OY VE YORUMLARINIZLA DESTEKLERİNİZİ BEKLİYORUM ARKADAŞLAR.
YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.
Bir yanım Chris'in sevgisinin yalnız bana ait olduğunu bilmekten dolayı haz duymuştu. Kibir... Sahiden değişiyordum. Ve bu iyi değildi. Chris'ten kaçabilsem de yeni Hazel'a sıkışıp kalmıştım. Cevaplara bir an önce erişmezsem mahvolacaktım.
O geceden sonra Chris ile yalnız kalmaktan kaçındım. Daha sık kütüphaneye gittim. İşaretsizler ile ilgili kitaplarda rastladığım kısa bilgiler dışında, yeni ya da yol gösterici herhangi bir şey yoktu. Bir çözüm yoktu. Peki bu işten sıyrılacaktım?
Bu durum uzun süre gizli kalmazdı, belki de çoktan öğrenmişlerdi. Her açıdan çaresiz kalmıştım.
Yedinci gün kütüphaneden çıktığımda karşımda Chris'i buldum. Duvara yaslanmıştı, beni görünce hemen yanıma geldi. Önümde durduğunda yakınlığımız bile öpücüğü hatırlattı ve rahatsız oldum.
"Benden yeterince kaçmadın mı?"
İçimdekileri söylersem onu kaybeder miydim?
"Sadece zaman tanıyordum."
"Kime?"
"Sana ve kendime."
Kollarımdan tutup beni kendine yaklaştırdı. Ona yakın olmak eskiden normal ve sıradandı. Şimdi her şey farklıydı. Hislerinin ne zamandır böyle olduğunu düşünmeden edemedim. Ona asla bu şekilde bakmadığım için farkında olmama ihtimalim de vardı.
Ah Chris... Onu üzmeyeceğim tek yol, ona yalan söylemekten, duygularımla düşüncelerimi bastırmaktan geçiyordu. Dürüst davranırsam onu kaybederdim. Yine de...
"Chris seni her şeyden çok sevsem de istediğin gibi sevemem. Bunu benden bekleme. Ayrıca yasak ve bu yanlışı zaten benim yüzümden yapmana izin vermem. Birçok güzel şeysin, ama günahkâr değilsin."
"Peki sen?"
Sorusunun altında yatan anlam derindi. Her zamanki gibi zekiceydi, içimdekilerin daha fazlasını tahmin edebilmişti. Ben konuşamazken o ilk kez susmadı.
"Bu değişiminin nedeni biri mi?"
Bir şeyler saklamaktan hatta konuşamamaktan yorulan kalbim ilk kez haykırdı. Nefes almamı zorlaştıran o düğümü gevşetmeye karar verdim.
"Her şeyi başından anlatacağım ama burada olmaz. Göle gidelim."
Rahatsız edilmeyeceğimiz tek yerdi orasıydı. Kafasını salladı.
Yürürken zaman ya hızlanmış ya da durmuş gibiydi. Vardığımızda göl ay ışığıyla parlıyordu. Bu romantik manzaraya karşın huzursuz hissettiren bir akşamdı. Konuşmak zorunda olduğum şeyler ise şimdiden ruhuma baskı yapmaya başlamıştı.
"Seni dinliyorum Hazel."
Kafamı kaldırıp aya baktım. Geceye en çok ay yakışıyordu.
"Chris, lütfen duyacakların için beni yargılamadan önce sonuna kadar dinle olur mu? Bunları sana anlatmamın doğru olmadığını biliyorum. Eğer ben karanlıktaysam ki öyleyim, niyetim seni de bu karanlığa çekmek değil. Ama sana daha fazla yalan söylemek, senden bir şeyler saklamak istemiyorum."
Derin bir nefes aldım. Ölümsüzler yemeye, içmeye, uyumaya, dinlenmeye, nefes almaya ihtiyaç duymazdı. Benimse son zamanlarda nefes alıp, dinlenmeye fazlasıyla ihtiyacım vardı.
Chris yine ihtiyaçlarımı benden daha iyi hissederek elimi tuttu. Her zaman ihtiyacım olandan fazlasını bilmiş, isteklerimin hepsini sorgusuz sualsiz yerine getirmişti. Peki ben onun için bir şey yapabilmiş miydim? Sanmıyordum. Ben kötü bir arkadaştım.
"Her şey Micheal'ın derse geldiği o gün başladı. Onu gördüğümden beri bir şeyler farklılaştı, duygularım değişti. İlk defa kalbimi, ruhumu hissettim. Micheal'a..."
Sanki kalbim bir noktasından yırtılmış gibi sızladı.
"Ona âşık oldum."
Elini bir anda çekti. Öfkeli bir tavra bürünürken gözlerinde yalnızca kıskançlığın yeşili kaldı. Bir yılan bakışlarından fırlarken beni zehirlemek istediğini fark ettim. Chris her zaman bu göl kadar durgundu ve ben onu bile değiştirmeyi başarmıştım.
Buna rağmen canım yandı.
"Seninle o gün bunu mu konuştu?"
"Evet."
"Sana tam olarak ne dedi Hazel?"
"Ondan uzak durmamı söyledi."
"Ve bunu başardın mı?"
"Deniyorum Chris. Ama gördüğün gibi ben üretim hatası sayılırım. İşaretsizim, unuttun mu?"
"Böyle söyleme."
"Doğru olan bu. Sen de buraya uymadığımı, ait olamadığımı görüyorsun."
Sustuk. Bana üzüldüğü için öfkesi biraz azalsa da düşünceliydi. Yine de konuştuğunda ses tonu biraz daha yumuşak ve sakin çıkmıştı.
"Peki Lucifer? Bu olaylarla, daha doğrusu seninle ne ilgisi var?"
"Derse niye geldiğini, amacının ne olduğunu bilmesem de o gün bir hata yaptım."
Tek kaşını kaldırdı.
"Beni fark etmesinin nedeni... Yani o gün Lucifer'a karşı..."
Cümleler ağzımdan çıkmıyordu. Utançla başımı eğdim.
"Hazel yoksa ona da mı âşık oldun?"
Micheal için bu kadar öfkelenmemişti. Şu sinirden deliye dönmüştü.
"Sana inanamıyorum."
Duygularıma mı yoksa Lucifer'a mı daha fazla öfkelendiğini çözememiştim.
"Chris yalvarırım, sadece dinle. Her şey düşündüğümden daha da garip ve hiçbiri elimde değil. İşaretsiz olduğumu öğrenmeden önce bunları araştırıyordum. Yaşanan karmaşayı ise çözemedim, duygularım bir kördüğüm oldu. İlk kez böyle şeyler yaşıyorum. Bilinmezlikler beni boğuyor, çıldırmak üzereyim. Ve işaretsiz olduğumu öğrenmem de..."
İçimi çektim.
"Micheal ilk defa kalbimi hissetmeme neden oldu. Yalnız Lucifer... Mıknatıs gibi, ne yöne dönsem ona çekileceğim. Ona saplanıp kaldım Chris. Ona, o ana, gözlerine. Ben..."
Lucifer içimde büyük bir yer kaplıyordu. Yine kalbim tutuşmuştu. Kelimeler ilk defa yetersiz kalmıştı. Çünkü istediğim anlamı onlara katamayacaktım. Ne kelimeler anlatmaya ne de nefesim konuşmaya yetmeyince susmaya karar verdim. Chris döndüğümde, gözlerindeki ifadede acı saklıydı.
"Micheal'a karşı hissettiğini direkt söyleyebildin. Beni korkutan şey Lucifer'a karşı söyleyemediğin bu duygu. Söyleyemediğin şey onu daha özel kılıyor."
Lucifer'ı kendime bile açıklayamıyordum. Belki de aşk söylenemeyenlerde gizliydi. Lucifer için tek kelime edemiyordum. Hayır, vazgeçilmezimdi. Tanrım! Öyle miydi? Kalbimden geçen hisler bunu doğrularken kalbimi Chris'e açmaya karar verdim.
"Micheal'a karşı hissettiğim masum bir sevgi, adeta beni sarmalıyor. Tüm hayatım boyunca onu tanıdığımı hissettiriyor. Fakat Lucifer... O içimdeki yer çekimini alt üst etti ve dengem şaştı. Hayatımı, benliğimi ele geçirdi Chris. En çok da kalbimi... Beni dağıttı. Micheal bir mucize gibi ama Lucifer bir doğal afet. Benim doğal afetim... Yıkıcı, mahveden, asi... Micheal ile değiştim, fakat Lucifer'dan sonra eski Hazel değilim. Hem ona sarılıp onu bırakmamak hem de ondan kaçmak istiyorum. Kimse ona bakmasın, bakamasın. Yalnız birbirimize ait olalım. Öyle ki gözleri bana kilitlensin, dünyanın geri kalanı umurumuzda olmasın. Sanki tüm sorularım beni ona götürüyor, aradığım tüm cevaplar da onda gizli. Ne aradığımı henüz bilemesem de her şeyin çözümü onda gibi hissediyorum."
Bir solukta söylemiştim. Kulaklarım bile inanamadı. Net olduğum tek konunun Lucifer olduğunu duymak ağır gelmişti. Yine de karmakarışıktım. Lucifer haricinde her konuda...
"Son zamanlarda ne kendimden ne de yaptıklarımdan emin değildim. Sana da bahsetmiştim. Ama işaretsiz olduğumu öğrendiğimden beri artık kim olduğumu bilmiyorum Chris. Bu durumun seni de ne kadar zorladığının farkındayım."
Gözlerinin içine baktım.
"Gitmek istersen seni yargılamam ve sana asla kırılmam. Hatta en doğrusu gitmen, benden uzaklaşman olacak. Kendime ne olacağını umursamıyorum, ama sana bir şey olursa buna dayanamam. Hele ki benim yüzümden sana bir zarar gelmesine katlanamamam."
Acıklı bir şekilde güldü.
"Senden gitmem mümkün değil Hazel."
Bakışlarını kaçırdı.
"Sen bensin, kalbimin en derinindesin. Duymaktan hoşlanmayacağını bilsem de seni seviyorum. Büyük bir aşkla..."
İşte buna yanıt ya da karşılık veremezdim. Bir süre yalnızca sustuk. Sessizliği o bozdu.
"Bana karşılık vermeni beklemiyorum. Bunu istemem de. Yalnızca içimdeki duyguları bilmeni istedim. Benim her şeyimsin. Ailemsin, canımsın. Şu ana kadar olduğu gibi bundan sonra da yanında olacağım."
Bana döndü.
"Sen nasıl istersen senin için o olacağım Hazel. Arkadaş, aile, yuva... Her durumun ya da sorunun beraber üstesinden beraber geleceğiz. Bu konuyu da çözeceğiz. Anladın mı?"
Ona sarıldım.
"Tepkim için üzgünüm. Yalnız kabullenmemi..."
Sustu fakat anlamıştım. Kabullenmeyecekti. Görmezden gelmesine bile razıydım. Yanımda olması yeterdi.
Hırçın gözyaşları yine yanaklarımdan süzülürken beni bırakmadığı, sevdiği, mükemmel biri olduğu için ağladım. Zavallı halim ile çaresizliğime de...
"Artık üzülme."
Kafamı sallasam da bazı şeylerin çözümsüz olduğunu ikimiz de biliyorduk.
Kalbim ise hissediyordu.
Geri çekildiğimde içim titredi. Üstündeki ceketini bana uzattığında hemen giydim.
Bu gecede bir şey vardı. Belki de her şeyi anlatmak beni yormuş ve savunmasız bırakmıştı.
"Hadi dönelim, Hazel. Biraz dinlen. Göreceksin, yarın her şey daha iyi olacak. İyi ya da kötü her gün geçer, yarınlar hep vardır. İnsanlar dünyasında yarınlar hep umut doludur, değil mi? Belki ölümsüzler içinde öyledir."
Doğru olmasını umduğum en güzel dilekti. Ayağa kalktığımızda çalılıklarda yine bir hareketlilik sezdim. Karanlık nedeniyle hiçbir şey anlamadığım için görmezden gelmeyi seçtim. Chris'in uzattığı elini tuttum ve akademiye geri döndük.
Odama geldiğimizde yanağına minik bir öpücük bıraktım.
"İyi geceler Chris. Dinlediğin ve destek olduğun için teşekkür ederim."
Çenemi kaldırdı ve gözlerime derin bir şekilde baktı.
"Varlığın bana en büyük hediye, hep yanımda ol. İyi geceler ve iyi uykular güzel Hazel."
Eğilip yanağıma burnunu değdirdi, sonra bir öpücük kondurdu. Beni koklayarak hızla çekilirken arkasını döndü ve yanımdan uzaklaştı. Beni bu şekilde sevmesen olmaz mıydı Chris?
İçeri girdiğimde ışığı bile yakamadan bir el ağzımı kapadı.
"Sakin ol, İşaretsiz. Seni unutacağımı mı sandın?"
Gözlerim korkuyla büyüdü. Elini yavaşça ağzımdan çekerken bağıramayacak kadar şaşkındım.