Ace hatırlamak istemiyordu. İstemiyordu...
O lanet geçmişi neden unutamıyordu? Neden olanları hâlâ hatırlıyordu?
Onun ismi gerçekten Ace miydi? Değildi..
Apis'ti o eskiden. Şimdilerde ölü olan minik bir kız çocuğu. Evet eskiden bir kız çocuğuydu... Güçsüzdü ve zayıftı.. Mochizuki Kanji bilmiyordu... O yenilgiyi ilk başta tatmış sonra bunun iğrenç olduğuna karar verip söz vermişti kendine.
Belki de hayatı boyunca adam akıllı tutabileceği tek söz bu olacaktı.
"Ace." dedi İzana onun saçını okşarken. "Biraz dinlen."
Hâlâ sahil kenarındaydılar.
Ace mayışmış bir şekilde İzana'nın kucağına uyuyakaldı. Gönül isterdi ki bir rüya görsün. Neden bir kabustan beter olan geçmişini görüyordu?
Küçük Apis babasını bekliyordu yol kenarında. Tatildelerdi ailecek. Annesi, babası ve o.
İtalya'da bir tatile çıkmıştı aile. Aslında pek de tatil gibi değildi. Sadece İtalya'da babasının bir arkadaşının evindelerdi. Kızları Apis daha 5 yaşlarındaydı. Ama ufak bir sorun vardı. Annesi birkaç gündür rujunu yüzünden silmiyordu ve uyuyor numarası yapıyordu.
Babası ise garaja gidiyorum demişti ve hâlâ gelmemişti. Ama babası ona 'Apis, ben garaja gidiyorum. İşlerim var ve vakti geldiğinde geleceğim. Anneni sakın uyandırma.' demişti. Yani gelecekti.
Bunu annesisin uyumasından birkaç saat sonra söylemişti. Biraz da korkuyordu. Bu ev kötü bir sokaktaydı. Yani hemen hemen her saat silah patlaması sesleri.
Babasının gelmemesinin 10. gününde annesi daha uyanmamıştı ve banyo etmediği için çok pis kokuyordu.
20. günde annesinin bedeni bozulmuş et gibi kokmaya başlamıştı. Güzel karamel ve tarçın kokusu yoktu artık. Küçük kız sarı elbisesinin eteğini sıkıca tutarak evde turluyordu. Annesi uyanmıyordu hâlâ.
30. günde ise yorganı açmaya karar verdi. Yaz günüydü. Yorganı kaldırdığında kanlı çarşafları gördü kız. Kanlar kurumuştu. Ve sökülmüş kalbi.. Kalp kadının elindeydi. Sinekler, böcekler ve nicesi uçuşmaya başladığında Apis kapıdan çıktı ve koşmaya başladı.
Neden annesine ne olduğuna bakmamıştı? Babası demişti çünkü. Annen uyuyacak ve ben az sonra geleceğim...
Ağzını açmıyordu küçük kız. Midesi bulanıyordu. Yakınlardaki bir çöp tenekesinin kenarına kusmaya başladı. Midesi de fazla dolu değildi zaten. Babası gitmişti. Garajda değildi. Annesi gitmişti. Hayatta değildi.
Sarı elbisesi kirlenmişti. Tatile gelmişlerdi ve zaten dolaptaki sular bitmişti (musluk çalışmıyordu). Kıyafetleri 3 taneydi bir üstündeki iki tişört ve şort üç de pantalon ve tişört. Ama yıkanmaya yıkanmaya (elleriyle yıkamaya çalışsa bile lekeler gitmedi) iyice pislenmişti en temizi buydu. Yiyecek olarak abur cuburla idare etmişti. Ama artık hepsi de bitmişti zaten. Üstelik o manzara iç organlarının dışarı çıkmak istemesine neden olmuştu.
Sokaklarda ilerlerken kediler ve köpekler gördü. Onlar bile tuhaf tuhaf bakıyordu kıza. Ne kadar yürümüştü bilmiyordu ama şehir merkezindeydi şimdi.
Bir polis arabası gördü ve hayatta olan tek arabasını yani teyzesini aradılar. Annesi ya da babası yoktu artık. Tekti cidden. Gözleri kararmaya başlamıştı bile.
Açtığında ise karşısında yemek vardı ve bir odadaydı. Rahibe kıyafetli kadın içeri girdi. Teyzesi...
"Sen! Çabuk ye onları! Tanrı belanı verecek bücür!" Kadın kaldırdığı elini kızın yanağına vurdu. Kız susarak titreyen elini kaldırdı ve çorba kaşığını tutup çorbaya daldırdı. Kaşığın içindeki çorbaya üflerken kadın bağırdı.
"Hızlı ol dedim! Çabuk zıkkımlan şunu!"
Buradaki birinci ayındaydı şimdi Apis. Kilisede sadece o, Rahibe ve Rahip kalıyordu. Rahip pek de kilisede kalmıyordu aslında. Güya din insanlarıydı onlar. Ama neden bu kadar kötülerdi?
Dini öğrettiler güya... Ahlak... Bağlılık... Kadere karışılmaz...Ölmek isteyenler ölmelidir... İtiraz etme dediler.
Bunlar Rahibenin ona döverek öğrettikleriydi.
Buradaki 1 buçuk yıl... 6 buçuk yaşındaydı artık Apis. Ama bu hayatının en kötü günü olacaktı.
Rahibe bir şeye sinirlenmişti yine. Şimşekler çakıyordu. Taşradaydılar. Rahibe kızı sürükleyerek yere attı.
"Seni küçük fahişe! Geber!"
Rahibe üst üste ağır tekmeler attı kıza. Sağ ön dişi zaten çıkacakken ağzına gelen tekmeyle çıkmıştı. Ve ağzından gelen kan.. bakırımsı tad uzun bir düşünme seansını bozmuştu. Burnu kanıyordu ve elleri zonkluyordu. Soğuk kış günü yağmur öyle bir yağıyordu ki kilisenin çatısının kırılmasına şaşırmazdı. Sağanak 5 dakika önce başlamıştı.
Rahibe yerden bir sopa aldı ve kızın kafasına vurdu. Kızıl sıvı ve yağmur sesi. Bazı günahlar vardı bedeli ödenmesi gereken.
Oluk oluk kan aktığını sırada kız ağlıyordu. Gözleri kapanıyordu yavaştan. Sesler kesiliyordu, kafası ağrıyor, midesi bulanıyor gözleri bulanıklaşıyordu. Ama seslerin kesilmesine rağmen zihni yapmur sesini oraya hapsetmiş gibiydi.
"Öl! Günahların bedelini öde! Ablam senin yüzünden öldü! Defol! Günahlar peşini bırakmayacak! Baban denen it de öyleydi! Babanın günahlarının bedelini öde!"
Kadın çıldırmış gibi vurmaya devam ediyorken kızın gözleri kapanmıştı. Kadın kızı ormana doğru taşıdı. Daha önceden bağladığı ipin sağlamlığını kontrol etti. Yağmur şiddetlendi..
Kızın kafasını ipe geçirdi. Gözlerini yeni yeni açan kız şokla çırpınıyordu. Tanrı sevgili kuluna yardım etsin. O an Apis aklından geçen tüm duaları etmişti. Dolu başlamıştı.
Nefesi kesiliyordu... Birden aşağıda bir çift kızıl göz gördü.
O kırmızı gözlere hiç bakmamak isterdi şimdi. Belki de onu bu yalnız ve ürkütücü kadere dayanmak zorunda bırakan oydu.
Boğuluyordu. Daha yeni ayılmışken yeniden bayılmıştı.. İnsanların hayatlarıyla oynamak bu kadar kolay mıydı? Bir silah sesi duydu. Yakınlardaki insanlar vardı. Işık gördüğü anda son çabasıyla mücadele etti Apis.
İki adamdan biri ışık tutarken diğeri kızın boynundaki ipi çözdü. İki adam kızı arabalarına bindirip bir binaya gittiler.
"İsmim ne?"
"'..."
"Ailen?"
"Yok."
"Kim yaptı onu?"
"Rahibe."
"O kim?"
"Hatırlamıyorum."
"Anlıyorum çocuk. Benimle gelmelisin. Sana yeni bir hayat vereceğim."
Böylece Apis öldü ve ilk başta isimsiz olan Ace Wolf doğdu. Babası annesini öldürüp kayıplara karıştı. Rahibenin yaptıkları.. Hepsini aklından silmek istiyordu.
"Ben hatırlamak istemiyorum..'"
En son da gerçekten hatırlamamıştı. Adamlar bir iğne yapmıştı Sadece yağmurlu bir günde kendini cezalandırmalıydı, neden olduğunu bilmiyordu. Yanına bir çocuk geldi ve tanıştılar.
Kurokowa İzana onun kurtarıcısı oldu. O varken sadece onu düşünüyordu. Zaten hatırlamıyordu da o zamanları. Hayatı sadece İzana, İzana ve İzana'ydı..
İzana.
İzana.
İzana.
İzana.
İzana.
İzana.
İzana.
İzana.
İzana.
İzana.
İzana.
"İzana."
"Ah uyandın galiba."
Burası sahil kenarı değildi.
°°°
Ben ne yazmışım böyle ya?
Yine attım..
Kendimi durduramıyorum. Bağımlılık yarattı bölüm atmak.
Bölümler hızlı gelince işin heyecanı kaçıyor gibi ama olsun bakalım.
Bu bölüm günün son bölümü yarın bölüm atmama kararı verdim. Sadece yazacağım ve stok yapacağım. Kendimi dizginlemeliyim.
Geçmişi hakkında ne düşünüyorsunuz?
Evet 'günah' olayını anlamışsınızdır.
Yani burada kitabın tüm sırları bitti gibi bir şey.
Evet Ace ölümden dönmüş. Teyzesine sövmeniz kabul edilebilir.
Umarım benim adıma da söversiniz.
Kitabın bitmesine son 10-15 bölüm :)
Sizi
Seven
Yazarınız
<3