Orkiestro, zamilknij; migrena dokucza twemu panu,
Arystokracie o czarnym sercu.
Spoczywa on na białym tronie, szkoda mu czasu
Na swą złośliwą chorobę.
Spod powieki wyskakuje chór, na czele marazm.
Piszczy on swe żale i kończy jak komar.
Wtem, pierś go szczypie, w żebra kicha
Mały perkusista, i on zginie, do licha.
Znów głowa pulsuje, biedny ściera zmartwienie
Ze zmarnowanej ekspresji: cenię
Sobie ciszę, nie chcę więcej szlochać.
Romantyku wgłębi mej duszy, nie daj mi się zakochać.
Oszczędź mi załamania,
Gdy amor odkryje, iż ze mnie bestia.