Melanie liep de slaapzaal binnen en zag Jenna en Andy praten, maar zodra ze binnenkwam vielen de twee stil.
"Laat het feestje niet eindigen omdat ik binnenkwam," zei ze voordat ze op haar bed plofte.
"Waar ben je geweest?" vroeg Andy om het onderwerp te veranderen.
"Ik hielp Carter met zijn huiswerk voor Toverdranken. Blijkbaar heeft professor Snape het dit jaar echt gemumt op de eerstejaars van Griffoendor. Ik weet dat hij het meeste huiswerk geeft van alle professoren, maar ik denk niet dat wij zoveel huiswerk hebben gekregen als eerstejaars. Even tussen ons, Carter is niet echt voorbestemd om een Toverdrankmeester te worden. Godzijdank hoefde hij niets te brouwen, anders waren we waarschijnlijk allemaal dood geweest."
"Als ik het me goed kan herinneren, was jij ook niet zo goed in Toverdranken," merkte Jenna op.
"Dat komt omdat Mel altijd haar eigen drankjes probeerde te verzinnen in plaats van het boek."
"Mooie kleuren!" Melanie lachte terwijl ze haar eerste jaars zelf imiteerde, door allerlei ingrediënten in haar ketel te gooien om een regenboogeffect te creëren.
Jenna en Andy lachten met haar mee tot Melanie haar aandacht op hen richtte.
"Wat hebben jullie twee gedaan?"
"Niets," zeiden ze tegelijk.
Melanie trok haar wenkbrauw op. "Tuuurlijk. Dus, gaan jullie morgen met me mee naar Zweinsveld... Ik moet een nieuw paar Zwerkbalhandschoenen halen, de mijne zijn naar jaren eindelijk stuk. Ik dacht erover om ze een fatsoenlijke begrafenis te geven bij het Zwarte Meer."
"Ik kan niet," zei Jenna zonder een reden te geven. "Druk."
"Oké, Andy, ben jij..."
"Sorry Mel, maar ik heb al plannen gemaakt, maar we kunnen de volgende keer wel weer gaan."
Voordat Melanie iets anders kon zeggen, zei Jenna dat ze Brandon moest gaan zoeken en Andy wilde gaan douchen.
Melanie zat in totale stilte en rook snel aan haar shirt. "Het is niet alsof ik stink!"
Ze verliet de slaapzaal en ging naar beneden naar de leerlingenkamer om Ace te zoeken. Ze ging tegenover hem op de bank zitten en wachtte tot hij haar zou zien.
Hij keek op van zijn boek.
"Ja?"
"Waarom vermijdt iedereen mij?"
"Wie vermijdt jou?"
"Andy en Jenna."
"Dat is niet iedereen, Mel."
"Ik weet het, maar... het slaat nog steeds nergens op. Het was eerst allemaal goed, maar toen ik binnenkwam, fluisterden ze."
Hij deed een hand voor zijn mond en probeerde geshockeerd te kijken. "Niet fluisteren!?"
Ze lachte. "Oké, ik ben misschien een beetje paranoïde."
"Dat moet je vast van Oliver hebben," zei hij terwijl hij weer naar zijn boek keek.
"Ik heb hem al een paar dagen niet gesproken, dus ik betwijfel het. Ik vraag me gewoon af waarom iedereen... raar doet."
"Ben ik raar?"
"Nee... nou ja, niet meer dan normaal."
Hij grijnsde voordat hij zijn boek opzij legde. "Nou, ik weet niet wat ik je over Jenna en Andy moet vertellen, maar ik weet zeker dat ze je niet vermijden. Misschien zijn ze iets van plan."
Melanie pruilde. "Maar Andy en ik plannen dingen altijd samen..."
"Maar Andy en Jenna zijn dit jaar hechter geworden, dus misschien brengen ze gewoon tijd samen door om een band op te bouwen."
Melanie gilde plotseling en maakte Ace zo bang dat hij van de bank viel.
"Wat?! Wat?!" hij keek rond. "Waarom schreeuw je zo?!"
"Omdat ik het uitgevogeld heb!" Melanie zei toen alle puzzelstukjes om haar hoof klikten. "Die vuile..."
Ze stond op en verliet de leerlingenkamer zonder iets anders te zeggen. Ace bleef een paar seconden op de grond liggen om erachter te komen wat er in godsnaam was gebeurd.
Opeens kwam Melanie weer binnen.
"Ace, kom!"
"Maar waar gaan we eigenlijk heen?!"
"Je hebt me hier gebracht... bij het Zwerkbalveld? Ik krijg je hier niet eens tijdens de training, maar toch breng je me hier." Ace wreef over zijn gezicht. "Mel... soms wil ik je gewoon een schop onder je kont geven."
"Wees voorzichtig, misschien vind ik dat juist leuk," zei ze en knipoogde naar hem.
"Waarom zijn we hier?"
"Ik weet het niet, ik wilde niet in het kasteel zijn. Er is te veel drama aan de hand."
"Ik weet niet eens waar je om schreeuwde zonet."
"Nou, dit blijft tussen jou en mij. En als je het aan iemand vertelt, zweer ik je, dat je op de een of andere manier vermist wordt in het Verboden Bos.'
"Merlijn, Mel... oke ga je gang, ik beloof dat ik niets zal zeggen."
"Goed, ik zou je niet willen vermoorden Ace. Hoe dan ook, Andy en ik hadden het over verliefdheid en zo, en ze vertelde me dat de persoon in wie ze geïnteresseerd was in het Zwerkbalteam zat."
"Ons Zwerkbalteam?"
"Nee, het Zwerkbalteam van Saturnus... ja, ons Zwerkbalteam. Wel even bij blijven, Ace. Hoe dan ook, ik dacht dat jij het eerst was."
Ace trok een gezicht. "Eh... nou, het punt is dat ik niet zo over haar denk... ze is als een klein zusje..."
"Ik weet het..shh... jij bent het niet. Het is Jenna... Ik heb het door. Ik ben een echt genie."
"Je denkt dat het Jenna is?"
"Ja."
"Maar hoe zit het dan met Brandon?"
"Jenna en Brandon?" Melanie lachte. "Ja oké."
Ace wreef in zijn gezicht. "Relaties verwarren me. Waarom kan het niet zo simpel zijn als iemand in de ogen aan kijken en zeggen dat je ze leuk vind. Boem het is klaar."
"Het is zo simpel, Ace," zei Melanie terwijl ze haar hoofd tegen zijn schouders legde. "Alleen mensen maken het moeilijker dan het is."
"Dat kun je wel zeggen ja," zei hij terwijl hij naar haar keek door de hoek van ze oog. Vervolgens legde hij zijn hoofd op die van haar.
Plotseling werd hun moment onderbroken door Ace's rammelende maag.
"Verdorie man! Wat was dat in vredesnaam?!"
"Ik heb niet veel gegeten vandaag!"
"Volgens mij hoorden we net het gejammer van je maag."
"Zo erg was het niet!"
Oliver zat in een van de stoelen bij het raam en keek naar buiten. Hij was iedereen aan jet vermijden die het oké vond om hem dom te noemen. Hij keek naar buiten en zag Melanie met Ace McGregor naar het kasteel lopen.
"Omdat je weet wat er gaat gebeuren? Op een dag zal Mel het gewoon opgeven en je gaat beseffen dat je haar leuk vindt, maar het zal te laat zijn."
Todds woorden schoten door zijn hoofd heen en uiteindelijk was het hem gelukt. Het voelde alsof hij door de Zweinsteinexpress werd aangereden. Maar hij snapte het nu.
"Ik ben echt heel dom."
Todds woorden gingen door zijn hoofd en uiteindelijk was het hem gelukt. Het voelde alsof hij net was aangereden door de Zweinsteinexpress.
"Ik ben echt dom."
rust zacht robbie coltrane 😔 /*