İyi okumalar.
Sayfayı okuduktan sonra buruşturup tekrar cebime koydum.Her ne kadar umrumda olmasını istemesem de,bu hayatımın gerçeğiydi.İnkar etsem,görmezden gelsem de bir gün karşıma çıkacak bir gerçek.
Gözlerimi kapatıp rahatlamaya çalıştım.Neden bu dünyaya normal bir insan olarak gelmemiştim ki ? Şu anda tek sorunlarımın lise dersleri,erkek arkadaşım veya alışveriş olmasını dilerdim.Normal bir genç kız gibi.
Ya ben ? Normal genç kızı bırakın normal vampir olsam bile sevinirdim sanırım.Ama...vampirdim,kurttum,şifacıydım,fazla güçlüydüm ve tanımlayamadığım başka şeylerdim işte...
Gözlerimi açıp yattığım yerde döndüm.Uykum yoktu.Saat sabahın 6'sıydı.Uyumak istiyordum.
"Melek ?"
Bir fısıltı duyduğumda irkilerek doğruldum yatakta.Cody'nin sesiydi şüphesiz ama...
"Melek ? Beni duyuyor musun ?"
"Cody ?" dediğimde karşı taraftan "İyi misin ?" sorusu geldi.Yerimden kalkıp kapıya ilerledim.Odadan çıkarken sessiz olmaya çalıştım ve yavaşça misafir odasına yürüdüm.
Kapıyı aralayıp "Cody ?" diye fısıldadım.O yatağında doğrulurken,sessizce içeri girdim.Yanına ulaştığımda yatmam için kenara kaydı.Ondan uzak dur ! Zihnimde beliren düşünceyle birlikte ayakta beklemeye devam ettim.Cody tereddütümü anlamış gibi,bana ayırdığı yere hafifçe vurdu.Bunun üzerine yavaşça yanına uzandım.
Her zaman olduğu gibi,kolunu sarıp kendine çekmedi beni.Şimdiden eksikliğini hissetmiştim aslında.
Bunu belli etmemek için "Cody,zihnime nasıl fısıldadın ?" diye sordum.Kısa bir sessizlikten sonra "Bilmiyorum." dedi."Sen nasıl yaptın ?"
Cevabım aynıydı."Bilmiyorum."
"Şimdi diğer soruma cevap ver."
Zihnime fısıldadığında odaklanıp "Hangi soru ?" dedim.
"İyi misin sorusu.İyi değilsin.Neden ?"
Derin bir nefes alıp,başımı yastığa gömdüm.Nedenini söyleyemezdim ki..Ben cevap vermeyince devam etti."Benden bir şeyler sakladığını biliyorum Melek."
Yine sustum.Yine devam etti."Şimdi söylemek zorunda değilsin.Sen hazır olana kadar beklerim."
Arkamı dönüp ona yaklaştım.Başımı göğsüne koyar koymaz,kolu bana sarıldı.Gözlerimi kapattım.
"Ne zaman hazır olurum bilmiyorum Cody.Hatta hazır olur muyum onu bile bilmiyorum."
"Olsun beklerim ben."
Sonrası uzun bir sessizlik.O arada saçlarımı öperken,kolları arasında mayışmaya başladım.Kısa süre içinde de huzurla uykuya daldım.
****
Sabah kuş cıvıltıları eşliğinde gözlerimi araladım.Kollarım yastığa sarılıyken,sahiplenici kollar bana sarılıydı.Kollarından kurtulup kalkmak yerine,bu anın tadını çıkarttım.Sımsıkı sarılmıştı bana.Doğaüstü olmasam kemiklerim kırılırdı herhalde.
"Günaydın Melek."
Başımı,elverdiğince kaldırıp yüzüne baktım."Günaydın Cody."
Yüzünü buruşturdu.Zaten uykuluydu,birde yüzünü buruşturunca çok komik görünüyordu.Güldüğümde o da güldü.
"Ben sana Melek diyorum,sen de bana bir isim takıyor musun hiç ?"
"Yoo.Aklımdan bile geçmedi.Hem Cody gayet iyi.Takma isme gerek yok."
Biraz durup cümlemi tekrar aklımdan geçirdim."Tabi benim isimlerim de güzel...Sen benim isimlerimi sevmiyor musun ?"
Birkaç saniye süren sessizliğin ardından gülüp burnumu öptü."Tabiki seviyorum.Melek yakışıyor ama."
Gülümsediğim sırada odanın diğer yanından mırıltılar geldi."Ben sizin,konuşmalarınızla uyanmak zorunda mıyım ya ?"
Lucy'e baktığımda,yatakta doğrulmuş gözünü ovuşturuyordu.
"Günaydın kardeşim !"
Cody fazla neşeli bir sesle Lucy'e hitap ettiğinde,Lucy yavaşça bize döndü."Şaka mısınız siz ? Uyandır uyandır sonra 'günaydın kardeşim' !"
Kendimi tutamayıp güldüğümde Lucy gözlerini kısıp bana döndü.Gülmemi bastıramadığımda yüzümü yastığa gömdüm.Nedense susmak bilmiyordum.Belki de bir şekilde sinirlerimi boşaltıyordum.Lucy'nin sözleri de bunu körüklemişti.
Lucy'nin söylenerek yataktan kalktığını,ardından odadan çıktığını duyunca başımı kaldırdım.Sanırım bu kadar kahkaha yeterdi.Cody'nin gözünde 'deli' olmak istemiyordum.
Ona baktığımda gülümsediğini gördüm."Belki bunu söylediğime pişman edeceksin beni,ama olsun."
Tek kaşımı kaldırdığımda uzanıp alnımı öptü."Çok güzel gülüyorsun."
Sadece gülümsedim.
Kapı tıklanıp araladığında Kate'in sırıtan yüzü gözümüzün önüne geldi.
"Günaydın çocuklar.Kahvaltı hazır,çabuk gelin."
Başımı sallayıp ayağa kalkarken Cody de benimle birlikte kalktı.İlk önce lavaboya,oradan da mutfağa ilerledim.Büyükannem masanın baş köşesine,diğer herkes kenarlara kurulmuştu.Lucy'nin yanına oturup Cody'i bekledik.Büyükannemin böyle bir alışkanlığı vardı.Hiçbir öğüne,herkes gelmeden başlamazdı.Ne zamanki herkes yerli yerinde olsun,o zaman başlardı ziyafet.
Cody karşıma oturunca,büyükannemin zarif bir el hareketi ile başladık kahvaltıya.Lezizdi.
(....)
"Summer arkadaşlarını gezdirmek ister misin ? Burayı tanımış olurlar."
Okuduğum kitaptan başımı kaldırmadan "Yoo istemem." dediğimde annem yanıma gelip kitabı elimden aldı."Pekâlâ o zaman.İster misin diye sormuyorum,iste diyorum.Dışarı çıkmanız gerek."
Gözlerimi gözlerine diktim."Biz çocuk değiliz anne.Ne konuşacaksanız yanımızda konuşabilirsiniz."
Cevap vermek yerine gerileyip kapıyı gösterdi.Göz temasını kesip ayağa kalktım ve sert hareketlerle odamdan çıktım.Misafir odasına da sert bir giriş yapınca ikisinin de bakışları bana döndü.
"Dışarı çıkıyoruz."
Bu kadar açıklama yeterdi.Misafir odasından çıktım ve çıkış kapısına ilerledim.Annem koridorun başında durmuş beni izliyordu.Onu zihin oyunlarıyla kandırıp evde kalacağımı falan düşünüyordu galiba.
Cody ve Lucy yanıma gelirlerken evden çıktım.Nereye gidebilirdik ki ? Gerçi büyükannemin evinin arasında büyük bir orman vardı.Birlikte oraya gidebilirdik.Ormanın içindeki derenin şırıltısı kulağıma dolarken gülümsedim.Kesinlikle ormana gitmeliydik.Cody yanıma gelip elimi tutarken,çekip çekmemekte tereddüt etsemde sesimi çıkarmadım ve ilerlemeye başladım.
Ormanın içlerine ilerledikçe eski anılarım gözümde canlanıyordu.Derenin kenarındaki ağaç evimiz,içindeki oyuncaklarım,deredeki su savaşlarımız...Yön duygun beni doğru yere götürürken Lucy de yanımda ilerlemeye başladı.
İşte sonunda ağaç eve gelebilmiştik.Anlık heyecanla merdivenlere koşup hızla yukarı tırmanırken,Cody arkamdan "Sahibinden izin almalısın !" diye seslendi.İçeri girmeden önce alaycı bir gülümseme takındım.
"Kendimden izin alacağımı düşünmedin herhalde !"
Onlar yukarıya tırmanmadan,bekledik bir durum için sakladığımız silahlara göz atıp bir kılıcı elime aldım.Biraz kılıç talimi yapmanın kimseye zararı olmazdı herhalde.
Sırtım girişe dönük olduğu için,ağaç eve şimdi tırmanan Cody elimdeki kılıçtan habersiz,sadece birkaç adım atabildi. Sonrasında hızla dönüp,kılıcı kalbine doğrulttum.Kaşlarını çatıp ellerini önünde tuttu.
"Summer ne yapıyorsun sen ?!"
Suratı karşısında ciddiyetimi koruyamayıp kahkaha attığımda kaşları daha da çatıldı.
"B-Ben sadece şaka yapıyordum."
Gülmeye devam edince kaşları gevşedi,derim bir nefes aldı ve elini alnına götürdü.
"Çok mu komik ?"
Başımı sallayıp karnımı tuttum.Gözleri korkuyla kocaman açılmıştı garibimin.
"Pekala şakacı,artık aşağı inelim.Lucy yukarı çıkmak yerine dere kenarında beklemeyi tercih etti.Onu daha fazla yalnız bırakmak istemiyorum."
Başımı sallayıp kılıcı yerine koyarken sessizce beni izledi.Gizli bölmeyi daha ancak kapatmıştım ki Lucy'nin bizi çağırdığı duydum.
"Çocuklar,buraya gelseniz iyi olur ! Hatta çabuk olun !"
Bir bölümün daha sonuna geldik.Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.Sonraki bölümde görüşürüz. :)