Strategy | Oliver Wood [NL]

Hoofdstuk 18

"Hij wist niet eens waar hij zijn excuses voor aanbood. Hij wilde gewoon dat mensen niet meer boos op hem waren," zei Melanie tegen Andy en Ace. Ze zaten in de leerlingenkamer van Ravenklauw.

Madam Pomfrey was uitstekend in wat ze deed, dus Melanie's arm was in een mum van tijd genezen en ze werd ontslagen uit de Ziekenzaal. Melanie was meer verwart dan ooit na haar gesprek met Oliver. Want hoe duidelijker ze haar verliefdheid op Oliver  liet blijken, hoe dommer de jongen werd.

Ze zat op de grond voor Andy en Ace, zij zaten op de bank en luisterden naar haar verhaal over de interactie die ze met Oliver had toen ze nog in de ziekenzaal was.

"Hij heeft zoveel gelukt dat het nog steeds illegaal is om mensen te wurgen!" zei Andy. "Ik ben zo dichtbij om hem gewoon op zijn hoofd te slaan. Misschien zal hij daardoor verstand krijgen'"

"Ik weet het niet. Een Beuker heeft het ook niet geholpen," zei Ace. "Ik vraag me af of iets anders wel zal helpen. Ik weet het niet, Mel, misschien is het een goed idee om je crush op hem op te geven. Wil je echt bij iemand zijn die zo dom is?'

Melanie leunde tegen de onderkant van de bank en
haalde haar schouders op. "Hij is soms echt dom, maar...ik weet het niet."

"Je denkt dat hij schattig is en zo, Mel..." zei Andy tegen haar, "maar realistisch gezien-"

"Het is niet alleen omdat hij schattig is, ookal helpt dat zeker. Ik weet het niet, er is gewoon iets met hem. Het is moeilijk uit te leggen, maar door gewoon met hem te praten, krijg ik een beter humeur. Zelfs als hij een totale idioot is. Ik vind dat leuk aan hem. Hij is frustrerend, maar ik vind het leuk."

Melanie gooide haar hoofd achterover en legde het tegen Ace's knie. "Misschien is er iets mis met mij?"

Ace keek met een glimlach op haar neer en legde zijn hand op haar hoofd.

"Er is niets mis met je, Mel. Tenminste, niet als het hierop aankomt. Dit is Oliver die dom is en de meest voor de hand liggende dingen niet oppikt, maar als hij zo door blijft gaan... zou ik niet de moeite nemen om je tijd te verspillen. Maar ik denk dat je te goed voor hem bent."

Melanie lachte.

"Niet lachen!" zei Andy terwijl ze op Melanies voorhoofd sloeg. "Het is waar. Je bent te goed voor hem. Oliver zou gevleid moeten zijn dat iemand van jouw niveau zijn kant opkijkt.'"

  

Oliver zat in lokaal van Bezweringen op een stoel naast Melanies normale plek. Hij moest Melanie spreken na hun ontmoeting in de ziekenzaal. Hij had sorry gezegd, maar het leek alsof iedereen hem nog steeds als staatsvijand nummer één zag. En hij had geen idee waarom. Zelfs Todd sprak amper met hem. En elke keer als hij iemand van Ravenklauw tegen kwam in gang, keken ze zijn kant op met een blik dat ze zijn keel wilde uit klauwen.

Melanie arriveerde gelukkig vroeg voor de les begon. Ze zag er uitgerust uit. Ze leek ook verbaast dat hij als op zijn plek zat. Ze liep naar hem toe en ging naast hem zitten, maar groette hem niet met een rare bijnaam. Ze groette hem helemaal niet, toen ze haar perkament en ganzenveer aan het klaar leggen was voor Flitwicks les.

Hij wachtte tot ze iets zou zeggen. Maar toen ze ging zitten, keek ze recht voor zich uit, alsof hij niet in het lokaal was. Kort daarna kwam haar vriendin Andy binnen en ging naast haar zitten. De twee begonnen over aanstaande reis naar Zweinsveld.

Hij wist dat het hem niet goed zou doen om hun gesprek te onderbreken. Hij bleef stil en beloofde zichzelf dat hij na de les zou praten met Melanie.

Melanie pakte haar spullen nadat de les later was afgelopen, in de hoop dat ze snel weg kon voordat Oliver haar tegen zou houden. Ze voelde dat hij iets te zeggen had, maar ze wilde er niets van horen. Ze was niet in de stemming om met hem te praten.

"Melanie, wacht!" Ze rolde haar ogen en draaide zich om naar hem.

"Wat wil je?"

"Kunnen we even praten? Al is het maar een seconde."

"Eén," zei ze en probeerde het klaslokaal uit te lopen.

"Nee nee!" Hij sprong voor haar. "Ik wil echt
graag met je praten, alsjeblieft?"

Melanie trok een gezicht. "Goed. Ga je gang."

Andy liep naar haar toe, maar Melanie zei dat ze verder konden gaan zonder haar en dat ze zo de rest zou inhalen.

"Wat?" vroeg ze terwijl ze zich naar hem toedraaide en haar armen over elkaar sloeg.

"Iedereen lijkt boos op me te zijn."

"Goed om te horen dat je wel emoties kunt oppikken, Ollie."

"Laat me uitpraten,"  zei hij. "Kijk, ik wil niet dat iedereen boos op me is, maar ik wil vooral niet dat jij boos op me bent."

"Waarom?"

Oliver krabde op zijn voorhoofd. "Ik... ik weet het niet. Maar ik weet dat ik waarschijnlijk iets stoms heb gedaan zonder het te beseffen."

"Goede gegokt."

"Kun je me vertellen wat ik verkeerd heb gedaan?"

Melanie keek hem aan en zuchtte. "Je hebt niets verkeerd gedaan, Ollie Bear."

"Oh?"

"Je bent gewoon ongelooflijk dom."

"Ik denk dat het woord bludger brain is?" zei hij met een hoopvolle glimlach.

"Ik denk niet dat het echt eerlijk is om de schuld te schuiven op de Beuker. Ik denk dat het jouw schuld is."

"Mee eens."

"Je bent het gewoon met mij eens zodat ik niet boos op je blijf."

"Werkt het?"

Melanie keek naar haar voeten om haar glimlach te verbergen. "Misschien."

"On... echt...gelooflijk," Andy schudde haar hoofd en ging in de gang naast Ace en Jenna staan. "Hij glimlacht naar haar en op een magische wijze is alles weer beter. Ik snap het niet."

"Dat komt omdat er niets te snappen valt," zei Ace tegen haar. "Het hart werkt op mysterieuze manieren," zei hij zacht.

Jenna keek heen en weer tussen de twee.

"Ik weet niet of we hier blij mee moeten zijn of niet."

hey guys. even extra hoofdstuk voor jullie!! ik hoop dat jullie een fijne woensdag hebben!