pero nahihiya akong sabihin.
I tapped her shoulder for her to look at me again.
“Hmm?”
She's…beautiful.
“Oh?”
Umiwas ako ng tingin and did a sign language but she stopped me.
“Hindi kita makita, hindi kita maiintindihan humarap ka sa akin.”
Hinila niya ako paharap sa kanya and I felt heat rose up to my cheek!
“You’re red…Are you okay?”
Bigla akong napaabot sa throw pillow at tinakpan ko ang mukha niya.
I quickly said sorry.
“Okay lang, haha kahit hindi ko alam bat mo ginawa yon. Kinikilig ka sa akin ‘no?”
What? Tapos she's laughing pa.
Inirapan ko siya at tumalikod ako sa kanya.
“Joke lang.” Rinig kong sabi niya.
“Hoy, joke lang.”
Napabuntong hininga ako umayos ng upo pero nakayuko lang ako.
“Nagalit ka ba?” Dahan-dahan kong inangat ang tingin ko sa kanya at parang tumalon ang puso ko palabas dahil nakatitig rin siya sa akin.
Inabot ko ang pisngi niya at hinawi ko ang mukha niya, para hindi siya tumingin sa akin.
“Paano tayo magkakaintindihan kung hindi ako titingin sayo?” tanong niya pero hindi na siya tumitingin sa akin.
Oo nga pala. Dahan-dahan kong ibinaba ang kamay ko.
Umiwas agad ako ng tingin pagkalingon niya sa akin.
“You hate someone staring at you?”
Hindi naman, dahil sa totoo lang siya palang naman ang tumitig sa akin ng ganito. It's like she's giving me all of her attention.
“Sorry, for making you uncomfortable it's just that…you're beautiful to stare at.”
Napalingon ako sa kanya dahil sa sinabi niya. Maganda ako? Ako?
“Oh sorry for not being mindful of my words. I know it might be inappropriate, I’m sorry.” Umiwas siya ng tingin sa akin pagkatapos niyang sabihin ‘yon
“I’ll take this call first,” sabi niya at tumayo siya tapos kinuha ang phone sa bulsa niya.
Napalingon naman ako kay Spooky na nakatingin lang siya sa akin. Tumingin naman ako kay Crescent na ngayon ay may kausap na sa phone.
Aalis ba siya agad?
Tumayo ako at kinuha pa ang ibang sketchbook ko tapos agad na nilapag sa lamesa. I want her to look at all of them.
“Ah hey Rora.” Pagtawag niya sa akin at nakahawak pa siya sa batok niya. Ako naman ngayon ang nakatitig sa kanya at hinihintay ang sasabihin niya.
Matagal naman siyang magsalita kaya itinuro ko na ang mga sketchbook ko.
“Wow…sayo yan lahat?” tanong niya at tumango ako agad bilang sagot. Nakaupo na rin ako sa sahig.
I made a gesture indicating for her to come closer.
“Oh you want me to see all of them?”
Tumango ako bilang sagot.
“That would make me your friend now?”
Natulala ako sandali.
Friend? I only have Spooky.
Is it really possible for me to have a friend? Kahit isa lang?
“Hindi mo naman siguro gustong makita mga yan kung ayaw mo ako maging kaibigan?”
Yes, I want you to be my friend, sabi ko gamit ang mga kamay ko.
She smiled that again brightens my room.
“Kaya pwede akong bumalik ulit dito? kahit kailan? kahit anong oras?”
Tumango ako bulang sagot. That was fast. But I don't know why I don't want to lie. I don't want to pretend that I don't want her here cause I really do want her here.
Umupo siya sa tabi ko at bigla namang tumunog ang phone niya. Kakalagay lang niya ito sa lamesa.
She pressed something and looked back at me.
“Tara saan dito unahin natin?” tanong niya at pinili ko ang sketchbook ko nong senior high palang ako.
“Home school ka lang ba talaga simula bata ka pa?” tanong niya.
Tumango ako.
“Ah, nice. woah you really had limited access to the world. Less pressure, less comparison, less stress and distractions,” sabi niya pero hindi ko iyon naintindihan ang alam ko lang. Malungkot ang mag-isa pero nasanay na ako.
“May sociant ka ba?”
Tumaas ang isang kilay ko.
“Don't tell me you haven't?”
Tumango ako.
What is it, I said.
“Good girl haha.” She giggled. “It’s a networking site. That allows you to connect with your friends, family even if they're far away.”
Oh, I heard sociant before from kuya and my yayas.
“Pero mas mabuti ngang wala ka eh, maraming toxic na tao ngayon sa social media. Stress lang aabutin mo. Pero… you can always have a connection with me kung meron ka.”
I halted and stunned.
Connection?
“Just kidding.”
Napatingin ako sa bintana. Oh! It's…already dark! Kanina pa pala kami magkausap?
“What's wrong?” She asked.
It's already night time, I said.
“Oh yeah…I already have 20 miscalls.” Natatawa niyang sabi.
Tumayo ako at sumunod naman siya sa akin sa likuran.
“Hey, I have to go and see them. Baka makita pa nila ako dito,” sabi niya.
Oh my yayas!
Tumango agad ako. Baka ihatid na nila ang dinner ko at makita pa siya. I mean it's fine cause they don't care. Pero how about her?
“Padaan ako sa pintuan mo ah,” sabi niya at sumunod agad ako sa kanya sa likuran.
“Can I come back here again?”
Tumango ako agad bilang sagot at nakita ko na naman ang ngiti niya. Humakbang ako paatras nang bigla siyang lumapit sa akin. Pero hindi ko na nagawang umatras nang yumuko siya at may binulong sa tenga ko.
“Babalik ako dito mamaya.” She whispered before she opened the door and stepped outside.
Leaving me and my heart beating so fast.
–
fb: @lisnaej / Lisnaej