❄️❄️❄️
"မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ..."
ဒီလူဆိုတာကိုျမင္ေနရေပမယ့္ သူလုပ္ေနတဲ့ပုံစံက သူမဆန္တဲ့အရာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတဲ့အခါ နည္းနည္းေတာ့တစ္မ်ိဳးႀကီးခံစားရမွာပဲ။ ဥပမာ အာကာေဝယံလို အၿမဲတမ္းေသြးနားထင္ေရာက္ေနတဲ့ လက္ေပါက္ကပ္ကပ္လူက သူ႕ရဲ႕ branded အဝတ္အစားေတြအေပခံၿပီး ဒူးေထာက္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေပါ့။
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ ခြန္း... တျခားဘယ္စကားနဲ႔ မင္းစိတ္ေျပာင္းေအာင္ လုပ္ရမလဲမသိသလို မင္းရင္ထဲမွာ ငါ့အေပၚထားတဲ့ခံစားခ်က္ေတြ က်န္ေနေသးရဲ႕လားဆိုတာလည္း ေသခ်ာမသိဘူး"
ကိုကိုရဲ႕အရိပ္က အာကာေဝယံ့ခႏၶာကိုယ္တစ္ျခမ္းကိုျဖတ္လို႔ က်ေနတယ္။ ေခါင္းငုံ႔ထားတဲ့သူ႕ပုံစံက ကိုကို႔မ်က္ႏွာေပၚကအၾကည့္ကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ေ႐ွာင္လႊဲေနသလိုပဲ။
"ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္ ငါ့ဆီကခြင့္လႊတ္မႈရမယ္ထင္လား အာကာေဝယံ..."
"အခုအခ်ိန္မွာ ငါဘယ္လိုလုပ္လုပ္ မင္းခြင့္လႊတ္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငါသိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္..."
ႏွင္းမႈန္မႊားမႊားေလးေတြက ေနရာတိုင္းမွာက်တယ္။ ဖမ္းဆုပ္ရခက္တယ္။ စကားလုံးေတြက ေရပူေဖာင္းကုေဋလို ေလထဲမွာဝဲတယ္။ တည္ၿမဲဖို႔က်ခက္တယ္။ အခ်စ္...။ အခ်စ္ကစဖို႔ရာ လြယ္ကူတယ္ထင္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ခက္တယ္။ အဆုံးသတ္ဖို႔ရာက ကိုယ့္ေျခလက္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ျဖတ္ရတာထက္ ပိုၿပီးေတာ့ခက္တယ္။
"ဒါ ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္ပါပဲ ခြန္း...
ငါေတာင္းဆိုတာပါ၊ ဒီေန႔ ငါတို႔အတူတူသြားမွျဖစ္မယ့္ ေနရာ႐ွိတယ္ေလ၊ မင္းလည္း မွတ္မိေသးတယ္မလား... အဲ့ဒီကတိကို..."
"..."
"ေသခ်ာေပါက္တည္ပါမယ္လို႔ မင္းေရာငါေရာ က်ိန္ဆိုၿပီးထားခဲ့တာ ေမ့စရာအေၾကာင္းေတာ့ မ႐ွိဘူးမလား..."
တုန္႔ျပန္ခ်က္မထြက္ေသးေပမယ့္ အဲ့ဒီစကားကို ကိုကိုက စဥ္းစားေနတဲ့ပုံပဲ။ အာကာေဝယံက မ်က္လုံးပင့္ၾကည့္လို႔ ကိုကို႔ကိုလွမ္းအကဲခတ္လိုက္တယ္။
"သိပ္မၾကာပါဘူး ခြန္း... ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ မင္းနဲ႔ငါ့ရဲ႕ပက္သက္မႈ ေသခ်ာ႐ွိခဲ့တယ္ဆိုတာကို အတည္ျပဳ႐ုံေလးပဲ၊ ဒါၿပီးရင္... ဒါၿပီးရင္ မင္းရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ငါအသာတၾကည္လက္ခံမွာပါ၊ ကတိေပးတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ က်ိန္ရမလား..."
"မလိုဘူး"
"ခြန္း... မင္းလိုက္ခဲ့မွာလား"
"..."
အာကာေဝယံ့မ်က္လုံးထဲက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မီးေတာက္ဟာ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ ေလာင္ကြၽမ္းေနတယ္။ ကိုကိုကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္လွည့္လာၿပီး...။
"ခန္႔ငယ္..."
"ေျပာေလ ကိုကို..."
"ခဏေလာက္ပဲ ကြတ္ကီးစားရင္းနဲ႔ ငါ့ကိုေစာင့္ေနေပးမလား..."
"..."
ဒါက ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မ်ားပါလိမ့္...။
အေစာင့္ခိုင္းခံရတာက အၿမဲတမ္းကိစၥမို႔ ေရတြက္မထားမိဘူးဆိုေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေနခဲ့ရတာ မႏွစ္ေဆာင္းရာသီကတည္းကလို႔ေတာ့ ထင္တာပဲ။ အမွန္ေျပာရရင္ ေစာင့္ရတဲ့အလုပ္ကို တကယ္မႀကိဳက္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ အရင္ကေျပာဖူးသလိုပဲ ကြၽန္ေတာ့္ေစာင့္ဆိုင္းျခင္းေတြက သူ႕ကိုေပးရမယ့္ ပန္းစည္းႀကီးျဖစ္လာမယ္ဆို ဘယ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစာင့္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ။
"အင္း... ကြၽန္ေတာ္ကြတ္ကီးစားရင္း ကိုကိုျပန္လာမွာကို ေစာင့္ေနမယ္"
ႏွင္းမႈန္ေလးေတြနဲ႔အတူ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚကို က်လာတဲ့ ညင္သာညံ့ႏုတဲ့ဖိအားတစ္ခု။
"အခ်ိဳမ်ားေအာင္လုပ္ထားတာမို႔ အရင္တစ္ခါလို ေနလို႔မေကာင္းတဲ့ထိ အမ်ားႀကီးမစားနဲ႔၊ ကြတ္ကီးေတြမကုန္ခင္ ငါျပန္လာခဲ့မယ္"
ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တယ္။ အစကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါတယ္ သူ႕ေလသံဝဲဝဲေလးက သိပ္အာဏာစက္သက္ေရာက္တာလို႔...။
ဒူးေထာက္ေနတဲ့ အာကာေဝယံက ထရပ္လိုက္ၿပီး ကိုကို႔ဘက္ကို လက္ကမ္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ကိုလ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး ဒီအတိုင္း ကားဆီေလွ်ာက္သြားတဲ့တစ္ေယာက္အတြက္ ကားတံခါးကို အေျပးအလႊားသြားဖြင့္တယ္။ BMW အနက္ေရာင္ဟာ လမ္းထဲကေန လိမ့္ထြက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကြတ္ကီးသြားစားဖို႔ရာ တိုက္ခန္းဘက္ကို ျပန္လွည့္ခဲ့တယ္။
"Ginger bread man က ထြက္ေျပးမယ္ ထင္ေနခဲ့တာ၊ သူ႕ကိုလုပ္ေပးတဲ့သူက ထြက္ေျပးသြားတယ္"
အဲ့သလို႐ြတ္ရင္း လက္ထဲကလူ႐ုပ္ပုံကြတ္ကီးေလးကို မာန္မဲရတာေပါ့။
"အက်င့္မေကာင္းတဲ့ကိုကို... ကြၽန္ေတာ့္ကို အၿမဲေစာင့္ေနခိုင္းတယ္၊ ျပန္လာလို႔ကေတာ့ ကိုက္စားပစ္မယ္"
ပြစိပြစိေျပာရင္း ကြတ္ကီးကိုကိုက္ရင္းနဲ႔ပဲ ေခါင္းထဲေရာက္လာတဲ့ၾကဳံရာအေတြးကို ထိုင္စဥ္းစားၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းမယ္လို႔ ေအာက္ေမ့လိုက္ေတာ့ အဆင္သင့္ဝင္လာတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခု။
"ဒါနဲ႔... အဲ့ဒီကတိဆိုတာက ဘာပါလိမ့္...
အာကာေဝယံက ဒူးေထာက္ၿပီး ကိုကို႔ကိုလာေခၚရတဲ့အထိ..."
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အတြဲလိုက္ထြက္တဲ့ အခန္းဆက္ဝတၳဳ႐ွည္တစ္ပုဒ္ကို ေနာက္ဆုံးတြဲက်မွ ေကာက္ဖတ္လိုက္ရတဲ့ စာဖတ္သူလိုပဲ။ ဆက္စပ္ေတြးေခၚတတ္လို႔သာ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အခ်ိတ္အဆက္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဖမ္းမိခ်င္ဖမ္းမိခ်င္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မမီလိုက္တဲ့ေ႐ွ႕ခန္းမ်ားဆီက ကြက္လပ္ေတြက တစ္ပုံႀကီးက်န္ေနတုန္း။ အထူးသျဖင့္အခုလို ကြၽန္ေတာ္လုံးလုံးသိမထားတဲ့ သူတို႔ၾကားက ကိစၥတစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းေတြဝင္လာတဲ့အခါ ဖတ္လိုက္ၿပီးသား စာမ်က္ႏွာအတြက္ ဘာမွတ္ခ်က္မွေပးမရဘဲ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ေနာက္တစ္႐ြက္လွန္ရသလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးပဲ။
"ဘယ္လိုမ်ား က်ိန္ခဲ့ၾကလို႔လဲ... ကတိဖ်က္ရင္ တစ္သက္လုံးတစ္ကိုယ္တည္းဘဝနဲ႔ေနရပါေစ လို႔ က်ိန္ခဲ့တာဆိုရင္ေတာ့ ဒီတစ္ခါကိုကိုလိုက္သြားတာက ေတာ္ရာက်လိမ့္မယ္ဆိုေပမယ့္..."
ခ်မယ့္သက္ျပင္းကို ျပန္ၿမိဳခ်လိုက္ရင္း...။
"သိလားကိုကို... ခင္ဗ်ားကို ကြၽန္ေတာ္က တစ္ကိုယ္တည္းျဖစ္ခြင့္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီဇင္ဘာမကုန္ခင္ ေသခ်ာေပါက္ ကြၽန္ေတာ့္အပိုင္ျဖစ္ေအာင္လုပ္မွာ... ဒီႏွစ္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ပဲ"
ကြၽန္ေတာ့္ၾကဳံးဝါးသံက မီးဖိုေခ်ာင္ခန္းေလးထဲ ခရီးတစ္ပတ္ထြက္သြားတယ္။ ေထာက္ခံအားေပးမယ့္သူက ကြတ္ကီးခ်ပ္ေတြပဲ ႐ွိမွာဆိုေပမယ့္...။
*
ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္လိုက္ရတာ အတိအက် ၅၅ မိနစ္နဲ႔ ၅စကၠန္႔။
ည ၈ နာရီကိုေရာက္ဖို႔ နီးကပ္လာတဲ့ နာရီလက္တံ႐ွည္ကို ၾကည့္ေနတုန္း တိုက္ခန္းေ႐ွ႕နားကိုထိုးရပ္လာတဲ့ ကားသံကို ၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္ အျမန္ေျပးထြက္လာခဲ့တယ္။
"ကိုကို..."
ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္လာလာခ်င္းပဲ BMW အနက္က လမ္းၾကားေလးထဲမွာ မီးခိုးေၾကာင္းတစ္ခုသာသာပဲ ခ်န္ခဲ့ၿပီး ထြက္သြားႏွင့္ၿပီ။
"ကိုကို... ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေနတယ္ေနာ္"
"အင္း... ေစာင့္ရတာပင္ပန္းသြားၿပီ၊ ခန္႔ငယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ေတာ္တယ္မလား..."
"အရမ္းေတာ္တယ္"
ေနာက္ထပ္ အဲ့ဒီလူသားရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြဆီက ညင္သာတဲ့ဖိအားေလးကို treat အျဖစ္ရလိုက္တယ္။
ကိုကို႔လက္ထဲမွာ အိတ္ငယ္ေလးတစ္ခုပါလာတယ္။ ခရစၥမတ္ညမွာေတြ႕ရမ်ားတဲ့ အနီေရာင္ကတ္ထူအိတ္ေလးေတြထဲက အေသးဆုံးအ႐ြယ္အစား။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုကိုက ကြတ္ကီးေတြမကုန္ေသးတာကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ခ်သြားပုံပဲ။
"ကြတ္ကီးက အရမ္းခ်ိဳမေနဘူးမလား"
"ဟင့္အင္း... စားလို႔ေကာင္း႐ုံေလာက္ အခ်ိဳဓာတ္ပါပဲ"
"မင္းစားလို႔ေကာင္းတယ္ဆို ၿပီးတာပဲ"
"ကိုကို... ကြၽန္ေတာ္တစ္ခုေမးလို႔ရလား..."
"ဘာလဲ..."
"ဟိုအိတ္နီေလးထဲမွာ ဘာ႐ွိလဲ..."
ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္ၫႊန္ျပေနတဲ့အတိုင္း စားပြဲပုေလးေပၚသူခ်ထားခဲ့တဲ့ အိတ္အေသးေလးဆီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒါေလးကို သြားေကာက္လာၿပီး...။
"လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္က Christmas Eve... တကၠသိုလ္ထဲကပန္းျခံမွာ ငါနဲ႔အာကာေဝယံ time capsule တစ္ခု ျမဳပ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ေနာက္ သုံးခုေျမာက္ Christmas မွာ အဲ့ဒီေနရာကို အတူတူျပန္လာၿပီး ျပန္ေဖာ္ၾကည့္မယ္လို႔ ကတိတစ္ခုလည္း ထားခဲ့တယ္"
"ဒါဆို ခုဏက အဲ့ဒီ time capsule ကို..."
"အင္း..."
"ဒီရက္မွာ time capsule ကိုျပန္လာေဖာ္ၿပီး အဲ့ဒီထဲက ငါထည့္ခဲ့တဲ့ပစၥည္းနဲ႔ သူ႕ထည့္ခဲ့တဲ့ပစၥည္းကို ဖလွယ္ၿပီးယူဖို႔ စီစဥ္ထားခဲ့တာ"
"ဒီအိတ္က အာကာေဝယံထည့္ခဲ့တဲ့ပစၥည္းေပါ့"
ေခါင္းညိတ္ျပတဲ့ တုံ႔ျပန္ခ်က္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ စူးစမ္းေရးကို မရပ္ႏိုင္ေသးဘူး။
"အထဲမွာဘာ႐ွိလဲ ကိုကိုသိလား..."
"ငါမၾကည့္ရေသးဘူး"
"ကိုကို အခုၾကည့္ၾကည့္မွာလား..."
စိတ္ဝင္စားဟန္ျပေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း ကိုကိုက သူ႕လက္ထဲကအိတ္ကေလးကို ျပန္ခ်ထားဖို႔လုပ္လိုက္တယ္။
"အေရးမႀကီးပါဘူး..."
"ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္ခ်င္တယ္"
"..."
ကိုကိုတစ္ေယာက္ အိတ္အနီေလးကိုဖြင့္ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ သူ႕လက္ဖဝါးရဲ႕သုံးပုံတစ္ပုံစာပဲဝင္တဲ့ အိတ္ေသးေသးေလးထဲက ထြက္လာတဲ့ပစၥည္းက...။
"ဒါက..."
ကေလးလက္တစ္ဆုပ္စာအ႐ြယ္အစားနဲ႔ snow globe ေလးတစ္ခုပါပဲ။ အထဲမွာေတာ့ ႏွင္းပုံထဲက snowdrop ပန္းပင္ေလး ႐ွိေနတယ္။
"ခဏေလး snowdrop လား..."
ႏွစ္ေယာက္သားတိတ္ဆိတ္ေနမိတုန္း ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေခါင္းထဲစိမ့္ဝင္လာတဲ့အေတြးတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ့္ကို မ်က္ခြက္တည့္တည့္ ႏွင္းလုံးနဲ႔ပိတ္ထုလိုက္တာပဲ။
ဒီ Mr. Ex နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္လိုေရစက္ဆိုးမ်ားလဲ။
အနီေရာင္ေတြ၊ Westlife ေတြ ဘာဘာညာညာေတြကို ထားလိုက္ေတာ့ အမွတ္တရဆိုၿပီးေပးတဲ့ပန္းအထိ လာတူေနျပန္တာလား။ ေနပါဦး... ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕ကို copy paste ေနတာလဲ။
ကြၽန္ေတာ္မဟုတ္တာကိုေတာ့ ၁၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ယုံၾကည္ခ်က္႐ွိတယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္က ေနာက္မွစင္ေပၚတက္လာလို႔ ေနာက္မွခ်စ္ျပႏိုင္တဲ့သူဆိုေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္က ကိုယ္ပိုင္ signature ႐ွိၿပီးသား၊ ကိုယ္ပိုင္တံဆိပ္႐ွိၿပီးသား၊ FDA အသိအမွတ္ျပဳလက္မွတ္ရၿပီးသား... အဲ... စားေသာက္ကုန္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ မဟုတ္ေပမယ့္ ျမည္းစမ္းဖို႔ရာကို အိုက္တင္ခံေနတဲ့စားသုံးသူလည္း ေဟာဒီမွာ႐ွိတယ္။ သူဟာသူကံပါလို႔ အရင္လူျဖစ္သြားတယ္ဆိုဦးေတာ့ အလားအလာေတြ အျပည့္႐ွိၿပီးသားျဖစ္တဲ့ ေနာက္လူကြၽန္ေတာ္က သူ႕ idea ကို ခိုးခ်စရာေတာ့ အေၾကာင္းမ႐ွိဘူးေလ။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္ၿပီး အဓိပၸာယ္မ႐ွိလိုက္တာ။ ဒီထပ္ၿပီးရင္းထပ္ေနၿပီး မရယ္ရတဲ့ plot ကို ဘယ္အ႐ူးစီစဥ္တာလဲ။
"ခန္႔ငယ္... ဘယ္ကိုထေျပးတာလဲ..."
တစ္ေယာက္တည္းအေတြးေပါက္ၿပီး ကမန္းကတမ္းထေျပးသြားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ကိုလြင့္ပါလာတဲ့ မဝဲတဝဲေလသံ။ သူ႕အခန္းထဲက တစ္စုံတစ္ခုကိုသြားယူၿပီး ျပန္ထြက္လာတုန္း ပက္ပင္းေတြ႕ၾကေတာ့ အလ်င္လိုေနတဲ့အသံနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို အေရးတႀကီးေမးလိုက္တယ္။
"ကိုကို... အာကာေဝယံေပးတဲ့ snowdrop နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ေပးတဲ့ snowdrop ဘယ္ဟာက ပိုလွလဲ"
ကိုကို႔အၾကည့္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ဆီကေနခြာသြားလို႔ လက္ထဲက ပန္းအိုးေလးဆီ...။
"ဘာလို႔ ေမးေနတာလဲ..."
"သူ႕ snowdrop နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ snowdrop ဘယ္ဟာပိုလွလဲ"
"..."
"ဘယ္ဟာပိုလွလဲလို႔..."
သုံးခါေျမာက္အေမးခံလိုက္ရတဲ့ေနာက္ မေျဖလို႔မရေတာ့တဲ့ေမးခြန္းျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားတဲ့ကိုကိုဟာ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း...။
"ခန္႔ငယ္... မင္းရဲ႕ snowdrop က ပန္းမွမပြင့္ေသးတာ"
"..."
ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ကမ႓ာႀကီးမိုးခ်ဳပ္သြားပါၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္ႏွယ့္ေၾကာင့္ ဒီ realist သမားကိုမွ ခ်စ္မိသြားရတာလဲ။ အခုေတာ့ ေမးခြန္းေမးတဲ့သူကပဲ ငတုံးျဖစ္ေနၿပီ။
"အဲ့ဒါကေတာ့ မွန္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆိုလိုခ်င္တာ အဲ့ဒါမဟုတ္မွန္း ကိုကိုသိရဲ႕သားနဲ႔ဗ်ာ..."
"မင္းကဘာေတြစိုးရိမ္ေနတာလဲ..."
"စိုးရိမ္တာေပါ့... ကိုကိုကတစ္ခ်ိန္လုံး 'ငါ့မွာႏွလုံးသားမ႐ွိေတာ့ဘူး' လို႔သာ ႐ြတ္ျပေနေပမယ့္ အဲ့ဒီမ႐ွိေတာ့တဲ့ႏွလုံးသားထဲ အာကာေဝယံနဲ႔ပက္သက္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြ က်န္ေနေသးလားဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္မွမသိႏိုင္..."
"ျပန္ျပဳျပင္ေပးမယ္လို႔ ဘယ္သူေျပာခဲ့တာလဲ..."
"..."
သူဟာသူေျပာၿပီးမွ ကိုကိုဟာ ဘယ္ကထြက္လာလဲမသိတဲ့သူ႕စကားကို ပုံမွန္ accent ဆီ ျပန္ေျပာင္းဆက္လိုက္တယ္။
"အ႐ူးေလး... စိတ္ေအးေအးထားစမ္း"
'စိတ္ေအးေအးထားထားတာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ ကိုကိုရ' လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္ခ်င္စိတ္ကို ထိန္းထားရင္း ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ပန္းအိုးေလးကိုယ္မၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဝင္သြားလိုက္တယ္။ စင္ရဲ႕အျမင့္ထက္ နည္းနည္းနိမ့္တဲ့ ခုံအျဖဴေလးေပၚမွာ မႈန္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ထိုင္ရင္း က်န္ေနတဲ့ကြတ္ကီးေတြကို တေထာက္ေထာက္ကိုက္ေနတုန္း ညင္ညင္သာသာလြင့္လာတဲ့ နာမည္ေခၚသံ။
"ခန္႔ငယ္..."
ကြၽန္ေတာ္ျပန္မထူးပါဘူး။ အဲဒီအစား ေခၚေနတဲ့တစ္ေယာက္ရဲ႕ဖုန္းထဲကို ဒီလိုမက္ေဆ့ခ်္ပို႔လိုက္တယ္။
'လာစကားမေျပာပါနဲ႔...
ကြၽန္ေတာ္ကိုကို႔ကို စိတ္ေကာက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတယ္'
အဲ့ဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္တုံးေၾကာင္းကို ထပ္ဆင့္သက္ေသျပသလို ျဖစ္သြားတာ။ တစ္ႏွစ္တာအေတြ႕အၾကဳံေတြအရ တစ္ဖက္လူက ေျပာရင္ေျပာတဲ့အတိုင္းအတည္ယူတဲ့ တစ္လမ္းတည္းသြားသမားစစ္စစ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သိသိႀကီးနဲ႔ ဒီေလသံခ်ီရဲတာ ကြၽန္ေတာ္မွာငတုံးမဟုတ္ရင္ ၃၁ဘုံက ဘယ္ေနရာမွာ ငတုံး႐ွိေတာ့မလဲ။
'okay'
ျပန္ဝင္လာတဲ့ reply ကိုၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ငိုင္ေနမိတယ္။
ငိုင္ေနရာကေန ငိုခ်ဖို႔ရာ သုံးစကၠန္႔ေလာက္ပဲလိုေတာ့တဲ့အခ်ိန္ ထပ္ဝင္လာတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္က...။
'မင္းရဲ႕ snowdrop က ပန္းပြင့္လာရင္ ေသခ်ာေပါက္လွမွာပါ'
ဟမ့္... အခုမွ လာေခ်ာ့မေနပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားကို ဒီတစ္ခါ တကယ္စိတ္ေကာက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီ။ ေနာက္ထပ္ မက္ေဆ့ခ်္အေစာင္တစ္ရာေလာက္ ပို႔ရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္တုပ္တုပ္မႈလႈပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဝဋ္ဆိုတာလည္တတ္တယ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္အခက္အခဲေတြကို နားလည္လာေအာင္ တစ္ခါေလာက္ႀကိဳးစားၾကည့္လိုက္ေပါ့ ကိုကိုရာ...။
စကၠန္႔အနည္းငယ္အၾကာမွာပဲ ေနာက္ထပ္မက္ေဆ့ခ်္တစ္ေစာင္ ဝင္လာျပန္တာမို႔ 'ဒါေတြႀကိဳတြက္ထားၿပီးသား' ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးလုပ္ၿပီး ဖုန္းကိုငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့။
'ငါအျပင္သြားဦးမယ္ ခဏေစာင့္ခ်င္ေစာင့္၊ အိမ္ျပန္ခ်င္ျပန္...'
ဟာ...။ ဒါက ဘယ္လိုေခ်ာ့နည္းႀကီးလဲ။ အံ့ဩေနတဲ့မ်က္ႏွာကိုမျပင္ႏိုင္ေသးဘဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္တုန္းမွာ ဟိုက အိမ္တံခါးဖြင့္ၿပီး အျပင္ထြက္ဖို႔လုပ္ေနၿပီ။
"ကိုကို... ေနဦး... ကြၽန္ေတာ္လည္း လိုက္ခဲ့မယ္"
ေရခဲကြၽန္းေျမာကို စိတ္ေကာက္ရန္ႀကိဳးစားျခင္း - အလူးအလဲက်႐ႈံး။
*
"အျပင္ထြက္မယ္ဆိုတာက လမ္းထိပ္ကစတိုးဆိုင္လား..."
"A4 ကုန္သြားလို႔..."
"ကိုကို A4ေတြကိုက္စားေနတာလား..."
"အင္း ေကာ္ဖီနဲ႔၊ တစ္ခါတေလ ေရနဲ႔..."
"ကိုကိုက ဒါမ်ိဳးက် စကားကိုျပန္ counter ေထာက္တတ္တယ္"
"..."
"ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ဦးလို႔...
ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေျခလွမ္းက်ဲရတာလဲ"
ေလာေလာလတ္လတ္ စစ္ဆင္ေရးက်႐ႈံးလာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ထုံးစံအတိုင္း သူ႕ေနာက္ကပါသြားရင္း စတိုးဆိုင္နဲ႔ကပ္လ်က္မွာ႐ွိတဲ့ မိတၱဴဆိုင္မွာ ေမးခြန္းစာ႐ြက္တစ္ခ်ိဳ႕ print ထုတ္ေနတာကိုပါ ေစာင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီနားတစ္ဝိုက္ကဆိုင္ေတြက အထူးအဆန္းပဲ ဘာေန႔ညာေန႔ရယ္လို႔မ႐ွိဘဲ ညဘက္အထိ ဆိုင္ဖြင့္ၾကတယ္။ Christmas Eve မွာပါ အလုပ္ႀကိဳးစားေနတဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္လိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ဝင္မဆင္ႏႊဲရင္ေတာင္ ႐ွိသမွ်အမ်ားျပည္သူပိတ္ရက္ကို အေၾကာင္းျပၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ နားခြင့္အျပည့္အဝေပးေနက်ဆိုေတာ့
ဒီ energy ကို ဘယ္လိုမွလိုက္မမီႏိုင္ဘူး။
သူဝယ္လာတဲ့ A4 တစ္ထုတ္ကိုကိုင္ေပးၿပီး ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကေတာ့ ညေလကေအးလာတာကို သတိထားမိတယ္။ ကိုကို႔လည္တိုင္မွာ မာဖလာအျဖဴတစ္ထည္ရစ္ေခြလို႔။ မွတ္မိတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အပင္ပန္းခံထိုးၿပီး ေပးထားခဲ့တဲ့လက္ေဆာင္ပဲဟာ။
ကိုယ့္ရင္ဘတ္ေပၚက်ေနတဲ့ ခ်ည္သားအနီစကို ျပန္ငုံ႔ၾကည့္ေနရင္း ေနာက္က်က်န္ခဲ့တာမို႔ တက္သုတ္႐ိုက္ၿပီး သူ႕ေျခလွမ္းေတြကို မီေအာင္လိုက္ခဲ့ရျပန္တယ္။
"ကိုကို... ေစာင့္ပါဦးဆိုဗ်ာ..."
*
သယ္လာတဲ့စာ႐ြက္ေတြေနရာခ်ၿပီး ျပန္ထြက္လာတဲ့ေနာက္ ကိုကိုက မီးဖိုေခ်ာင္စင္ေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္တင္ထားတဲ့အတိုင္း ႐ွိေနတဲ့ ပန္းအိုးေလးကိုသြားယူလာတယ္။ သူ႕အခန္းထဲက မူလေနရာကို ျပန္ထားမယ့္ပုံပဲ။ သူလုပ္တာကို လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖ်တ္ခနဲၾကည့္သြားရင္းပဲ စားပြဲပုေလးေပၚက snow globe ကို သြားယူျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ တစ္ေနရာရာမွာသြားမထားဘဲ အဲ့ဒါေလးကိုကိုင္လို႔ စားပြဲေလးအနားမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း...။
"လြန္ခဲ့တဲ့သုံးႏွစ္က ၿမိဳ႕ထဲလမ္းကဆိုင္မွာ ဒီလိုပုံစံ snow globe ေလး ျပထားတာကို ေတြ႕ခဲ့တာ၊ ဆိုင္႐ွင္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ အဲ့ဒါက ေရာင္းဖို႔မဟုတ္ဘူးတဲ့... သူ႕ခ်စ္သူကိုေပးဖို႔ရာ သူကိုယ္တိုင္လုပ္ထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းျဖစ္ေပမယ့္ မေပးလိုက္ရဘူးလို႔ ေျပာတယ္၊ ဒီ snow globe ကိုလုပ္ၿပီးတဲ့ေန႔မွာပဲ သူတို႔လမ္းခြဲခဲ့ၾကတာမို႔ဆိုပဲ... မေရာင္းႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ မတတ္သာတာနဲ႔ မဝယ္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ဆိုင္ေ႐ွ႕ကျဖတ္သြားတိုင္း အဲ့ဒီ snow globe ေလးကို မေငးဘဲမေနႏိုင္ခဲ့ဘူး"
"ဒီ snow globe က ကိုကိုေျပာတဲ့ အဲ့ဒီတစ္ခုလား..."
"ငါမသိဘူး၊ အတြင္းထဲမွာ snowdrop ပန္းပင္ပုံစံေလး ပါတာကေတာ့ အတူတူပဲ"
"အာကာေဝယံက အဲ့ဒီဆိုင္႐ွင္ကို မုန္႔ဖိုးေပးမယ္ဆိုၿပီး ေငြထုတ္နဲ႔ဖို႔တာျဖစ္ျဖစ္ လူမိုက္ငွားၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္တာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္လိုက္တာေနမွာေပါ့..."
"မေျပာတတ္ဘူး..."
ႏွင္းမႈန္ေလးေတြဝဲေနတဲ့ အဲ့ဒီဖန္လုံးေလးကို စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းနက္ေတြ။ သူ႕မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲမွာ ထင္ဟပ္ေနတဲ့ အရာေသးေသးေလးက အနက္ေရာင္ကင္းဗတ္စေပၚ ေဆးအျဖဴစက္က်သြားသလို၊ ညနက္ေကာင္းကင္ထဲက မလင္းတလင္း ၾကယ္မႈန္ေလးလို ျမင္ရတယ္။
"ကိုကိုကေရာ သူ႕ကို ဘာေပးလိုက္လဲ...
ကိုကိုလည္း time capsule ထဲ တစ္ခုခုျမဳပ္ခဲ့တယ္မလား"
"ပို႔စကတ္တစ္ခု၊ စာေတြ... ၿပီးေတာ့..."
သူ႕စကားအဆက္ကိုေစာင့္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လုံးထဲကို ေလ့လာလိုက္တဲ့ကိုကို။
"ငါဒါကို ဘာလုပ္လိုက္ရမလဲ..."
"ဗ်ာ..."
"ဘာလုပ္လိုက္တာ ေကာင္းမလဲ..."
"ကြၽန္ေတာ္က လႊင့္ပစ္လိုက္ပါလို႔ေျပာရင္ ကိုကိုအဲ့ဒီ snow globe ကို လႊင့္ပစ္မွာလား..."
"..."
အေျဖက နည္းနည္းေတာ့ ၾကာေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခဏအၾကာမွာ ကိုကိုကထရပ္လိုက္လို႔ အမိႈက္ပုံးဆီကိုေလွ်ာက္သြားတယ္။
"ခဏေလး ကိုကို..."
သူ႕လက္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလွည့္ၾကည့္လာတဲ့ မ်က္ဝန္းနက္တစ္စုံ။
"ဒါက ကိုကိုအရမ္းလိုခ်င္ခဲ့တဲ့ပစၥည္းမလား... "
"ဟုတ္တယ္"
"ၿပီးေတာ့ ေရာင္းဖို႔တန္ဖိုးမျဖတ္ရက္တဲ့အထိ တစ္ေယာက္ေယာက္အတြက္ အေရးပါတဲ့ပစၥည္းလည္းျဖစ္ခဲ့တယ္"
"အင္း..."
"ကိုကိုသိလား... ကြၽန္ေတာ္က သေဘာထားႀကီးပါတယ္
ကေလးဆန္တဲ့ဘက္ျခမ္းလည္း႐ွိေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္အသက္က ခႏၶာကိုယ္အသက္ထက္ နည္းနည္းႀကီးေနတယ္"
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္စကားခ်ီေနတာကို ေစာင့္ေပးေနတယ္။
"ဒီလိုလုပ္ရေအာင္... ဒီေန႔ စန္တာက ေစာေစာလာၿပီး ကိုကို႔အတြက္လက္ေဆာင္ကို ထားေပးသြားတယ္၊ အဲ့ဒီလက္ေဆာင္က အခုကိုကိုကိုင္ထားတဲ့ဟာေလးပဲ"
"ဒါေပမယ့္ ငါက လက္ေဆာင္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ကေလးငယ္ေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ စန္တာဆိုတာ တကယ္မ႐ွိဘူး"
"ကိုကို ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ... ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္းကို သြားစစ္ေဆးခဲ့တာလား..."
"အဲ့ဒါက ကေလးေတြခရစၥမတ္ကိုေမွ်ာ္ၿပီး ေပ်ာ္ရေအာင္ မိဘေတြက လက္ေဆာင္ခိုးျပင္ေပးထားၾကတာပဲေလ၊ ေကာင္းတဲ့ရည္႐ြယ္ခ်က္ပါတဲ့ အလိမ္အညာတစ္ခုပဲ"
"အလိမ္အညာက အမွန္တကယ္ျဖစ္မလာဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္လို႔လဲ... ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလုံးက အမွန္တရားကို႐ွာေဖြဖို႔ အလိမ္အညာေတြကို ကိုင္စြဲထားၾကတာခ်ည္းပဲ၊ ဥပမာ အာကာေဝယံ့ဆီက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ရာ ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔လက္႐ွိခ်စ္သူပါလို႔ ကိုကိုလိမ္မေျပာခဲ့ဘူးဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္က ဘယ္ေလာက္စစ္မွန္လဲဆိုတာ ကိုကိုဘယ္သိရမွာလဲ..."
"မင္းရဲ႕ဥပမာက ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ကိုယ္ခ်ဥ္ရာက်လြန္းတယ္"
"ထားပါေတာ့... အလိမ္အညာမွာလည္း ေကာင္းတဲ့အခ်က္႐ွိတာကို ကိုကိုလက္ခံတယ္မလား..."
"..."
"ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ စန္တာတကယ္႐ွိၿပီး ဘယ္ကေလးကိုမဆို လက္ေဆာင္ေပးတယ္ဆို လူတစ္ေယာက္စာဝင္ထိုင္လို႔ရမယ့္ လက္ေဆာင္ထုတ္အႀကီးႀကီး လိုခ်င္တယ္... ဝင္ထိုင္ေနတဲ့လူက ကိုကိုျဖစ္ရင္ အေကာင္းဆုံးေပါ့"
"အ႐ူးေလး..."
ေခါင္းယမ္းေနတဲ့သူကို ရယ္ျပလိုက္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ သူ႕လက္ထဲက snow globe ေလးကို ယူလိုက္တယ္။
"စန္တာေပးတဲ့ဒီလက္ေဆာင္က လုပ္စရာတာဝန္ဝတၱရား႐ွိေသးတယ္"
ေျပာရင္းပဲ သူ႕လက္ကိုဆြဲၿပီး အခန္းထဲဝင္သြားလိုက္ေတာ့ ကိုကိုက နားမလည္မႈတစ္ဝက္နဲ႔ ပါလာတယ္။
စားပြဲေပၚက snowdrop ပန္းအိုးေလးရဲ႕ေဘးေနရာမွာ ေနရာခ်ခံလိုက္ရတဲ့ ဖန္လုံးငယ္ေလးတစ္လုံး။ ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ဒီ ဖန္ေဘာလုံးကို လက္ညိဳးထိုးၿပီး ေရ႐ြတ္လိုက္တယ္။
"ကိုကိုေစာင့္ၾကည့္ေန... ကြၽန္ေတာ့္ snowdrop က ဒီ snow globe ထဲက လူလုပ္ snowdrop ထက္ လွတယ္ဆိုတာ ပန္းပြင့္မွသိလာလိမ့္မယ္၊ အခုကစၿပီး ကိုကို ႏွစ္တိုင္း ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္..."
"..."
ပု႐ြက္ဆိတ္လမ္းေလွ်ာက္သံေတာင္ၾကားရေလာက္ေအာင္ ေလထုဟာ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့တယ္။
"ခန္႔ငယ္... မင္းရဲ႕စိတ္အသက္က ဘယ္ေလာက္လဲ..."
"ကိုကိုက ဘယ္ေလာက္လို႔ထင္လဲ"
"၃ ႏွစ္..."
ကြၽန္ေတာ္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေတြကို အေသအခ်ာေကြးလိုက္တယ္။
"၃ႏွစ္ကေလးက အိမ္မျပန္တတ္ဘူးကိုကို၊ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ..."
"ဟိုဘက္ခန္းမွာ မင္းရဲ႕တစ္ဝမ္းကြဲအစ္ကိုေနတယ္"
"သူေျပာသြားတာ သူ႕ႂကြက္သိုက္က ေဆးသုတ္ထားတယ္တဲ့ေလ၊ ကြၽန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းက ျပင္းတဲ့အနံ႔ေတြကိုခံႏိုင္ရည္မ႐ွိဘူး... ၿပီးေတာ့ တစ္ဝမ္းကြဲအစ္ကိုဆိုေပမယ့္လည္း ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အျပင္မွာအိပ္ဖို႔အေၾကာင္းျပခ်က္ ဒါမွမဟုတ္ searching machine လိုျဖစ္တည္မႈမ်ိဳးလို႔ ေျပာရင္ပိုမွန္မယ္ ေအာက္ေမ့တာပဲ"
"မင္းစကားကို အံ့ထူးျမတ္ၾကားရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္"
"ကိစၥမ႐ွိဘူး၊ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဆပ္ရမယ့္ ေခါက္ဆြဲဘူးဖိုးအေႂကြးေတြကို ၂၀% ေလွ်ာ္ေပးမယ္လို႔ေျပာလိုက္ရင္ သူျပန္ေပ်ာ္သြားလိမ့္မယ္"
"bussiness major ယူလိုက္တဲ့ဆိုးက်ိဳးက ဒါမ်ိဳးလား..."
"ဘယ္သိမလဲ..."
ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ပခုံးကိုကိုင္လွည့္ၿပီး သူ႕အခန္းထဲကတြန္းထုတ္လိုက္ရင္း တံခါးမႀကီးဆီဆက္သြားဖို႔ရာ မ်က္စပစ္ျပတယ္။
"ငါမနက္အေစာထရမွာ၊ မင္းလည္း အိမ္ျပန္ေတာ့..."
"ဘာလဲ... အခုမွ မမွတ္မိေတာ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေၾကးလား ကိုကို... Christmas Eve မွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူတူအခ်ိန္ကုန္ခ်င္တယ္လို႔ ဘယ္သူေျပာခဲ့တာလဲ..."
"..."
"ဒီမွာ သူေျပာသလိုပဲ အတူအခ်ိန္ကုန္ေပးမလို႔ဟာကို...
ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားကိုယ္ဆန္႔က်င္တာ ေကာင္းတဲ့အက်င့္မဟုတ္ဘူးရယ္ဗ်... ကိုကိုသိလား..."
ကြၽန္ေတာ္ေပးလိုက္တဲ့ မွတ္ဉာဏ္လႈံ႕ေဆာ္ခ်က္က သူ႕ကိုေသခ်ာထိသြားတယ္ထင္ပါတယ္။ counter ျပန္ေထာက္စရာ ႐ွာမရတဲ့သူ႕ပုံစံက အခက္ေတြ႕ေနသေယာင္။
"လုပ္ပါကိုကိုရာ... ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္လည္း အိမ္ေစာင့္နတ္က face recognition error တက္ေနလို႔ဆိုၿပီး ကန္ထုတ္မွာဆိုေတာ့ ကိုကိုမွလက္မခံရင္ ဒီလိုပြဲေတာ္ညမ်ိဳးမွာ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ လမ္းေဘးကတ္ထူပုံးထဲက တုန္ေနတဲ့ေခြးေပါက္ေလးလို ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ... အဲ့လိုျဖစ္ေစခ်င္လို႔လား..."
ကိုကို႔အၾကည့္ေတြကိုေလ့လာရတာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အေျခအျမစ္မ႐ွိတဲ့ လက္တန္းပုံျပင္စာအုပ္ေတြကို ဝယ္ခ်င္စိတ္႐ွိပုံမရဘူး။
"မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ... silent night holy night မွာ ေအးေအးေဆးေဆးေလး ျဖတ္သန္းေစခ်င္ေပမယ့္ ကိုကိုကကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီလိုႏွင္ထုတ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ Shiba Scream..."
"Jesus Christ... Why are you like this?"
"who knows... hehe ..."
အဲ့ဒီညက ကိုကို႔ကုတင္ေျခရင္းမွာ အိပ္ရာခင္းနီနီေလးတစ္ခု တိုးလာတယ္။ အဲ့ဒီအေပၚမွာ ေခြးေျခရာေတြ ေပေနမလားဆိုတာေတာ့ ဘယ္သူသိမွာလဲ။
*
ညတစ္ခ်က္ခြဲႏွစ္ခ်က္မတ္တင္းေလာက္ျဖစ္မယ္။ အိပ္ေနရင္း
ျပတင္းေပါက္ကို ဘတ္ခနဲဝင္တိုက္သံၾကားလို႔ နားပါးတဲ့ကြၽန္ေတာ္ လန္႔ႏိုးသြားတယ္။ Jack Frost ကပဲ က်ီစယ္တာလား။ လမ္းေၾကာင္းမွားလာတဲ့ လင္းႏို႔တစ္ေကာင္ေကာင္ပဲလားေတာ့မသိဘူး။
ျပတင္းမွန္ခ်ပ္မွာ ဘာႏွင္းဖတ္မွကပ္မေနပုံေထာက္ရင္ ဒုတိယတစ္ခုပဲေနမွာပါ။
ႏိုးတာကေတာ့ ႏိုးသြားၿပီမို႔ ေကာင္းေကာင္းျပန္အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ကိုကို႔ရဲ႕ အိပ္ေနတဲ့ပုံစံေလးကို ၾကည့္မယ္လို႔လုပ္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာက လွပ္ထားတဲ့ေစာင္ပဲ႐ွိေနတယ္။
"Toilet သြားတာမ်ားလား..."
ထိုင္ေစာင့္မလား၊ အိပ္ေစာင့္မလား option ႏွစ္ခုထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ဟာမွမေ႐ြးဘဲ သူ႕ကိုလိုက္႐ွာဖို႔ရာ အခန္းထဲကထြက္လာခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ Toilet တံခါးကိုေခါက္ၾကည့္တယ္။ ႐ွိပုံမေပၚဘူး။ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ကိုလည္း ၾကည့္လာခဲ့ၿပီ။ ညနက္ႀကီး ကြတ္ကီးထဖုတ္ေနတာမ်ိဳး လုပ္မေနဘူး။ စားပြဲပုေလးနားမွာလည္းမ႐ွိဘူး။
"ဒီအခ်ိန္ႀကီး အျပင္ထြက္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးမလား...
ဖုန္းလည္း အခန္းထဲမွာ႐ွိေနတာ..."
ကြၽန္ေတာ္ဆံပင္ေတြဖြာသြားေအာင္ ေခါင္းကုတ္လိုက္ရင္း အျပင္ထြက္႐ွာဖို႔ တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့...။
"ကိုကို..."
တံခါးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း အျပင္ဘက္ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ႐ွိေနတာက အျဖဴေရာင္အဆင္းသဏၭာန္တစ္ခု။ ကြၽန္ေတာ့္ေခၚသံက သူ႕ေနာက္ေက်ာျပင္ကိုသြား႐ိုက္ခ်ိန္ လွည့္ၾကည့္လာသူဟာ ခပ္ေအးေအးေလသံနဲ႔ေမးတယ္။
"မင္း... ႏိုးလာတာလား"
"အင္း... ကိုကို ဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ"
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး၊ အိပ္မေပ်ာ္လို႔ ညေလထြက္ခံတာ"
ကြၽန္ေတာ္ တံခါးကိုအသာအယာပိတ္ၿပီး သူ႕အနားမွာလာရပ္လိုက္တယ္။
"ကိုကို ေနမေကာင္းလို႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါေနေကာင္းပါတယ္
ဒီအတိုင္း... အေတြးမ်ားၿပီးအိပ္မေပ်ာ္တာ"
"ေျပာပါဦး... ကိုကို႔ကို ႏွိပ္စက္ေနတာ ဘယ္အေတြးေတြလဲ...
ကြၽန္ေတာ္ ႐ွင္းထုတ္ေပးမယ္၊ ဘယ္သူက ကိုကို႔ကိုအိပ္ေရးပ်က္ေအာင္ လုပ္ရဲတာလဲ... အာကာေဝယံလား အခန္းထဲကျခင္လား... ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္အခုသြား႐ိုက္ေပးမယ္"
ကြၽန္ေတာ္ အက်ႌလက္ကိုဆြဲတင္ၿပီး လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းျပေနတုန္း
တစ္စုံတစ္ေယာက္ကေတာ့ တိတ္ဆိတ္လို႔။ ညအေမွာင္ထုရဲ႕ေပြ႕ဖက္မႈမွာ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္စက္ေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေငးေနရာက ကိုင္းအၾကည္ေရာင္မ်က္မွန္ေလးကို ပင့္တင္လိုက္တယ္။
"အဲ့ဒါက မင္းဆိုရင္ေရာ..."
"ဗ်ာ..."
ကြၽန္ေတာ္႕တုံ႔ျပန္သံနဲ႔မ်က္ႏွာ တစ္ထပ္တည္းက်ေနပုံကို တစ္ခ်က္ေလ့လာၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႕အၾကည့္ေတြက ခႏၶာကိုယ္လွည့္ထားရာ အရပ္မ်က္ႏွာဆီ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။
"ခန္႔ငယ္... ငါမင္းကို တစ္ခုေမးလို႔ရလား..."
"ေမးေလ ကိုကို..."
"ဘာလို႔ငါလဲ..."
"ဗ်ာ..."
နားမလည္လို႔ "ဗ်ာ..." ရတာ ဒီသုံးေလးမိနစ္အတြင္းတင္ ႏွစ္ခါ႐ွိသြားၿပီ။
"မင္းက ဘာလို႔ ငါ့လိုလူကိုမွ ခ်စ္မိသြားရတာလဲ"
"ငါ့လိုလူဆိုတာ... ဘာသေဘာလဲ ကိုကို..."
ကိုကိုက ခ်က္ခ်င္းမေျဖဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဇြတ္မေမးဘူး။
ကြၽန္ေတာ္က ေစာင့္တဲ့ေနရာမွာ ကြၽမ္းက်င္ေနၿပီးသားပဲ။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြဟလာဖို႔ အခ်ိန္အပိုင္းအျခားကို သူပဲဆုံးျဖတ္ပါေစ။
"ငါ့မွာမိဘမ႐ွိဘူး... ပိုင္ဆိုင္မႈမ႐ွိဘူး... ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့ေဆြမ်ိဳးရဲ႕ ေထာက္ပံ့မႈယူရတာေတာင္ သေဘာမက်လို႔ အခ်ိန္ဇယားအျပည့္ျဖည့္ၿပီး ေျပးလႊားေနရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကိုဂ႐ုမစိုက္အားတာမို႔ အသိမိတ္ေဆြလည္း သိပ္မ႐ွိဘူး"
"အင္း... ကြၽန္ေတာ္သိတယ္"
"ခံစားေနစရာအခ်ိန္မ႐ွိေတာ့ ခံစားခ်က္လည္းသိပ္မ႐ွိဘူး၊
ဒါ့အျပင္... ႏွလုံးသားလည္းမ႐ွိဘူး"
"အဲ့ဒါကေတာ့ မေသခ်ာဘူးပဲ၊ ကိုကိုေရာ ေသခ်ာလို႔လား..."
ျဖတ္အေမးခံရသူဟာ ကြၽန္ေတာ့္ေမးခြန္းကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈလိုက္တယ္။
"ငါက မင္းထက္ အသက္လည္းႀကီးတယ္"
"အင္း... အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ကကိုကို႔ကို 'ကိုကို' လို႔ေခၚေနတာေပါ့... ေခၚလို႔အရမ္းေကာင္းတယ္၊ ကိုကိုမွမဟုတ္ရင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဒီလိုေခၚျဖစ္ေလာက္မွာ မဟုတ္ဘူးရယ္"
"ၿပီးေတာ့ ရည္းစားေတြလည္း အမ်ားႀကီးထားခဲ့ဖူးတယ္"
"ေသခ်ာတာက... သူတို႔အားလုံးက ကြၽန္ေတာ္ေလာက္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး"
အဲ့ဒီကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္တဲ့ အဆိုျပဳခ်က္ကလည္း လ်စ္လ်ဴ႐ႈခံလိုက္ရရဲ႕။
"ငါက ေအးတိေအးစက္ႏိုင္တယ္၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္၊ မာနႀကီးတယ္၊ ငါ့ရည္မွန္းခ်က္ကလြဲရင္ တျခားဘာကိုမွအာ႐ုံမထားဘူး၊
ေနထိုင္မႈစ႐ိုက္က တစ္သမွတ္တည္းဆန္ၿပီး ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္၊ ငါအတိတ္ကအခ်စ္ေရးလိုပဲ အခ်စ္နဲ႔ပက္သက္ၿပီး ငါ့စဥ္းစားပုံေတြကလည္း ႐ႈပ္ေထြးေနတယ္၊ ေသဖို႔ရာ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ၿပီး ဘဝထဲကထြက္ေျပးခ်င္ဖူးတဲ့ငါက
ထပ္ၿပီးခ်စ္ဖို႔ရာ လုံေလာက္တဲ့သတၱိလည္းမ႐ွိဘူး"
"ေနာက္ၿပီး... "
ဆက္ေျပာဖို႔ရာ ၾကားမွာလပ္ေနေသးတဲ့စကၠန္႔အနည္းငယ္။
"ငါက virgin လည္းမဟုတ္ဘူး"
"..."
ကြၽန္ေတာ္ သူ႕စကားကိုခ်က္ခ်င္းမတုံ႔ျပန္ျဖစ္ဘူး။ ကိုကိုကလည္း ဘာမွဆက္မေျပာတာမို႔ ၾကားခံနယ္က အရမ္းအားလပ္သြားတယ္။
ညေလေလးတိုးဝင္လာေတာ့ အဝတ္အစားလစ္လပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ၊ နား႐ြက္ လက္နဲ႔လည္ပင္း ေနရာေတြက ေလထုထဲကအေအးဓာတ္ကို လက္ခံယူလို႔။ ဝရန္တာဘက္ကိုတင္ထားတဲ့ လက္တစ္သြယ္ဟာ အသာအယာလႈပ္႐ွားသြားၿပီး ဆြယ္တာစအဖ်ားဆီ။
လည္တိုင္ကိုအုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ကိုကို႔လက္တစ္ဖက္ဟာ အေအးဓာတ္ေၾကာင့္ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးေတြရဲေနရဲ႕။ သူလက္ျပန္ဖယ္လိုက္ခ်ိန္ ျဖဴေဖြးသြယ္လ်တဲ့လည္တိုင္မွာ အက်အနလွဲေလ်ာင္းေနတဲ့ အမာ႐ြတ္ေၾကာင္းေပၚလာတယ္။
"ခႏၶာကိုယ္မွာေရာ၊ စိတ္မွာေရာ အနာအဆာေတြအမ်ားႀကီး႐ွိတဲ့ ငါ့လိုလူက မင္းနဲ႔သင့္ေတာ္တယ္လို႔ ဘာေၾကာင့္ထင္တာလဲ"
"..."
တိုက္ခန္းေ႐ွ႕က မီးတိုင္ဟာ သူ႕မ်က္ႏွာစာတစ္ဝိုက္က အေမွာင္ရိပ္ကို ဖယ္ထုတ္ထားတယ္။ မီးပိုးေကာင္ေလးေတြကေတာ့ အလင္းေရာင္ထဲ ဟိုဒီပ်ံေနရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ့ေလ်ာ့လို႔။ ေကာ္ရစ္ဒါက မီေရာင္လွ်ံက်ေနတဲ့ေအာက္မွာ ဗာဒံပင္။ ဗာဒံပင္ရိပ္ေအာက္မွာေတာ့ အနီေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ၿပိဳင္ဘီးေလး။ ျမင္ရသမွ်အားလုံးဟာ မျမင္ရတဲ့ မနက္ႏွစ္နာရီႏွင္းေအာက္မွာ စို႐ႊဲေနၾကရဲ႕။
"နားလည္ၿပီ၊ ကိုကိုအိပ္မေပ်ာ္တာ တကယ္ပဲကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ကိုး"
ႏွင္းက်သံဟာ ဓာတ္ႀကိဳးေပၚက ခါခ်ဥ္ေကာင္လမ္းေလွ်ာက္သံအလား ၿငိမ္သက္ေနၿပီး ေျမာက္ျပန္ေလကေတာ့ နည္းနည္းအသံက်ယ္လာတယ္။
"ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကိုသာစိတ္ပူတတ္လြန္းတယ္လို႔ ေျပာေျပာေနတာ တကယ္တမ္း စိတ္ပူလြန္တဲ့ေရာဂါက ကိုကို႔ဆီမွာျဖစ္ေနတာပဲ"
"ငါ ေလးေလးနက္နက္ေျပာေနတာ ခန္႔ငယ္...
ဒီၾကားထဲ ကိစၥေတြတစ္ခုခုမ်ားလြဲေခ်ာ္ခဲ့ရင္ ငါကအခုအခ်ိန္မွာ ေသလူ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ လူ႕အသိုင္းအဝိုင္းထဲမ်က္ႏွာမျပရဲတဲ့သူ ျဖစ္ေနမွာ"
"ဒါေပမယ့္ ကိုကိုေတြးသလိုမျဖစ္ခဲ့ဘူးေလ၊ ျပႆနာေတြ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ အဆင္ေျပသြားခဲ့လို႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔အခုလိုစကားရပ္ေျပာေနၾကတာ မဟုတ္လား... ၿပီးေတာ့... "
ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ေဘးတစ္ဖက္ကသူကိုၾကည့္လိုက္ရင္း...။
"ကိုကိုက virgin ပါ"
႐ြတ္လိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ သူ႕အၾကည့္ေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကို ဒီဂရီေျပာင္းလာတယ္။
"စက္တင္ဘာ ၂၁ ရက္မွာေမြးတဲ့ ကန္ရာသီခြင္ဖြားကိုကိုက ေသခ်ာေပါက္ virgin ပဲေလ"
[A/N* ကန္ရာသီခြင္(Virgo)၏ ကိုယ္စားျပဳသ႐ုပ္မွာ အပ်ိဳစင္ (Virgin) သဏၭာန္ျဖစ္သည္။ ]
ကိုကိုကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို 'အခုက astrology joke နဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့အခ်ိန္လို႔မ်ား ထင္ေနတာလား' လို႔ ေမးခ်င္ေနမွာ အေသအခ်ာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အေျပာင္အပ်က္လုပ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
"ၿပီးေတာ့... ကိုကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ 'ငါ့လိုလူ' လို႔ႏွိမ္တဲ့သေဘာနဲ႔ မသုံးပါနဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ္မႀကိဳက္ဘူး"
ဗာဒံ႐ြက္ေတြၾကား တိုးဝင္သြားတဲ့ေလဟာ ကြၽန္ေတာ့္နဖူးစပ္က ဆံစနားထိ ေျမာက္တက္ၿပီး တိုက္ခတ္လာတယ္။
"အိပ္မေပ်ာ္တဲ့အခါဘာလုပ္ရလဲ ကိုကိုသိလား..."
ေလက သူ႕ေျဖာင့္စင္းစင္းေ႐ွ႕ဆံပင္ေတြကို တြန္းဖယ္ေပးသြားေတာ့ ႐ွား႐ွားပါးပါးျမင္ရတဲ့ ကိုကို႔နဖူးသားေလး။ ပုံမွန္ထက္ အထက္ကိုမသိမသာပင့္ထားတဲ့ မ်က္ခုံးတန္းႏွစ္သြယ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အၾကံျပဳခ်က္ကို ေစာင့္ေနသေယာင္။
"ဒီဟာလုပ္ရတယ္၊ ကိုကိုကြၽန္ေတာ့္ကို သင္ေပးခဲ့တဲ့ဟာေလ..."
ေလေအးေအးတိုက္ေနတဲ့ၾကားမွာ အေႏြးဓာတ္႐ွိေနတဲ့လက္ကို လွမ္းယူၿပီး ေနရာခ်ေပးလိုက္တာမိက သူ႕ဘယ္ဘက္ရင္အုံဆီ။
"ဒီေနရာကအသံကို တစ္ခ်က္ခ်င္းေသခ်ာခံစားၾကည့္ရင္
သိုးကေလးေတြျခံထဲခုန္ဝင္လာသလိုမ်ိဳး ျမင္ေယာင္လို႔ရတယ္"
"..."
"ကိုကိုေျပာတဲ့ မ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အရာရဲ႕လႈပ္႐ွားမႈက ဘယ္လိုေနလဲ..."
ကိုကိုတစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုတြန္းဖယ္ဖို႔ ေမ့ေနပုံရတယ္။ ခါတိုင္းထက္ တုံ႔ျပန္ပုံေနာက္က်ေနတယ္ပဲ ေျပာရမလား။ ခန္႔မွန္းေျခ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ေပါ့။
"ငါ အထဲဝင္ေတာ့မယ္"
သူ႕လက္ကိုျပန္႐ုတ္ယူလိုက္တဲ့အခ်ိန္ လက္ေကာက္ဝတ္မွာျမင္ရတာက ဆြယ္တာစၾကားကေန ေလွ်ာထြက္က်လာတဲ့ႀကိဳးအနီေလး။ အေမေပးထားတဲ့ အေဆာင္လက္ပတ္ကို ကိုကိုအခုထိဝတ္ထားတာပဲ။
စကားစကို သူျဖတ္ခ်င္သလိုျဖတ္ေလ့႐ွိတဲ့တစ္ေယာက္က တန္းတန္းမတ္မတ္ပဲ အခန္းဆီျပန္လွည့္ဝင္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း တံခါးျပန္ပိတ္ၿပီးလိုက္လာခဲ့ရင္း ကုတင္ေထာင့္နားကေန အသံေပးရတယ္။
"ကိုကိုကဗ်ာ... ကြၽန္ေတာ္႕ကို အျပင္မွာမေမ့ခဲ့နဲ႔ေလ..."
တစ္ဖက္ကိုလွည့္အိပ္ေနတဲ့သူကို ခဏေလာက္ ရပ္အကဲခတ္ၿပီးမွ သူ႕ကုတင္ေဘးကအိပ္ရာထဲကို ျပန္လွဲခ်လိုက္တယ္။ ျမင္ေနရတဲ့ေနာက္ေက်ာျပင္ကို ေမးခြန္းတစ္ခုလွမ္းေပးရင္းနဲ႔...။
"အဲ့ဒီအေဆာင္လက္ပတ္ေလး ကိုကိုေသခ်ာဝတ္ထားသားပဲ...
ဒီႏွစ္မကုန္ခင္ထိဝတ္ရမယ္လို႔ ေျပာထားတာမလား"
"..."
"အေမ့ကိုအဲ့ဒါေပးလိုက္တဲ့ အၾကားအျမင္ဆရာက ကိုကို႔ဇာတာကိုၾကည့္ၿပီး ေဟာကိန္းထုတ္ထားေသးတယ္တဲ့... ဘယ္လိုေဟာကိန္းလဲ ကိုကိုသိခ်င္လား..."
ၿငိမ္ဆိတ္ေနတဲ့ၾကားခံနယ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္အသံကိုပဲ သယ္ေဆာင္သြားတယ္။ ေျဖမယ့္သူက သိုးေရဖို႔လုပ္ေနတာလား၊ သိုးထိန္းေခြးကို သိုးျခံအျပင္ထုတ္ဖို႔လုပ္ေနတာလား မကြဲျပားဘူးေလ။
ကြၽန္ေတာ္က သိုးထိန္းေခြးမဟုတ္လို႔ သိပ္မဆူညံေတာ့ပဲ ဆြဲခ်င္ရာကဆြဲထုတ္ထားတဲ့စကားစကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္အၿပီးသတ္လိုက္တယ္။
"တစ္စုံတစ္ခုက အသစ္ျပန္ျဖစ္လာမယ္တဲ့..."
ေျပာၿပီး မလႈပ္႐ွားတဲ့ေက်ာျပင္တစ္ခုကို ထပ္ၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲဒီဘာမွန္းမသိရတဲ့တစ္စုံတစ္ခုကို manifest ၿပီး အိပ္ဖို႔ရာျပင္လိုက္ပါတယ္။
ကဲ... အသစ္ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ အသစ္ျပန္ျဖစ္လာတယ္။
ကိုကို႔ရဲ႕ မ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အရာႀကီးက အသစ္ျပန္ျဖစ္လာတယ္။
_____________________________________
To be continued...
💖💖💖
ခန္႔ခန္႔မဟုတ္တဲ့ သိုးထိန္းေခြးက ဘယ္သူလဲသိလား။
စာလုပ္ရမယ့္အခ်ိန္မွာ အ႐ုဏ္တက္ update လာေပးေနတဲ့ စာေရးသူေလ။ U^ｪ^U
💬 ကြၽန္ေတာ္အမွန္ေတာ့ အခုလပိုင္း ျပႆနာေတြနဲ႔လုံးေနတာပါ။ မေန႔ညကလည္း အန္ထြက္တဲ့အထိ ျဖစ္ၿပီးၿပီ။ HD ေလးက ဒီအထိေရာက္လာၿပီမို႔ update ေနာက္က်တာတစ္ခုကို စိတ္မ႐ွိဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ၿပီးခါနီးေနၿပီဆိုေပမယ့္ ေဝဖန္စရာ႐ွိရင္လည္း ေထာက္ျပႏိုင္ပါတယ္။ exam ႐ွိတာမို႔ ဒီၾကားထဲ ဆက္မေရးျဖစ္ဘူးဆိုရင္ ေနာက္လဆန္းက်မွ အပိုင္းသစ္တင္ျဖစ္မွာပါ။ အခြန္းလိုေတာ့ ကြတ္ကီးလုပ္မေပးခဲ့ႏိုင္ေပမယ့္ တစ္ခုခုစားရင္း ေစာင့္ေနေပးမယ္မလား...။
Hoping you'll wait for me,
Novella✒️