-ის ჩამოვიდა.. დაბრუნდა.. აქ არის..-გული ამიჩქარდა
-ვინ ის?
-ალექსანდრე..
თავი გავაქნიე ქუთუთოები ერთმანეთს მაგრად დავაჭირე და ძველი ამბები გამახსენდა
-არ დაიძაბო გთხოვ. უბრალოდ იმიტომ გითხარი რომ შემთხვევით არ გადაგეყაროს სადმე
თვალები გავახილე და ამოცრემლიანებული ავხედე
-არ მინდა რომ ცუდად იყო
-მომენატრა მაგრამ ცოტნე..
-ვიცი ვიცი.. მეც მომენატრა
-არ შემიძლია! ჯერ კიდევ ვერ ვეგუები რომ დავკარგე მითუმეტეს თამაშებმა შეიწირა. ვერ ვიტან ალექსანდრეს. ეს ყველაფერი მან წამოიწყო და დამაკარგინა უახლოესი მეგობარი!-ტირილი ამივარდა
* * *
(2 წლის წინ)
-თათი- მეძახის მამა, არ ვაყოვნებ და პირდაპირ ვცემ პასუხს ჩემი ოთახიდან
-გისმენ- მხიარული ხმით ვეუბნები და წიგნს ვნიშნავ
-მალე მოდი აქ- ვხვდები რომ რაღაც ხდება რადგან მამას ხმა უტყდება, ვდგები ტელეფონს ვიღებ და გულაჩქარებული მისაღებში გავდივარ.
მამას და დედას ვხედავ
დედა ჩუმად ტირის და ცდილობს რომ არ შემამჩნევინოს, მამა კი ნაღვლიანად მიმზერს და ტელევიზორისკენ მანიშნებს
ვუყურებ და ვაკვირდები ახალ ამბებში გადმოცემულ ამბავს, ვიღებ პულტს და ხელის კანკალით ხმას ვუწევ
"ჩვენ დღეს შეგატყობინებთ ერთ-ერთი ახალგაზრდის 'ცოტნე აბულაძ'-ის სიკვდილის შესახებ"-როგორც კი ამას ვისმენ ვშეშდები ხელიდან ტელეფონი მივარდება და ვუყურებ ცოტნეს დაფარულ სხეულს.
"იგი ავტოავარიის მსხვერპლი გახდა"-ახლაღა ვამჩნევ უკან ფონზე მანქანას და დაზიანებულ ხალხს, იქ ერთ-ერთი ჩემი საყვარელი ადამიანი დგას ვისაც ეს მანქანა ეკუთვნის
-არა გამორიცხულია ის არ მოკვდებოდა! არაა ის არა-ვამბობ და ტირილს ვიწყებ
-თა..-იწყებს მამა საუბარს
-არა. არააა! გამორიცხულია მე ეხლა დავურეკავ და ის მიპასუხებს გესმით?-ვამბობ სიცილ-ტირილით ტელეფონს ვიღებ და მის ნომერს ვკრეფ
დედა ვეღარ უძლებს და ხმამაღლა ტირის
-გაჩერდი თათია- მეუბნება დედა ტირილით
-არა! აი ნახავთ ეხლა მიპასუხებს. ის ასე არ დამტოვებდა რათქმაუნდა.-ვამბობ და ვრეკავ როცა ვისმენ ხმას რომ მობილური გამორთული აქვს პირდაპირ კანკალს ვიწყებ ტელეფონს კედლისკენ ვისვრი მთელი ძალით და ოთახში გავრბივარ პირდაპირ კარს ვკეტავ
-გააღე კარი, გთხოვ რამე არ ქნა-იმეორებენ მშობლები
-შემეშვით მაინც არ გავაღებ! წადით! მარტო მინდა ყოფნა-ვამბობ ტირილით და ჩემი მაგიდიდან ყველაფერს ძირს ვყრი.
ჭიქა ავიღე და სარკეში საკუთარი თავი შევათვალიერე
-ის ასე არ წავიდოდაა!-ვყვირი და სრაკეს ვესვრი ჭიქას
თურმე ისე ძალიან დამირტყამს არა მარტო ჩატყდა მინა არამედ ჩემსკენ გამოისროლა
ერთი მინა ავიღე და ხელი ძლიერად მოვუჭირე, მალევე ხელზე წვა ვიგრძენი, მივხვდი რომ შიგნით შეაღწია მინამ.
სააბაზანოში შევდივარ და იქაც ყველაფერს ვურევ
მალევე კი ძალა აღარ მეყო და ძირს ჩავიმუხლე თავი ხელებში ჩავრგე და ისე გავაგრძელე ტირილი
მალე ძლიერი ხმა გავიგე და ვიღაცის დიდი სხეული შემოვიდა ოთახში, პირდაპირ სააბაზანოსკენ გამოქანდა.
-თათია! გესმის ჩემი? თათია!-ვიღაცის ხელს ვგრძნობდი მხარზე ვიღაც ჩემს გამოფხიზლებას ცდილობდა როცა მიხვდა რომ თვალები გავახილე ხელში ამიყვანა
-ლუკა-ხელახლა ტირილი დავიწყე
-დამშვიდდი, ეს რატომ გააკეთე მთელი სხეული დაზიანებული გაქვს! შენ რა მართლა დებილი ხარ?-დედას და მამას თავი დაუკრა და მანქანაში ჩამსვა
-მითხარი რომ ის.. არ-ხმა გამიწყდა
თავი საჭეს დაადო და მანაც ტირილი დაიწყო
-ადგილზევე.. მკვდარი.. იპოვეს- ძლივს თქვა
თავი გავაქნიე და ჩვენი და-ძმური ურთიერთობა გამახსენდა
-მასთან მიმიყვანე!-განვაცხადე მანაც თავი ამოყო
-ჯერ საავადმყოფოში მივალთ იქ ალექსანდრე დაგხვდება-მითხრა ცრემლები მოიწმინდა და მანქანის ძრავი აამუშავა-ხომ იცი როგორი კარგი ურთიერთობა გვქონდა-ამბობდა და თან ნელ ნელა ისევ ცრემლებით ევსებოდა თვალები
-უკან..- გამომხედა- უკანა მხარეს ალექსანდრეს მანქანა იყო და ალექსანდრეც იქ იყო. რა მოხდა?- საშველად რომ რაიმეს მეტყოდა მას გავხედე
თავი გაქნია და დამაიგნორა
-ნუ მაიგნორებ მითხარი! ისევ მის თამაშებს შეეწირა არა?-დავუკივლე
-არ ვიცი! არა!-დამიყვირა
-მასთან წამიყვანე მეთქი!-ვუთხარი
-ჯერ ალექსანდრე გელოდება და თან სხეული გაქვს დაზიანებული.-ახლაღა შევამჩნიე ჩემი თეთრი ზედა შიგადაშიგ წითლად შეღებილიყო გამეცინა, დიდი ირონიით გამეცინა!
-ის არის დამნაშავე! ვხვდები! ვგრძნობ!-მივახალე როგორც კი მანქანა გააჩერა
სწრაფად გადმოვედი და ალექსანდრეს გავხედე რომელიც მე მელოდებოდი ნაღვლიანი თვალებით როცა დამინახა შეკრთა
-თათ რა უქენი თავს?-მკითხა
-გაჩუმდი!-გაისუსა და ვერაფერში გარკვეულმა მზერა მომაბყრო- იქ შენი მანქანა იყო ამ საქმეში შენი ხელი ურევია! ისევ თქვენი ამბების გამო შეეწირა ის ამას! შენ.. შენნ.. ადამიანი რომელიც ყველაზე და ყველაფერზე მეტად შევიყვარე. მომიკალი ძმა და უახლოესი მეგობარი. ცოტნეს გვამს ისე დაჰყურებდი წარბიც არ შეგირხევია ხომ იცი რომ არ შეგრჩება? არ გაპატიებ არ მინდა შენი ტყუილების მოსმენა. გაეთრიე ჩემი ცხოვრებიდან -ისევ ისეთი მზერით მიმზერდა. აფერისტი მატყუარა!-ვეღარ გიტან!-ეს ბოლო სიტყვები იყო ისე გამოვბრუნდი იქედან მისთვის არც გამიხედავს.
მგონი მოვლენები დავაჩქარე დაა ყველაფერი სწრაფად წავიდა მაგრამ სხვანაირად ვერ იქნებოდა იმედია ექნება ამას ნახვები და თქვენი რეაქცია მაინტერესებს ძალიან:-D