Ciężko mi ubrać w słowa to, co chciałabym Wam powiedzieć. Każdej z Was, która dotrwała do końca, która razem ze mną poznawała tę historię.
Wiem, że do ostatniego rozdziału miałyście nadzieję na szczęśliwe zakończenie. Przykro mi, że Was zawiodłam. Być może gdzieś tam teraz wraz ze mną i Michaliną ocieracie łzy, które może nigdy nie wyschną. Przykro mi, nie jestem w stanie ich otrzeć.
Może powinnam Wam wytłumaczyć, wyjaśnić, dlaczego tak, a nie inaczej, jednak liczę na to, że każda z Was wyciągnie własne wnioski. Nie chcę Wam mówić, co macie myśleć.
Zostawiam Wam ostatnią kartę czystą, niezapisaną... Jeśli chcecie, dopiszcie sobie własny ciąg tej historii. Drzwi do gabinetu Maksa wciąż pozostały lekko otwarte...
Co z Ludwikiem?
Nie wiadomo.
Co z Mentorem?
Nie wiadomo.
Co z depozytem?
Też nie wiadomo.
Wiem. Macie ochotę mnie udusić za takie zakończenie, pozostawiające tyle pytań bez odpowiedzi. I niech tak będzie.
Niech Ludwik wciąż walczy o życie.
Niech depozyt wciąż skrywa swoją tajemnicę.
Niech grób Maksymiliana Rozdrażewskiego pozostanie pusty.
Mam nadzieję, że zrozumiecie i wybaczycie mi to.
Dziękuję Wam za to, że byłyście tutaj ze mną. To była ciężka i fascynująca podróż. Ja idę dalej. Zostawiam Wam piosenkę, której tekst być może będzie dla Was jakimś ukojeniem.
Trzymajcie się ciepło i pamiętajcie, wznieście się i rozwińcie skrzydła, lecąc wysoko. Nawet ponad tym połamanym, zgniłym drzewem. Być może ono kiedyś jeszcze wypuści nowe pędy. Ja w to wierzę.
Czas powiedzieć: do zobaczenia.
Będę za Wami tęsknić, moje kochane Czytelniczki. Dziękuję Wam za wszystko 💜
Szczególne podziękowania kieruję do OtoSerafin oraz magnieszkay. Już one wiedzą, za co, ale Wy nie wiecie. Obie były dla mnie ogromnym wsparciem, często podsuwały swoje pomysły czy zadawały istotne pytania, na które potem odpowiadałam w Mentorze. Wszystkie miałyście swój udział w powstaniu tej historii. Dziękuję Wam z całego swojego połamanego serca 💔