Göz at

system 091

TeeKo0 tarafından

1.1M 122K 5.8K

wang yibo 💞 xiao zhan [ကျေးဇူးပြုပြီးအုန်းသီးကိုလေးစားပါ] ^^^^^^^^^^^ ^^^^ [ေက်းဇူးျပဳၿပီးအုန္းသီးကိုေလးစားပ... Daha Fazla

intro
(1.1)Arc 1
Character introduction
(1.2)
(1.3)
(1.4)
(1.5)
(1.6)
(1.7)
(1.8)
(1.9)
(1.10)
(1.11)
(1.12)
(1.13)
(1.14)
(1.15)End....
Arc(2)
Character introduction
(2.1)
(2.2)
(2.3)
(2.4)
(2.5)
(2.6)
(2.7)
(2.8)
(2.9)
(2.10)
(2.11)
(2.12)
(2.13)
(2.14)
(2.15)
(2.16)
(2.17)
(2.18)
(2.19)
(2.20)End....
Arc(3)
Character introduction
(3.1)
(3.2)
(3.3)
(3.4)
(3.5)
(3.6)
(3.7)
(3.8)
(3.9)
(3.10)
(3.11)
(3.12)
(3.13)
(3.14)
(3.15)
(3.16)
(3.17)
(3.18)
(3.19)
(3.20)End....
Arc(4)
Character introduction
(4.1)
(4.2)
(4.3)
(4.4)
(4.5)
(4.6)
(4.7)
(4.8)
(4.9)
(4.10)
(4.11)
(4.12)
(4.13)
(4.14)
(4.15)
(4.16)
(4.17)
(4.18)
(4.19)End....
Arc(5)
Character introduction
(5.1)
(5.2)
(5.3)
(5.4)
(5.5)
(5.6)
(5.7)
(5.8)
(5.9)
(5.10)
(5.11)
(5.12)
(5.13)
(5.14)
(5.15)
(5.16)
(5.17)
(5.18)
(5.19)
(5.20)
(5.21)
(5.22)
(5.23)
(5.24)End....
Arc(6)
Character introduction
(6.1)
(6.2)
(6.3)
(6.4)
(6.5)
(6.6)
(6.7)
(6.8)
(6.9)
(6.10)
(6.11)
(6.12)
(6.13)
(6.14)
(6.15)
(6.16)
(6.17)
(6.18)
(6.19)
(6.20)
(6.21)End....
Arc(7)
Character introduction
(7.1)
(7.2)
(7.3)
(7.4)
(7.5)
(7.6)
(7.7)
(7.8)
(7.9)
(7.10)
(7.11)
(7.12)
(7.13)
(7.14)
(7.15)
(7.16)
(7.17)
(7.18)
(7.19)
(7.20)
(7.21)End....
Arc(1.16) [Return]
(1.17) [Return]
(1.18) [Return]
(1.19) [Return]
(1.20) [Return]
(1.21) [Return]
(1.22) [Return]
(1.23) [Return]
(1.24) [Return]
(1.25) [Return]
(1.26) [Return]
(1.27) [Return]
(1.28) [Return]
(1.29) [Return]
(1.30) [Return]
(1.31) [Return]
(1.32) [Return]End....
Arc(8)
Character introduction
(8.1)
(8.2)
(8.3)
Book ခွဲခြင်း

Şimdi şunu okuyorsun

system 091

Romantizm

wang yibo 💞 xiao zhan [ကျေးဇူးပြုပြီးအုန်းသီးကိုလေးစားပါ] ^^^^^^^^^^^ ^^^^ [ေက်းဇူးျပဳၿပီးအုန္းသီးကိုေလးစားပါ]

bl romance supernatural system wangyibo xiaozhan yizhan

(6.20)

4.6K 600 70
TeeKo0 tarafından

Unicode

"ဒီကောင်....ငါ့ကိုအရေးကြီးဧည့်သည်ရှိတယ်ပြောပြီးသူကိုယ်တိုင်ကျအရိပ်တောင်ရှာမရအောင်ပျောက်သွားတယ်....ကျစ်..."

အယ်ဗင်ဟာသူ့ဆံပင်တွေကိုဖွလိုက်ရင်းသူ့ရဲ့ချောမောတဲ့မျက်နှာမှာတင်းမာနေသည်။ဆိုဘတ်ကသူ့ကိုအရေးကြီးဧည့်သည်ရောက်လာကြောင်းလာပြောပြီးပြီးချင်းမှာပဲဘယ်ချောင်ပျောက်လို့ပျောက်သွားမှန်းတောင်မသိလိုက်ချေ။

ပြီးတော့ကြောင်တောင်တောင်ဖြင့်စံအိမ်ဘေးကတောင်ကုန်းလေးဆီမှာအနှီးဧည့်သည်ကစောင့်ဆိုင်းနေကြောင်းပြောသွားသေးသည်။

ဘယ်မအေဘေးဧည့်သည်ကများအဲ့ဒီနေရာမှာအိမ်ကြီးရှင်ကိုစောင့်ဆိုင်းဖို့တွေးမိသွားတာများလဲ။ဟမ်။သူ့ကိုယ်သူလျှို့ဝှက်ဆန်းကျယ်ချင်ယောင်ဆောင်နေရအောင်ရုပ်ရှင်ရိုက်နေတယ်များထင်နေတာလား။

အယ်ဗင်ကဒေါသတကြီးဖြင့်သူ့ဆံပင်သူဆောင့်ဆွဲလိုက်မိသည်။

စံအိမ်ဘေးကတောင်ကုန်းမှာအတော်လေးရှုခင်းလှသည်။စိမ်းစိုနေတဲ့မြက်ခင်းပြင်တွေရယ်။တောင်ကုန်းထိပ်ကစိမ်းလန်းအုံ့ဆိုင်းနေသည့်ဧရာမသစ်ပင်ကြီးရယ်ကြောင့်အယ်ဗင်အနေနဲ့တစ်ခါတစ်လေတော့ထိုနေရာတွင်လာရောက်အပန်းဖြေဖြစ်သည်။

"ငါ့ကိုအရေးကြီးဧည့်သည်ကဘယ်သူလဲဆိုတာတောင်ပြောမသွားဘူး....."

အယ်ဗင်ဟာစဥ်းစဥ်းစားစားဖြင့်အိမ်တော်ထိန်းဆိုဘတ်ကိုဒီလအတွက်သွေးအိတ်တွေလျှော့ပြစ်ရမည်ဟုတွေးလိုက်သည်။သူတောင်ကုန်းထိပ်သို့ရောက်သည့်အခါတွင်သစ်ပင်ကြီး၏အောက်ခြေ၌သူ့ကိုကျောပေးရင်းစောင့်ဆိုင်းနေဟန်ရသည့်အရပ်မြင့်မြင့်ကိုယ်ဟန်တစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ရသည််။

အယ်ဗင်ကမျက်မှောင်တင်းတင်းကြုပ်လိုက်မိသည်။သူ့အသိမိတ်ဆွေတွေထဲမှာဒီလိုကျောပြင်နှင့်တူညီသည့်ပုံသဏ္ဍာန်မရှိပေ။

"ဘယ်သူလဲ...."

အယ်ဗင်၏တင်းမာအေးစက်သည့်အသံကိုကြားသည့်အခါတွင်ထိုသူကလှည့်ကြည့်လာ၏။လှပတဲ့အညိုရောင်မျက်ဝန်းပိုင်ရှင်အနှီးချောမောတဲ့သူဟာအယ်ဗင်ကိုမှင်သပ်စွာငေးကြည့်လာသည်။ထိုအခိုက်အတန့်လေးတွင်ညင်သာသောလေညှင်းတစ်ရပ်ဟာသူတို့နှစ်ဦးကြားဖြတ်တိုက်သွားသည်။

ပန်းနုရောင်နှင်းဆီပွင့်ချပ်လေးတွေမှာလေပြေလေညှင်း၏သယ်ဆောင်ဖေးမမှုနဲ့အတူလှပစွာဖြင့်ပတ်ဝန်းကျင်ကိုပုံဖော်လာသည်။ဒါကအရမ်းကိုကဗျာဆန်ပြီးလှပလွန်သည်။

"ဟုတ်ပြီ....ဟေး....ပွင့်ချပ်တွေကိုအဲ့ဒီလောက်အမြန်ကြီးပြစ်ချမနေနဲ့ဟ...."

"လေ...လေ....လေ​ကအဲ့လောက်ကြီးကြမ်းနေစရာမလိုဘူးလေ...."

"သစ်ရွက်တစ်ရွက်နှစ်ရွက်လောက် ကိုကဗျာဆန်ဆန်နဲ့ ပြစ်ချတဲ့ပန်းချပ်တွေထဲရောထည့်လိုက်...."

"ဟေး...ဟေး....ညင်ညင်သာသာလေးကျဲချစမ်းပါ...."

သစ်ပင်ကြီးပေါ်တွင်မြေပြင်ပေါ်ရှိနူးညံ့သိမ်မွေ့သည့်ခံစားချက်တွေနှင့်မကိုက်ညီစွာအတော်လေးပြာယာခတ်နေ၏။အမွှာတွေဖြစ်ကြတဲ့အလတ်နှင့်အငယ်ကောင်နှစ်ယောက်ဟာနှင်းဆီပွင့်ဖက်တွေအပြည့်ဖြင့်ပုံးကြီးတစ်ပုံးကိုရင်ဘတ်ထဲပိုက်လျက်၎င်းနှင်းဆီပွင့်ဖက်တွေကိုရှောင်ကျန့်ရဲ့အမိန့်ပေးမှုနဲ့အညီဂရုတစိုက်နူးနူးညံ့ညံ့ကျဲချပေးသည်။

အကြီးကောင်'လီ'သူပါးကြီးဖောင်းလျက်တစ်ဖူးဖူးဖြင့်လေတွေမှုတ်ထုတ်နေသည်။vampireတစ်ကောင်၏လုပ်နိုင်ကိုင်နိုင်စွမ်းကြောင့်'လီ'၏လေမှုတ်ထုတ်မှုမှာအနီးအနားပတ်ဝန်းကျင်ရှိငြိမ်သက်နေသည့်လေတွေကိုလှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်လာစေပြီးသိမ်မွေ့သည့်လေပြေလေညှင်းအဖြစ်သို့ပြောင်းလဲသွားသည်။

၎င်းလေပြေလေညှင်းတစ်သုတ်မှာလေထဲကပွင့်ဖက်တွေကိုသယ်ယူပို့ဆောင်ပေးရင်းမြက်ခင်းပြင်ထက်သို့ဖြည်းညင်း၊ညင်သာစွာကျဆင်းသွားစေသည်။

"လေကနည်းနည်းထပ်လိုနေသေးတယ်...."

ရှောင်ကျန့်၏မကျေနပ်သလိုစကားကိုကြားသည့်အခါတွင်'လီ'ခမျာလျှာတန်းလန်းကျနေရင်းကနေခါးသီးစွာပြန်ပြောလိုက်မိသည်။

"ကျွန်တော်လည်းအသက်ထွက်တော့မယ်....ဒီထက်ပိုပြီးမလုပ်နိုင်တော့ဘူး...."

"ဟူး....ငါကိုယ်တိုင်ဝင်ပါမှဖြစ်တော့မယ်ထင်တယ်...."

သို့ပေမယ့်ရှောင်ကျန့်မှာအင်္ကျီလက်ဆွဲတင်နေစဥ်မှာပဲသူ့ဘေးရှိဟေးလစ်ခ်ကတားဆီးလိုက်သည်။

"ကျွန်တော်ကူညီပေးမယ်​...."

"ဟီး....တကယ်လား..."

ရှောင်ကျန့်၏မျက်ဝန်းတောက်တောက်တွေအောက်မှာပင်​ဟေးလစ်ခ်ဟာသူ့ပါးကိုဖောင်း၍လေတစ်ချို့မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။မှော်ပညာတစ်ခုဖြင့်ခိုင်းစေခံလိုက်ရသလိုမျိုးအနီးအနားမှာရှိတဲ့'လေ' တွေဟာသစ်ပင်အောက်ရှိအယ်ဗင်နှင့်လင်သုန့်တို့နှစ်ယောက်၏အဝတ်အစားတွေနူးနူးညံ့ညံ့လှုပ်ခါလာသည်အထိစည်းစနစ်ကျတိုက်ခတ်ပေးလာသည်။

"ဟုတ်ပြီ...ဟုတ်ပြီ.....ပွင့်ဖက်တွေကိုအချိန်ကိုက်ကျဲချလိုက်တော့...."

'အေ'နှင့်'ဝိုင်'ဟာပန်းနုရောင်နှင်းဆီပွင့်ဖက်တွေကိုလှလှပပဖြင့်အောက်ဘက်သို့ကျဲချလိုက်သည်။

ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးပန်းနုရောင်အငွေ့အသက်တွေဖြင့်လွမ်းဆွတ်ကြည်နူးဖွယ်ရာအဖြစ်ပုံသွင်းခြင်းခံလိုက်ရသည်ကိုကြည့်ရင်းရှောင်ကျန့်ဟာတိုးတိုးလေးရေရွတ်လိုက်သည်။

"ဒီလိုအခိုက်အတန့်မှာအလွမ်းအဆွေးအချစ်သီချင်းလေးတစ်ပုဒ်သာထည့်လိုက်ရင်ပိုပြီးမိုက်သွားမှာ...."

ရှောင်ကျန့်ကတိုးတိုးလေးသာပြောလိုက်တာမှန်သော်လည်း'လီ'ကကြားဖြစ်အောင်ကြားလိုက်သေးသည်။

"ကျွန်တော်အချစ်သီချင်းတစ်ပုဒ်လောက်ဖွင့်လိုက်ရမလား...."

ရှောင်ကျန့် : "....."

"ထား....ထားလိုက်ပါ"

ရှောင်ကျန့်တို့အဖွဲ့ပြီးပြည့်စုံသည်ဟုထင်မှတ်နေသည့်မြင်ကွင်းမှာအမှန်တကယ်တွင်ဘယ်လောက်ကို့ယို့ကားယားနိုင်ကြောင်းကာရကံရှင်နှစ်ယောက်သာသိသည်။ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကွင်တွေထဲကအချစ်ဇာတ်ဝင်ခန်းတွေလိုမျိုးယခုအဖြစ်အပျက်မှာပထမပိုင်းတွင်မှင်သပ်အံ့ဩအဆင်ပြေနေသေးသော်လည်းနောက်ပိုင်းမည်သို့ဆက်လုပ်ရမည်မှန်းမသိတော့ချေ။

မျက်နှာကြီးတစ်ခုလုံးရဲတွတ်နေသည့်လင်သုန့်နှင့်ဆန်ကျင်စွာအယ်ဗင်ကခဏမျှမှင်သပ်သွားပြီးနောက်သူ့ပုခုံး​ပေါ်တင်နေသည့်နှင်းဆီပွင့်ချပ်တစ်ခုကိုလက်နှစ်ချောင်းဖြင့်ညှပ်၍ယူလိုက်သည်။သူမျက်နှာတွင်သံသယအရိပ်အယောင်ပေါ်ပေါက်လာပြီးသစ်ပင်ပေါ်မော့ကြည့်လိုက်သည်။

သူမြင်လိုက်ရသည်ကသစ်ပင်ပေါ်တွင်တစ်ဖူးဖူးဖြင့်ပါးကြီးဖောင်းလျက်လေမှုတ်ထုတ်နေသူ သူ၏သားတော်မောင်နှင့်လူတစ်စုကိုဖြစ်သည်။

အယ်ဗင် : "....."

အမွှာနှစ်ယောက်၏လက်ထဲတွင်နှင်းဆီပွင့်ဖက်အပြည့်ဖြင့်ပုံးကြီးကိုယ်စီရှိနေကြပြီး သူ့သား၏ဘေးတွင်လွန်စွာလှပတဲ့လူငယ်တစ်ယောက်ကိုတွေ့ရသည်။

"မင်းတို့....အပင်ပေါ်တတ်ပြီးဘာလုပ်နေကြတာလဲ..."

အိုး....သူတို့ကိုတွေ့သွားပြီ။

ဤသို့နှင့်ကို့ယို့ကားယားတွေ့ဆုံမှုကနေစံအိမ်တော်ကြီးအတွင်းသို့အကုန်လုံးရောက်ရှိလို့သွားသည်။စံအိမ်ထဲ၌အယ်ဗင်ပျောက်နေသည်ဟုထင်သောအိမ်တော်ထိန်းဆိုဘတ်ဟာသွေးအိတ်တစ်အိတ်ကိုကိုင်၍ဧည့်ခန်းထဲတွင်ဇိမ်ကျကျဖြင့်ထိုင်သောက်နေလေသည်။

အယ်ဗင်ခမျာဒေါသထွက်လွန်းလို့ဆိုဘတ်ကိုကန်ချလိုက်သည်။

"ပြောစမ်းပါဦး....မင်းတို့ဘယ်အချိန်တည်းကပြန်ရောက်နေကြတာလဲ...."

"သိပ်မကြာသေးပါဘူး"

ဟေးလစ်ခ်ကမျက်နှာတည်ကြီးဖြင့်ပြန်ဖြေသည်။အယ်ဗင်ကဟေးလစ်ခ်၏အမူအကျင့်ကိုကျင့်သားရနေပုံပေါ်သည်။သူ့မျက်ခုံးကိုအသာအယာပင့်တင်လိုက်ရင်းသူ့သားတော်မောင်ဘေးနားတွင်ကုပ်ကုပ်လေးထိုင်နေသည့်ရှောင်ကျန့်ကိုမေးငေါ့ပြရင်းမေးလိုက်သည်။

"သူကဘယ်သူလဲ...."

ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးတိတ်ဆိတ်သွားသည်။အခန်းတွင်းရှိvampireတွေမှာတစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်းအမှန်တိုင်းပြန်မဖြေရဲပဲရှိနေ၏။ဆိုဘတ်ဟာသူ့ခေါင်းကိုအယ်ဗင်နှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်သို့လှည့်လိုက်ရင်းမသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည်။

သူဘာမှမသိဘူး။သူဘာမှမမြင်ဘူး။

လူတိုင်း၏ထူးဆန်းသည့်မျက်နှာကိုမြင်သည့်အခါတွင်အယ်ဗင်ကမျက်မှောင်ကြုပ်လိုက်သည်။သူမေးတာကဖြေရဒီလောက်တောင်ခက်ခဲနေလို့လား။

ရှောင်ကျန့်အနေနဲ့အယ်ဗင်ကိုကတိဖျက်ခဲ့တာကြောင့်အနည်းငယ်လိပ်ပြာမလုံခံစားရသည်။သူဘယ်သူလဲဆိုတာသိရင်သတ်တော့မသတ်လောက်ဘူးမလား။

လူတိုင်း၏စိုးရိမ်ပူပန်မှုကိုဟေးလစ်ခ်ကတည့်တိုးပင်ဖြေရှင်းချလိုက်သည်။

"သူကခင်ဗျားရဲ့ သမက်..."

အယ်ဗင် : "....."

ရှောင်ကျန့် : "....."

ဆိုဘတ် : "....."

အမွှာသုံးယောက် : "....."

"မင်း....ဘာပြောလိုက်တာ...."

"ကျွန်တော်ပြောတာ....သူကလုမင်ယွင်လို့လေ...."

အယ်ဗင်ကဆိုဖာပေါ်ကနေဝုန်းကနဲမတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ရှောင်ကျန့်၏ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာတုန်တတ်သွားသည်။

ဘုရားရေ!!!သူ့ကိုကတိမတည်တဲ့သူဆိုပြီးတော့လာသတ်တော့မှာလားမသိဘူး။

အယ်ဗင်ကကြောက်လန့်တကြားဖြင့်ဟေးလစ်ခ်ရင်ခွင်ထဲဝင်ခွေနေသည့်ရှောင်ကျန့်အရှေ့လျှောက်လာရင်းလက်ဖြန့်လိုက်သည်။

"ငါ့အတွက်သွေးအိတ်တွေရော...."

ရှောင်ကျန့် : "....."

ဟမ်!!

အယ်ဗင်ကသူ့မျက်နှာကိုတည်တင်းနေဟန်ဆောင်ထားသော်လည်းပဲသူ့မျက်လုံးတွေမှာတစ်မူထူးခြားစွာတောက်ပနေလေသည်။သူ့ပါးစပ်ထောင့်ကနေကျလာသည့်သရေတွေကိုမသိမသာလက်ဖြင့်သုတ်လိုက်သေးသည်။

ရှောင်ကျန့်၏ပါးစပ်လေးဟရင်းကြောင်အနေပုံကိုမြင်တော့သူ့မျက်လုံးတွေမှာစူးရဲသွားသည်။

"ဘာလဲ!!မင်းကတိကိုမင်းမေ့သွာတာတော့မဟုတ်ပါဘူးနော်....ဆယ့်ခြောက်နှစ်!!!ငါဆယ့်ခြောက်နှစ်လုံးလုံးဒုက္ခခံပြီးစောင့်ဆိုင်းလာခဲ့ရတာကွ!!"

"....."

ရှောင်ကျန့်ကကြောင်တောင်တောင်မျက်နှာလေးဖြင့်မျက်တောင်ခတ်လိုက်မိသည်။

အမ်....ဒါပဲလား။သူကအရိုက်ခံရတော့မယ်လို့တောင်ထင်လိုက်တာလေ။

အယ်ဗင်၏တင်းမာသည့်စကားနှင့်အဓိပ္ပါယ်ကိုရှောင်ကျန့်ကထူးထူးခြားခြားမတွေးသော်လည်းပဲဟေးလစ်ခ်၏မျက်နှာကတော့အတော်လေးတင်းမာနေသည်။

သူတောင်သူ့ကိုကို ကိုလေသံမာမာနဲ့ပြောဖို့မပြောနဲ့။အနည်းငယ်ဖြစ်ဖြစ်နာကျင်အောင်လုပ်မိမှာစိုးလို့သူ့ရဲ့တစ်ချို့ဆန္ဒတွေကိုတောင်ထိန်းချုပ်ထားရတာလေ။

"ဘာလို့ဒီလောက်ထိတောင်အော်နေတာလဲ....ကျန့်ကောကိုဒီလောက်ထိအော်ပြီးပြောစရာမလိုဘူး....သူ့ဘာသာသူငတ်တုန်းကငတ်နေပြီးတော့များ...."

ရှောင်ကျန့်၏တစ်ကိုယ်လုံးကိုရင်ခွင်ထဲသိမ်းကျုံးပွေ့ဖက်ထားရင်းဟေးလစ်ခ်၏မျက်လုံးတွေမှာလွန်စွာစူးရဲလို့နေသည်။အယ်ဗင်ကိုသူ့ရဲ့အဖေအဖြစ်သတ်မှတ်လို့ရပေမယ့် အတိအကျကြီးအဖေတော့မဟုတ်ပေ။ဒါကြောင့်ဟေးလစ်ခ်ကအယ်ဗင်ကို အဖေဟုတစ်ခါတောင်မှာခေါ်ခဲ့ခြင်းမရှိခဲ့ချေ။

အယ်ဗင်ကိုယ်တိုင်လည်းထိုအသုံးအနှုန်းကိုသင့်တော်သည်ဟုထင်၏။ဘာကြောင့်ဆိုဟေးလစ်ခ်ဖြစ်တည်လာဖို့သူ့ရဲ့နှလုံးသွေးဆိုသည်မှာသာမန်ဓာတ်ကူပစ္စည်းတစ်ခုသာဖြစ်ခဲ့တာကြောင့်ပင်။သူရှိမနေခဲ့ရင်တောင်ဟေးလစ်ခ်မွေးဖွားလာသည်ကိုမည်သည့်အရာကမှတားဆီး၍မရပေ။

ဟေးလစ်ခ်၏မျက်လုံးတွေမှာစူးရဲနေသည်။ရှောင်ကျန်ကြသူ့နှလုံးသားနှင့်ဝိဥာဥ်ထဲတွင်အထိမခံနိုင်ဆုံးသောအရာလေးဖြစ်တာကြောင့်တစ်ခြားသူတစ်ယောက်ဆီကယခုလိုလေသံတင်းတင်းဖြင့်အပြောခံရသည်ကိုသူလုံးဝလက်မခံနိုင်ပေ။ဟေးလစ်ခ်၏လူသတ်ချင်သည့်အကြည့်ကိုမြင်သည့်အခါတွင်အယ်ဗင်ခမျာအတော်လေးလန့်ဖြန့်သွားသည်။

ဒီကောင်လေးကကြီးလာတော့ငယ်ငယ်တုန်းကထက်တောင်ပိုပြီးဆိုးသွမ်းကာထိန်းရခက်လာသည်။သူဟေးလစ်ခ်ကိုငယ်ငယ်ကတည်းမနိုင်သလိုကြီးလာတော့သူ့မြင်တာနဲ့စိတ်အခြေအနေကိုအကဲခတ်ရင်းအချိန်တိုင်းထိတ်လန့်နေရသည့်အဖြစ်။

သို့သော်.....
ထိုတိတ်ဆိတ်နေသည့်အချိန်လေး၌ဟေးလစ်ခ်၏ခေါင်းမှာဂွက်ကနဲမြည်အောင်အခေါက်ခံလိုက်ရသည်။

"ကိုယ့်အဖေကိုယ်ဒီလိုရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်းပြောရသလား....ဒါကမင်းကိုမွေးခဲ့တဲ့အဖေ....ဟုတ်ပြီလား..."

အယ်ဗင် : "....."

ဘောက်မဲ့ကြောင့်ငါကကိုးလလွယ်၊ဆယ်လဖွားပြီးခက်ခက်ခဲခဲ ဗိုက်ကြီးသည်ဘဝနဲ့မွေးလာခဲ့ရတဲ့အဓိပ္ပါယ်မျိုးပေါက်နေတယ်လို့ခံစားနေရတာလဲ။

စကားပြောရင်နည်းနည်းပါပါးအဓိပ္ပါယ်ကိုရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖော်ပြလေကွာ။အနည်းဆုံးတော့မွေးခဲ့တဲ့အဖေနေရာမှာ ကျွေးခဲ့တဲ့အဖေလို့ပြောင်းခေါ်ရင်ပဲငါကျေနပ်ပါပြီ။

ရှောင်ကျန့်ကသူဆိုလိုချင်သည့်အဓိပ္ပါယ်မှာဘယ်ရောက်သွားမှန်းသတိမထားမိသေးပဲနှုတ်ခမ်းလေးတစ်ထော်ထော်ဖြင့်ဟေးလစ်ခ်ကိုဆုံးမသည်။ဟေးလစ်ခ်၏နဂိုအေးစက်ခက်ထန်နေသည့်မျက်နှာချောချောမှာချက်ချင်းဆိုသလိုမိုးရေစိုရွှဲနေသည့်သနားစရာခွေးပေါက်လေးတစ်ကောင်ကဲ့သို့ပြောင်းလဲသွားသည်။

"တောင်းပန်ပါတယ်ကျန့်ကော...."

"ငါ့ကိုတောင်းပန်ရမှာမဟုတ်ဘူး....ကိုယ့်အဖေဖြစ်သူကိုတောင်းပန်ရမှာ..."

ဟေးလစ်ခ်၏မျက်နှာမှာအနည်းငယ်ရှုံ့မဲ့သွားသော်လည်းငြင်းဆန်ခြင်းမပြုခဲ့ပေ။သူကအယ်ဗင်ဘက်လှည့်ရင်းပြောသည်။

"တောင်းပန်ပါတယ်...."

"အဖေ လို့ထည့်ပြော...."

"အာ....တောင်းပန်ပါတယ်အဖေ..."

အယ်ဗင် : "....."

ငါဘယ်သူလဲ။ငါဘယ်မှာလဲ။ငါဘာတွေမြင်နေရတာလဲ။

သူအခုအပြိုင်ကမ္ဘာတစ်ခုကိုမတော်တဆရောက်နေတာများလား။

သူ့သားတော်မောင်ကသူ့ကိုမျက်နှာငယ်လေးနဲ့တောင်းပန်တယ်တဲ့။ပြီးတော့အဖေဆိုစကားတောင်ပါလိုက်သေးတယ်။

အယ်ဗင်ကအတော်ကြာကျောက်ရုပ်တစ်ခုလိုတောင့်ခဲနေသည်။အိမ်တော်ထိန်း ဆိုဘတ် ဆိုရင်ပါးစပ်ကြီးဟောင်းလောင်းဖြင့်ဒိုင်နိုဆောတစ်ကောင်လုံးဝင်နေလို့ရသည်အထိပွင့်ဟနေရှာသည်။

ဒီလောကကြီးမှာသခင်လေးကိုထိန်းနိုင်တဲ့သူရှိတယ်တဲ့လား။

တစ်ခြားသူတွေအတွေးကိုဘာဆိုဘာမှမသိသည့်ရှောင်ကျန့်ဟာပြုံးရွှင်နေသည့်မျက်နှာလေးဖြင့်အယ်ဗင်ကိုကြည့်ကာပြောလိုက်သည်။

"မျိုးနွယ်စုခေါင်းဆောင်ကအခုချိန်ထိဒီကတိကိုမှတ်မိနေအုံးမယ်လို့တကယ်မထင်ထားဘူး..."

"ငါကဘာကြောင့်ဒီကိစ္စကိုမေ့ပြစ်လိုက်ရမှာလဲ....ဟူး....ထားလိုက်ပါ....မင်းအသက်ရှင်နေတာပဲအဆင်ပြေပါပြီ....ဒီအကြောင်းမင်းမိဘတွေရောသိလား...."

"ဟင့်အင်း....ကျွန်တော်သူတို့နဲ့မဆက်သွယ်တာ၁၆နှစ်တိတိရှိပြီ...."

"ဘာကြောင့်အကုန်လုံးနဲ့အဆက်အသွယ်ဖျက်ထားတာလဲ....ဟေးလစ်ခ်ဆိုရင်မင်းသေ....အဟမ်း....မင်းပျောက်သွားမှန်းသိတုန်းကအရူးလိုပဲ...."

အယ်ဗင်ခမျာရှောင်ကျန့်ကိုရည်ညွှန်းသော'သေ'ဟူသည့်စကားကိုအဆုံးထိပြောမထွက်တော့ချေ။ဘာလို့လဲဟုတ်လား။သူ့ရဲ့သားတော်မောင်ကြီးကသူ့ကိုနုတ်နုတ် နုတ်နုတ်ဆင်းမလိုကြည့်နေတာလေ။ဖြစ်နိုင်ရင်သူ့ကိုတောင်အသားစဥ်းကောလုပ်ပြစ်မှာလားပဲ။

အဖေတစ်ယောက်ဖြစ်ရတာလဲလွယ်ကူမနေဘူး။အားနေကိုယ့်သားကိုယ်ပြန်ကြောက်နေရတယ်။

"ကျွန်တော်လည်းပြန်လာချင်တာပေါ့ဗျာ.....ဒါပေမယ့်ကျွန်တော့်မူရင်းခန္ဓာကိုယ်ကချက်ချင်းလက်ငင်းကြီးပိန်ပါးသွားမယ်မှန်းထင်မထားဘူးလေ.....ကျွန်တော်သာပြန်လာခဲ့ရင်ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်ထဲထူးထူးဆန်းဆန်းမျိုးရိုးဗီဇရှိတယ်ဆိုပြီးအကြီးအကဲတွေကစမ်းသပ်စစ်ဆေးမှုအမျိုးမျိုးမလုပ်နိုင်ဘူးလို့ထင်လား....."

"....."

"ကျွန်တော်ကကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော်ကာကွယ်ခဲ့တာပါ....အဖေနဲ့အမေကိုသတိမပေးခဲ့တာကသူတို့နှစ်ယောက်ကိုပါအန္တရာယ်ထဲဆွဲခေါ်မိမှာစိုးတယ်လေ....တကယ်လို့အကြီးအကဲကောင်စီကသာကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်ကိုစမ်းသပ်ခံပစ္စည်း၊ဒါမှမဟုတ်ယဇ်ပူဇော်ခံပစ္စည်အဖြစ်အသုံးချခဲ့ရင်သူတို့နှစ်ယောက်လုံးဒီအတိုင်းငြိမ်ငြိမ်နေမှာမဟုတ်ဘူး....."

အယ်ဗင်ကသက်ပြင်းချလိုက်သည်။ရှောင်ကျန့်ဆိုလိုချင်သည့်အဓိပ္ပါယ်ကိုသူနားလည်သည်။ဘာကြောင့်ဆိုဟေးလစ်ခ်ကိုယ်တိုင်တောင်မှသူ့ရဲ့ထူးခြားမှုကြောင့်အကြီးအကဲအဖွဲ့၏ဖမ်းဆီးယဇ်ပူဇော်ခြင်းကိုခံခဲ့ရသည်မဟုတ်ပါလား။

ဒါကိုမျိုးနွယ်စုခေါင်းဆောင်ဖြစ်တဲ့သူကိုယ်တိုင်တောင်တားဆီးမရခဲ့ချေ။အကယ်၍ဟေးလစ်ခ်သာဟုံလုံလောက်လောက်မသန်မာ၊မရက်စက်ခဲ့ဘူးဆိုရင်ဒီအချိန်ထိကောင်းကောင်းမွန်မွန်အသက်ရှင်နေထိုင်နိုင်ဖို့ရန်မှာမဖြစ်နိုင်ပေ။

"အမ်....နေစမ်းပါဦး.....အရင်နှစ်တွေတုန်းကမင်းလူတိုင်းနဲ့အဆက်အသွယ်ဖျက်လိုက်တာငါနားလည်လို့ရပါတယ်.....ဒါပေမယ့်အခုမင်းကိုယ်မင်းဖုံးကွယ်ဖို့မကြိုးစားတော့ဘူးလား...."

ရှောင်ကျန့်ကလှပတဲ့အပြုံးလေးတစ်ခုဖြင့်ဟေးလစ်ခ်၏ရင်ခွင်ထဲမှီချလိုက်သည်။

"ဘာလို့ဆို....ဟေးလစ်ခ်ကကျွန်တော့်ကိုအပြည့်အဝကာကွယ်ပေးမယ်တဲ့လေ....သူရှိနေရင်ဘာမှကြောက်စရာမလိုတော့ဘူး.....ဟုတ်တယ်မလားဟေးလစ်ခ်...."

"အင်း....အင်း......ကျန့်ကောပြောတာမှန်တယ်....."

"....."

ငါဘာကြောင့်ခွေးစာစားနေရတယ်လို့ခံစားနေရတာလဲ။

ထိုအခိုက်အတန့်လေးတွင်တစ်ချိန်လုံးဘေးကပ်နေရသည့်လင်သုန့်ဟာရှောင်ကျန့်၏အင်္ကျီစကိုဆွဲ၍သတိပေးလိုက်သည်။ထိုအခါမှသာရှောင်ကျန့်ခမျာဇာတ်လိုက်နှစ်ယောက်ကိုအောင်သွယ်ပေးရမယ့်တာဝန်ကိုလုံးလုံးသတိရသွား၏။

"အိုး....ကျွန်တော်မေ့နေတာ.....မျိုးနွယ်စုခေါင်းဆောင်ကိုကျွန်တော်မိတ်ဆက်ပေးမလို့....သူ့နာမည်ကလင်သုန့်လေ....မျိုးနွယ်စုခေါင်းဆောင်မှတ်မိလား...."

အယ်ဗင်ကစဥ်းစားသည်။သူဒီတစ်ယောက်ကိုတစ်နေရာမှာမြင်ဖူးသလိုခံစားရသော်လည်းပဲသူ့အသိထဲတွင်ဒီမျက်နှာနှင့်တစ်ယောက်မရှိတာတော့သေချာသည်။

"ကျွန်တော်မပျောက်ခင်ညတုန်းကမျိုးနွယ်စုခေါင်းဆောင်သွေးစုပ်လိုက်တဲ့တစ်ယောက်လေ.....ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်vampireအဖြစ်ပြောင်းလဲပေးလိုက်တာ....မှတ်မိလား...."

"အော်....အဲ့ဒီသေးသေးလေး...."

အယ်ဗင်ဟာသေးသေးလေးဟုပြောပြီးမှလင်သုန့်၏ခန္ဓာကိုယ်ကိုကြည့်ရင်းသူ့စကားတွေကိုပြန်လည်ရုတ်သိမ်းလိုက်သည်။ထိုအခါတုန်းကဖြူဖြူဖွေးဖွေးသေးသေးသွယ်သွယ်ဖြင့်ချစ်စရာကောင်ငယ်လေးကဘယ်ကနေဘယ်လိုဒီလောက်ထိတောင်ခန္ဓာကိုယ်ကထွားတတ်လာရတာလဲ။

လင်သုန့်ကအယ်ဗင်ရဲ့အကြည့်တွေသူ့ဆီရောက်စဥ်ကတည်းကစိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့်အဖျားပဲတတ်ချင်သလိုလို၊သေးပဲပေါက်ချင်သလိုလိုဖြင့်ကတုန်ကရင်ဖြစ်ချင်လာသည်။သူ့လက်ကချွေးစေးတွေကိုမသိမသာသုတ်လိုက်ရင်းအရူးလေးတစ်ယောက်လိုသွားဖြဲ၍အယ်ဗင်ကိုပြုံးပြလိုက်သည်။

"ဟီး...."

အယ်ဗင် : "....."

ဒီတစ်ကောင်ကမျက်နှာရူးလား။

"အော်.....ဒါနဲ့..ခုနတုန်းကမင်းတို့တွေအပင်ပေါ်တတ်ပြီးဘာလုပ်နေကြတာလဲ..."

လူတိုင်း : "....."

"မျိုးနွယ်စုခေါင်းဆောင်!...ကျွန်တော်တို့အခုမှအလုပ်တစ်ခုရှိမှန်းသတိရတယ်....အိုက်ယား....ဒီမေ့တတ်လိုက်တဲ့ခေါင်း...."

"ဟုတ်တယ်....ဟုတ်တယ်.....ကျွန်တော်တို့ကိုသွားခွင့်ပြုပါဦးနော်...."

"ဟား...ဟား....နောက်မှတွေ့ကြတာပေါ့မျိုးနွယ်စုခေါင်းဆောင်...."

အမွှာသုံးယောက်လုံးဟာတစ်ယောက်တစ်ပေါက်ဖြင့်ပြောရင်းဆိုရင်းဖြင့်သူတို့ရှေ့မှချက်ချင်းပြေးထွက်သွားကြသည်။

မည်သူကရောကိုယ့်မျိုးနွယ်စုခေါင်းဆောင်ကိုလင်ပေးစားချင်နေသည့်အကြောင်းပြောထွက်ရဲမည်နည်း။အမလေး....လည်ပင်းတွေကြိမ်းတာ။

"အမ်....ဟေးလစ်ခ်....သူတို့တွေ ဘာ......"

"ကျွန်တော်တို့ကိုလည်းသွားခွင့်ပြုပါဦး....အ.ဖေ..."

"....."

ဟေးလစ်ခ်ကအယ်ဗင်၏ဘာကိုမှနားမလည်သည့်မျက်နှာကိုလျစ်လျူရှု့၍တစ်ဖက်လူစကားမဆုံးသေးခင်မှာပဲရှောင်ကျန့်ကိုကောက်ပွေ့ကာဖျက်ကနဲပျောက်ကွယ်သွားသည်။

အယ်ဗင် : "....."

ငါဒါလေးမေးမိတာကိုဘာတွေဖြစ်ပျက်သွားတာလဲ။ဟမ်။

အယ်ဗင်မျက်လုံးဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ဧည့်ခန်းထဲတွင်ယခုချိန်ထိအရူးလေးလိုမျိုးပြုံးဖြီးနေသည့်လင်သုန့်နှင့်သူသာကျန်ရစ်နေခဲ့သည်။ဆိုဘတ်အကြောင်းပြောရရင်အမွှာသုံးယောက်နှင့်ဟေးလစ်ခ်တို့ထက်တောင်မြန်သေးသည်။

အယ်ဗင်ထိုသစ်ပင်ပေါ်ကကိစ္စအကြောင်းစမေးစဥ်ကတည်းကဘယ်ပျောက်လို့ဘယ်ရောက်မှန်းမသိအောင်ပျောက်လို့သွားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

"သခင်ကြီးအယ်ဗင်.....ခင်ဗျားကဘယ်အချိန်ကြည့်ကြည့်ဆွဲဆောင်မှုရှိနေတာပဲနော်....ဟီး..ဟီး...."

အယ်ဗင် : "....."

တစ်ယောက်ယောက်လောက်ဒီကောင်ကိုဆွဲထုတ်သွားပေးကြပါဟ။

__________________________________________________________

စာရေးသူမှာပြောစရာရှိပါတယ်။

စာရေးသူ : "မနေတုန်းကအရမ်းအလုပ်များနေလို့စာရေးဖို့အချိန်သိပ်မရလိုက်ဘူး....ဒါကြောင့်ဒီနေ့စောတင်ပေးလိုက်ပါတယ်နော်😘"

_________________________________________________________

Zawgyi

"ဒီေကာင္....ငါ့ကိုအေရးႀကီးဧည့္သည္ရွိတယ္ေျပာၿပီးသူကိုယ္တိုင္က်အရိပ္ေတာင္ရွာမရေအာင္ေပ်ာက္သြားတယ္....က်စ္..."

အယ္ဗင္ဟာသူ႕ဆံပင္ေတြကိုဖြလိုက္ရင္းသူ႕ရဲ႕ေခ်ာေမာတဲ့မ်က္ႏွာမွာတင္းမာေနသည္။ဆိုဘတ္ကသူ႕ကိုအေရးႀကီးဧည့္သည္ေရာက္လာေၾကာင္းလာေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲဘယ္ေခ်ာင္ေပ်ာက္လို႔ေပ်ာက္သြားမွန္းေတာင္မသိလိုက္ေခ်။

ၿပီးေတာ့ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္စံအိမ္ေဘးကေတာင္ကုန္းေလးဆီမွာအႏွီးဧည့္သည္ကေစာင့္ဆိုင္းေနေၾကာင္းေျပာသြားေသးသည္။

ဘယ္မေအေဘးဧည့္သည္ကမ်ားအဲ့ဒီေနရာမွာအိမ္ႀကီးရွင္ကိုေစာင့္ဆိုင္းဖို႔ေတြးမိသြားတာမ်ားလဲ။ဟမ္။သူ႕ကိုယ္သူလွ်ို႔ဝွက္ဆန္းက်ယ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရေအာင္႐ုပ္ရွင္ရိုက္ေနတယ္မ်ားထင္ေနတာလား။

အယ္ဗင္ကေဒါသတႀကီးျဖင့္သူ႕ဆံပင္သူေဆာင့္ဆြဲလိုက္မိသည္။

စံအိမ္ေဘးကေတာင္ကုန္းမွာအေတာ္ေလးရႈခင္းလွသည္။စိမ္းစိုေနတဲ့ျမက္ခင္းျပင္ေတြရယ္။ေတာင္ကုန္းထိပ္ကစိမ္းလန္းအုံ႕ဆိုင္းေနသည့္ဧရာမသစ္ပင္ႀကီးရယ္ေၾကာင့္အယ္ဗင္အေနနဲ႕တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ထိုေနရာတြင္လာေရာက္အပန္းေျဖျဖစ္သည္။

"ငါ့ကိုအေရးႀကီးဧည့္သည္ကဘယ္သူလဲဆိုတာေတာင္ေျပာမသြားဘူး....."

အယ္ဗင္ဟာစဥ္းစဥ္းစားစားျဖင့္အိမ္ေတာ္ထိန္းဆိုဘတ္ကိုဒီလအတြက္ေသြးအိတ္ေတြေလွ်ာ့ျပစ္ရမည္ဟုေတြးလိုက္သည္။သူေတာင္ကုန္းထိပ္သို႔ေရာက္သည့္အခါတြင္သစ္ပင္ႀကီး၏ေအာက္ေျခ၌သူ႕ကိုေက်ာေပးရင္းေစာင့္ဆိုင္းေနဟန္ရသည့္အရပ္ျမင့္ျမင့္ကိုယ္ဟန္တစ္ခုကိုေတြ႕လိုက္ရသည္္။

အယ္ဗင္ကမ်က္ေမွာင္တင္းတင္းၾကဳပ္လိုက္မိသည္။သူ႕အသိမိတ္ေဆြေတြထဲမွာဒီလိုေက်ာျပင္ႏွင့္တူညီသည့္ပုံသ႑ာန္မရွိေပ။

"ဘယ္သူလဲ...."

အယ္ဗင္၏တင္းမာေအးစက္သည့္အသံကိုၾကားသည့္အခါတြင္ထိုသူကလွည့္ၾကည့္လာ၏။လွပတဲ့အညိုေရာင္မ်က္ဝန္းပိုင္ရွင္အႏွီးေခ်ာေမာတဲ့သူဟာအယ္ဗင္ကိုမွင္သပ္စြာေငးၾကည့္လာသည္။ထိုအခိုက္အတန့္ေလးတြင္ညင္သာေသာေလညွင္းတစ္ရပ္ဟာသူတို႔ႏွစ္ဦးၾကားျဖတ္တိုက္သြားသည္။

ပန္းႏုေရာင္ႏွင္းဆီပြင့္ခ်ပ္ေလးေတြမွာေလေျပေလညွင္း၏သယ္ေဆာင္ေဖးမမႈနဲ႕အတူလွပစြာျဖင့္ပတ္ဝန္းက်င္ကိုပုံေဖာ္လာသည္။ဒါကအရမ္းကိုကဗ်ာဆန္ၿပီးလွပလြန္သည္။

"ဟုတ္ၿပီ....ေဟး....ပြင့္ခ်ပ္ေတြကိုအဲ့ဒီေလာက္အျမန္ႀကီးျပစ္ခ်မေနနဲ႕ဟ...."

"ေလ...ေလ....ေလကအဲ့ေလာက္ႀကီးၾကမ္းေနစရာမလိုဘူးေလ...."

"သစ္႐ြက္တစ္႐ြက္ႏွစ္႐ြက္ေလာက္ ကိုကဗ်ာဆန္ဆန္နဲ႕ ျပစ္ခ်တဲ့ပန္းခ်ပ္ေတြထဲေရာထည့္လိုက္...."

"ေဟး...ေဟး....ညင္ညင္သာသာေလးက်ဲခ်စမ္းပါ...."

သစ္ပင္ႀကီးေပၚတြင္ေျမျပင္ေပၚရွိႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕သည့္ခံစားခ်က္ေတြႏွင့္မကိုက္ညီစြာအေတာ္ေလးျပာယာခတ္ေန၏။အမႊာေတြျဖစ္ၾကတဲ့အလတ္ႏွင့္အငယ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ဟာႏွင္းဆီပြင့္ဖက္ေတြအျပည့္ျဖင့္ပုံးႀကီးတစ္ပုံးကိုရင္ဘတ္ထဲပိုက္လ်က္၎ႏွင္းဆီပြင့္ဖက္ေတြကိုေရွာင္က်န့္ရဲ႕အမိန့္ေပးမႈနဲ႕အညီဂ႐ုတစိုက္ႏူးႏူးညံ့ညံ့က်ဲခ်ေပးသည္။

အႀကီးေကာင္'လီ'သူပါးႀကီးေဖာင္းလ်က္တစ္ဖူးဖူးျဖင့္ေလေတြမႈတ္ထုတ္ေနသည္။vampireတစ္ေကာင္၏လုပ္နိုင္ကိုင္နိုင္စြမ္းေၾကာင့္'လီ'၏ေလမႈတ္ထုတ္မႈမွာအနီးအနားပတ္ဝန္းက်င္ရွိၿငိမ္သက္ေနသည့္ေလေတြကိုလႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာေစၿပီးသိမ္ေမြ႕သည့္ေလေျပေလညွင္းအျဖစ္သို႔ေျပာင္းလဲသြားသည္။

၎ေလေျပေလညွင္းတစ္သုတ္မွာေလထဲကပြင့္ဖက္ေတြကိုသယ္ယူပို႔ေဆာင္ေပးရင္းျမက္ခင္းျပင္ထက္သို႔ျဖည္းညင္း၊ညင္သာစြာက်ဆင္းသြားေစသည္။

"ေလကနည္းနည္းထပ္လိုေနေသးတယ္...."

ေရွာင္က်န့္၏မေက်နပ္သလိုစကားကိုၾကားသည့္အခါတြင္'လီ'ခမ်ာလွ်ာတန္းလန္းက်ေနရင္းကေနခါးသီးစြာျပန္ေျပာလိုက္မိသည္။

"ကြၽန္ေတာ္လည္းအသက္ထြက္ေတာ့မယ္....ဒီထက္ပိုၿပီးမလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး...."

"ဟူး....ငါကိုယ္တိုင္ဝင္ပါမွျဖစ္ေတာ့မယ္ထင္တယ္...."

သို႔ေပမယ့္ေရွာင္က်န့္မွာအကၤ်ီလက္ဆြဲတင္ေနစဥ္မွာပဲသူ႕ေဘးရွိေဟးလစ္ခ္ကတားဆီးလိုက္သည္။

"ကြၽန္ေတာ္ကူညီေပးမယ္...."

"ဟီး....တကယ္လား..."

ေရွာင္က်န့္၏မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္ေတြေအာက္မွာပင္ေဟးလစ္ခ္ဟာသူ႕ပါးကိုေဖာင္း၍ေလတစ္ခ်ိဳ႕မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ေမွာ္ပညာတစ္ခုျဖင့္ခိုင္းေစခံလိုက္ရသလိုမ်ိဳးအနီးအနားမွာရွိတဲ့'ေလ' ေတြဟာသစ္ပင္ေအာက္ရွိအယ္ဗင္ႏွင့္လင္သုန့္တို႔ႏွစ္ေယာက္၏အဝတ္အစားေတြႏူးႏူးညံ့ညံ့လႈပ္ခါလာသည္အထိစည္းစနစ္က်တိဳက္ခတ္ေပးလာသည္။

"ဟုတ္ၿပီ...ဟုတ္ၿပီ.....ပြင့္ဖက္ေတြကိုအခ်ိန္ကိုက္က်ဲခ်လိဳက္ေတာ့...."

'ေအ'ႏွင့္'ဝိုင္'ဟာပန္းႏုေရာင္ႏွင္းဆီပြင့္ဖက္ေတြကိုလွလွပပျဖင့္ေအာက္ဘက္သို႔က်ဲခ်လိဳက္သည္။

ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးပန္းႏုေရာင္အေငြ႕အသက္ေတြျဖင့္လြမ္းဆြတ္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာအျဖစ္ပုံသြင္းျခင္းခံလိုက္ရသည္ကိုၾကည့္ရင္းေရွာင္က်န့္ဟာတိုးတိုးေလးေရ႐ြတ္လိုက္သည္။

"ဒီလိုအခိုက္အတန့္မွာအလြမ္းအေဆြးအခ်စ္သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္သာထည့္လိုက္ရင္ပိုၿပီးမိုက္သြားမွာ...."

ေရွာင္က်န့္ကတိုးတိုးေလးသာေျပာလိုက္တာမွန္ေသာ္လည္း'လီ'ကၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားလိုက္ေသးသည္။

"ကြၽန္ေတာ္အခ်စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ဖြင့္လိုက္ရမလား...."

ေရွာင္က်န့္ : "....."

"ထား....ထားလိုက္ပါ"

ေရွာင္က်န့္တို႔အဖြဲ႕ၿပီးျပည့္စုံသည္ဟုထင္မွတ္ေနသည့္ျမင္ကြင္းမွာအမွန္တကယ္တြင္ဘယ္ေလာက္ကို႔ယို႔ကားယားနိုင္ေၾကာင္းကာရကံရွင္ႏွစ္ေယာက္သာသိသည္။႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကြင္ေတြထဲကအခ်စ္ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြလိုမ်ိဳးယခုအျဖစ္အပ်က္မွာပထမပိုင္းတြင္မွင္သပ္အံ့ဩအဆင္ေျပေနေသးေသာ္လည္းေနာက္ပိုင္းမည္သို႔ဆက္လုပ္ရမည္မွန္းမသိေတာ့ေခ်။

မ်က္ႏွာႀကီးတစ္ခုလုံးရဲတြတ္ေနသည့္လင္သုန့္ႏွင့္ဆန္က်င္စြာအယ္ဗင္ကခဏမွ်မွင္သပ္သြားၿပီးေနာက္သူ႕ပုခုံးေပၚတင္ေနသည့္ႏွင္းဆီပြင့္ခ်ပ္တစ္ခုကိုလက္ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ညွပ္၍ယူလိုက္သည္။သူမ်က္ႏွာတြင္သံသယအရိပ္အေယာင္ေပၚေပါက္လာၿပီးသစ္ပင္ေပၚေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။

သူျမင္လိုက္ရသည္ကသစ္ပင္ေပၚတြင္တစ္ဖူးဖူးျဖင့္ပါးႀကီးေဖာင္းလ်က္ေလမႈတ္ထုတ္ေနသူ သူ၏သားေတာ္ေမာင္ႏွင့္လူတစ္စုကိုျဖစ္သည္။

အယ္ဗင္ : "....."

အမႊာႏွစ္ေယာက္၏လက္ထဲတြင္ႏွင္းဆီပြင့္ဖက္အျပည့္ျဖင့္ပုံးႀကီးကိုယ္စီရွိေနၾကၿပီး သူ႕သား၏ေဘးတြင္လြန္စြာလွပတဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ရသည္။

"မင္းတို႔....အပင္ေပၚတတ္ၿပီးဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ..."

အိုး....သူတို႔ကိုေတြ႕သြားၿပီ။

ဤသို႔ႏွင့္ကို႔ယို႔ကားယားေတြ႕ဆုံမႈကေနစံအိမ္ေတာ္ႀကီးအတြင္းသို႔အကုန္လုံးေရာက္ရွိလို႔သြားသည္။စံအိမ္ထဲ၌အယ္ဗင္ေပ်ာက္ေနသည္ဟုထင္ေသာအိမ္ေတာ္ထိန္းဆိုဘတ္ဟာေသြးအိတ္တစ္အိတ္ကိုကိုင္၍ဧည့္ခန္းထဲတြင္ဇိမ္က်က်ျဖင့္ထိုင္ေသာက္ေနေလသည္။

အယ္ဗင္ခမ်ာေဒါသထြက္လြန္းလို႔ဆိုဘတ္ကိုကန္ခ်လိဳက္သည္။

"ေျပာစမ္းပါဦး....မင္းတို႔ဘယ္အခ်ိန္တည္းကျပန္ေရာက္ေနၾကတာလဲ...."

"သိပ္မၾကာေသးပါဘူး"

ေဟးလစ္ခ္ကမ်က္ႏွာတည္ႀကီးျဖင့္ျပန္ေျဖသည္။အယ္ဗင္ကေဟးလစ္ခ္၏အမူအက်င့္ကိုက်င့္သားရေနပုံေပၚသည္။သူ႕မ်က္ခုံးကိုအသာအယာပင့္တင္လိုက္ရင္းသူ႕သားေတာ္ေမာင္ေဘးနားတြင္ကုပ္ကုပ္ေလးထိုင္ေနသည့္ေရွာင္က်န့္ကိုေမးေငါ့ျပရင္းေမးလိုက္သည္။

"သူကဘယ္သူလဲ...."

ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးတိတ္ဆိတ္သြားသည္။အခန္းတြင္းရွိvampireေတြမွာတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္းအမွန္တိုင္းျပန္မေျဖရဲပဲရွိေန၏။ဆိုဘတ္ဟာသူ႕ေခါင္းကိုအယ္ဗင္ႏွင့္ဆန့္က်င္ဘက္သို႔လွည့္လိုက္ရင္းမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္သည္။

သူဘာမွမသိဘူး။သူဘာမွမျမင္ဘူး။

လူတိုင္း၏ထူးဆန္းသည့္မ်က္ႏွာကိုျမင္သည့္အခါတြင္အယ္ဗင္ကမ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္လိုက္သည္။သူေမးတာကေျဖရဒီေလာက္ေတာင္ခက္ခဲေနလို႔လား။

ေရွာင္က်န့္အေနနဲ႕အယ္ဗင္ကိုကတိဖ်က္ခဲ့တာေၾကာင့္အနည္းငယ္လိပ္ျပာမလုံခံစားရသည္။သူဘယ္သူလဲဆိုတာသိရင္သတ္ေတာ့မသတ္ေလာက္ဘူးမလား။

လူတိုင္း၏စိုးရိမ္ပူပန္မႈကိုေဟးလစ္ခ္ကတည့္တိုးပင္ေျဖရွင္းခ်လိဳက္သည္။

"သူကခင္ဗ်ားရဲ႕ သမက္..."

အယ္ဗင္ : "....."

ေရွာင္က်န့္ : "....."

ဆိုဘတ္ : "....."

အမႊာသုံးေယာက္ : "....."

"မင္း....ဘာေျပာလိုက္တာ...."

"ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာ....သူကလုမင္ယြင္လို႔ေလ...."

အယ္ဗင္ကဆိုဖာေပၚကေနဝုန္းကနဲမတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။ေရွာင္က်န့္၏ခႏၶာကိုယ္ေလးမွာတုန္တတ္သြားသည္။

ဘုရားေရ!!!သူ႕ကိုကတိမတည္တဲ့သူဆိုၿပီးေတာ့လာသတ္ေတာ့မွာလားမသိဘူး။

အယ္ဗင္ကေၾကာက္လန့္တၾကားျဖင့္ေဟးလစ္ခ္ရင္ခြင္ထဲဝင္ေခြေနသည့္ေရွာင္က်န့္အေရွ႕ေလွ်ာက္လာရင္းလက္ျဖန့္လိုက္သည္။

"ငါ့အတြက္ေသြးအိတ္ေတြေရာ...."

ေရွာင္က်န့္ : "....."

ဟမ္!!

အယ္ဗင္ကသူ႕မ်က္ႏွာကိုတည္တင္းေနဟန္ေဆာင္ထားေသာ္လည္းပဲသူ႕မ်က္လုံးေတြမွာတစ္မူထူးျခားစြာေတာက္ပေနေလသည္။သူ႕ပါးစပ္ေထာင့္ကေနက်လာသည့္သေရေတြကိုမသိမသာလက္ျဖင့္သုတ္လိုက္ေသးသည္။

ေရွာင္က်န့္၏ပါးစပ္ေလးဟရင္းေၾကာင္အေနပုံကိုျမင္ေတာ့သူ႕မ်က္လုံးေတြမွာစူးရဲသြားသည္။

"ဘာလဲ!!မင္းကတိကိုမင္းေမ့သြာတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္....ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္!!!ငါဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္လုံးလုံးဒုကၡခံၿပီးေစာင့္ဆိုင္းလာခဲ့ရတာကြ!!"

"....."

ေရွာင္က်န့္ကေၾကာင္ေတာင္ေတာင္မ်က္ႏွာေလးျဖင့္မ်က္ေတာင္ခတ္လိုက္မိသည္။

အမ္....ဒါပဲလား။သူကအရိုက္ခံရေတာ့မယ္လို႔ေတာင္ထင္လိုက္တာေလ။

အယ်ဗင်၏တင်းမာသည့်စကားနှင့်အဓိပ္ပါယ်ကိုရှောင်ကျန့်ကထူးထူးခြားခြားမတွေးသော်လည်းပဲဟေးလစ်ခ်၏မျက်နှာကတော့အတော်လေးတင်းမာနေသည်။

သူေတာင္သူ႕ကိုကို ကိုေလသံမာမာနဲ႕ေျပာဖို႔မေျပာနဲ႕။အနည္းငယ္ျဖစ္ျဖစ္နာက်င္ေအာင္လုပ္မိမွာစိုးလို႔သူ႕ရဲ႕တစ္ခ်ိဳ႕ဆႏၵေတြကိုေတာင္ထိန္းခ်ဳပ္ထားရတာေလ။

"ဘာလို႔ဒီေလာက္ထိေတာင္ေအာ္ေနတာလဲ....က်န့္ေကာကိုဒီေလာက္ထိေအာ္ၿပီးေျပာစရာမလိုဘူး....သူ႕ဘာသာသူငတ္တုန္းကငတ္ေနၿပီးေတာ့မ်ား...."

ေရွာင္က်န့္၏တစ္ကိုယ္လုံးကိုရင္ခြင္ထဲသိမ္းက်ဳံးေပြ႕ဖက္ထားရင္းေဟးလစ္ခ္၏မ်က္လုံးေတြမွာလြန္စြာစူးရဲလို႔ေနသည္။အယ္ဗင္ကိုသူ႕ရဲ႕အေဖအျဖစ္သတ္မွတ္လို႔ရေပမယ့္ အတိအက်ႀကီးအေဖေတာ့မဟုတ္ေပ။ဒါေၾကာင့္ေဟးလစ္ခ္ကအယ္ဗင္ကို အေဖဟုတစ္ခါေတာင္မွာေခၚခဲ့ျခင္းမရွိခဲ့ေခ်။

အယ္ဗင္ကိုယ္တိုင္လည္းထိုအသုံးအႏႈန္းကိုသင့္ေတာ္သည္ဟုထင္၏။ဘာေၾကာင့္ဆိုေဟးလစ္ခ္ျဖစ္တည္လာဖို႔သူ႕ရဲ႕ႏွလုံးေသြးဆိုသည္မွာသာမန္ဓာတ္ကူပစၥည္းတစ္ခုသာျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ပင္။သူရွိမေနခဲ့ရင္ေတာင္ေဟးလစ္ခ္ေမြးဖြားလာသည္ကိုမည္သည့္အရာကမွတားဆီး၍မရေပ။

ေဟးလစ္ခ္၏မ်က္လုံးေတြမွာစူးရဲေနသည္။ေရွာင္က်န္ၾကသူ႕ႏွလုံးသားႏွင့္ဝိဥာဥ္ထဲတြင္အထိမခံနိုင္ဆုံးေသာအရာေလးျဖစ္တာေၾကာင့္တစ္ျခားသူတစ္ေယာက္ဆီကယခုလိုေလသံတင္းတင္းျဖင့္အေျပာခံရသည္ကိုသူလုံးဝလက္မခံနိုင္ေပ။ေဟးလစ္ခ္၏လူသတ္ခ်င္သည့္အၾကည့္ကိုျမင္သည့္အခါတြင္အယ္ဗင္ခမ်ာအေတာ္ေလးလန့္ျဖန့္သြားသည္။

ဒီေကာင္ေလးကႀကီးလာေတာ့ငယ္ငယ္တုန္းကထက္ေတာင္ပိုၿပီးဆိုးသြမ္းကာထိန္းရခက္လာသည္။သူေဟးလစ္ခ္ကိုငယ္ငယ္ကတည္းမနိုင္သလိုႀကီးလာေတာ့သူ႕ျမင္တာနဲ႕စိတ္အေျခအေနကိုအကဲခတ္ရင္းအခ်ိန္တိုင္းထိတ္လန့္ေနရသည့္အျဖစ္။

သို႔ေသာ္.....
ထိုတိတ္ဆိတ္ေနသည့္အခ်ိန္ေလး၌ေဟးလစ္ခ္၏ေခါင္းမွာဂြက္ကနဲျမည္ေအာင္အေခါက္ခံလိုက္ရသည္။

"ကိုယ့္အေဖကိုယ္ဒီလိုရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္းေျပာရသလား....ဒါကမင္းကိုေမြးခဲ့တဲ့အေဖ....ဟုတ္ၿပီလား..."

အယ္ဗင္ : "....."

ေဘာက္မဲ့ေၾကာင့္ငါကကိုးလလြယ္၊ဆယ္လဖြားၿပီးခက္ခက္ခဲခဲ ဗိုက်ကြီးသည်ဘဝနဲ့မွေးလာခဲ့ရတဲ့အဓိပ္ပါယ်မျိုးပေါက်နေတယ်လို့ခံစားနေရတာလဲ။

စကားပြောရင်နည်းနည်းပါပါးအဓိပ္ပါယ်ကိုရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖော်ပြလေကွာ။အနည်းဆုံးတော့မွေးခဲ့တဲ့အဖေနေရာမှာ ေကြၽးခဲ့တဲ့အေဖလို႔ေျပာင္းေခၚရင္ပဲငါေက်နပ္ပါၿပီ။

ရှောင်ကျန့်ကသူဆိုလိုချင်သည့်အဓိပ္ပါယ်မှာဘယ်ရောက်သွားမှန်းသတိမထားမိသေးပဲနှုတ်ခမ်းလေးတစ်ထော်ထော်ဖြင့်ဟေးလစ်ခ်ကိုဆုံးမသည်။ဟေးလစ်ခ်၏နဂိုအေးစက်ခက်ထန်နေသည့်မျက်နှာချောချောမှာချက်ချင်းဆိုသလိုမိုးရေစိုရွှဲနေသည့်သနားစရာခွေးပေါက်လေးတစ်ကောင်ကဲ့သို့ပြောင်းလဲသွားသည်။

"ေတာင္းပန္ပါတယ္က်န့္ေကာ...."

"ငါ့ကိုေတာင္းပန္ရမွာမဟုတ္ဘူး....ကိုယ့္အေဖျဖစ္သူကိုေတာင္းပန္ရမွာ..."

ေဟးလစ္ခ္၏မ်က္ႏွာမွာအနည္းငယ္ရႈံ႕မဲ့သြားေသာ္လည္းျငင္းဆန္ျခင္းမျပဳခဲ့ေပ။သူကအယ္ဗင္ဘက္လွည့္ရင္းေျပာသည္။

"ေတာင္းပန္ပါတယ္...."

"အေဖ လို႔ထည့္ေျပာ...."

"အာ....ေတာင္းပန္ပါတယ္အေဖ..."

အယ္ဗင္ : "....."

ငါဘယ္သူလဲ။ငါဘယ္မွာလဲ။ငါဘာေတြျမင္ေနရတာလဲ။

သူအခုအၿပိဳင္ကမၻာတစ္ခုကိုမေတာ္တဆေရာက္ေနတာမ်ားလား။

သူ႕သားေတာ္ေမာင္ကသူ႕ကိုမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ေတာင္းပန္တယ္တဲ့။ၿပီးေတာ့အေဖဆိုစကားေတာင္ပါလိုက္ေသးတယ္။

အယ္ဗင္ကအေတာ္ၾကာေက်ာက္႐ုပ္တစ္ခုလိုေတာင့္ခဲေနသည္။အိမ္ေတာ္ထိန္း ဆိုဘတ္ ဆိုရင္ပါးစပ္ႀကီးေဟာင္းေလာင္းျဖင့္ဒိုင္နိုေဆာတစ္ေကာင္လုံးဝင္ေနလို႔ရသည္အထိပြင့္ဟေနရွာသည္။

ဒီေလာကႀကီးမွာသခင္ေလးကိုထိန္းနိုင္တဲ့သူရွိတယ္တဲ့လား။

တစ္ျခားသူေတြအေတြးကိုဘာဆိုဘာမွမသိသည့္ေရွာင္က်န့္ဟာၿပဳံး႐ႊင္ေနသည့္မ်က္ႏွာေလးျဖင့္အယ္ဗင္ကိုၾကည့္ကာေျပာလိုက္သည္။

"မ်ိဳးႏြယ္စုေခါင္းေဆာင္ကအခုခ်ိန္ထိဒီကတိကိုမွတ္မိေနအုံးမယ္လို႔တကယ္မထင္ထားဘူး..."

"ငါကဘာေၾကာင့္ဒီကိစၥကိုေမ့ျပစ္လိုက္ရမွာလဲ....ဟူး....ထားလိုက္ပါ....မင္းအသက္ရွင္ေနတာပဲအဆင္ေျပပါၿပီ....ဒီအေၾကာင္းမင္းမိဘေတြေရာသိလား...."

"ဟင့္အင္း....ကြၽန္ေတာ္သူတို႔နဲ႕မဆက္သြယ္တာ၁၆ႏွစ္တိတိရွိၿပီ...."

"ဘာေၾကာင့္အကုန္လုံးနဲ႕အဆက္အသြယ္ဖ်က္ထားတာလဲ....ေဟးလစ္ခ္ဆိုရင္မင္းေသ....အဟမ္း....မင္းေပ်ာက္သြားမွန္းသိတုန္းကအ႐ူးလိုပဲ...."

အယ္ဗင္ခမ်ာေရွာင္က်န့္ကိုရည္ၫႊန္းေသာ'ေသ'ဟူသည့္စကားကိုအဆုံးထိေျပာမထြက္ေတာ့ေခ်။ဘာလို႔လဲဟုတ္လား။သူ႕ရဲ႕သားေတာ္ေမာင္ႀကီးကသူ႕ကိုႏုတ္ႏုတ္ ႏုတ္ႏုတ္ဆင္းမလိုၾကည့္ေနတာေလ။ျဖစ္နိုင္ရင္သူ႕ကိုေတာင္အသားစဥ္းေကာလုပ္ျပစ္မွာလားပဲ။

အေဖတစ္ေယာက္ျဖစ္ရတာလဲလြယ္ကူမေနဘူး။အားေနကိုယ့္သားကိုယ္ျပန္ေၾကာက္ေနရတယ္။

"ကြၽန္ေတာ္လည္းျပန္လာခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ.....ဒါေပမယ့္ကြၽန္ေတာ့္မူရင္းခႏၶာကိုယ္ကခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းႀကီးပိန္ပါးသြားမယ္မွန္းထင္မထားဘူးေလ.....ကြၽန္ေတာ္သာျပန္လာခဲ့ရင္ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲထူးထူးဆန္းဆန္းမ်ိဳးရိုးဗီဇရွိတယ္ဆိုၿပီးအႀကီးအကဲေတြကစမ္းသပ္စစ္ေဆးမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးမလုပ္နိုင္ဘူးလို႔ထင္လား....."

"....."

"ကြၽန္ေတာ္ကကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ကာကြယ္ခဲ့တာပါ....အေဖနဲ႕အေမကိုသတိမေပးခဲ့တာကသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုပါအႏၱရာယ္ထဲဆြဲေခၚမိမွာစိုးတယ္ေလ....တကယ္လို႔အႀကီးအကဲေကာင္စီကသာကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကိုစမ္းသပ္ခံပစၥည္း၊ဒါမွမဟုတ္ယဇ္ပူေဇာ္ခံပစၥည္အျဖစ္အသုံးခ်ခဲ့ရင္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးဒီအတိုင္းၿငိမ္ၿငိမ္ေနမွာမဟုတ္ဘူး....."

အယ်ဗင်ကသက်ပြင်းချလိုက်သည်။ရှောင်ကျန့်ဆိုလိုချင်သည့်အဓိပ္ပါယ်ကိုသူနားလည်သည်။ဘာကြောင့်ဆိုဟေးလစ်ခ်ကိုယ်တိုင်တောင်မှသူ့ရဲ့ထူးခြားမှုကြောင့်အကြီးအကဲအဖွဲ့၏ဖမ်းဆီးယဇ်ပူဇော်ခြင်းကိုခံခဲ့ရသည်မဟုတ်ပါလား။

ဒါကိုမ်ိဳးႏြယ္စုေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့သူကိုယ္တိုင္ေတာင္တားဆီးမရခဲ့ေခ်။အကယ္၍ေဟးလစ္ခ္သာဟုံလုံေလာက္ေလာက္မသန္မာ၊မရက္စက္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ဒီအခ်ိန္ထိေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္အသက္ရွင္ေနထိုင္နိုင္ဖို႔ရန္မွာမျဖစ္နိုင္ေပ။

"အမ္....ေနစမ္းပါဦး.....အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းကမင္းလူတိုင္းနဲ႕အဆက္အသြယ္ဖ်က္လိုက္တာငါနားလည္လို႔ရပါတယ္.....ဒါေပမယ့္အခုမင္းကိုယ္မင္းဖုံးကြယ္ဖို႔မႀကိဳးစားေတာ့ဘူးလား...."

ေရွာင္က်န့္ကလွပတဲ့အၿပဳံးေလးတစ္ခုျဖင့္ေဟးလစ္ခ္၏ရင္ခြင္ထဲမွီခ်လိဳက္သည္။

"ဘာလို႔ဆို....ေဟးလစ္ခ္ကကြၽန္ေတာ့္ကိုအျပည့္အဝကာကြယ္ေပးမယ္တဲ့ေလ....သူရွိေနရင္ဘာမွေၾကာက္စရာမလိုေတာ့ဘူး.....ဟုတ္တယ္မလားေဟးလစ္ခ္...."

"အင္း....အင္း......က်န့္ေကာေျပာတာမွန္တယ္....."

"....."

ငါဘာေၾကာင့္ေခြးစာစားေနရတယ္လို႔ခံစားေနရတာလဲ။

ထိုအခိုက္အတန့္ေလးတြင္တစ္ခ်ိန္လုံးေဘးကပ္ေနရသည့္လင္သုန့္ဟာေရွာင္က်န့္၏အကၤ်ီစကိုဆြဲ၍သတိေပးလိုက္သည္။ထိုအခါမွသာေရွာင္က်န့္ခမ်ာဇာတ္လိုက္ႏွစ္ေယာက္ကိုေအာင္သြယ္ေပးရမယ့္တာဝန္ကိုလုံးလုံးသတိရသြား၏။

"အိုး....ကြၽန္ေတာ္ေမ့ေနတာ.....မ်ိဳးႏြယ္စုေခါင္းေဆာင္ကိုကြၽန္ေတာ္မိတ္ဆက္ေပးမလို႔....သူ႕နာမည္ကလင္သုန့္ေလ....မ်ိဳးႏြယ္စုေခါင္းေဆာင္မွတ္မိလား...."

အယ္ဗင္ကစဥ္းစားသည္။သူဒီတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေနရာမွာျမင္ဖူးသလိုခံစားရေသာ္လည္းပဲသူ႕အသိထဲတြင္ဒီမ်က္ႏွာႏွင့္တစ္ေယာက္မရွိတာေတာ့ေသခ်ာသည္။

"ကြၽန္ေတာ္မေပ်ာက္ခင္ညတုန္းကမ်ိဳးႏြယ္စုေခါင္းေဆာင္ေသြးစုပ္လိုက္တဲ့တစ္ေယာက္ေလ.....ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္vampireအျဖစ္ေျပာင္းလဲေပးလိုက္တာ....မွတ္မိလား...."

"ေအာ္....အဲ့ဒီေသးေသးေလး...."

အယ္ဗင္ဟာေသးေသးေလးဟုေျပာၿပီးမွလင္သုန့္၏ခႏၶာကိုယ္ကိုၾကည့္ရင္းသူ႕စကားေတြကိုျပန္လည္႐ုတ္သိမ္းလိုက္သည္။ထိုအခါတုန္းကျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေသးေသးသြယ္သြယ္ျဖင့္ခ်စ္စရာေကာင္ငယ္ေလးကဘယ္ကေနဘယ္လိုဒီေလာက္ထိေတာင္ခႏၶာကိုယ္ကထြားတတ္လာရတာလဲ။

လင္သုန့္ကအယ္ဗင္ရဲ႕အၾကည့္ေတြသူ႕ဆီေရာက္စဥ္ကတည္းကစိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္အဖ်ားပဲတတ္ခ်င္သလိုလို၊ေသးပဲေပါက္ခ်င္သလိုလိုျဖင့္ကတုန္ကရင္ျဖစ္ခ်င္လာသည္။သူ႕လက္ကေခြၽးေစးေတြကိုမသိမသာသုတ္လိုက္ရင္းအ႐ူးေလးတစ္ေယာက္လိုသြားၿဖဲ၍အယ္ဗင္ကိုၿပဳံးျပလိုက္သည္။

"ဟီး...."

အယ္ဗင္ : "....."

ဒီတစ္ေကာင္ကမ်က္ႏွာ႐ူးလား။

"ေအာ္.....ဒါနဲ႕..ခုနတုန္းကမင္းတို႔ေတြအပင္ေပၚတတ္ၿပီးဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ..."

လူတိုင္း : "....."

"မ်ိဳးႏြယ္စုေခါင္းေဆာင္!...ကြၽန္ေတာ္တို႔အခုမွအလုပ္တစ္ခုရွိမွန္းသတိရတယ္....အိုက္ယား....ဒီေမ့တတ္လိုက္တဲ့ေခါင္း...."

"ဟုတ္တယ္....ဟုတ္တယ္.....ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုသြားခြင့္ျပဳပါဦးေနာ္...."

"ဟား...ဟား....ေနာက္မွေတြ႕ၾကတာေပါ့မ်ိဳးႏြယ္စုေခါင္းေဆာင္...."

အမႊာသုံးေယာက္လုံးဟာတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ျဖင့္ေျပာရင္းဆိုရင္းျဖင့္သူတို႔ေရွ႕မွခ်က္ခ်င္းေျပးထြက္သြားၾကသည္။

မည္သူကေရာကိုယ့္မ်ိဳးႏြယ္စုေခါင္းေဆာင္ကိုလင္ေပးစားခ်င္ေနသည့္အေၾကာင္းေျပာထြက္ရဲမည္နည္း။အမေလး....လည္ပင္းေတြႀကိမ္းတာ။

"အမ္....ေဟးလစ္ခ္....သူတို႔ေတြ ဘာ......"

"ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုလည္းသြားခြင့္ျပဳပါဦး....အ.ေဖ..."

"....."

ေဟးလစ္ခ္ကအယ္ဗင္၏ဘာကိုမွနားမလည္သည့္မ်က္ႏွာကိုလ်စ္လ်ဴရႈ႕၍တစ္ဖက္လူစကားမဆုံးေသးခင္မွာပဲေရွာင္က်န့္ကိုေကာက္ေပြ႕ကာဖ်က္ကနဲေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။

အယ္ဗင္ : "....."

ငါဒါေလးေမးမိတာကိုဘာေတြျဖစ္ပ်က္သြားတာလဲ။ဟမ္။

အယ္ဗင္မ်က္လုံးေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ဧည့္ခန္းထဲတြင္ယခုခ်ိန္ထိအ႐ူးေလးလိုမ်ိဳးၿပဳံးၿဖီးေနသည့္လင္သုန့္ႏွင့္သူသာက်န္ရစ္ေနခဲ့သည္။ဆိုဘတ္အေၾကာင္းေျပာရရင္အမႊာသုံးေယာက္ႏွင့္ေဟးလစ္ခ္တို႔ထက္ေတာင္ျမန္ေသးသည္။

အယ္ဗင္ထိုသစ္ပင္ေပၚကကိစၥအေၾကာင္းစေမးစဥ္ကတည္းကဘယ္ေပ်ာက္လို႔ဘယ္ေရာက္မွန္းမသိေအာင္ေပ်ာက္လို႔သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

"သခင္ႀကီးအယ္ဗင္.....ခင္ဗ်ားကဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ဆြဲေဆာင္မႈရွိေနတာပဲေနာ္....ဟီး..ဟီး...."

အယ္ဗင္ : "....."

တစ္ေယာက္ေယာက္ေလာက္ဒီေကာင္ကိုဆြဲထုတ္သြားေပးၾကပါဟ။

__________________________________________________________

စာေရးသူမွာေျပာစရာရွိပါတယ္။

စာေရးသူ : "မေနတုန္းကအရမ္းအလုပ္မ်ားေနလို႔စာေရးဖို႔အခ်ိန္သိပ္မရလိုက္ဘူး....ဒါေၾကာင့္ဒီေန႕ေစာတင္ေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္😘"

_________________________________________________________

Okumaya devam et

Bunları da Beğeneceksin

System Yu Yuki_chan tarafından

Fantastik

12.5K 755 10
[Unicode] Xiao hei Bai ဟာတရုတ်ပြည်ရဲ့top3 ကုမ္မဏီတွေထဲကတစ်ခုကိုဦးစီးတဲ့ ငယ်ရွယ်ထက်မြတ်တဲ့Ceo တစ်ယောက် တစ်နေ့အလုပ်ကိစ္စနဲ့ခရီးသွားရင်းလမ်းမှာကား acci...
Bamboo Forest . tarafından

Hayran Kurgu

95.7K 10.4K 120
အာဃာတနဲ့မေတ္တာ၊ ဦးနှောက်နဲ့ နှလုံးသား။ တိုင်းပြည်နဲ့လူမျိုး ၊ တာဝန်နဲ့ဝတ္တရား။ ဘယ်ကိုဆက်လျှောက် လမ်းပျောက်နေတဲ့အခါ... ဤနေရာမှာခြေစုံရပ်လို့။ အနောက်...
ေတာပန္းေလးမို႔ အ႐ိုင္းဆန္သည္ ။ BJYXSZD tarafından

Romantizm

3.5M 360K 38
ခူးဆြတ္ဖို႔မေလာပါနဲ႔ တစ္ခ်ိန္မွာအလိုက္သင့္ေႂကြက်ေပးပါ့မယ္ အဲအခ်ိန္က်ရင္သာ တယုတယနဲ႔ေကာက္ယူပါ ေမာင္ရယ္
Lee Jeong and his strawberry Ricky🍓 沈雪华❄️ tarafından

Hayran Kurgu

2.2K 272 5
lee jeonghyeon × shen quanrui (oneshots collection) written in burmese