თავი 12

832 30 22
                                    

ვუყურებ.. ვუყურებ მწოლიარე მარიამს და ვფიქრობ თუ რა საშინელება შეიძლებოდა მომხდარიყო, ვუყურებ მის ჯერ კიდევ მოზრდილ მაგრამ პაწაწინა ხელებს, ფეხებს.. მის უსაყვარლეს სახეს და მის სულ ხასხასა წითელ ლოყებს, სულ რომ იცინის და ყურებამდე გაუდის ღიმილი

მაია და თაზო ლაიასთან არიან
მინიდან ვუყურებ..
ტასოსგან და ბავშვებისგან ისე სწრაფად გამოვვარდი არც მახსოვს..

გული სწრაფად მიცემდა ალექსანდრე შოკში იყო, მეუბნებოდა წაგიყვან მეო მაგრამ არა თქო ისე ხმამაღლა დავუღრიალე.. გამოვვარდი აღარც მინახავს, პირდაპირ საავადმყოფოში მოვედი

ტასოს და ალექსანდრეს ვამჩნევ რომელებიც მიახლოვდებოდნენ, თავი გავაქნიე როცა მივხვდი რომ ალექსანდრე მოდიოდა

-ალექსანდრე წადი! წადი!-ამოვიჩურჩულე ძლივს მაგრამ ის უკვე ჩემს წინ იდგა-გთხოვ..

-ჩუუ..- ხელები მომხვია და თავი მკერდზე დამადებინა, თბილად დაასრიალებდა ჩემს წელზე ხელებს.. არ ვიტირებდი.. არა არ მსურდა, ეს ყველაზე მეტად არ მინდოდა ეხლა!

-ალექსანდრე..-ამოვიტირე

-გისმენ-ფრთხილად მითხრა

-მას.. მათ რომ რამე მოსვლოდათ.. ისინიც.. ისინიც რო-გამაწყვეტინა

-გაჩუმდიი ჩუუ-თავი ამაწევინა და ხელებში მოქცია ჩემი სახე-ახლა ყველაფერი კარგადაა ხომ ხედავ აქ არიან საფრთხე არ ემუქრებათ.. ყველაფერი კარგადაა ხომ ხედავ!

-ყველაფერი კარგადაა ჰო?-ვკითხე მან კი ნაზად გადამატარა ცერა თითი ლოყაზე და მომეფერა. ღიმილიანი სახით თავი დამიქნია

-კი.-მითხრა და ისევ მიმიხუტა

როცა გავიაზრე რომ აქ სხვა არსებაც იყო ნელნელა მოვშორდი და ტასოსკენ წავედი

-კარგად არიან და არ ინერვიულო!-მახალა პირდაპირ და ეშმაკურად ამომხედასავით

ამ წამს გამოვიდა ექიმი ჩემი მშობლებიც და სიძეც მას მოყვნენ

,,პირველი და უკანასკნელი.."Where stories live. Discover now