Unicode//
မိုင်းညို့ရှင် ဒီနေ့ ပန်းချီလွှာဆိုတဲ့ မိန်းမနဲ့ ညစာစားပေးရမည်။ အရင်ကဆို အလိုက်အထိုက်နေခဲ့ပေမဲ့ အခုကတော့ မနေချင်တော့ သူ့နှလုံးသားထဲမှာ လွန်ခဲ့တဲ့ လေးနှစ်ကထဲက ၀င်ရောက်စိုးမိုးနေသူလေးရှိနေပြီ။ အခုချိန် ငေးဘာများလုပ်နေလောက်မလဲ တွေးမိတော့ အပြုံးတွေကမျက်နှာထက်ကိုနေရာယူလေသည်။ ငေးနေရာမှူးဆိုတဲ့နာမည်အတိုင်း သူ့ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ၊စိတ်အစုံတစ်ခုလုံးကို နေရာယူကာ စိုးမိုးလွန်းသည်။
အဲ့အတွက် အခုလို မိန်းမများနဲ့ မပတ်သတ်ချင်တော့ပေ ။ သူ့ရုပ်ရည်နဲ့စည်းစိမ်ကိုကြည့်ပြီး သူ့နားကပ်တဲ့သူက အများဆုံးမို့ ဘယ်သူ့ကိုမှမယုံ မာယာတွေနဲ့ အော်ဂလီဆန်စရာတွေလို့သာမြင်သည်။
ဒယ်ဒီတို့ကလဲ အခုထိ ငေးနေရာမှုးကို မတောင်းပေးသေး၊ အချိန်စောင့်ဦးလို့ပြောသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင်မစောင့်ချင်တော့ မြန်မြန်သာ လက်ထပ်ယူပစ်ချင်သည်။ အနာဂတ်ယောက္ခမက စောင့်ပါဦးဆိုလို့သာ စောင့်ပေးနေသည်သာ။သူ့စိတ်နဲ့သာဆိုရင် ဒီနေ့တောင်း ဒီနေ့ လက်ထပ်ဖြစ်လောက်မည် အဲ့သလောက် ချစ်မြတ်နိုးရပါသည်။ သို့သော် သူ့နှလုံးသားကိုခိုးယူသွားတဲ့ ကောင်လေးကတော့ အခုချိန်ထိမသိသေးလောက်ပေ။
"ကိုညို့ အဆင်သင့်ပဲလား သွားကြမယ်" ပန်းချီလွှာခေါ်သံကြောင့် အတွေးထဲနစ်မြောနေရာကနေ ရုန်းထွက်မိသည်။မြန်မြန်ပြီးမြန်မြန်နားအေးသည်ဟုသာ တွေးရင်းသွားရန်ပြင်လိုက်သည်။
ပန်းချီလွှာကတော့ သူ့ကိုကြည့်ရင်း သူ့အလှကို နစ်မြောနေသည်ဟုသာ ထင်လျှက် စိတ်ထဲကြိတ် သဘောကျနေသည်။
"အဟင်း သူ့အလှကိုမခံနိုင်ပါဘူးလို့ ညို့ကလဲ ယောကျာ်းထဲကယောကျာ်းပဲလေ အကုန်တူတူပဲ"
"ကောင်းပြီ သွားကြမယ်"
စိုင်းယံကိုမှာစရာရှိတာမှာခဲ့ပြီး ဟိုကိုလိုက်လာခဲ့ရန်မှာလိုက်သည်။ Companyရုံးခန်းထဲက ထွက်လာတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ၀န်ထမ်းတွေ ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့ တီးတိုးပြောနေကြသည်။ အဲ့တာကိုပဲ ပန်းချီလွှာက ကြိုက်တာပင်။ တစ်လောကလုံး သူအပိုင်ရထားသည့် မျက်နှာနဲ့ လျှောက်သွားသည်။
ညို့မျက်နှာကတော့ နဂိုအတိုင်းအေးစက်စက် ဘာခံစားချက်မှ မပြပေ။
>>>>>>>>>>
ဒီနေ့ကမင်းခန့်နဲ့ပန်းနွယ် စေ့စပ်သည့်နေ့မို့ Golden Star Hotel သို့သူရောက်နေတာပင်။ အပြင်အဆင်ကိုဝေ့ဝှိုက်ကြည့်မိဝော့ာ အရမ်းကိုမျက်စိထဲ ကြည့်လို့ကောင်းသည်။ ရိုးရှင်းသည်။ သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကတော့ ဘယ်ကထဲကကြိုက်နေကြမှန်း သူမသိလိုက်၊ စေ့စပ်မယ်ဆိုပြီး လာပြောခါမှ သူသိရသည်။တကယ်ကို စိတ်တိုစရာကြီးပင် အရင်းနှီးဆုံးဖြစ်တဲ့ သူ့ကိုပေးမသိတော့ တကယ်ခံရခက်သည်။
ဘယ်ရမလဲ မပြောရကောင်းလားဆိုပြီး စိတ်ဆိုးလိုက်တာ တစ်ပတ်လောက်မခေါ်ပဲနေလိုက်သည်။ဆင်ခြေမျိုးစုံနဲ့ပြန်လာချော့ကြတာ အသည်းအသန်ပဲ သူကလဲ စိတ်ဆိုးပြေပေးလိုက်သည်။
"နေရာ မင်းကလဲ ရောက်ကထဲက စားနေတာမပြီးတော့ဘူး"
"ဘာကွ စားတာကို လာတွန့်တိုနေတယ် ငါသွားတော့မယ် ီးပဲ"
"ဟဲ့ မသွားပါနဲ့ နေရာရယ် ကို ကစတာပါဟ"
"ကိုကလဲ သွားမစနဲ့ ဟိုက မနေ့ကမှစိတ်ဆိုးပြေထားတာ ထပ်စိတ်ဆိုးနေမှ ခက်နေရော့မယ် "
"ဟိုနှစ်ကောင် ငါ့ရှေ့ကမြန်မြန် ဒိုးစမ်း တ ကို ကိုနဲ့ စောက်မြင်ကပ်လာပြီ Rsတွေများ ပိုကိုပိုတယ် အချိန်တန်ပြတ်မဲ့ဟာကို " နှာခေါင်းရှုံ့ပြောတာတောင် ငေးနေရာတို့ အလှပျက်မသွား၊ ပိုတောင် ချစ်ဖို့ကောင်းလာသေးသည်။
"ဟားဟား ငါတို့က မပြတ်လို့ပဲ စေ့စပ်နေပြီကွ မင်းတောင် အခုထိစွံသေးလို့လား"
"တိတ်စမ်း ငါယူမှတူတူအိပ်ရင်တောင် Liveလွှင့်ပြမယ် "
"အပြောမစောနဲ့ မောင်လူငေး စွံအောင်ပဲအရင်လုပ်ပါဦး ကျန်တာက နောက်မှဆက်ပြောကြတာပေါ့ ဟဟ" ဆိုပြီးပုခုံးကိုပုတ်ပြီး ထွက်သွားလေသည်။
"ချီး! စားရတာတောင် အရသာပျက်တယ်"
အဝေးတစ်နေရာကနေ ငေးနေရာမှူးကိုစောင့်ကြည့်နေတဲ့ မျက်လုံးတစ်စုံရှိနေသည်။ ငေးနေရာနားမှာ လူမရှိတော့တာနဲ့ သားကောင်နား ချဉ်းကပ်ရန်ထွက်လာလိုက်သည်။
ထိုသူမှာ ထူးရှားမြတ် ၊ "အိုး သခင်မလေး ဘာတွေဒေါသထွက်နေပါလိမ့်"
ဒေါသမျက်လုံးဖြင့် စိုက်ကြည့်ရင်း "မင်းငါ့ဆီစကားလာပြောရဲတယ်ပေါ့ ရှုံးထားတာမမှတ်သေးဘူးထင်တယ် " မျက်ခုံးတွန့်ပြောတော့ ထူးရှားမြတ်က ခပ်ဟဟရယ်သည်။
"အဟွန်း ငါကဒီအတိုင်းအသိတွေ့လို့လာနှုတ်ဆက်ရုံပါ မင်းကဆက်ဆက်ထိမခံဖြစ်နေတာပဲ"
မျက်မှောင်ကြုံ့ရင်း "ဒါဆိုလဲ မင်းဆက်နေနေလိုက်" ပြောခဲ့ရင်း သန့်စင်ခန်းကိုထွက်လာခဲ့သည်။
မင်းခန့်တို့ရဲ့ နေ့ထူးနေ့မြတ်မို့ ရန်မဖြစ်ချင်ပေ။ဒါကြောင့်မို့ရှောင်ထွက်လာလိုက်သည်။မဟုတ်ရင် ရန်ပွဲဖြစ်တော့မှာပင်။ ထူးရှားမြတ်ဆိုတဲ့တယောက်ကို သူလုံး၀ကြည့်မရပေ ။
Toliet ထဲမှာ လက်ဆေးနေရင်း လူတစ်ယောက်၀င်လာသည်။ သူရင်းနှီးနေသလိုပဲ ဘယ်နားတွေ့ဖူးမှန်းတော့မသိပေ။ ဆက်လဲမစဉ်းစားချင်တာမို့ ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ဒီအချိန်လောက်ဆိုဟိုကောင်ရှိတော့မှာမဟုတ်ဘူး။
ညို့ ငေးကိုတွေ့တော့ နှုတ်ဆက်မယ်အလုပ် သူကမမှတ်မိတဲ့အရိပ်အယောင်ပြတာမို့ ခံစားချက်တွေကို မြိုသိပ်ရင်း မသိသလိုသာနေလိုက်သည်။ ဟူး တဖက်သတ်အချစ်က တော်တော်ဆိုးပါ၏။
" ဟိုမိန်းမကလဲ စားစရာရှားလို့ ဟိုတယ်ထိလာစားတယ် တော်တော်စိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းတဲ့မိန်းမ"
ညို့ထွက်သွားသည်နှင့် ပန်းချီလွှာ ပါလာတဲ့ဆေးထုပ်ကိုဖောက်ရင်း ညို့သောက်နေသည့်ဝိုင်ထဲကို တစ်ထုပ်လုံးဖောက်ထည့်လိုက်သည်။ မသိသာအောင် အနည်းငယ်လှုပ်ကာ ပုံစံတကျပြန်ထားထားလိုက်သည်။
ပမာဏကတော်တော်ကိုများသွားသည်ထင်သည်။ ဒါမဲ့လဲကိစ္စမရှိပါဘူး ဒီညကတော့သာယာတဲ့ညလေးတစ်ညဖြစ်တော့မှာပဲ အဟင်း..
ညို့လာနေသည်ကိုတွေ့သည်မို့ အစားကိုဆက်စားနေလိုက်သည်။
ညို့လဲဆက်မစားချင်တော့သည်မို့ ဝိုင်ကြည့်သာဖိသောက်နေမိသည်။ အရှေ့ကတစ်ယောက်ကလဲ စားနေတာမပြီးတော့ဘူး ရောက်လာတာ ၁တာရီကျော်နေပြီ ။ ထမင်းစားတာ အဲ့လောက်ထိကြာစရာလိုလို့လား ။ ဆေးစွမ်းက ချက်ချင်းပြလာသည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးပူလောင်လာတယ် ဘာဖြစ်လို့ဖြစ်မှန်းမသိ သူဘာမှလဲမစားမိပါဘူး။ ဝိုင်ပဲသောက်နေတာပါ။ တစ်ခုခုကို သူတွေးမိလိုက်သည်။
သူ့ခန္ဓာကိုယ်က တောင့်တလာသည်။သူ့အရာကလဲမာကြောလာသည်။ ချက်ချင်းသူသိလိုက်၏ သူဆေးခပ်ခံလိုက်ရပြီဆိုတာ ဒါပေမဲ့ သိတာနောက်ကျသွားပြီ။
"မင်း ပန်းချီလွှာ!"
"အိုမို ဆေးစွမ်းပြတာမြန်လှချည်လား ကျွန်မကစောင့်ရဦးမယ်တောင်ထင်နေတာ အဟင်း"
"ဖယ်စမ်း ငါ့ကိုမထိနဲ့"
ပတ်၀န်းကျင်ကိုစူးစမ်းကြည့်လိုက်တော့ လူတွေရှင်းနေသည်။ အစကထဲက ကြိုတင်စီစဉ်ထားသည့်ပုံပေါ်သည်။ တော်တော်အရှက်မရှိတဲ့ မိန်းမ !
"မတောင့်ခံနိုင်တော့ဘူးမှတ်လား အခန်းထဲသွားကြမယ်လေ တို့ညို့ကိုအစွမ်းကုန်ပြုစုမှာပါ စိန်ချ" မာယာတွေနဲ့မြူစွယ်နေတဲ့အသံနဲ့ပြောလေသည်။ သူ့အတွက်တော့ နား၀င်ချိုမနေပဲ အကျည်းတန်စွာငှက်ဆိုးထိုးသံလိုပင်။
"တောက်စ် မင်းထိရဲရင် မနက်ဖြန်ကျရင်မင်းခန္ဓာကိုယ်နဲ့အတူ မင်းတို့ရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုကိုပါ ပြာချပစ်မယ်"
ညို့စကားကြောင့် ပန်းချီလွှာ လန့်သွားပင်မဲ့ ဂရုစိုက်မနေတော့ အမြန်သာအခန်းထဲခေါ်လာလိုက်သည်။ သူမနဲ့သာ အိပ်မိသွားရင်ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်တာ၀န်ယူရမည်ဖြစ်တာ ကြောင့်နောင်ကိစ္စနောင်မှရှင်းမည်ဟု တွေးလိုက်သည်။ ညို့ကလဲဆေးရှိန်ကြောင့်မရုန်းနိုင်တော့ပေ။ သို့သော် သူ့မှာအသိစိတ်ရှိသေး၏။
သီးသန့်အခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ မွေ့ယာပေါ် ခဏချထားလိုက်ပြီး သူမကိုယ်ကိုသန့်စင်မယ်အလုပ် တီ တီ!
"Hello ဘာ ငါအခုလာခဲ့မယ် ကျစ်"!
ဒယ်ဒီမေ့လဲလို့ သူမဆေးရုံသွားရမယ် ကျစ်တကယ်ပါပဲ ဒီအခြေအနေကိုတော့ လက်လွတ်မခံနိုင်ဘူး အဆုံးထိရှေ့ဆက်တိုးမှဖြစ်မည်။
"ရှင် ဒီမှာခဏလေးတောင့်ခံထားနော် ကျွန်မပြန်လာခဲ့မယ် မကြာဘူး"!!
ဆေးကအတော်ပြင်းသည်မို့ ခဏလောက်နဲ့ မပြေနိုင်သေးပေ။ ဒီတညလုံးထိန်းမရစွာ ထကြွနေမည်ကိုသူမကောင်းကောင်းသိသည်။ စိတ်မချစွာတချကြည့်ပြီး သူမအခန်းထဲကထွက်သွားသည်။ တော်သေးသည် သူ့လိုမိန်းမနဲ့တော့မဖြစ်ချင်ဘူး။
ကုတင်ပေါ်တွင် ပစ်စလက်ခတ် လှဲနေမိသည်။ အရမ်းပူလောင်လာသည့် ခန္ဓာကိုယ်ကြောင့် နေရခက်လွန်းသည်။ အရမ်းလိုချင်သည် သူ့ရဲ့စိတ်သည် ကျားရိုင်းတကောင်ကိုကြမ်းတမ်းနေပြီ။ အနားမှာသာတစ်ယောက်ယောက်ရှိရင် သူ့ကိုယ်သူထိန်းနိုင်မည်မထင်ပေ။ မွေ့ယာပေါ်လူးလိမ့်နေရင်း တံခါးဖွင့်သံကိုကြားလိုက်ရ၏။ ရင်းနှီးနေသည့်အမွှေးနံ့လေးကိုရလိုက်သည်။
"ချောက် ! ဝါး အိပ်ချင်လိုက်တာ တရေးလောက်အိပ်ဦးမယ် ပင်ပန်းလိုက်တာ အရမ်းပူတာပဲဘာလို့အခန်းကအရမ်းပူနေတာလဲ "
"ဟင် !!ခင်ဗျားကဘယ်သူလဲ ဘာလို့ကျွန်တော့အခန်းထဲရောက်နေတာလဲ"!
"အင့်"
ညို့မှာ ဘာမှတောင်ပြန်မပြောနိုင် မျက်လုံးဝိုင်းကြီးနဲ့မေးနေတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုဆွဲစုပ်နမ်းတော့သည်။ လက်တွေက ကျိုးပဲ့မတက်သေးသွယ်နေသည့် ခါးလေးကို တင်းကျပ်စွာလက်တဖက်ထဲနဲ့ချုပ်ထားသည်။ နူးညံ့နေသည့်နှုတ်ခမ်းသားတွေကြောင့် သောက်လေသောက်လေ ငတ်မပြေပေ။ အရမ်းချိုလွန်း၊မွှေးလွန်းသည်။ သူမထိန်းနိုင်တော့ပါ။ အသိစိတ်တွေလဲပျောက်ဆုံးနေသည်မို့ သူ့စိတ်ထဲ ငေးကို အရယူချင်တာပဲသိသည်။
အွန်း !! အွင်း!! ပြွတ်စ် ခင်ဗျား!! စကားပြောချိန်တောင်မရလိုက် အမည်မသိသည့်လူက သူ့ကိုချီသွားပြီး ခုတင်ပေါ်ပစ်ချလိုက်သည်။ ပစ်ချလိုက်သည့်အရှိန်ကြောင့် ကျောပြင်ကအောင့်မျက်သွားပြီး မျက်လုံးတွေပြာဝေသွားရ၏။
ထိုလူက နှုတ်ခမ်းကိုထပ်နမ်းလာပြီး ငေးတစ်ကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်နေသည်။ ဒီလူဘာလုပ်တာလဲ ငါ့ကို !!!
ခေါင်းထဲအချက်ပေးသံတွေ မြည်နေလေပြီ။ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲဆိုတာ ချက်ချင်းသဘောပေါက်လာသည်နှင့် သူ ရုန်းကန်သည်။ သို့သော် အားချင်းကမမျှသည်မို့ ထင်သလောက်အရာမထင်ပေ။
တွေးနေတဲ့အချိန်မှာပဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ အ၀တ်တွေမရှိတော့ အောက်ခံဘောင်းဘီတစ်ထည်သာကျန်ခဲ့၏။ ရုန်းလို့လဲမရ၊ဆေးကလဲမိနေသည်မို့ အားကထင်ထာထက်ပိုကြီးသည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်သည်လဲအထိအတွေ့တွေကြောင့်ပူလောင်လာရသည်။
ညို့ရဲ့လက်တွေက ကျောပြင်၊ တောင်ပူဆာမို့မို့လုံးလုံးလေးကိုပါပွတ်သပ်နေရင်းတစ်ခါခါညစ်သည်။ အရမ်းနူးညံ့သည်၊ ထိတွေ့လိုက်သည့်နေရာတွေအားလုံးသည် ထိလိုက်တာနဲ့ ပဲ့ကျတော့မလောက် ချောမွတ်သည်။ အနီစင်းတွေလဲ ချက်ချင်းပေါ်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းကလဲနမ်းမပြတ် လက်တွေကလဲအောက်ခံကိုဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ သူ့ရှေ့မှာ အ၀တ်မပါပဲ အလှကြီးလှနေသည့် ကောင်လေးသည် မျက်လုံးလေးတွေက အရည်လဲ့ပြီး နီရဲစိုစွတ်နေ၏။ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကလဲဖူးနီလို့နေသည်။
~~~~~~~
To be continued...
19.12.2021
နောက်တစ်ပိုင်း warning ⚠️
Zawgyi//
မိုင္းညို႔ရွင္ ဒီေန႕ ပန္းခ်ီလႊာဆိုတဲ့ မိန္းမနဲ႕ ညစာစားေပးရမည္။ အရင္ကဆို အလိုက္အထိုက္ေနခဲ့ေပမဲ့ အခုကေတာ့ မေနခ်င္ေတာ့ သူ႕ႏွလုံးသားထဲမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ကထဲက ၀င္ေရာက္စိုးမိုးေနသူေလးရွိေနၿပီ။ အခုခ်ိန္ ေငးဘာမ်ားလုပ္ေနေလာက္မလဲ ေတြးမိေတာ့ အၿပဳံးေတြကမ်က္ႏွာထက္ကိုေနရာယူေလသည္။ ေငးေနရာမႉးဆိုတဲ့နာမည္အတိုင္း သူ႕ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံး ၊စိတ္အစုံတစ္ခုလုံးကို ေနရာယူကာ စိုးမိုးလြန္းသည္။
အဲ့အတြက္ အခုလို မိန္းမမ်ားနဲ႕ မပတ္သတ္ခ်င္ေတာ့ေပ ။ သူ႕႐ုပ္ရည္နဲ႕စည္းစိမ္ကိုၾကည့္ၿပီး သူ႕နားကပ္တဲ့သူက အမ်ားဆုံးမို႔ ဘယ္သူ႕ကိုမွမယုံ မာယာေတြနဲ႕ ေအာ္ဂလီဆန္စရာေတြလို႔သာျမင္သည္။
ဒယ္ဒီတို႔ကလဲ အခုထိ ေငးေနရာမႈးကို မေတာင္းေပးေသး၊ အခ်ိန္ေစာင့္ဦးလို႔ေျပာသည္။ ျဖစ္နိုင္ရင္မေစာင့္ခ်င္ေတာ့ ျမန္ျမန္သာ လက္ထပ္ယူပစ္ခ်င္သည္။ အနာဂတ္ေယာကၡမက ေစာင့္ပါဦးဆိုလို႔သာ ေစာင့္ေပးေနသည္သာ။သူ႕စိတ္နဲ႕သာဆိုရင္ ဒီေန႕ေတာင္း ဒီေန႕ လက္ထပ္ျဖစ္ေလာက္မည္ အဲ့သေလာက္ ခ်စ္ျမတ္နိုးရပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ႏွလုံးသားကိုခိုးယူသြားတဲ့ ေကာင္ေလးကေတာ့ အခုခ်ိန္ထိမသိေသးေလာက္ေပ။
"ကိုညို႔ အဆင္သင့္ပဲလား သြားၾကမယ္" ပန္းခ်ီလႊာေခၚသံေၾကာင့္ အေတြးထဲနစ္ေျမာေနရာကေန ႐ုန္းထြက္မိသည္။ျမန္ျမန္ၿပီးျမန္ျမန္နားေအးသည္ဟုသာ ေတြးရင္းသြားရန္ျပင္လိုက္သည္။
ပန္းခ်ီလႊာကေတာ့ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း သူ႕အလွကို နစ္ေျမာေနသည္ဟုသာ ထင္လွ်က္ စိတ္ထဲႀကိတ္ သေဘာက်ေနသည္။
"အဟင္း သူ႕အလွကိုမခံနိုင္ပါဘူးလို႔ ညို႔ကလဲ ေယာက်ာ္းထဲကေယာက်ာ္းပဲေလ အကုန္တူတူပဲ"
"ေကာင္းၿပီ သြားၾကမယ္"
စိုင္းယံကိုမွာစရာရွိတာမွာခဲ့ၿပီး ဟိုကိုလိုက္လာခဲ့ရန္မွာလိုက္သည္။ Company႐ုံးခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၀န္ထမ္းေတြ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႕ တီးတိုးေျပာေနၾကသည္။ အဲ့တာကိုပဲ ပန္းခ်ီလႊာက ႀကိဳက္တာပင္။ တစ္ေလာကလုံး သူအပိုင္ရထားသည့္ မ်က္ႏွာနဲ႕ ေလွ်ာက္သြားသည္။
ညို႔မ်က္ႏွာကေတာ့ နဂိုအတိုင္းေအးစက္စက္ ဘာခံစားခ်က္မွ မျပေပ။
>>>>>>>>>>
ဒီေန႕ကမင္းခန႔္နဲ႕ပန္းႏြယ္ ေစ့စပ္သည့္ေန႕မို႔ Golden Star Hotel သို႔သူေရာက္ေနတာပင္။ အျပင္အဆင္ကိုေဝ့ဝွိုက္ၾကည့္မိေဝာ့ာ အရမ္းကိုမ်က္စိထဲ ၾကည့္လို႔ေကာင္းသည္။ ရိုးရွင္းသည္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘယ္ကထဲကႀကိဳက္ေနၾကမွန္း သူမသိလိုက္၊ ေစ့စပ္မယ္ဆိုၿပီး လာေျပာခါမွ သူသိရသည္။တကယ္ကို စိတ္တိုစရာႀကီးပင္ အရင္းႏွီးဆုံးျဖစ္တဲ့ သူ႕ကိုေပးမသိေတာ့ တကယ္ခံရခက္သည္။
ဘယ္ရမလဲ မေျပာရေကာင္းလားဆိုၿပီး စိတ္ဆိုးလိုက္တာ တစ္ပတ္ေလာက္မေခၚပဲေနလိုက္သည္။ဆင္ေျခမ်ိဳးစုံနဲ႕ျပန္လာေခ်ာ့ၾကတာ အသည္းအသန္ပဲ သူကလဲ စိတ္ဆိုးေျပေပးလိုက္သည္။
"ေနရာ မင္းကလဲ ေရာက္ကထဲက စားေနတာမၿပီးေတာ့ဘူး"
"ဘာကြ စားတာကို လာတြန႔္တိုေနတယ္ ငါသြားေတာ့မယ္ ီးပဲ"
"ဟဲ့ မသြားပါနဲ႕ ေနရာရယ္ ကို ကစတာပါဟ"
"ကိုကလဲ သြားမစနဲ႕ ဟိုက မေန႕ကမွစိတ္ဆိုးေျပထားတာ ထပ္စိတ္ဆိုးေနမွ ခက္ေနေရာ့မယ္ "
"ဟိုႏွစ္ေကာင္ ငါ့ေရွ႕ကျမန္ျမန္ ဒိုးစမ္း တ ကို ကိုနဲ႕ ေစာက္ျမင္ကပ္လာၿပီ Rsေတြမ်ား ပိုကိုပိုတယ္ အခ်ိန္တန္ျပတ္မဲ့ဟာကို " ႏွာေခါင္းရႈံ႕ေျပာတာေတာင္ ေငးေနရာတို႔ အလွပ်က္မသြား၊ ပိုေတာင္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလာေသးသည္။
"ဟားဟား ငါတို႔က မျပတ္လို႔ပဲ ေစ့စပ္ေနၿပီကြ မင္းေတာင္ အခုထိစြံေသးလို႔လား"
"တိတ္စမ္း ငါယူမွတူတူအိပ္ရင္ေတာင္ Liveလႊင့္ျပမယ္ "
"အေျပာမေစာနဲ႕ ေမာင္လူေငး စြံေအာင္ပဲအရင္လုပ္ပါဦး က်န္တာက ေနာက္မွဆက္ေျပာၾကတာေပါ့ ဟဟ" ဆိုၿပီးပုခုံးကိုပုတ္ၿပီး ထြက္သြားေလသည္။
"ခ်ီး! စားရတာေတာင္ အရသာပ်က္တယ္"
အေဝးတစ္ေနရာကေန ေငးေနရာမႉးကိုေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးတစ္စုံရွိေနသည္။ ေငးေနရာနားမွာ လူမရွိေတာ့တာနဲ႕ သားေကာင္နား ခ်ဥ္းကပ္ရန္ထြက္လာလိုက္သည္။
ထိုသူမွာ ထူးရွားျမတ္ ၊ "အိုး သခင္မေလး ဘာေတြေဒါသထြက္ေနပါလိမ့္"
ေဒါသမ်က္လုံးျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ရင္း "မင္းငါ့ဆီစကားလာေျပာရဲတယ္ေပါ့ ရႈံးထားတာမမွတ္ေသးဘူးထင္တယ္ " မ်က္ခုံးတြန႔္ေျပာေတာ့ ထူးရွားျမတ္က ခပ္ဟဟရယ္သည္။
"အဟြန္း ငါကဒီအတိုင္းအသိေတြ႕လို႔လာႏႈတ္ဆက္႐ုံပါ မင္းကဆက္ဆက္ထိမခံျဖစ္ေနတာပဲ"
မ်က္ေမွာင္ႀကဳံ႕ရင္း "ဒါဆိုလဲ မင္းဆက္ေနေနလိုက္" ေျပာခဲ့ရင္း သန႔္စင္ခန္းကိုထြက္လာခဲ့သည္။
မင္းခန႔္တို႔ရဲ႕ ေန႕ထူးေန႕ျမတ္မို႔ ရန္မျဖစ္ခ်င္ေပ။ဒါေၾကာင့္မို႔ေရွာင္ထြက္လာလိုက္သည္။မဟုတ္ရင္ ရန္ပြဲျဖစ္ေတာ့မွာပင္။ ထူးရွားျမတ္ဆိုတဲ့တေယာက္ကို သူလုံး၀ၾကည့္မရေပ ။
Toliet ထဲမွာ လက္ေဆးေနရင္း လူတစ္ေယာက္၀င္လာသည္။ သူရင္းႏွီးေနသလိုပဲ ဘယ္နားေတြ႕ဖူးမွန္းေတာ့မသိေပ။ ဆက္လဲမစဥ္းစားခ်င္တာမို႔ ျပန္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုဟိုေကာင္ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။
ညို႔ ေငးကိုေတြ႕ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္မယ္အလုပ္ သူကမမွတ္မိတဲ့အရိပ္အေယာင္ျပတာမို႔ ခံစားခ်က္ေတြကို ၿမိဳသိပ္ရင္း မသိသလိုသာေနလိုက္သည္။ ဟူး တဖက္သတ္အခ်စ္က ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါ၏။
" ဟိုမိန္းမကလဲ စားစရာရွားလို႔ ဟိုတယ္ထိလာစားတယ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ရႈပ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့မိန္းမ"
ညို႔ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ပန္းခ်ီလႊာ ပါလာတဲ့ေဆးထုပ္ကိုေဖာက္ရင္း ညို႔ေသာက္ေနသည့္ဝိုင္ထဲကို တစ္ထုပ္လုံးေဖာက္ထည့္လိုက္သည္။ မသိသာေအာင္ အနည္းငယ္လႈပ္ကာ ပုံစံတက်ျပန္ထားထားလိုက္သည္။
ပမာဏကေတာ္ေတာ္ကိုမ်ားသြားသည္ထင္သည္။ ဒါမဲ့လဲကိစၥမရွိပါဘူး ဒီညကေတာ့သာယာတဲ့ညေလးတစ္ညျဖစ္ေတာ့မွာပဲ အဟင္း..
ညို႔လာေနသည္ကိုေတြ႕သည္မို႔ အစားကိုဆက္စားေနလိုက္သည္။
ညို႔လဲဆက္မစားခ်င္ေတာ့သည္မို႔ ဝိုင္ၾကည့္သာဖိေသာက္ေနမိသည္။ အေရွ႕ကတစ္ေယာက္ကလဲ စားေနတာမၿပီးေတာ့ဘူး ေရာက္လာတာ ၁တာရီေက်ာ္ေနၿပီ ။ ထမင္းစားတာ အဲ့ေလာက္ထိၾကာစရာလိုလို႔လား ။ ေဆးစြမ္းက ခ်က္ခ်င္းျပလာသည္။ သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးပူေလာင္လာတယ္ ဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္မွန္းမသိ သူဘာမွလဲမစားမိပါဘူး။ ဝိုင္ပဲေသာက္ေနတာပါ။ တစ္ခုခုကို သူေတြးမိလိုက္သည္။
သူ႕ခႏၶာကိုယ္က ေတာင့္တလာသည္။သူ႕အရာကလဲမာေၾကာလာသည္။ ခ်က္ခ်င္းသူသိလိုက္၏ သူေဆးခပ္ခံလိုက္ရၿပီဆိုတာ ဒါေပမဲ့ သိတာေနာက္က်သြားၿပီ။
"မင္း ပန္းခ်ီလႊာ!"
"အိုမို ေဆးစြမ္းျပတာျမန္လွခ်ည္လား ကြၽန္မကေစာင့္ရဦးမယ္ေတာင္ထင္ေနတာ အဟင္း"
"ဖယ္စမ္း ငါ့ကိုမထိနဲ႕"
ပတ္၀န္းက်င္ကိုစူးစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူေတြရွင္းေနသည္။ အစကထဲက ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားသည့္ပုံေပၚသည္။ ေတာ္ေတာ္အရွက္မရွိတဲ့ မိန္းမ !
"မေတာင့္ခံနိုင္ေတာ့ဘူးမွတ္လား အခန္းထဲသြားၾကမယ္ေလ တို႔ညို႔ကိုအစြမ္းကုန္ျပဳစုမွာပါ စိန္ခ်" မာယာေတြနဲ႕ျမဴစြယ္ေနတဲ့အသံနဲ႕ေျပာေလသည္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ နား၀င္ခ်ိဳမေနပဲ အက်ည္းတန္စြာငွက္ဆိုးထိုးသံလိုပင္။
"ေတာက္စ္ မင္းထိရဲရင္ မနက္ျဖန္က်ရင္မင္းခႏၶာကိုယ္နဲ႕အတူ မင္းတို႔ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈကိုပါ ျပာခ်ပစ္မယ္"
ညို႔စကားေၾကာင့္ ပန္းခ်ီလႊာ လန႔္သြားပင္မဲ့ ဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့ အျမန္သာအခန္းထဲေခၚလာလိုက္သည္။ သူမနဲ႕သာ အိပ္မိသြားရင္ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္တာ၀န္ယူရမည္ျဖစ္တာ ေၾကာင့္ေနာင္ကိစၥေနာင္မွရွင္းမည္ဟု ေတြးလိုက္သည္။ ညို႔ကလဲေဆးရွိန္ေၾကာင့္မ႐ုန္းနိုင္ေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ သူ႕မွာအသိစိတ္ရွိေသး၏။
သီးသန့္အခန္းထဲ ေရာက္တာနဲ႕ ေမြ႕ယာေပၚ ခဏခ်ထားလိုက္ၿပီး သူမကိုယ္ကိုသန႔္စင္မယ္အလုပ္ တီ တီ!
"Hello ဘာ ငါအခုလာခဲ့မယ္ က်စ္"!
ဒယ္ဒီေမ့လဲလို႔ သူမေဆး႐ုံသြားရမယ္ က်စ္တကယ္ပါပဲ ဒီအေျခအေနကိုေတာ့ လက္လြတ္မခံနိုင္ဘူး အဆုံးထိေရွ႕ဆက္တိုးမွျဖစ္မည္။
"ရွင္ ဒီမွာခဏေလးေတာင့္ခံထားေနာ္ ကြၽန္မျပန္လာခဲ့မယ္ မၾကာဘူး"!!
ေဆးကအေတာ္ျပင္းသည္မို႔ ခဏေလာက္နဲ႕ မေျပနိုင္ေသးေပ။ ဒီတညလုံးထိန္းမရစြာ ထႂကြေနမည္ကိုသူမေကာင္းေကာင္းသိသည္။ စိတ္မခ်စြာတခ်ၾကည့္ၿပီး သူမအခန္းထဲကထြက္သြားသည္။ ေတာ္ေသးသည္ သူ႕လိုမိန္းမနဲ႕ေတာ့မျဖစ္ခ်င္ဘူး။
ကုတင္ေပၚတြင္ ပစ္စလက္ခတ္ လွဲေနမိသည္။ အရမ္းပူေလာင္လာသည့္ ခႏၶာကိုယ္ေၾကာင့္ ေနရခက္လြန္းသည္။ အရမ္းလိုခ်င္သည္ သူ႕ရဲ႕စိတ္သည္ က်ားရိုင္းတေကာင္ကိုၾကမ္းတမ္းေနၿပီ။ အနားမွာသာတစ္ေယာက္ေယာက္ရွိရင္ သူ႕ကိုယ္သူထိန္းနိုင္မည္မထင္ေပ။ ေမြ႕ယာေပၚလူးလိမ့္ေနရင္း တံခါးဖြင့္သံကိုၾကားလိုက္ရ၏။ ရင္းႏွီးေနသည့္အေမႊးနံ႕ေလးကိုရလိုက္သည္။
"ေခ်ာက္ ! ဝါး အိပ္ခ်င္လိုက္တာ တေရးေလာက္အိပ္ဦးမယ္ ပင္ပန္းလိုက္တာ အရမ္းပူတာပဲဘာလို႔အခန္းကအရမ္းပူေနတာလဲ "
"ဟင္ !!ခင္ဗ်ားကဘယ္သူလဲ ဘာလို႔ကြၽန္ေတာ့အခန္းထဲေရာက္ေနတာလဲ"!
"အင့္"
ညို႔မွာ ဘာမွေတာင္ျပန္မေျပာနိုင္ မ်က္လုံးဝိုင္းႀကီးနဲ႕ေမးေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုဆြဲစုပ္နမ္းေတာ့သည္။ လက္ေတြက က်ိဳးပဲ့မတက္ေသးသြယ္ေနသည့္ ခါးေလးကို တင္းက်ပ္စြာလက္တဖက္ထဲနဲ႕ခ်ဳပ္ထားသည္။ ႏူးညံ့ေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြေၾကာင့္ ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပေပ။ အရမ္းခ်ိဳလြန္း၊ေမႊးလြန္းသည္။ သူမထိန္းနိုင္ေတာ့ပါ။ အသိစိတ္ေတြလဲေပ်ာက္ဆုံးေနသည္မို႔ သူ႕စိတ္ထဲ ေငးကို အရယူခ်င္တာပဲသိသည္။
အြန္း !! အြင္း!! ႁပြတ္စ္ ခင္ဗ်ား!! စကားေျပာခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ အမည္မသိသည့္လူက သူ႕ကိုခ်ီသြားၿပီး ခုတင္ေပၚပစ္ခ်လိဳက္သည္။ ပစ္ခ်လိဳက္သည့္အရွိန္ေၾကာင့္ ေက်ာျပင္ကေအာင့္မ်က္သြားၿပီး မ်က္လုံးေတြျပာေဝသြားရ၏။
ထိုလူက ႏႈတ္ခမ္းကိုထပ္နမ္းလာၿပီး ေငးတစ္ကိုယ္လုံးကို ပြတ္သပ္ေနသည္။ ဒီလူဘာလုပ္တာလဲ ငါ့ကို !!!
ေခါင္းထဲအခ်က္ေပးသံေတြ ျမည္ေနေလၿပီ။ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္လာသည္ႏွင့္ သူ ႐ုန္းကန္သည္။ သို႔ေသာ္ အားခ်င္းကမမွ်သည္မို႔ ထင္သေလာက္အရာမထင္ေပ။
ေတြးေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာ အ၀တ္ေတြမရွိေတာ့ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီတစ္ထည္သာက်န္ခဲ့၏။ ႐ုန္းလို႔လဲမရ၊ေဆးကလဲမိေနသည္မို႔ အားကထင္ထာထက္ပိုႀကီးသည္။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္သည္လဲအထိအေတြ႕ေတြေၾကာင့္ပူေလာင္လာရသည္။
ညို႔ရဲ႕လက္ေတြက ေက်ာျပင္၊ ေတာင္ပူဆာမို႔မို႔လုံးလုံးေလးကိုပါပြတ္သပ္ေနရင္းတစ္ခါခါညစ္သည္။ အရမ္းႏူးညံ့သည္၊ ထိေတြ႕လိုက္သည့္ေနရာေတြအားလုံးသည္ ထိလိုက္တာနဲ႕ ပဲ့က်ေတာ့မေလာက္ ေခ်ာမြတ္သည္။ အနီစင္းေတြလဲ ခ်က္ခ်င္းေပၚလာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကလဲနမ္းမျပတ္ လက္ေတြကလဲေအာက္ခံကိုဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ သူ႕ေရွ႕မွာ အ၀တ္မပါပဲ အလွႀကီးလွေနသည့္ ေကာင္ေလးသည္ မ်က္လုံးေလးေတြက အရည္လဲ့ၿပီး နီရဲစိုစြတ္ေန၏။ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကလဲဖူးနီလို႔ေနသည္။
~~~~~~~
To be continued...
19.12.2021
ေနာက္တစ္ပိုင္း warning ⚠️