❄️❄️❄️
ကြၽန္ေတာ္က ဒီဇင္ဘာနဲ႔ပက္သက္သမွ် အားလုံးကိုသေဘာက်တယ္။ ေအးစိမ့္တဲ့ရာသီဥတု၊ ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ေလထု၊ ဆြယ္တာေတြ၊ မာဖလာေတြ၊ ႏွင္းမမည္တဲ့ႏွင္းမႈန္ေတြေၾကာင့္ စိုစြတ္ေနတဲ့ညေတြ။
ကြၽန္ေတာ္သေဘာအက်ဆုံးကေတာ့...
ဒီဇင္ဘာမွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ဝင္တိုက္မိခဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္။
ဒီဇင္ဘာကေပးတဲ့ ပါကင္ထုတ္အႀကီးႀကီးနဲ႔ လက္ေဆာင္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။
* * *
"အား... ေအးလိုက္တာကြာ..."
ဒီဇင္ဘာမနက္အေစာႀကီးမွာ စက္ဘီးစီးရတာ
အေတာ္ကို စြန္႔စားရတဲ့အလုပ္ပဲ။ စက္ဘီးတစ္ခ်က္နင္းလိုက္တိုင္း အပူခ်ိန္ဖင္ကပ္ေနတဲ့ေလထုထဲ တိုးဝင္သြားရလို႔ အသည္းခိုက္ေအာင္ ေအးတာကတစ္မ်ိဳး၊
ျမဴပိတ္ေနတဲ့လမ္းထဲ ဘယ္အေကြ႕မွာမ်ား ကုန္တင္ကားနဲ႔ဝင္တိုက္ၿပီး နတ္ျပည္လားမလဲ ေတြးပူရတာကတစ္မ်ိဳး။ ဒါဆိုမစီးနဲ႔ေပါ့လို႔ ဝင္ေျပာစရာ႐ွိတယ္။
အို... မစီးလို႔မွမရတာပဲဗ်ာ။ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္ေလးမွာ ေကာင္းေကာင္းႏွပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္႕ကို အိမ္ကေမြးသမိခင္က သိပ္အေရးႀကီးလွတဲ့မစ္႐ွင္တစ္ခု တာဝန္ေပးထားသကိုး။ အျဖစ္သနစ္က ေအာက္ပါအတိုင္းအစျပဳတယ္ လို႔ ေျပာရမယ္။
"ဒီဇင္ဘာပိတ္ရက္ဆိုၿပီး ေနဖင္ထိုးေအာင္အိပ္မေနဘဲနဲ႔ လန္းလန္းဆန္းဆန္း႐ွိေအာင္ ေစာေစာထ၊ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႕အတြက္ စာတမ္းေရးေနတဲ့ နင့္အစ္ကိုႀကီးကို သြားကူၿပီး အခန္း႐ွင္းေပးခ်ည္... ေရကုန္ေရခန္း စာႀကိဳးစားတဲ့သူနား မ်ားမ်ားေနေပးမွ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ စာႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ေလး ေပါက္လာမွာ... စာေမးပြဲက ဖင္နားကပ္ေနၿပီ"
ႀကိဳးစားတဲ့သူဆိုတာေတာ့မွန္ပါတယ္။ Western movies, series နဲ႔ japan anime ေတြ ညလုံးေပါက္ ထိုင္ၾကည့္တဲ့ေနရာမွာေလ။ ဒီမ်ိဳးဒီ႐ိုးပဲ ဘာထူးမွာလဲ။ ေမြးရာပါေကာင္းတဲ့မွတ္ဉာဏ္ေလးကို အားကိုးၿပီး ပညာတတ္လက္မွတ္ယူလာတာမ်ား။ ဘယ္နားက ေရကုန္ေရခန္း။ Anime Blu-ray ၀ယ္စုရင္း ေရခန္းသြားတာဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္လိမ့္မယ္။
[A/N* Blu-ray - High quality resolution ေၾကာင့္ ႐ုပ္ထြက္ျပတ္သားၿပီး အသံၾကည္လင္သည့္အျပင္ data မပ်က္စီးဘဲ ႏွစ္႐ွည္ၾကာခံသည့္ special disc တစ္မ်ိဳး။ Anime Blu ray တစ္ခ်ိဳ႕မွာ TV ႏွင့္ DVD version တြင္ မပါသည့္ ထပ္ေဆာင္းထည့္သြင္းထားေသာ scenes မ်ား၊ uncensored sences မ်ားပါ ပါ႐ွိတတ္သည္။ ]
"အေမကလည္း... ဒီပိတ္ရက္ေလးနားရတာကိုဗ်ာ...
ၿပီးေတာ့ စာကေအးေဆးပါ... အေမ့သားက တစ္ခ်ိန္လုံးစာမလုပ္ေပမယ့္ ဉာဏ္ေကာင္းၿပီးသား..."
"ဒီေကာင္ေလးဟာ ကပ္တီးကပ္ဖဲ့နဲ႔၊ သြားစမ္းပါ... ဘာေဝးလို႔လဲ ဒီနားဒီနားေလးပဲ၊ ေနာက္ၿပီးမမသက္က သူ႕သားကို ငါ့ဆီအပ္ထားတာ... တူလည္းသားပဲ... ဂ႐ုစိုက္ေပးရမွာေပါ့..."
မနက္ ၆ခြဲ ၇နာရီႀကီးမွာ သားအရင္းေလး ေမးခ်င္း႐ိုက္ေနမွာက် မျမင္ဘူး။ ဪ... အေမတို႔မ်ား အဲ့သလို ခ်စ္ၾကင္နာတာ။
ေမာ္လၿမိဳင္ကေန မႏၲေလးကိုေက်ာင္းလာတက္ေနတဲ့
အစ္ကိုဝမ္းကြဲက က်မ္းျပဳပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေနၿပီကိုး။
အဂၤလိပ္စာ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႕အတြက္ အေဆာင္နဲ႔ေက်ာင္း ကူးသန္းေနရတာနဲ႔၊ ကူးသန္းမေနရတဲ့ေန႔ဆို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဆုခ်တဲ့အေနနဲ႔ snacks ေတြ ရင္ခြင္ပိုက္ၿပီး သူႀကိဳက္တဲ့ဇာတ္ကားေတြကို မိုးလင္းေပါက္ထိ ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္တာမို႔ သူ႕အခန္းက ႂကြက္သိုက္လို ႐ႈပ္ပြေနတတ္ေလေတာ့ သန္႔႐ွင္းေရးနတ္ဘုရားကြၽန္ေတာ္သာ မကယ္မရင္ သူျပဳစုေနတဲ့က်မ္းထဲမွာ ပင့္ကူအိမ္အေထြးလိုက္နဲ႔ ပိုးဟပ္တစ္ဒါဇင္ပါလာမွာေတြ အာ႐ုံရေနပါရဲ႕။
ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ထဲက ဒီအစ္ကိုဝမ္းကြဲနဲ႔ပဲ လည္ပင္းညစ္ၿပီး အတူႀကီးလာၾကတာ သူတို႔မိသားစုေမာ္လၿမိဳင္ကို မေျပာင္းခင္ထိ။ သူ႕ခမ်ာ သိပ္အလိုလိုက္တဲ့အေမအေဖေတြနဲ႔ခြဲၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းလာတက္ေနရတာဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ အငယ္ကအႀကီးကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ရမယ့္တာဝန္လည္း ႐ွိေနတာေပါ့ေလ။
"ေကာင္းပါေပ့ လင္းခန္႔ရာ... အိမ္ကအစ္မနဲ႔ညီမကိုလိုက္ၿပီး ၾကည့္႐ႈေပးရ႐ုံမကလို႔ ဒီအေတာင့္အတင္း ေယာက်္ားရင့္မာႀကီးကိုပါ မနက္စာသြားလုပ္ေပးရအုံးမယ္... ျမတ္စြာဘုရား... အလတ္ေတြက ဒီလိုပဲဒုကၡမ်ားၾကသလား..."
ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္စာနာရင္း ဟူးခနဲမႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ သက္ျပင္းတိုေလးေၾကာင့္ ေအးစက္စက္ေလထုထဲ အေငြ႕စီးေၾကာင္းတစ္ခု က်န္ေနခဲ့ရဲ႕။ အသက္ဝဝ႐ွဴၿပီး စက္ဘီးကို ခပ္သြက္သြက္ေလး အ႐ွိန္တင္နင္းလိုက္တယ္။ ဒီတစ္ေကြ႕ဆို အစ္ကိုတို႔ အေဆာင္လမ္းထဲ ေရာက္ၿပီေလ။
"ကြၽီ... ဒုန္း..."
အားလားလား...။ ေရာက္ခါနီးမွ ဘယ္သူနဲ႔ဝင္တိုက္မိသလဲမသိ။
ကြၽန္ေတာ္ၿပိဳင္ဘီးေလးလည္း ေျမခလို႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း
ကတၱရာလမ္းေပၚ လက္ေထာက္လ်က္ ျပဳတ္က်သြားရတာ။
ေအးစက္ေနတဲ့ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့ လက္ဖဝါးၿပဲ႐ုံေလးေတာင္
စိမ့္ၿပီးနာပါ့။ ကိုယ္က အ႐ွိန္မေလွ်ာ့ဘဲေကြ႕မိေတာ့လည္း
ကိုယ္တိုက္မိတဲ့သူကို ျပဴးၿပဲၾကည့္ၿပီး ေတာင္းပန္ရတာေပါ့။
"ေဆာရီးပါဗ်... ကြၽန္ေတာ္အ႐ွိန္မ်ားေနလို႔ ဝင္တိုက္မိတာ...
ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ..."
"ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ..."
"..."
လမ္းေပၚမယ္ ႏွစ္ေယာက္လုံး ထိုင္လ်က္လဲေနတဲ့အထဲ
ကြၽန္ေတာ္သာ တစ္ေယာက္တည္းစကားေျပာေနတာ တစ္ဖက္လူကျဖင့္ ဆြယ္တာအျဖဴလက္႐ွည္ေပၚက ထပ္ဝတ္ထားတဲ့ ကုတ္အမည္းႀကီး၊ ဂုတ္ေပၚကေလွ်ာက်ေနတဲ့မာဖလာအနီနဲ႔ ဆံပင္နက္နက္ေတြပဲျမင္ရၿပီး မ်က္ႏွာက လမ္းမေပၚငုံ႔လို႔ ဘာကို႐ွာမွန္းမသိ အေရးတႀကီး႐ွာေနပါရဲ႕။ ေမးတာေတာင္မေျဖႏိုင္...။
"အစ္ကို ဘာ႐ွာေနတာလဲ.. "
လက္ကိုလွမ္းပုတ္ေမးလိုက္ေတာ့မွ ေမာ့ၾကည့္လာၿပီး
သူ႕မ်က္လုံးသူပြတ္ရင္း၊ မ်က္ခုံးတန္းႏွစ္ေၾကာင္းကို ဆြဲဆြဲက်ံဳ႕ရင္း ကြၽန္ေတာ္႕မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ပါေရာ။
"မ်က္မွန္..."
ဪ...။ သူက မ်က္လုံးေလးလုံးပိုင္႐ွင္ပဲ။
"အဲ... ဒီဟာထင္တယ္..."
"အင္း..."
လက္တစ္လွမ္းမွာက်ေနတဲ့ ကိုင္းအၾကည္နဲ႔မ်က္မွန္ပါးေလးကို ေကာက္ေပးလိုက္ေတာ့ အက်ႌစနဲ႔အသာပြတ္ၿပီး ေကာက္တပ္လိုက္ရင္း...။
"ေဆာရီး..."
"အဲ... ရပါတယ္... ကြၽန္ေတာ္ကမွား..."
"အာ... ေနာက္က်ေနၿပီ..."
မ်က္မွန္ကိုင္းကေလးလက္နဲ႔ပင့္လို႔ ကုတ္အက်ႌလက္ေအာက္က နာရီကိုလွန္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ကလဲဆန္ျပာျဖစ္သြားပုံက ျဖဴၿပီးသားသူ႕မ်က္ႏွာေတာင္ ႏွစ္ဆေလာက္ ေသြးဆုပ္ျဖဴေလ်ာ္သြားသလိုလို။
"ဟိုေလ... ဘာျဖစ္သြားေသး..."
"..."
ေဟာဗ်ာ..။ ဘာစကားျပန္မွမရဘဲ ေနာက္ကက်ားလိုက္သလို သူ႕အိတ္သူဆြဲၿပီး ေျပးေတာ့တာပဲ။
"ဘယ္လိုလူလဲဟ..."
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ဖုတ္ဖတ္ခါၿပီး ျပန္ထမယ္အလုပ္ စက္ဘီးေဘးမွာ ေႁမြနီကေလးေခြေနသေယာင္ အပုံလိုက္႐ွိေနတဲ့ မာဖလာေလးက ဆုံခ်က္ထဲဝင္လာပါရဲ႕။
"ေဟာ... မာဖလာက်န္ေနခဲ့ျပန္ၿပီ..."
အဲ့ဒီေႁမြနီကေလးကို ေကာက္ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ အစြန္းတစ္ဖက္မွာ ထိုးထားတဲ့ L.K ဆိုတဲ့ အျဖဴေရာင္အဂၤလိပ္စာလုံးႏွစ္လုံးက ထင္းလို႔။
" L.K... L.K က ဘာလဲ... ငါ့နာမည္လား... "
ကုန္း႐ုန္းထၿပီး သူေျပးသြားတဲ့ လမ္းဘက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
သက္႐ွိရယ္လို႔ ျခင္တစ္ေကာင္ေတာင္မ႐ွိေတာ့...။
"ဒီနားမွာေနတာဆိုရင္ေတာ့ ျပန္ေပးလို႔ရမွာပါေလ..."
ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္စက္ဘီးကိုယ္ထူ၊ ေအးစက္ေနတဲ့ လည္ပင္းတစ္ဝိုက္ မာဖလာကိုအသင့္ေကာက္ပတ္ၿပီး လမ္းထဲဆက္လိမ့္ခဲ့ပါရဲ႕။ အေဆာင္ေ႐ွ႕မွာ စက္ဘီးေလးရပ္ၿပီး ေလွကားေပၚ ခပ္သြက္သြက္တက္ခဲ့တယ္။ အေဆာင္လို႔ အလြယ္ေခၚလိုက္ေပမယ့္ ႏွစ္ထပ္တိုက္ခန္းတြဲ တစ္ခုရဲ႕ အေပၚထပ္တစ္ခန္းမွာ အစ္ကိုကငွါးေနတာပါ။ ခါတိုင္းဆို အိမ္မွာနဲ႔ အျပင္မွာပဲေတြ႕ျဖစ္တာမို႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႕ေနရာကို ေရာက္ဖူးတာ သိပ္မၾကာေသးဘူး။
တိုက္ခန္းေလးက က်ဥ္းေပမယ့္ ေရမီးအစုံ၊ အိပ္ခန္း၊ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာ၊ မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ အျပည့္အစုံရယ္။ အစ္ကိုကသာ ဟင္းလည္းေကာင္းေကာင္းမခ်က္တတ္၊အျပင္ထြက္ရမွာလည္းပ်င္းတဲ့ အိမ္တြင္းပုန္းသမားမို႔ အေမက သူ႕တူ အိမ္ထမင္းအိမ္ဟင္းစားျဖစ္ေအာင္ဆိုၿပီး ပို႔ပို႔ေပးတတ္တယ္။ အခုေတာ့ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္သြားခ်က္ေပးေနရၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္နဲ႔သာဆို ေယာင္လို႔ေတာင္ သူ႕တိုက္ခန္းဘက္ ေျခဦးမလွည့္ဘူး။ အိမ္လာရင္ခဏခဏျမင္ေနက် ဒီမ်က္ႏွာႀကီး တကူးတကလာၾကည့္ဖို႔ရာ ဒီေလာက္အေစာႀကီးလည္း မထခ်င္ဘူးေလ။ ေန႔လည္ေန႔ခင္းဘက္ ေရာက္မိရင္လည္း သူ႕အခန္းပြစာႀကဲေနတာကို ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ နည္းနည္း႐ွင္းေပးၿပီး ၾကာၾကာမေနႏိုင္ဘူး... ဟင္းထခ်က္မေပးရခင္ လစ္ေျပးတာပဲ။ မထူးလည္း သူမအားကိုယ္မအားနဲ႔ သူ၀ယ္စုထားတဲ့ anime figures ေတြနဲ႔ DVD, Blu-ray ေတြကလည္း အကုန္နီးပါး ေမႊၿပီးၿပီေလ။
"ငခန္႔... ေရာက္လာၿပီလား..."
ဂြမ္းေစာင္ႀကီးကိုယ္မွာပတ္ၿပီး တံခါးဖြင့္ေပးပါတဲ့ အစ္ကိုေတာ္က အိပ္ရာထဲက လူးလဲထလာပုံပဲ။
"မင္း ထမင္းေၾကာ္ၿပီးရင္ႏိႈး... ဝွား..."
ေနာက္ေတာ့ ဆိုဖာအေသးေလးေပၚ ေမွာက္လ်က္ႀကီး ျပန္ေရာက္သြားပါေရာ။
"ျပန္အိပ္မေနနဲ႔ဗ်ာ... ထေတာ့...
ထမင္းေၾကာ္တာ ဘယ္ႏွစ္မိနစ္မွမၾကာဘူး"
ႂကြက္သိုက္ထက္႐ႈပ္ေနတဲ့ အခန္းထဲက ျပန္႔လက်ဲ စာအုပ္ေတြနဲ႔ အက်ႌေတြ၊ အသင့္စားေခါက္ဆြဲဗူးခြံေတြကို မိုင္း႐ွင္းလင္းေရးနယ္ေျမ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရသလို မထိေအာင္ ေက်ာ္ခြသြားလိုက္ရင္း...။
"ပလာစတာ႐ွိလား..."
"အံဆြဲထဲမွာ... ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
"လမ္းမွာ စက္ဘီးလဲလာလို႔... ဒီလမ္းထဲအေကြ႕က်မွ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ဝင္တိုက္တာဗ်ာ..."
"ေစ်းသြားတဲ့ ေအာက္ထပ္ကအေဒၚႀကီးနဲ႔လား..."
"ဘယ္ကလာ... အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္႐ွည္႐ွည္၊ မ်က္မွန္နဲ႔အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ဗ်... အစ္ကိုနဲ႔႐ြယ္တူေလာက္ပဲ"
"ငါ့ေလာက္ေတာ့ မေခ်ာဘူးေပါ့..."
"လာလာခ်ည္ေသးရဲ႕ဗ်ာ... အစ္ကိုက ႂကြက္သိုက္ထဲကႂကြက္မင္းသား... ဟိုက
ကိုရီးယားမင္းသားလို ေခ်ာေမာသန္႔ျပန္႔ေနတာ..."
"လင္းတေလး..."
ေျပာရင္းဆိုရင္းပဲ လက္ဖဝါးက ၿပဲသြားတဲ့ေနရာကို ေရေဆးၿပီးသုတ္၊ ပလာစတာေလးကပ္... ေနာက္ေတာ့ ႂကြက္သိုက္ထဲကို စည္ပင္ကားဝင္ရေတာ့တာေပါ့။ ပစ္စရာ႐ွိတာပစ္၊ ခ်ိတ္စရာအက်ႌေတြခ်ိတ္၊ စာအုပ္ေတြလိုက္ထပ္။
"ဘာျဖစ္သြားလဲေမးေနတုန္း ဟိုက သုတ္သုတ္ျပာျပာနဲ႔
ထြက္သြားတာ... မာဖလာေတာင္က်ေနခဲ့ေသး... စာထိုးထားတယ္ L.K တဲ့... "
"ဝွါး... အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္႐ွည္႐ွည္၊ မ်က္မွန္နဲ႔ L.K လား... ဒါဆို အယ္လ္ခြန္းေနမွာ..."
"ဟမ္... အယ္လ္ ဘာ..."
"အယ္လ္ခြန္း... ငါနဲ႔ေမဂ်ာတူသူငယ္ခ်င္း၊
ဟိုဘက္ခန္းမွာေနတယ္၊ ခုဏေလးကမွ ထြက္သြားတာ..."
"အယ္လ္... အယ္လ္ခြန္း...
နာမည္က လွ်ာခလုတ္တိုက္လိုက္တာ..."
"သူက ကခ်င္ေလ..."
"ဪ... အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူ႕အသံက နည္းနည္းစကားဝဲသလို ျဖစ္ေနတာကိုး... ဒါဆိုလည္း မာဖလာကို ဒီမွာထားခဲ့ေတာ့မယ္၊ အဲ့ဒီအစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းျပန္လာရင္ ေပးလိုက္..."
ကြၽန္ေတာ္႕လည္ပင္းေပၚက အျဖဳတ္ခံလိုက္ရတဲ့ မာဖလာေလးဟာ စားပြဲေပၚမွာေခြလို႔။ ထမင္းေၾကာ္ကို ႏွစ္ေယာက္စာေၾကာ္၊ ကိုယ္ပါဝင္စားၿပီးတဲ့ေနာက္ တစ္ပတ္လုံး႐ႈပ္ထားတဲ့အသိုက္ႀကီးကို ႏွစ္ေယာက္သား သန္႔႐ွင္းေရးမႏၲာန္ေတြမႈတ္ရၿပီေလ။
"ဝွါး..."
"တစ္ခ်ိန္လုံးသမ္းေနတာပဲဗ်ာ..."
"ငါမွ အိပ္ေရးမဝေသးတာ... မေန႔ညက ေနာက္က်မွ အိပ္ရတာဟ..."
တစ္ေယာက္တည္းေနေပလို႔သာပဲ။ စာေလးဘာေလးလုပ္ၿပီး ႐ုပ္ရည္ကေလးက ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္႐ွိေပမယ့္... ဒီလိုပစ္စလက္ခတ္ေနပုံႀကီးနဲ႔ မိန္းမကေတာ့ရေနအုံးမယ္။
သန္႔႐ွင္းေရးအခမ္းအနားၿပီးေတာ့ မနက္ ၉နာရီခြဲ။
ကြၽန္ေတာ္ ညစ္ပတ္အိုးအစ္ကိုရဲ႕အခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေလွကားကတက္လာတဲ့ မာဖလာပိုင္႐ွင္ အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဒုတိယမၸိ ထပ္ေတြ႕ရတာပဲ။ ကုတ္အက်ႌကို ခြၽတ္ၿပီးလက္ေပၚတင္လို႔ ဂ်င္းျပာေရာင္ေဘာင္းဘီ၊ အားကစားဖိနပ္အနက္ေရာင္ေလးနဲ႔ တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာတာ။ ဪ... စတိုင္က်ေအာင္ေနတတ္တဲ့ လူေခ်ာေတြမ်ား။
အေႏြးေဘာင္းဘီအပြနဲ႔ ဂ်ာကင္ျပာႀကီးပဲ လေပါက္ဝတ္တဲ့
ႂကြက္မင္းသားအစ္ကို၀မ္းကြဲနဲ႔ ကြာျခားလိုက္ေလျခင္း။
"အစ္ကို..."
"..."
"အစ္ကို..."
လွမ္းေခၚေပမယ့္ သူက ကြၽန္ေတာ္႕ကို ေက်ာ္သြားသဗ်။ ဒီလူအေကာင္လိုက္ႀကီးကို မျမင္တာမ်ားလား။ သူ႕မ်က္မွန္ ပါဝါတိုးဖို႔ေတာ့လိုေနၿပီ။
"အစ္ကိုအယ္လ္ခြန္း..."
"..."
နာမည္တပ္ေခၚမွ လွည့္ၾကည့္ေတာ့တာပဲ။
"ကြၽန္ေတာ္႕ကိုမွတ္မိလား... မနက္က အစ္ကို႔ကို စက္ဘီးနဲ႔ဝင္က်ံဳးတဲ့တစ္ေယာက္ေလ..."
"ဟုတ္လား... မသိဘူး..."
ၾကည့္ရတာ တကယ္ကိုမသိပုံပဲ။ ေတြ႕ဖူးသမွ် လူတိုင္းမေမ့ႏိုင္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေခ်ာေမာမႈနဲ႔ ၾကင္နာေဖာ္ေ႐ြမႈအေပၚေတာင္ ျပန္ၿပီး သံသယ၀င္ရမလို။
"အဟဲ... မသိလည္းရပါတယ္၊
တျခားမဟုတ္ဘူးရယ္၊ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ ေမးမလို႔ပါ..."
"မျဖစ္ပါဘူး... ဘာမွ..."
"ဪ... ေတာ္ေသးတာေပါ့... ဒါနဲ႔ အစ္ကို႔မာဖလာက်က်န္ေနခဲ့လို႔ ကြၽန္ေတာ္ယူလာတယ္... ခဏ..."
"..."
"အစ္ကိုက ကမန္းကတမ္းထေျပးသြားတာကိုး...
မာဖလာအစြန္းမွာ နာမည္အတိုေကာက္ စာလုံးေရးထားတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္႕အစ္ကိုကိုေမးၾကည့္လိုက္တာ သူကေျပာလို႔.."
အစ္ကိုေတာ္႕အခန္းထဲ မာဖလာျပန္ဝင္ယူၿပီး ပိုင္႐ွင္လက္ထဲတစ္ခါတည္း ထည့္ေပးဖို႔လုပ္ေတာ့...။
"..."
သူက ကြၽန္ေတာ္ကမ္းေပးေနတဲ့မာဖလာကို ေတြေတြႀကီးစိုက္ၾကည့္လို႔ ၾကက္ေသေသေနပါရဲ႕။ သူ႕မ်က္ႏွာၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမွန္သမွ် ဆြဲအႏုတ္ခံထားရတဲ့ပုံစံနဲ႔ တစ္ခုခုကို အလြန္အမင္း စိတ္ပ်က္ေနသလိုလို။
"အဲေလ... ကိုယ့္ကိုကိုယ္မိတ္ဆက္ဖို႔ေမ့ေနတာ...
ကြၽန္ေတာ္က ဒီအခန္းမွာေနတဲ့ အံထူးျမတ္ရဲ႕ ညီတစ္ဝမ္းကြဲ လင္းခန္႔ပါ၊ အစ္ကိုတို႔က သူငယ္ခ်င္းေတြဆို..."
"အဲ့ဒီမာဖလာ... မင္းယူလိုက္ေတာ့..."
"ဗ်ာ..."
ေနာက္ေတာ့ တစ္ခြန္းမွဆက္မေျပာဘဲ သူ႕အခန္းသူ တံခါးေသာ့ဖြင့္ၿပီး ဝင္သြားေတာ့တာပဲ။
"ဟမ္... တကယ္ယူရမွာလား..."
လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံခါးလက္ကိုင္ဘုမွာ ေသာ့တန္းလန္းႀကီးနဲ႔။
"ေဒါက္... ေဒါက္..."
"ဒီမွာ... အစ္ကို... "
"အစ္ကိုအယ္လ္ခြန္း... တံခါးဖြင့္ပါအုံးဗ်..."
သူ႕မာဖလာႀကီးကိုင္၊ လွ်ာခလုတ္တိုက္တဲ့ သူ႕နာမည္ကိုေခၚလို႔ တံခါးတဒုန္းဒုန္းထုေနရင္း ႏွစ္မိနစ္သုံးမိနစ္ၾကာမွ ေဂ်ာက္ခနဲ တံခါးဖြင့္သံၾကားရေတာ့တယ္။
"ဒီမွာ ေသာ့ကတန္းလန္းႀကီးက်န္ေန..."
"..."
တံခါးပြင့္လာတဲ့ေနရာမွာ ရပ္ေနတဲ့လူက...
ႏွင္းလိုျဖဴတဲ့ ဆြယ္တာလက္႐ွည္ေလးဝတ္ထားတယ္။
မဟူရာေရာင္ဆံပင္စင္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ေတြက နဖူးေပၚဝဲက်လို႔...။ ဆံစေအာက္ကမ်က္လုံးေတြကေတာ့ ခုဏကလို မ်က္မွန္ပါးေလးနဲ႔ ကြယ္မေနေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး... အခုမွေသေသခ်ာခ်ာျမင္ရတဲ့ အဲ့ဒီမ်က္ဝန္းနက္ေတြက...။
"အ... အစ္ကို... ငိုေနတာလား..."
"..."
ဟုတ္ပါရဲ႕...။ တယ္ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ မ်က္လုံးလွလွတစ္စုံက
အရည္ၾကည္ေတြေဝ့သီလို႔...။ ၾကည့္ေနရင္းပဲ သူ႕ရဲ႕ေခ်ာမြတ္ေနတဲ့ ပါးျပင္ေပၚကို ျမစ္တစ္စင္းစီးက်လာခဲ့တယ္။
ဘုရားေရ...။
တစ္ေယာက္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ္႕ကို အသိစိတ္ဝင္ေအာင္
နာနာေလးတစ္ခ်က္ ျဖတ္႐ိုက္ေပးလို႔ရမလား။
အခုေလးတင္ပဲ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ မ်က္ရည္က်ေနတဲ့ပုံစံကိုၾကည့္ရင္း "လွလိုက္တာ.." လို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။
ေဆာင္းရာသီရဲ႕ အေအးဓာတ္က စိတ္ကိုေရာ
ေဖာက္ျပားေစႏိုင္တာလား။ ဒီဇင္ဘာကေဝက မာဖလာေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ေႁမြနီတစ္ေကာင္ကို လည္ပင္းမွာပတ္ေပးၿပီး ကြၽန္ေတာ္႕ကိုျပဳစားလိုက္ၿပီလား။
မဟုတ္မွလြဲေရာ... ကြၽန္ေတာ္႕လည္ပင္းမွာ အေပါက္ႏွစ္ေပါက္ ႐ွိေနၿပီလား။
___________________________________
To be continued...
💖💖💖
ျပဳစားလိုက္ပါၿပီ။ ဒီအပိုင္းဖတ္မိတဲ့သူဟာ အခုကစၿပီး ၿပီးတဲ့ထိ လိုက္ခဲ့ရပါေတာ့မယ္။ မလိုက္ရင္ Novella ကိုယ္တိုင္ အိပ္မက္ထဲ လာလွန္႔မွာပါ။ ( ◜‿◝ )♡🔪
C'mon! Long way to go, darlings~
Novella ✒️