Έφυγα από το σπίτι του πατέρα μου και πήγα σε ένα από τα πολλά μπαρ στον παραλιακό πεζόδρομο. Με τον καιρό όπως ήταν, ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν έρημα, και αυτό που χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή ήταν να μείνω μόνος μου.
Δεν περίμενα την έγκριση του πατέρα μου όταν του μίλησα για τα σχέδιά μου για την εταιρεία, αλλά δεν περίμενα επίσης να με προκαλέσει όπως με προκάλεσε. Από τότε που ανέλαβα την επιχείρηση, συνειδητοποίησα, μετά από αμέτρητες συναντήσεις, διαγράμματα και αναλύσεις, ότι χρειαζόμασταν ένα νέο τμήμα μάρκετινγκ και τηλεπικοινωνιών που θα μετατόπιζε την οικονομική στρατηγική των Επιχειρήσεων Λέιστερ σε μια ανεκμετάλλευτη αγορά.
Ήταν μια δύσκολη αλλά σωστή απόφαση στο τέλος, και με απογοήτευε το γεγονός ότι ο πατέρας μου δεν μπορούσε να με εμπιστευτεί και μάλιστα πίστευε ότι θα μπορούσα να οδηγήσω την εταιρεία στην καταστροφή.
Μπορούσα να χειριστώ τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου χωρίς πρόβλημα, αλλά το να τους αντιμετωπίσω ως αφεντικό ήταν ένα πράγμα και το να αντιμετωπίσω τον πατέρα μου ήταν μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Και συν τοις άλλοις, η Νόα είχε γίνει μάρτυρας ενός μέρους της διαφωνίας, γεγονός που με είχε φέρει σε ακόμα χειρότερη διάθεση.
Παρήγγειλα ένα ουίσκι και το κατέβασα με τη μία. Αυτό το ηλίθιο γεύμα είχε πάει χειρότερα απ' ό,τι φανταζόμουν.
Πλήρωσα το λογαριασμό και αποφάσισα ότι έπρεπε να επιστρέψω. Δεν έπρεπε να φύγω, να μην αφήσω τη Μαγκ εκεί, αλλά παρόλο που με ενοχλούσε να το παραδεχτώ, ήξερα ότι η Νόα τη φρόντιζε και ότι η αδελφή μου ήταν απολύτως καλά. Από όλους όσους ήξερα, το μόνο άτομο στο οποίο θα εμπιστευόμουν την αδελφή μου θα ήταν εκείνη, ούτε καν ο πατέρας μου.
Η Νόα... Δεν ήξερα αν η ανακωχή που είχαμε συμφωνήσει ήταν λάθος. Ήταν πολύ πιο εύκολο να αγνοήσω αυτό που ένιωθα γι' αυτήν όταν ήμουν θυμωμένος. Το να της μιλάμε όπως σήμερα, σαν ενήλικες, ήταν πολύ επικίνδυνο.
Μερικές φορές... πολλές περισσότερες φορές απ' όσες θα παραδεχόμουν φωναχτά, φανταζόμουν τον εαυτό μου να τη συγχωρεί, έβλεπα τον εαυτό μου να ξεχνάει όλα όσα είχαν συμβεί, όλα όσα είχαμε κάνει ο ένας στον άλλον, και προσπαθούσα να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή μας τώρα. Αλλά κάνοντάς το αυτό, η ανάμνηση του λόγου του χωρισμού μας με στοίχειωνε και πάλι, και όλα θα έσβηναν, αφήνοντας μόνο το μίσος που είχα συνηθίσει τόσο πολύ εκείνο τον τελευταίο χρόνο.
Καταραμένη Νόα... καταραμένη που τα κατέστρεψε όλα!
Όταν έφτασα στο σπίτι του πατέρα μου, παρατήρησα ότι ήταν πολύ αργότερα απ' ό,τι είχα αρχικά σκεφτεί. Τα φώτα ήταν σβηστά και επικρατούσε μια απόκοσμη σιωπή σε όλο το σπίτι, εκτός από το σαλόνι, όπου ένα αμυδρό φως φώτιζε την είσοδο.
Έβγαλα το σακάκι μου, άφησα τα κλειδιά στην είσοδο και προχώρησα προς αυτήν. Καθισμένη στο πάτωμα, με την πλάτη ακουμπισμένη στον καναπέ, ήταν η Νόα. Είχε φορέσει ένα άνετο πουλόβερ, είχε δέσει τα μαλλιά της σε χαλαρό κότσο και φορούσε γυαλιά με μαύρο σκελετό.
Ήταν βυθισμένη στο διάβασμά της, με αρκετά βιβλία απλωμένα γύρω της. Παρατήρησα ότι η φωτιά στο τζάκι είχε σβήσει.
"Τι κάνεις;" Της είπα χαμηλόφωνα, μπαίνοντας στο σαλόνι.
Η Νόα ξαφνιάστηκε και ήταν έτοιμη να απαντήσει, αλλά σιώπησε όταν πλησίασα εκεί που καθόταν και σήκωσα το βιβλίο που είχε ανάμεσα στα πόδια της.
Δίκαιο της επικοινωνίας και της διαφήμισης, τόμος Ι.
"Διαβάζω", απάντησε τελικά ψυχρά.
Την κοίταξα και ανέλυσα την έκφρασή της. Δεν ήθελα να νιώσει άβολα στην παρουσία μου.
Ήξερα ότι με ανεχόταν σήμερα για χάρη της Μάγκι και ότι ίσως το καλύτερο και για τους δυο μας θα ήταν να περάσουμε όσο το δυνατόν λιγότερο χρόνο μαζί. Αλλά εκείνη τη στιγμή, αυτό που χρειαζόμουν περισσότερο ήταν η Νόα να είναι η Νόα.
"Κατάλαβα... Το παίρνεις τόσο βαριά;" Είπα, γυρνώντας της την πλάτη και προσθέτοντας κι άλλα κούτσουρα στο τζάκι. Έσκυψα για να βεβαιωθώ ότι η θερμότητα ήταν συγκεντρωμένη στο κέντρο.
Η Νόα είχε τοποθετήσει τα κούτσουρα πολύ μακριά μεταξύ τους, και με αυτόν τον τρόπο δεν θα πετύχαινε ποτέ μια φωτιά αρκετά μεγάλη για να ζεστάνει σωστά το δωμάτιο.
Όταν οι φλόγες έσκασαν και φούντωσαν, εκπέμποντας έντονη θερμότητα, ισιώθηκα, ξεσκόνισα τα χέρια μου και γύρισα πίσω σε εκείνη. Με παρακολουθούσε με προσοχή.
Παρατήρησα ότι τα μάγουλά της είχαν κοκκινίσει από τη ζέστη. Η αλήθεια ήταν ότι δεν έκανε τόσο κρύο, αλλά η Νόα ήταν πάντα ευαίσθητη στο κρύο- θυμόμουν πώς τον χειμώνα που είχαμε περάσει μαζί, χουχούλιαζε κοντά μου κάτω από τα σεντόνια για να ζεστάνει τα παγωμένα πόδια της πάνω στο δέρμα μου, το οποίο έμοιαζε πάντα ζεστό, ειδικά όταν ήταν κοντά μου.
"Αρκετά", απάντησε, κοιτάζοντας ξανά τα βιβλία. "Η Μάγκι αποκοιμήθηκε στο κρεβάτι μου, για να ξέρεις, σε περίπτωση που ανέβεις και δεν μπορείς να τη βρεις".
Κούνησα το κεφάλι μου καθώς πλησίαζα τον κοντινό καναπέ και καθόμουν.
Η Νόα ήταν στο πάτωμα, αλλά ακόμα κι έτσι, η απόσταση μεταξύ μας μάς επέτρεπε να διατηρούμε οπτική επαφή.
"Ευχαριστώ που τη φροντίζεις", είπα, κρατώντας ακόμα κάποια απόσταση.
Η Νόα με κοίταξε επιφυλακτικά, σαν κάποιον που παρακολουθείται από ένα μεγάλο σκυλί που μπορεί είτε να είναι στοργικό είτε να πηδήξει και να σε δαγκώσει χωρίς δισταγμό.
"Παρακαλώ. Στην πραγματικότητα, ο Γουίλ ήταν αυτός που της έβαλε τις πιτζάμες της και της διάβασε ένα παραμύθι...".
Έκανα ένα νεύμα καθώς παρακολουθούσα, γοητευμένος, πώς κοκκίνιζαν τα μάγουλά της κάτω από την εξέτασή μου.
"Μετά προσπάθησαν να την κάνουν να κοιμηθεί στο καινούργιο της δωμάτιο", συνέχισε και έσκυψα μπροστά, παρασυρμένη από τον τρόπο που κινούνταν τα χείλη της, "αλλά εκείνη επέμενε να κοιμηθεί μαζί μου. Ρώτησε πολλά για σένα. Δεν έπρεπε να είχες φύγει".
"Έπρεπε να σκεφτώ", δικαιολογήθηκα, παρατηρώντας κάτι που μου είχε διαφύγει μέχρι τώρα: στο αριστερό της μάγουλο, κοντά στο μάτι της, υπήρχε μια υπόλευκη ουλή, ευθεία, σαν να την είχε κόψει κάτι.
"Τι είναι αυτό που έχεις εκεί;" τη ρώτησα, εκπλήσσοντάς την όταν άπλωσα το χέρι μου και σήκωσα απαλά το πηγούνι της για να την κοιτάξω καλύτερα.
Τι στο διάολο!
Η Νόα ανατρίχιασε στο άγγιγμά μου και απομακρύνθηκε, αναγκάζοντάς με να την αφήσω.
"Δεν είναι τίποτα", απάντησε κοιτάζοντας το βιβλίο.
"Τίποτα δεν είναι κάτι που αφήνει σημάδι. Τι στο διάολο σου συνέβη;"
"Έπεσα", απάντησε ανασηκώνοντας τους ώμους της.
"Έπεσες; Πού; Την τελευταία φορά που σε είδα, δεν είχες αυτό το σημάδι".
Ή μήπως είχε; Δεν ήμουν σίγουρος- την τελευταία φορά που την είδα, δεν ήμουν και στην καλύτερη κατάσταση.
Νόα έκλεισε το βιβλίο και εστίασε πάνω μου, λίγο εκνευρισμένος.
"Την έχω πάνω από μισό χρόνο, οπότε ναι, την είχα την τελευταία φορά που σε είδα. Έπεσα από μια μοτοσικλέτα, δεν ήταν κάτι σοβαρό, αλλά χρειάστηκα ράμματα".
"Από πότε έχεις μοτοσικλέτα;" Δεν ήξερα ακριβώς γιατί ένιωσα ξαφνικά τόσο θυμωμένος- όταν έφτασα, ήμουν ήρεμος και ψύχραιμος, μου άρεσε να μπαίνω από την πόρτα και να τη βρίσκω εδώ, αλλά τώρα... τώρα, γαμώτο, ήθελα να σπάσω κάτι.
"Δεν ήταν δική μου, ανήκε σε έναν φίλο. Γιατί ταράζεσαι τόσο πολύ;" Σηκώθηκα και απομακρύνθηκα, αλλά ήμουν τόσο θυμωμένος που δεν μπόρεσα να μην ξεστομίσω το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό.
"Μόνο ένας ηλίθιος θα κυκλοφορούσε με μοτοσικλέτα. Τα περισσότερα θανατηφόρα ατυχήματα στους δρόμους αφορούν ανθρώπους πάνω σε αυτές τις καταραμένες μοτοσικλέτες!"
Η Νόα σηκώθηκε, έσφιξε τα χείλη της και άφησε το βιβλίο ατάκτως στον καναπέ.
"Έχεις μοτοσικλέτα!"
"Δεν είμαι εσύ. Δεν έχω ατυχήματα".
"Υπονοείς ότι είμαι ηλίθια, τότε;"
Έσφιξα σφιχτά το σαγόνι μου.
"Μην οδηγείς μοτοσικλέτα, αυτό λέω μόνο", απάντησα προσπαθώντας να ηρεμήσω.
Η Νόα είχε ένα ατύχημα, ένα καταραμένο ατύχημα... πριν από μήνες. Πού ήμουν τότε;
Πολύ μακριά... πολύ μακριά.
Η Νόα μάζεψε τα βιβλία της και σταμάτησε μπροστά μου πριν φύγει.
"Είναι κρίμα που δεν μπορείς πια να μου δίνεις εντολές, έτσι δεν είναι, Νικ;"
Την παρακολουθούσα να απομακρύνεται με μια πικρή γεύση στο στόμα μου.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Χελλο κόσμε
Τι κάνετε;;
Νικ μου η Νόα είχε απόλυτο δίκιο!!Απο πότε εσυ νοιάζεσαι εεε;;Όταν πήδαγες την Σοφία καλά ήταν εε;;Τώρα οντως έτσι όπως σκατά τα έχεις κάνει βέβαια και δεν έχεις το δικαίωμα να διατάζεις τη Νόα!!Αμα πια οντως δεν ενδιαφέρεσαι(τεκαν όλοι ξέρουμε ότι νοιάζεται απλά είναι μαλάκας)να φύγεις από τη ζωή της Νόα γιατί μας κούρασες και μας(μην τολμήσεις μόνο αυτό σ λέω😁)
Για να δούμε θα παιχτεί τίποτα άλλο αυτό το Σκ;;ΕΛΠΙΖΩ ΠΩΣ ΝΑΙ!!
Αυτααα
Να προσέχετε❤️❤️
Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιοοο
🪢