Bölüm Adı : Eş
"Bilmediğiniz şeyler var."
"Neymiş onlar seni dinliyorum"
Prens ileride duran boy aynasının önüne geçti saçlarını düzeltti. Bunu her zaman yapardı.
"Eşiniz..."
"Benim eşim yok kate!"
Yüzünü tekrar ona döndü.
"kekelemeden söyle artık!" Onun icin kolay olmayan bu kelimeleri birden söylemesini bekliyordu.
Biraz zaman geçtikten sonra derin derin nefesler alıp konuşmaya başladı. Önemli olan birinin canıydı belki o ve alis için önemli olmasa da kate hiçbir canlıya zarar vermezdi. Teyzesi intikam oyununa girerken böyle birşeyi asla yapamayacağını düşünüyordu bunun için elinden geldiğince engel olmaya çalıştı.
"Birini zehirleyecekler"
"ne!"
"bende duyduğumda..."
Prens kate'in sözünü bitirmesine izin vermeden bir hışımla odadan çıktı.
Adımları adeta yeri deliyordu topuklarının sesi tüm Sarayı etkisi altına almıştı. Kimin haddineydi birini öldürmek...
Iceri girdi.
masanın önünde ayakta saçlarını tarıyordu. Yanına yaklaştı kadın Irkildi.
"Geldiğinizi duymadım"
Sadece bir kaç saniye baktı daha sonra kızın boynumdan tuttu ve duvara yapıştırdı.
"Ne haddine birini öldürmek!"
"bi-bilmiyorsunuz bırakın canım yanıyo anlatıcağım"
Gözlerinin içinden sinir fışkırıyordu. Ellerini yavaşça boynundan çekti. Ama duvardan çekilmedi kaçabileceğini düşünerek.
Kadın ellerini yavaşça Karnına götürdü korsesini bi hamleyle gevşetti. Karnı hafif şişti. Prens ne yaptığına bakıyordu. Göz göze geldiler
Kadın sessizce fısıldadı.
"Ben hamileyim!"
Prens farkında olmadan geri çekilmeye başladı. kadın üstünü başını düzeltti.
Geri geri giden prensin üzerine gidip yakalarını eline aldı.
"Eric! Bu bebek sizin kral olmanıza engel olabilir onun için ondan kurtulacaktım."
"Hayır"
"Ne"
"Ben bebeğin doğmasını istiyorum"
"Ama-"
"Aması yok alis bebek doğacak!"
Kapıyı şiddetle çarparak odadan çıktı. Çıkmasının ardından kapının sesi odayı yalayıp eski haline çevirdi. Karamsar hayatlar kaldığı yerden hiç olmadığı hızla devam etti.
*
Havalar soğuk gidiyordu. Prens yatağından kalktı üstü hazırlanmış , çoktan onu bekliyormuş gibi duruyordu. Sonra aklına birseyler geldi ve aceleyle üzerini giyinmeye başladı.
"Lanet olası adam ne istersin benden of!"
Sinirli şekilde üstünü geçirdi koşarak kapıdan çıkacaktı çıkmadan geri geldi aynaya bakarak bozuk saçlarını düzeltti ve göz kırptı.
"Yine çok yakışıklıyım"
Kapısının önünde bekleyen Muhafızla aşağıya bekleme salonuna geçti.
Yürürken yanındaki muhafızan bilgi almaya çalışıyordu. "Anlat bakalım Adam bu herif gene ne istiyor benden!"
"Prensim bahsettiğiniz konu üzerine saraya teşrif ettiler"
Elini alnına götürdü. Nasıl unutmuştu.
"Of! Lanet olsun unuttum biz bir kız seçmedik ki ne bu acele!"
Salonun önüne gelince nefesini tuttu sesini öksürerek kontrol etti. Kapıyı açarak güleç yüzle içeriye girdi. Oturan adam ise ayağa kalktı ve selamladı.
"prensim"
"Scott! Hoşgeldin!"
"Prensim malum konu üzerine sizinle bizzat konuşmaya geldim."
"Biz hâlâ bir kız belirlemedik"
"Olsun! Bütün Sarayı buraya çağırın elbette bir beğendiğim olacak."
"Muhafızlarr!"
"emredin prensim!"
"Sarayda ne kadar kadın varsa hepsini buraya getirin!"
Tamda zamanında çıkmıştı bu herif kovsa yarın bir gün işi düşecekti.
*
"Ne oluyor bırak sana bizi!"
Kızların sesi tüm satoyu kaplamıştı. Kate de kafasını uzatıp baktığı anda Muhafız ensesine yapıştı.
"Bırak! ne oluyor?"
"Prensin emri var herkesi salonunda bekliyor."
tık tık tık
"Girr!"
"Bütün kızları getirdik getirdik prensim"
"İçeri alın!
"Geçin hızlı olun! Acele edin!"
"Prensim sizin için değerli olan varsa ayırın."
Yalandan gülümsedi.
"Alis! Gel birde onun hizmetleri!"
Kate o anda prense baktı belki ona karşı bir aşk kırıntısı vardır diye geçirdi içinden tabiki ilk eşini seçmişti.
"Beatriz lütfen sizde geçin! "
Prens kate in yüzüne baktı onu seviyormuydu bilmiyordu.Tekrar Scott'a döndü.
"Bu kadar!" Içinden geçen son umut kırıntılarıda yok oldu. Neredeyse bir aydır bu saraydaydı ve hâlâ prensin kalbine girmemişti. Bu olanlarda son kanıtıydı.
"O Zaman içlerinden bazılarını ayıracağım daha sonra da eşimi seçeceğim"
"Anlaştık!"
"kimin parmağına yüzük takarsam onu beğendiğimi anlayın... adın nedir?"
"Nadia "
"Güzel isim eline bakayım, hım sen şimdi şu kenara geç"
"adın ne?"
"Adım sofia"
"sen de geç!"
.
.
.
"senin adın ne?"
-...
Kate prense bakıyordu belki onu kurtarabilirdi.
"Hıh duymadım?"
Adam elini kızın çenesine götürdü ve başını yukarıya doğru kaldırdı.
Gülümseyerek tekrar sordu. Gördüğü bir çift kahverengi göz çok sıcak ve yakın gelmişti. Sanki eskiden tanıdığı biri gibi.
"adın ne?"
"Kate"
"Kate! Ne kadar güzel! Şimdi elini ver bakalım"
Elini tuttu çok narin ve güzeldi. Yüzüğü parmağına taktı.
"Prensim! Ben izniniz olursa kate'i eşim olarak almak isterim"
Son çareydi belki olmaz felan derdi burayı bırakıp gidemezdi daha yeni gelmişti hem hem prenste belki ona aşık olmuştu bırakmazdı.
"Tabiki!"
O anda gözleri değil dünyası kararmıştı sanki...
"Odana gidip toplanabilirsin"
Ağlayarak odadan çıktı bu kadar kolay mı vazgeçmişti herşeyden...
"Ne oldu?"
"Allison!"
Sarıldı ağlayarak tek tanıdığı dert ortağıydı.
"Benimle anafart ülkesine gelir misin?"
"Neden?"
"Prensimiz beni o ülkenin kralıyla evlendirecekmiş"
"Ne!"
"Seni de yanımda götürmek istiyorum gelir misin?"
"Kusura bakma kate! Prensi bırakıp gelemem"
"Ne! Neden?"
"Ben onu çocuklugumdan tanırım benden başka kimse hizmetine bakmaz ilk defa bir ilk oldu senin hizmetine verdi. Ben gelmek istesem de beni göndermez." Bir ilk oldu derken düşünceleri 'işte seni önemsiyor' diyip durdu. Ancak düşüncelerini def eden kalbi cevabı verdi. 'Önemseseydi göndermezdi'
"Yani beni yanlız mı bırakacaksın?"
"Üzgünüm"
Son kez prensin yanına gitmeyi düşündü belki elini tutar gitme derdi. Hani beynin algılamaz ya kate'in durumuda şuan oydu. Kalbi 'yenildin artık git' diye bağırken aptal beyni 'son kez şansını dene' diyordu.
Tık tık tık
"Gelebilir miyim?"
"gel"
"Size veda etmek istedim, Kendinize iyi bakın"
"Sende"
Tam kapıdan çıkıyordu ki prens seslendi.
"Bir isteğin var mı?"
"Ee şey Allisonu yanımda götürebilir miyim?"
"ee gelmek isterse tabiki"
Kahya eşyalarını at arabasına yerleştirmişti. Hazır olan at arabasına bindi son kez dönüp evine baktı. Allison'a söylemememişti prensi çok sevdiğini , onu bırakmak istemediğini biliyordu. Ilk başlarda zorlanacaktı elbet ancak zamanla alışacaktı. Ilacı her daim zaman olacaktı.
Araba çukurlara bata çıka ufukta kayboldu...