Υποθέτω ότι αυτό που λένε ότι ολόκληρη η ζωή σου περνάει μπροστά από τα μάτια σου σαν μια προβολή διαφανειών όταν είσαι έτοιμος να πεθάνεις είναι αλήθεια... αν και όχι τεχνικά.
Είδα μόνο ένα πράγμα: τη Νόα. Το ότι η Νόα ήταν η ζωή μου δεν ήταν κάτι που έπρεπε να σκεφτώ, απλά ήταν, τόσο απλά.
Οι εικόνες που περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου δεν ήταν οι καλύτερες στιγμές της ζωής μου, αλλά οι στιγμές της ζωής μας, και όχι της ζωής που είχαμε μοιραστεί μέχρι τότε, όχι.
Δεν έβλεπα εκείνες τις στιγμές γεμάτες
σκαμπανεβάσματα, ούτε τους χωρισμούς, τις προδοσίες, τους τσακωμούς... αλλά ακριβώς το αντίθετο: Είδα τη ζωή μου μαζί της.
Μας είδα να περπατάμε μαζί στην παραλία, μας είδα να γιορτάζουμε τα γενέθλια του γιου μας, την είδα, όμορφη και λαμπερή, να με περιμένει κάθε βράδυ στο κρεβάτι για να με λούσει με φιλιά και στοργή.
Την είδα να μένει ξανά έγκυος, και αυτή τη φορά ήμασταν πιο προετοιμασμένοι από ποτέ, χωρίς εκπλήξεις, χωρίς φόβους ή ανασφάλειες.
Μας είδα στην κουζίνα, να τσακωνόμαστε και μετά να καταβροχθίζουμε ο ένας τον άλλον με φιλιά ακριβώς εκεί στον πάγκο.
Την είδα να κλαίει, να γελάει, να υποφέρει και να μεγαλώνει. Είδα τη ζωή της μπροστά στα μάτια μου, τη ζωή της μαζί μου... και το λάτρεψα.
Και μετά σκέφτηκα, Γιατί το βλέπω αυτό;Γιατί νιώθω ότι μου δείχνουν κάτι που δεν θα πάρω ποτέ;
Ένιωσα μια τρύπα στο στήθος μου, ένα κενό που με κυρίευσε εντελώς... Όχι.
Απολύτως όχι.
Δεν ήταν ακόμα η ώρα μου.