Strategy | Oliver Wood [NL]

Hoofdstuk 22

Melanie was in de war toen ze naar haar team liep. Ze was blij en boos. Ze was blij dat Oliver emotie liet zien, maar ze wilde hem tegelijkertijd ook in zijn gezicht slaan omdat hij voor haar eerste wedstrijd had gekust. Ze stond voor Ace en probeerde te luisteren naar de opstelling waarmee hij wilde gaan, maar ze kon zich niet goed focussen.

Ze vroeg zich af of Oliver dit met opzet had gedaan. Niet om te laten zien dat hij haar leuk vond, maar om haar volledig af te leiden van de wedstrijd.  Met zijn obsessie met Zwerkbal was het niet de meest vergezochte gedachte. Het deed haar pijn alleen al te denken dat hij zo ver zou gaan om zo met haar om te gaan.

"Mel, gaat het?" Ace legde zijn hand op haar schouder en probeerde haar uit haar diepe gedachten te halen.

"Ik ben... ik ben boos!"

Ace bewoog snel zijn hand van haar weg. "Waarom? Ik heb niets gedaan."

"Nee, natuurlijk heb je niets gedaan, Ace. Het is die lul Oliver. Ik zou hem kunnen vermoorden, ik zou hem nu echt kunnen vermoorden."

"Wat heeft hij gezegd nadat ik wegging?"

"Hij wenste me veel succes met de wedstrijd en toen kuste hij me."

Het hele Zwerkbalteam keek naar Melanie.

"Hij kuste je?" zei Jenna.

"Op de wang... maar hij deed het waarschijnlijk voor de wedstrijd om mij gek te maken. Die klootzak!" Melanie balde haar vuisten naast haar.

"Goed zo... probeer die woede te gebruiken," zei Brandon terwijl hij achter haar stond. "We zullen het vandaag nodig hebben tegen de Huffelpufs. Beeld je in dat alle spelers Oliver zijn."

"Nee, niemand inbeelden als Oliver!" zei Jenna snel. "We willen geen bloedbad op het veld, idioot!"

Ace negeerde de rest van het team terwijl Melanie er totaal radeloos uitzag, duidelijk gekwetst dat ze waarschijnlijk achter Olivers intenties was gekomen.

"Hé Mel, kijk me aan," zei hij tegen haar.

Ze weigerde naar hem te kijken totdat hij allerlei gekken gezichten zat te te trekken.

"Merlijn, Ace, je hebt echt problemen."

"Ik geloof dat jij en Andy ze eigenaardigheden noemen." Ace glimlachte.

Ze lachte. "Ja, je hebt gelijk."

"Kijk, ik wil dat je naar buiten gaat en gewoon speelt. Denk niet aan Oliver en al die onzin. Concentreer je gewoon op het spel, focus erop om die dassen het gevoel te geven dat ze kleine hamsters zijn."

"Geweldig nu zal ik me het Huffelpuf-team voor altijd voorstellen als hamsters op bezemstelen."

"Graag gedaan."

Ze zuchtte. "Prima, ik zal vergeten dat dit gebeurd is en gewoon spelen. Je hebt geluk dat ik van je hou Ace want ik zweer..."

Hij legde zijn arm om haar schouder. "Ik kan een van de jongens vragen om een Beuker zijn kant te laten opgaan, als je wilt?"

"Oké, nu praten we echt."

Todd zat naast Oliver tussen de andere Griffoendors die naar de wedstrijd kwamen kijken.

"Tot nu toe zijn de teams vrijwel gelijk", zei Todd. "Ze zijn allebei erg goed dit jaar."

De stand was momenteel 60-50 met Huffelpuf aan de leiding.

"Ja, ze zien er geweldig uit daarbuiten.. dat is precies wat ik nodig heb," zuchtte Oliver.

"Ik weet ook niet of het je is opgevallen, maar Melanie kijkt elke keer extreem pissig als ze in ze onze richting kijkt en ik denk niet dat ze naar me kijkt."

"Oh dus jij hebt het ook gemerkt, ik dacht dat het aan mij lag."

"Merlijn. Wood, wat heb je gedaan?!"

"Ik heb precies gedaan wat je me zei te doen! Ik wenste haar veel succes en kuste haar op de wang."

"En toen?"

"En toen?! Dat was het!"

"Idioot." Todd schudde zijn hoofd.

"Hoe dan?! Wat heb ik nu gedaan? Ik begrijp het niet. Ik ben zo in de war."

"Het is niet de bedoeling dat je haar gewoon kust en dan haar wegstuurt. Nu denkt ze waarschijnlijk dat je gewoon met haar emoties speelt voor een wedstrijd. Ik zweer op Merlijn, Oliver, moet ik het blijven uitleggen?"

"Blijkbaar."

Ondanks dat Melanie probeerde in te beelden dat elke Huffelpufspeler Oliver was, was dit niet genoeg om de wedstrijd te winnen. Helaas, beide teams waren het grootste gedeelte van de wedstrijd nek aan nek, maar het was de Huffelpuf zoeker die als eerste Snaai had gevangen. Om te zeggen dat Melanie daarna in een slechte bui was, was een understatement. Ze was woedend en Ace leek ook niet zo blij. Hij wist dat zijn team goed had gespeeld, maar het was gewoon niet genoeg.

"Het is pas de eerste wedstrijd van het seizoen, we kunnen nog steeds winnen", zei Brandon hoopvol terug in de kleedkamer van het team.

Alleen was de gedachte bij iedereen opgekomen, als ze Huffelpuf niet konden verslaan, hoe moesten ze dan door Zwadderich  verslaan, die veel harder en vuiler speelde.

"Het spijt me Ace," zei Melanie tegen hem terwijl ze haar handschoenen uittrok. "Misschien konden we... ik weet het niet, ik had het gevoel dat ik daarbuiten nog steeds erg afgeleid was."

"Mel, je hebt geweldig gespeeld. Jullie hebben allemaal geweldig gespeeld! Je hoeft je niet te verontschuldigen, we moeten de volgende wedstrijd gewoon harder spelen.

"Ik weet het, maar ik weet dat je de eerste wedstrijd niet wilde verliezen."

"Niemand wil verliezen, Mel, maar iemand moet uiteindelijk verliezen, anders zouden we spelen. Kom op, laten we Andy gaan zoeken en dan kunnen we samen naar de Grote Zaal."

"Waarom de Grote Zaal?"

"Omdat taart."

Oliver wachtte op Melanie, maar zodra hij haar uit de kleedkamer zag komen, leek ze vastbesloten om niets met hem te maken te hebben.

Hij haalde haar in door te joggen.

"Melanie, ik..."

Ze draaide zich naar hem om. "Zeg me niet dat het je spijt, Wood. Dat boeit me niet," zei ze. "Het maakt niet uit, je plan werkte. Goed voor je."

"Maar-"

"Laat me gewoon met rust."

**

ik was even vergeten dat het alweer zondag was, maar gelukkig had ik dit hoofdstuk bijna af :')