"C-calren, buntis ako."
My mouth was ready to say it but my mind can't. It was just something that my mind wants to say. He looked at me, still. Waiting for me to say anything.
"Ahm, I just assumed that." I said, far from the original thought of what supposed to say. Maliit akong tumawa. His faced relaxed. Bumilis ang pagtibok ng puso ko ng marahan syang lumayo saakin.
He picked up his phone to dial something. Omorder sya nga pagkain naming dalawa.
After we ate, we decided to watch a movie.
"Let's watch that one." Tinuro nya ang palabas na may temang aksyon. I hated action movies. Though other people finds it cool, hindi lang talaga ako nag-eenjoy sa ganyang palabas.
"Ayoko nyan, iyong nakakatakot nalang." Inagaw ko sa kamay nya ang remote at pinindot ang palabas na Conjuring.
He raised his brows at me. "You sure you want to watch that?"
"Oo naman, ikaw ba ayaw mo ng ganito?"
Tumikhim sya. "I didn't say that. Ayos lang naman saakin yan."
Ako naman ang nag-taas ng kilay sakanya. "Takot ka ba sa multo?"
"No, why would I?" He said. "I just prefer other types of movies."
"At ano naman?" Ani ko.
He grinned at me. "Let's watch Fifty Shades of Grey."
"Ay hindi. Tumigil ka, ito na papanoorin natin. Fifty Shades Fifty Shades ka d'yan." Masungit na saad ko. Agad syang sumimangot saakin. He tightened his embrace. I gently played with his hairy and smooth arms.
Nasa kalagitnaan pa lang kami ng palabas ay napansin kong nakatulog na sya habang nakayakap saakin. I moved a little to get off from him. Dahan dahan ko syang inihiga sa sofa. I couldn't lift him up so I can transfer him to the bed. If only I could.
Kumuha ako ng kumot mula sa kwarto at kinumutan sya. I sat down on the floor to watch him closely. Hinaplos ko ang buhok at mukha nya. He looked so exhausted, imbes na magpahinga ay talagang binantayan nya ako kanina sa ospital.
"Anak, tignan mo naman ang Daddy mo. Napaka gwapo, sana talaga ay magmana ka sakanya. Kahit ilang buwan kitang dadalhin, at kahit anong hirap ko sa panganganak ay ayos lang. Basta't magmana ka lang sa kanya. Just don't take after his short temper." Mahinang usal ko sa sarili.
While I was busy watching him sleep, his phone beeped on the table. Kinuha ko iyon at binuksan dahil baka ito ay importante. When I scrolled further, the message is from an unknown number. Nag-iisa lang din ang message na 'yon.
From Unknown:
Ano na Architect? Simple lang naman siguro sayo ang tatlong milyon hindi ba? Kung gusto mong manahimik ako ay pag-isipan mong mabuti 'yan. Kung hindi, patuloy kong sisirain ang buhay ninyong dalawa ni Taffy. Magkamatayan na tayo, wala akong pakialam.
Napakunot ang noo ko sa message na nabasa. Iisang tao lang ang naiisip kong gagawa nito. I looked at Calren, sleeping peacefully beside me. Tumayo ako at binuksan ang veranda. Nang makalabas ay agad na isinara ko ang sliding door para hindi nya ako marinig mula sa labas. I immediately dialed the unknown number to confirm if it was my cousin.
Ilang minuto pa lamang ay sinagot na ito ng pamilyar na boses. Napakuyom ako.
[Hello, napatawag ka yata Architect? Made your mind already?]
"Tumigil ka na, Wendy." Salubong na sagot ko sakanya. I heard her scoff. It made me angry even more.
"Uy, pinsan! How are you? Long time no talk. Ang buhay nga naman. Asensado ka na ah. Iba talaga ang nagagawa ng landi. It really brings you to the top."
"Ganito ba ang gusto mong ginagawa? Ang manira ng buhay ng ibang tao? When will you grow up huh?"
"I've already grown up, Taffy. Tinubuan na din ako ng sungay dahil sayo. Ano bang pinakain mo d'yan sa lalaking 'yan at hulog na hulog sayo? Kung kaya mo naman pala magpaibig ng mayaman, ba't hindi mo pa dinamihan?" She said. Mocking me to the core.
"Isa lang kasi yan, Wendy. Una, maging mabait na tao ka lang. Paano mo nga naman maaapply? E, hindi naman bagay sayo? At baka nakakalimutan mong mas naagrabyado nyo ako. Mas sinira nyo ang buhay ko. Hindi nga ba't nasira ko ang plano nyo na pakinabangan ang trust fund na meron ako? Galit na galit ka saakin kasi na purnada ang plano nyo? Are you fucking serious?" I didn't hold back anymore.
"At bakit hindi?! Kung hindi lang sana dahil sa putangina mong Ama, ay di sana hindi ganito ang buhay namin! Masyado syang sipsip kela lolo noon kahit ampon lang naman sya ng mga magulang ni Daddy! Mas malaki pa ang lupa at ari-arian na iniwan nila sa Ama mo kumpara sa Daddy ko na dugo at laman nila!" Galit na sigaw nya.
"At bakit saakin nyo isinisisi ang lahat ng 'yan? Putangina din naman yang Tatay mo dahil sugarol at bisyoso sya! Bakit hindi ang tatay mo ang sisihin mo sa paghihirap ninyo? Kung sana ay nagtrabaho sya nga maayos ay hindi ganito ang aabutin nyo!" Sagot ko.
"Wala akong pakialam! Walang sasaya hangga't hindi ko nakukuha ang gusto ko. Matigas kayo hindi ba at ayaw nyong mapaki-usapan? Pwes. Bukas, sa ayaw gusto mo, ihatid mo saakin ang tatlong milyon na hinihingi ko. Kapalit ng katahimikan at reputasyon ng kinakasama mo. Malapit na syang uupo sa kompanya hindi ba? Sayang naman kung mapupurnada 'yon. You won't like to see him fall to the ground."
My eyes teared up in rage. Napakawalang- hiya nya talaga!
"Walang hiya ka!"
"Walang hiya na kung walang hiya. Hindi fair ang mundo, Taffy. Isiksik mo yan sa utak mo." Saad nya bago tuluyang putulin ang tawag.
Humikbi ako ng humikbi sa veranda. I don't know what to do anymore. Patong patong na ang problemang kinakaharap ko. Mas lalo akong natatakot sa sitwasyon nakinakaharap ko. I know he's just there but this is my own fight. Laban ko 'to sa pagitan namin ng pinsan ko. Nadadamay lang dito si Calren dahil hindi namin sya kapantay ng estado. He's being taken advantage of dahil sa buhay na meron sya. I don't want that to happen to him. I would kill me.
Kinabukasan ay nagising ako sa sakit ng ulo. Mabigat din ang pakiramdam ko. Hindi na ito bago saakin dahil limang araw nang ganito ang nararamdaman ko tuwing umaga.
Lumabas ako sa kwarto. I saw Calren's back in the kitchen. Nag gigisa sya ng bawang at naamoy ko 'yon. My head spun like crazy at agad akong dumiretso sa banyo at sumuka sa toilet. I heard Calren screamed my name as he ran fast to me.
"Taffy!" He called.
Sinamahan nya ako sa kubeta at hinagod ang likod ko habang sumusuka ako ng laway.
"This is not right. I need to call someone." Madaling saad nya at tumakbo papunta sa kwarto.
Bumalik sya sa CR dala ang telepono nya. I took pauses from vomiting at susuka na naman ulit. Nanatiling nakahagod ang kamay nya sa likod ko.
"What's wrong? Please, I'm getting worried. Peterson, fucking pick up the phone!" Hindi sya magkanda-ugaga sa tabi ko.
I breathe deeply nang matapos na akong sumuka. Nagpunas ako ng bibig at tumayo. Inalalayan nya ako mula sa pagkakaluhod sa kubeta patungo sa lababo. I washed my hands while he's on the phone talking to Grover. I took my toothbrush at nagsipilyo. After that, naglakad ako papunta ng kwarto at naupo sa kama. Sumunod naman si Calren saakin.
"I don't know why. She just suddenly threw up. I'm gonna take her to the hospital right now. I don't care about the summit."
Umiling ako sa kanya. Hindi nya ako pinansin at nakapamaywang parin na nakikipag-usap sa telepono. May mahalagang event ang kompanya nila ngayon at ayokong ilayo sya do'n dahil lang dito.
"What do you mean she might be pregnant?"
Pumintig ang tenga ko sa sinabi nya. He looked at me, shocked. Napatungo ako.
"I don't fucking care if you're dressed or not. Get that ass of yours in the hospital right now and you're gonna run some tests." Banta nya sa kaibigan. Napasabunot sya sa buhok nya at huminga ng malalim. He came to me and hugged me tight.
"Please, please tell me anything. If you're feeling something wrong about you, please let me know. Hindi ko alam kung anong magagawa ko sa sarili ko kung pati ikaw ay mawawala saakin." Pagmamakaawa nya. Kumapit ang mga kamay ko sa balikat nya. I couldn't hold my tears anymore.
"I'm sorry. I'm sorry. Calren, hindi ko kayang ilihim sayo. Calren, buntis ako. B-buntis ako." Mahinang bulong ko.
Humiwalay sya saakin. Nakangiti. Pinalis nya ang luha mula sa mga mata ko.
"Why are you apologizing? You don't how happy I am right now. You just made me a Dad. Thank you for this birthday gift." He said.
Tumango ako at hinalikan sya. His tears fell down from his eyes. Pinalis ko ang mga 'yon sa pagitan ng halik namin.
"I'm so fucking happy." Paulit-ulit na bulong nya habang yakap ako. "I love you. I love you both."
"I'm sorry. Natakot ako. Natakot akong sabihan ka. Malaki ang responsibilidad na hahawakan mo ngayon. Ayokong idagdag pa ito."
He faced me. "Hindi ito basta basta lang. If that's what you're thinking, you're wrong. I can ruin everything else, turn my back to everything I have right now for you. You are my world now, Taffy. Sayo lang umiikot ang mundo ko. Sayo lang. Please, stop being so selfless. You don't need to worry about me. I can do everything as long as I'm with you. I'm not a Vegas for nothing."
Tumungo ako. "I'm sorry. Patawarin mo ako."
"Wag ka nang maglilihim, please."
Tumango ako. He kissed me again. I thought it's just going to be a quick kiss. Naramdaman ko ang paglapat ng likod ko sa malambot na kama. He laid me down, underneath his body. Dinala nya ang binti ko sa likod nya. I gasped when he kissed me again, going down to my neck. Nag-iwan sya nga maliliit na kagat sa dibdib ko.
"Mommy must be punished." He said huskily before going down. "Baby wouldn't mind right?"
Napapigil ako ng hininga nang isuot nya ang kamay sa panty ko. My minds went crazy when he flicked his finger.
He grinned. "I really like to see you like this."
Nahihibang ako sa mga galaw ng kamay nya. Napakapit ako ng tuluyan sakanya. I made him a witness of my whimpers. I didn't know why he stopped, leaving me insane for more.
I watched him get undressed. Tumaas ang kaba sa dibdib ko. Hindi naman ito ang unang beses ngunit kinakabahan parin ako. His eyes are always burning.
"You don't need to beg. Just ask, and I'm willing to do everything for you." He said before me entered me.
My mind couldn't keep up with the intense feeling. Binabaliw nya ako sa tuwing gagawin namin ang bagay na 'yon. I slowly caressed his chest after we collided. Alas siete pa lamang naman ng umaga. I don't feel like going to school today, gusto ko na lamang tumira sa mga bisig nya.
"Hindi ka pa ba aalis? Kanina pa may tumatawag sayo." Saad ko.
Umiling sya at pumikit. He tightened his hug. Nawiwili ako sa mukha nya. I showered him with kisses at humalakhak naman sya.
"Tama yan, paglihian mo ako." Ani nya. Mahina kong hinampas ang dibdib nya.
"Anong oras ba ang summit?" I asked.
"Later, at 1pm."
"Ah, ganon ba." Sagot ko. Tumango sya.
He tucked my loose hair to the back of my ears.
"After the summit let's go see an Ob-Gyne for you." Sabi nya. Kinagat ko ang labi ko.
"Actually, si Tita Hillary na daw ang magbibigay ng Ob-Gyne saakin." I said. Pumikit sya at umakting na nasasaktan.
"Sya ba ang unang nakaalam? You're so mean. Bakit hindi ako?"
Sumimangot ako. "E, surprise nga e. Dapat nga sa birthday mo pa ako magsasabi. Talagang pinag-iisipan ko pa at dala na rin ng takot ko. Pero naguguilty ako araw-araw na hindi masabi sayo. I'm sorry."
"It's fine. Don't say sorry anymore. I'm thankful and happy. You don't need to worry about it." He said. "I will take good care of you both."
"Wait— is that why she has your prescriptions?" Tanong nya. Tumango ako. He just chuckled.
"Alam ko magiging mabuting Ama ka." I said.
He sighed. "I won't promise. Dahil gagawin ko talaga. This baby will never grow up begging for his Dad's affection. Daddy will be here, always."
He slowly caressed my bare stomach. He looked at me in the eyes. I smiled.
"Come with me to the summit. I'll make official announcements about our marriage and my paternity for our first child." He said.