~Do Kyungsoo~
Tinabig ko yung crackers na bumabangga sa ulo ko. "Ano ba yan Chen! Ingat nga!" inis na sabi ko saka kinuha yung inaabot niyang crackers mula sa likod.
"Ako na nga tong nagshe-share ng food!" sagot naman ni Chen.
Umirap ako saka inabot kay Jongin yung pagkain. "Oh, kuha ka daw." Mahina kong sabi. Tumingin naman dito si Jongin saka umiling.
"Hindi ako gutom." Sagot niya saka sumandal ulit sa upuan. Mukhang ang lalim ng iniisip netong taong to ah.
Inabot ko naman yung crackers sa harap saka umayos sa upuan ko. Ayoko kasi yung inooffer na pagkain ni Chen kaya hindi na ako kumuha. Kadiri. Baka ang dumi-dumi pa. Galing kaya kay Kim Jongdae yun.
Gruuu. Gruuu.
Napabuntong hininga nalang ako saka kumuha ng tubig at pagkain mula sa bag ko. Ayokong magka-ulcer, kaya kakain ako ano man ang mangyari.
"Pahingi." Sabi ni Jongin saka kumuha sa crackers ko.
"Akala ko ba hindi ka gutom?" inis na sabi ko sakanya. Binuksan ko yung water bottle ko saka nainom. Napatingin si Jongin dito at ngumisi.
Inagaw niya sakin yung Summit drinking water ko!
"Uy! Ano ba yang—AY JONGIN! BAT KA UMINOM SA TUBIG KO?"
Natawa lang siya saka binalik sakin yung tubig ko. Kalahati na ito dahil sa kagagawan niya! Saka bakit siya uminom eh laway-conscious ako?
Saka ano yun? INDIRECT KISS? Aba naman Jungen.
"Sarap ng tubig mo ah." Mapang-asar na sabi niya. "Anong flavor ba yan?"
Tinignan ko naman siya ng mas masama. "Laway ko ang flavor." Inis kong sabi. "Ano, masarap?" Inirapan ko pa siya saka sinara yung takip ng tubig ko. Inagaw ko na din mula sakanya yung pagkain ko saka isinilid ito pabalik sa bag. Huwag na nga akong kakain kung may peste naman dito sa tabi.
Tumawa ng malakas si Jongin habang ako, banas na sakanya.
Napaka-BIPOLAR kasi tong taong to. Hindi mo alam kung galit, kung inis, at kung anu-ano pa. Ang hirap niyang basahin minsan. Sobrang hirap intindihin.
"Nakakainis ka." Seryoso kong sabi sakanya at saka lang siya tumahimik. Napatingin siya sakin habang nakataas ang dalawang kilay. "Hindi kita maintindihan."
Iniwas ko yung tingin ko sakanya saka umupo ng maayos, yung tipong patulog na. Maya-maya, narinig ko siyang napabuntong hininga. "I'm sorry." Mahina niyang sabi pero hindi ko siya nilingon.
Napipikon na ako kasi ang hirap niyang intindihin. Ang hirap pakisamahan. Nakaka-frustrate.
"Here, listen."
At bigla niyang sinalpak sa isa kong tenga yung earphone niya. Gulat ko naman siyang tinignan at nakatingin din siya sakin habang may maliit na ngiti sa labi. Nakalagay sa isa niyang tenga yung isang earphone. Tatanggalin ko na sana mula sa tenga ko yung earphone pero pinigilan niya ako.
"No." mahina niyang sabi. "Just... put it there."
Napabuntong hininga nalang ako. Ano kayang trip neto?
"I'm sorry, Kyungsoo." Bulong ni Jongin sa tabi ko. "You just make me... so unsure."
Gusto kong magtanong. Ano bang ibig niyang sabihin? Bakit "unsure"? Hindi siya sure saan? Sa akin? Sa sarili niya? SAAN? KANINO?
Kanina lang, maayos naman kami diba? Tapos bigla siyang ganito, seryoso at malungkot.
Ano ba Kim Jongin? Nakakabaliw ka na ah. At hindi yan compliment.
"Wala naman akong ginagawa sayo." Mahina kong sabi habang nakikinig parin sa music mula sa iPod niya. "I'm just being me. Ikaw tong mahirap pakisamahan."
Jongin sighed. "Hindi ko din alam." Bigla niyang sabi. "I can't understand myself anymore."
Umiling ako at tuluyan na ngang tinanggal yung earphone niya mula sa tenga ko. Tumingin ako sa labas ng bintana. Gabi na, madilim na yung paligid. Mamayang madaling araw, nasa paanan na kami ng bundok.
"Good night." Mahina kong sabi saka pinikit yung mga mata ko. "Sana bukas, matino ka nang kausap."
Isinandal ko yung ulo ko sa bintana. Pero maya-maya lang, kinuha ito ni Kim Jongin para ipatong sa balikat niya.
"Amphibians such as those frogs over there have three chambered hearts. Oxygen-rich and oxygen-depleted blood gets mixed in the one ventricle they have. It is a wonder how they could separate the mixed blood. But they could somehow do it." Explain ng professor namin sa harap. Pero alam ko na yun dahil nabasa ko na nung isang gabi. "Their cutaneous respiration also helps in distributing enough oxygen to all the cells in their body ... blah blah blah."
Habang pataas kami nang pataas sa bundok, padami ng padami ang mga nakikita naming kung anu-anong hayop. Iba't ibang color ng frogs, salamander, ahas (muntik nang natuklaw si Xiumin), deer, insects, etc etc.
"Kyungsoo, dahan-dahan." Biglang sabi ni Jongin sa tabi ko. Hinawakan niya yung braso ko para tulungan akong tumawid sa isang kahoy na ginawang bridge.
Siya nga pala ang buddy ko. How could I forget?
Nang makalampas na kami sa makipot at madulas na bridge na yun, tuloy parin ang pag-explain ng professor namin. Science kasi, daming sinasabi.
"I'm sorry about last night." Sabi ni Kim Jongin sa tabi ko. "Hindi ko alam na nafu-frustrate ka na sa ugali ko."
Tinignan ko siya. "Hindi naman masyado." Sagot ko sakanya. "But maybe next time, try to warn me kung magbabago ka na ng mood, para naman prepared ako, diba?"
"Umakyat ka na dito?" tanong niya bigla sakin.
Napatingin ako ulit sakanya habang nagtataka. "Hindi pa." sagot ko. "I don't do hiking."
Jongin smiled, looking up. "It's a beautiful place." Mahina niyang sabi. "My sister and I used to do this. Well that's before... before..." then his eyes went sad.
Napakunot noo ako. "Before what?" tanong ko. May kapatid pala si Jongin. At "sister" pa ah. I wonder if Kim Jongin has other brothers or sisters.
"Nevermind." Jongin whispered and looked at me. He flashed a smile and with that, wala na akong nasabi pa. "There's a clearing up there." He continued and pointed at the top of the mountain. "I think doon tayo mag-i-stay. You can see the rest of the town from there, I swear."
I nodded and gave a small smile. "I guess so." Sagot ko at tumingin ulit sakanya. Nakatingin siya sakin habang may malungkot na ngiti sa labi.
"It's fine." I said with a sigh. "Maybe one day, you could tell me more about yourself." Natawa pa ako ng mahina habang umiiling-iling. I puffed air from my cheeks and pouted, looking at the far top of the mountain.
Malayo pa. HUHUHU.
Jongin chuckled. "You're so cute." He suddenly whispered,
...But loud enough for me to hear.
"What?" I hissed at him.
Jongin laughed again. "Squishy... Soo."