Uni
အသက်အရွယ်အားဖြင့် လပြည့်ဝန်း နဲ့ ဇေရဲမာန်က ကွာဟလွန်းသည်။ လပြည့်ဝန်း ၉တန်းကျောင်းသားအရွယ်မှာ ဇေရဲမာန်က အသက်၂၇နှစ်လေ.....
ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ဖခင်၏ သွန်သင်မှုကြောင့် ကျောက်သားမပါ မာကျောလာခဲ့ပြီး လူသတ်တာကိုလဲ သွေးအေးနိုင်ခဲ့လေသည်။
တစ်နေ့နဲ့တစ်နေ့ အလုပ်အပေါ် ခေါင်းစိုက်ခဲ့ရသော်လည်း အိမ်ပြန်ရောက်တိုင်း ကလေးမျက်နှာကို မြင်ရတာကြောင့် ပင်ပန်းမှုများပျောက်သွားလေသည်။
ခုလဲ လကုန်ရက်မို့ လူသိရှင်ကြားအလုပ်တွေသာမက မှောင်ခိုအလုပ်တွေရဲ့ စာရင်းတွေပါ လုပ်နေရသည်။ လက်မှတ်ထိုးစရာရှိတဲ့စာရွက်တွေကို လက်မှတ်ထိုးနေတုန်း....
"Hello. ...My son. ...Long time no see. .."
အခန်းတံခါးတောင်မခေါက်ပဲ ဝင်လာနိုင်သောသူမှာ အခြားတော့မဟုတ် ဇေရဲမာန် ၏ ဖခင် ဦးမာန်မိုးဟိန်း ပင်။
"ငါ့သားက မတွေ့ရတာကြာလို့လားမသိဘူး အရမ်းကိုသန့်ပြန့်ပြီး ခန်လာလိုက်တာ ဖအေအတိုင်းပဲ" ရုံးခန်းထဲက sofaပေါ်တွင်ထိုင်လိုက်ရင်း ဦးမာန်မိုးဟိန်း ပြောလိုက်သည်။
"ဒီတစ်ခေါက်ကကော ဘာကိစ္စလဲ..." ဖခင်ပြန်လာမည့်သတင်းကိုကြားသော်လဲ ဒီလောက်မြန်မြန်ကြီး ပြန်လာလိမ့်မယ်တော့ ဇေရဲမာန် မထင်မိ။
"အင်းးးဘယ်လိုပြောရမလဲ....အဖေက နိုင်ငံခြားအသားစားတာများပြီး အီလာလို့ မြန်မာပြည်အသား ပြောင်းစားချင်လာလို့"
ဦးမာန်မိုးဟိန်း ပြောသည့်စကားအဓိပ္ပါယ် ဆိုလိုရင်းကို ဇေရဲမာန် သိတာပေါ့။ သူ့ဖခင်က Play boy လေ ပြီးတော့ girl and boy အားလုံးကိုလဲ သူစားသည်လေ။
"ဒါဆိုလဲ သားကောင်သွားရှာပေါ့...ဒီကို ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ"
"သားကလဲကွာ...စိမ်းကားလိုက်တာ။ အဖေတစ်ခါတစ်လေ ပြန်လာတာကို.....ပြီးတော့ သားတို့ အရင်အိမ်ကို ပြန်နေပါလား အဖေတို့အတူတူမနေရတာကြာပြီလေ"
ဒါဆို ဦးမာန်မိုးဟိန်း မှာ ဇေရဲမာန် ၏ အကြောင်းကို သိနှင့်ပြီးသားပဲ....
"စဥ်းစားကြည့်မယ်"
"သားကလဲကွာ......အဖေက ကိုယ့်သားမက်လေးကိုတော့ ကြည့်ချင်သေးတယ်ကွ....အဖေအိမ်မှာပဲစောင့်နေမယ်။ ညနေကျရင် ပြောင်းခဲ့ကြနော်...."
ထပြန်သွားသော ဖခင်ကိုကြည့်ရင်း ဇေရဲမာန် သက်ပြင်းချမိသည်.....
_________________
"လာပါ....ကိုယ်ရှိတယ်လေ" ခုအနေအထားကို လပြည့်ဝန်း တကယ်နားမလည်နိုင် မသိရင် ချစ်သူ၏ အဖေက အိမ်ခေါ်တွေ့လို့ လာရသလိုလို...
ချစ်သူလို့ပြောရအောင်လဲ ကိုကိုနဲ့သူနဲ့ကကော ဘာတွေလဲ... ဟိုအိမ်ကပါ ပြန်ပြောင်းလာခဲ့ရသည်လေ။
"ရောက်လာကြပြီလား...." အပေါ်ထပ်ကနေဆင်းလာသော ဦးမာန်မိုးဟိန်း.....
သားဘေးနားကကောင်လေးကို ဓာတ်ပုံတွေထဲမှာ မြင်ဖူးသော်လဲ ခုအပြင်မှာ မြင်လိုက်ရတာ ပိုအံ့သြမိသည်။ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ပင်မဲ့ လှလွန်ပြီး ဖြူအုနေသေး။ သားနဲ့ယှဥ်လိုက်ရင် သားက အရပ်မြင့်မြင့် body တောင့်သည်။ ဒီကောင်လေးက သေးသေးဖြူဖြူလေးနဲ့ သားရဲ့ ရင်ဘက်နားတွင်သာရှိသည်။
သူ့ကိုလဲ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးနဲ့ ကြည့်နေပြန်သည်။ အေးလေ သားသဘောကျလဲ သဘောကျချင်စရာပဲ...
"ကဲ...ညစာစားရင်းနဲ့မှ ပြောကြတာပေါ့" ဦးမာန်မိုးဟိန်း က ထမင်းစားခန်းထဲသို့ ဦးဆောင်ကာ ဝင်သွားတော့ သူတို့နှစ်ယောက်လဲ နောက်ကလိုက်ဝင်လာသည်။
ဇေရဲမာန် မှာ လပြည့်ဝန်း လက်လေးကို ခုချိန်ထိ မလွှတ်ပေးမိ။ ထိုင်ခုံပေါ်တွင်လဲ သေချာနေရာချပေးသေးသည်။
ဖခင်အရှေ့မို့ မဝံ့မရဲဖြစ်နေသော လပြည့်ဝန်း ကို ဇေရဲမာန် ကိုယ်တိုင်ပဲ ဟင်းတွေခပ်ထည့်ပေးနေသည်။
သားဖြစ်သူ၏ ဂရုစိုက်မှုကို ရသောဒီကောင်လေးကိုကြည့်ရင်း ဦးမာန်မိုးဟိန်း ပြုံးမိသည်။
စားသောက်ပြီးလို့ ဧည့်ခန်းတွင် အချိုပွဲစားနေကြရင်း ဇေရဲမာန် က...
"ဒါ ကိုယ့်အဖေ ဦးမာန်မိုးဟိန်း.... ဒါက.."
"တပည့်ပါ..."
"တပည့်??" လပြည့်ဝန်း အဖြေကြောင့် ဦးမာန်မိုးဟိန်း မှာ တဟားဟားနဲ့ရယ်သွားသည်။ ဇေရဲမာန် မျက်နှာကတော့ တည်တင်းသွားသည်။ လပြည့်ဝန်း ကတော့ အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်သွားရှာသည်။
"တပည့်ဆိုတော့လဲ တပည့်ပေါ့ကွာ...သား...မင်းတို့အတွက် အခန်းပြင်ထားပြီးပြီ..."
"နေပါစေ သူနဲ့ကျွန်တော် တစ်ခန်းထဲသုံးမှာ...လာ...ကလေး"
"မဟုတ်သေးဘူးလေ...ကိုကို...ကိုကို..." လပြည့်ဝန်း မှာ ယက်ကန်ယက်ကန်နဲ့ ဇေရဲမာန် ဆွဲခေါ်ရာနောက်ကို ပါသွားလေသည်။
"ငါ့သားက ကလေးလို့ခေါ်တဲ့အတိုင်း တကယ်ဖြူအုအုကလေးလေးပဲ...." မေးကိုပွတ်ကာ အပေါ်တတ်သွားသော နှစ်ယောက်ကို ဦးမာန်မိုးဟိန်း ကြည့်နေမိသည်။
.
.
'ဒုန်း'
ဆောင့်ပိတ်လိုက်သော တံခါးသံကြောင့် လပြည့်ဝန်း တုန်တတ်သွားသည်။ မဟုတ်မှလွဲရော ကိုကိုဒေါသထွက်နေတာလား...
တံခါးကို နှာဖူးနဲ့တိုက်ထားကာ အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူနေသော ဇေရဲမာန်.... လက်ကလဲ လပြည့်ဝန်းလက် ကို ကိုင်ထားသေး....
ခဏလောက်ကြာမှ လပြည့်ဝန်း ကိုမျက်နှာချင်းဆိုင်လာကာ....
"ဘာတဲ့...တပည့်တဲ့လား"
"ကျွန်...တော်ပြောတာ မှားလို့လား....ဖေဖေ....ဖေဖေက ကိုကို့ဆီမှာ ပညာသင်ဖို့လွှတ်ထားတာလေ"
လပြည့်ဝန်း မှာ ပြန်သာဖြေရတာ ရင်တလှပ်လှပ်နှင့်။ ခုချိန်ဇေရဲမာန် ပုံစံမှာ သားရဲတစ်ကောင်အလား....
"ဒါဆို ကိုယ်နဲ့အိပ်ခဲ့တဲ့ညတွေကကော....ဘာလဲ ဆရာ တပည့်က အဲ့လိုပဲ အိပ်ကြတာလား" ခပ်ရွဲ့ရွဲ့စကားကြောင့် ပြန်ပြောစရာတောင်ပျောက်သွားသည်။
လပြည့်ဝန်း မဖြေတတ်ပါ။ ဘာလို့ဆို ခုချိန်ထိ ကိုကို့ဘက်က သူ့ကို 'ချစ်တယ်' လို့ မပြောဖူးသေးဘူးလေ။ သူ့အသွေးအသားကိုသာ ယူသွားသည်သာလေ။ သူကကော ကြည်ကြည်ဖြူဖြူနဲ့ ပေးတာမဟုတ်သော်လဲ မမုန်းရက်.....
"မေးတာဖြေ!!" အော်တာမဟုတ်သော်လဲ တင်းလွန်းသောအသံကြောင့် လပြည့်ဝန်း မျက်ရည်ချက်ချင်း ဝဲတတ်လာသည်။
ယောက်ျားဆိုတာ မငိုရဘူး ဆိုပြီး မျက်ရည်များကို အကြမ်းပတမ်းဖိသုတ်ပြစ်လိုက်သည်။ ဒါတောင် ရှိုက်သံလေးသဲ့သဲ့ကထွက်နေသေး။
သူ့ရှေ့တွင် ကလေးငိုတာကို မကြည့်ရက်သော်လည်း ခုနက အကြောင်းအရာကိုတော့ မကျေနပ်နိုင်သေး။
ဘာမှမပြောပဲ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသောဇေရဲမာန်ကိုကြည့်ရင်း ပိုငိုချင်လာလေသည်။ သူတကယ်ပြောတာ သူဘယ်လိုဖြေရမလဲ မပြောတတ်ဘူး။ ခုလဲ ကြည့် တစ်ခန်းထဲအတူတူတဲ့....အရာရာသူ့စိတ်ကြိုက် သူ့သဘောကြီးတွေသာ......
_________________
"သူ့အဖေပြန်ရောက်နေပြီ.... မနေ့ကတောင်(xxx)club ကို သွားသေးတယ်"
"မြန်လှချည်လား"
"ဒါနဲ့ အစ်ကိုစုံစမ်းခိုင်းထားတဲ့ ဇေရဲမာန် အကြောင်းက ကျွန်တော်တစ်သက် နောက်ကြောင်းလိုက်ရတာ အခတ်ခဲဆုံးပဲ"
"သူကအကောင်ကြီးတာကိုးးး"
"သူလဲ အနည်းနဲ့အများတော့ မှောင်ခိုလောကနဲ့ ဆက်နွယ်နေမှာပဲ...ခတ်တာက သတ်သေရှာမရတာ" ထူးစစ်သော် စကားကို လွန်းထက်သာ သေချာတွေးနေမိသည်။
"ဟုတ်လောက်မယ်....ဒီလိုဆို ကောင်လေးအတွက် စိတ်ပူရလိမ့်မယ် ဘာလို့ဆို တစ်ချိန်ချိန်ကျရင် ကောင်လေးကိုသူ ဓားစာခံတာတို့ ဂျောက်ချတာတို့ လုပ်နိုင်တယ်"
ထူးစစ်သော် မျက်ခုံးပင့်သွားသည်။ စိတ်ထဲတွင်လဲ
'ဒီလူတော်တော် လပြည့်ဝန်း ကိုချစ်တာပဲ...'
"ကဲ...ဒါဆို ကျွန်တော် ကိစ္စရှိသေးလို့ ခွင့်ပြုဦး"
"အင်း ကျေးဇူးပါ..."
ထူးစစ်သော် ထွက်သွားသည့်တိုင် cafeဆိုင်ထဲ လွန်းထက်သာ ဆက်ထိုင်နေမိသည်။ ခုမိမိအဖြစ်က လိုက်ရှာလေ ရှုပ်ထွေးလေဖြစ်နေသည်။ ရေရေရာရာလဲ မသိရသေးဘူး။ ကျေးဇူးရှင် ဆိုတဲ့စကားတစ်ခုနဲ့တဲ့ သူက တစ်ဝက်ရှုံးနေလေပြီလား......
___________
8.8.2021
Khine Lay
ခိုင်လေး comments တိုင်း rpပြန်ပေးပါတယ် ကျန်သွားတာရှိရင် sorry ပါ။ ဒါဒါလေးတစ်ယောက်က ကျန်တဲ့ဆိုလို့ ရှာလို့လဲ မတွေ့ဖြစ်နေတယ် sorryပါ ကလေးရေ.....
Zaw
အသက္အ႐ြယ္အားျဖင့္ လျပည့္ဝန္း နဲ႕ ေဇရဲမာန္က ကြာဟလြန္းသည္။ လျပည့္ဝန္း ၉တန္းေက်ာင္းသားအ႐ြယ္မွာ ေဇရဲမာန္က အသက္၂၇ႏွစ္ေလ.....
ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႕ ဖခင္၏ သြန္သင္မႈေၾကာင့္ ေက်ာက္သားမပါ မာေက်ာလာခဲ့ၿပီး လူသတ္တာကိုလဲ ေသြးေအးနိုင္ခဲ့ေလသည္။
တစ္ေန႕နဲ႕တစ္ေန႕ အလုပ္အေပၚ ေခါင္းစိုက္ခဲ့ရေသာ္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္တိုင္း ကေလးမ်က္ႏွာကို ျမင္ရတာေၾကာင့္ ပင္ပန္းမႈမ်ားေပ်ာက္သြားေလသည္။
ခုလဲ လကုန္ရက္မို႔ လူသိရွင္ၾကားအလုပ္ေတြသာမက ေမွာင္ခိုအလုပ္ေတြရဲ႕ စာရင္းေတြပါ လုပ္ေနရသည္။ လက္မွတ္ထိုးစရာရွိတဲ့စာ႐ြက္ေတြကို လက္မွတ္ထိုးေနတုန္း....
"Hello. ...My son. ...Long time no see. .."
အခန္းတံခါးေတာင္မေခါက္ပဲ ဝင္လာနိုင္ေသာသူမွာ အျခားေတာ့မဟုတ္ ေဇရဲမာန္ ၏ ဖခင္ ဦးမာန္မိုးဟိန္း ပင္။
"ငါ့သားက မေတြ႕ရတာၾကာလို႔လားမသိဘူး အရမ္းကိုသန့္ျပန့္ၿပီး ခန္လာလိုက္တာ ဖေအအတိုင္းပဲ" ႐ုံးခန္းထဲက sofaေပၚတြင္ထိုင္လိုက္ရင္း ဦးမာန္မိုးဟိန္း ေျပာလိုက္သည္။
"ဒီတစ္ေခါက္ကေကာ ဘာကိစၥလဲ..." ဖခင္ျပန္လာမည့္သတင္းကိုၾကားေသာ္လဲ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ႀကီး ျပန္လာလိမ့္မယ္ေတာ့ ေဇရဲမာန္ မထင္မိ။
"အင္းးးဘယ္လိုေျပာရမလဲ....အေဖက နိုင္ငံျခားအသားစားတာမ်ားၿပီး အီလာလို႔ ျမန္မာျပည္အသား ေျပာင္းစားခ်င္လာလို႔"
ဦးမာန္မိုးဟိန္း ေျပာသည့္စကားအဓိပၸါယ္ ဆိုလိုရင္းကို ေဇရဲမာန္ သိတာေပါ့။ သူ႕ဖခင္က Play boy ေလ ၿပီးေတာ့ girl and boy အားလုံးကိုလဲ သူစားသည္ေလ။
"ဒါဆိုလဲ သားေကာင္သြားရွာေပါ့...ဒီကို ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ"
"သားကလဲကြာ...စိမ္းကားလိုက္တာ။ အေဖတစ္ခါတစ္ေလ ျပန္လာတာကို.....ၿပီးေတာ့ သားတို႔ အရင္အိမ္ကို ျပန္ေနပါလား အေဖတို႔အတူတူမေနရတာၾကာၿပီေလ"
ဒါဆို ဦးမာန္မိုးဟိန္း မွာ ေဇရဲမာန္ ၏ အေၾကာင္းကို သိႏွင့္ၿပီးသားပဲ....
"စဥ္းစားၾကည့္မယ္"
"သားကလဲကြာ......အေဖက ကိုယ့္သားမက္ေလးကိုေတာ့ ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ကြ....အေဖအိမ္မွာပဲေစာင့္ေနမယ္။ ညေနက်ရင္ ေျပာင္းခဲ့ၾကေနာ္...."
ထျပန္သြားေသာ ဖခင္ကိုၾကည့္ရင္း ေဇရဲမာန္ သက္ျပင္းခ်မိသည္.....
_________________
"လာပါ....ကိုယ္ရွိတယ္ေလ" ခုအေနအထားကို လျပည့္ဝန္း တကယ္နားမလည္နိုင္ မသိရင္ ခ်စ္သူ၏ အေဖက အိမ္ေခၚေတြ႕လို႔ လာရသလိုလို...
ခ်စ္သူလို႔ေျပာရေအာင္လဲ ကိုကိုနဲ႕သူနဲ႕ကေကာ ဘာေတြလဲ... ဟိုအိမ္ကပါ ျပန္ေျပာင္းလာခဲ့ရသည္ေလ။
"ေရာက္လာၾကၿပီလား...." အေပၚထပ္ကေနဆင္းလာေသာ ဦးမာန္မိုးဟိန္း.....
သားေဘးနားကေကာင္ေလးကို ဓာတ္ပုံေတြထဲမွာ ျမင္ဖူးေသာ္လဲ ခုအျပင္မွာ ျမင္လိုက္ရတာ ပိုအံ့ၾသမိသည္။ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ပင္မဲ့ လွလြန္ၿပီး ျဖဴအုေနေသး။ သားနဲ႕ယွဥ္လိုက္ရင္ သားက အရပ္ျမင့္ျမင့္ body ေတာင့္သည္။ ဒီေကာင္ေလးက ေသးေသးျဖဴျဖဴေလးနဲ႕ သားရဲ႕ ရင္ဘက္နားတြင္သာရွိသည္။
သူ႕ကိုလဲ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးနဲ႕ ၾကည့္ေနျပန္သည္။ ေအးေလ သားသေဘာက်လဲ သေဘာက်ခ်င္စရာပဲ...
"ကဲ...ညစာစားရင္းနဲ႕မွ ေျပာၾကတာေပါ့" ဦးမာန္မိုးဟိန္း က ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ဦးေဆာင္ကာ ဝင္သြားေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ ေနာက္ကလိုက္ဝင္လာသည္။
ေဇရဲမာန္ မွာ လျပည့္ဝန္း လက္ေလးကို ခုခ်ိန္ထိ မလႊတ္ေပးမိ။ ထိုင္ခုံေပၚတြင္လဲ ေသခ်ာေနရာခ်ေပးေသးသည္။
ဖခင္အေရွ႕မို႔ မဝံ့မရဲျဖစ္ေနေသာ လျပည့္ဝန္း ကို ေဇရဲမာန္ ကိုယ္တိုင္ပဲ ဟင္းေတြခပ္ထည့္ေပးေနသည္။
သားျဖစ္သူ၏ ဂ႐ုစိုက္မႈကို ရေသာဒီေကာင္ေလးကိုၾကည့္ရင္း ဦးမာန္မိုးဟိန္း ၿပဳံးမိသည္။
စားေသာက္ၿပီးလို႔ ဧည့္ခန္းတြင္ အခ်ိဳပြဲစားေနၾကရင္း ေဇရဲမာန္ က...
"ဒါ ကိုယ့္အေဖ ဦးမာန္မိုးဟိန္း.... ဒါက.."
"တပည့္ပါ..."
"တပည့္??" လျပည့္ဝန္း အေျဖေၾကာင့္ ဦးမာန္မိုးဟိန္း မွာ တဟားဟားနဲ႕ရယ္သြားသည္။ ေဇရဲမာန္ မ်က္ႏွာကေတာ့ တည္တင္းသြားသည္။ လျပည့္ဝန္း ကေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားရွာသည္။
"တပည့္ဆိုေတာ့လဲ တပည့္ေပါ့ကြာ...သား...မင္းတို႔အတြက္ အခန္းျပင္ထားၿပီးၿပီ..."
"ေနပါေစ သူနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခန္းထဲသုံးမွာ...လာ...ကေလး"
"မဟုတ္ေသးဘူးေလ...ကိုကို...ကိုကို..." လျပည့္ဝန္း မွာ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႕ ေဇရဲမာန္ ဆြဲေခၚရာေနာက္ကို ပါသြားေလသည္။
"ငါ့သားက ကေလးလို႔ေခၚတဲ့အတိုင္း တကယ္ျဖဴအုအုကေလးေလးပဲ...." ေမးကိုပြတ္ကာ အေပၚတတ္သြားေသာ ႏွစ္ေယာက္ကို ဦးမာန္မိုးဟိန္း ၾကည့္ေနမိသည္။
.
.
'ဒုန္း'
ေဆာင့္ပိတ္လိုက္ေသာ တံခါးသံေၾကာင့္ လျပည့္ဝန္း တုန္တတ္သြားသည္။ မဟုတ္မွလြဲေရာ ကိုကိုေဒါသထြက္ေနတာလား...
တံခါးကို ႏွာဖူးနဲ႕တိုက္ထားကာ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရႉေနေသာ ေဇရဲမာန္.... လက္ကလဲ လျပည့္ဝန္းလက္ ကို ကိုင္ထားေသး....
ခဏေလာက္ၾကာမွ လျပည့္ဝန္း ကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လာကာ....
"ဘာတဲ့...တပည့္တဲ့လား"
"ကြၽန္...ေတာ္ေျပာတာ မွားလို႔လား....ေဖေဖ....ေဖေဖက ကိုကို႔ဆီမွာ ပညာသင္ဖို႔လႊတ္ထားတာေလ"
လျပည့္ဝန္း မွာ ျပန္သာေျဖရတာ ရင္တလွပ္လွပ္ႏွင့္။ ခုခ်ိန္ေဇရဲမာန္ ပုံစံမွာ သားရဲတစ္ေကာင္အလား....
"ဒါဆို ကိုယ္နဲ႕အိပ္ခဲ့တဲ့ညေတြကေကာ....ဘာလဲ ဆရာ တပည့္က အဲ့လိုပဲ အိပ္ၾကတာလား" ခပ္႐ြဲ႕႐ြဲ႕စကားေၾကာင့္ ျပန္ေျပာစရာေတာင္ေပ်ာက္သြားသည္။
လျပည့္ဝန္း မေျဖတတ္ပါ။ ဘာလို႔ဆို ခုခ်ိန္ထိ ကိုကို႔ဘက္က သူ႕ကို 'ခ်စ္တယ္' လို႔ မေျပာဖူးေသးဘူးေလ။ သူ႕အေသြးအသားကိုသာ ယူသြားသည္သာေလ။ သူကေကာ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႕ ေပးတာမဟုတ္ေသာ္လဲ မမုန္းရက္.....
"ေမးတာေျဖ!!" ေအာ္တာမဟုတ္ေသာ္လဲ တင္းလြန္းေသာအသံေၾကာင့္ လျပည့္ဝန္း မ်က္ရည္ခ်က္ခ်င္း ဝဲတတ္လာသည္။
ေယာက္်ားဆိုတာ မငိုရဘူး ဆိုၿပီး မ်က္ရည္မ်ားကို အၾကမ္းပတမ္းဖိသုတ္ျပစ္လိုက္သည္။ ဒါေတာင္ ရွိုက္သံေလးသဲ့သဲ့ကထြက္ေနေသး။
သူ႕ေရွ႕တြင္ ကေလးငိုတာကို မၾကည့္ရက္ေသာ္လည္း ခုနက အေၾကာင္းအရာကိုေတာ့ မေက်နပ္နိုင္ေသး။
ဘာမွမေျပာပဲ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သြားေသာေဇရဲမာန္ကိုၾကည့္ရင္း ပိုငိုခ်င္လာေလသည္။ သူတကယ္ေျပာတာ သူဘယ္လိုေျဖရမလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ ခုလဲ ၾကည့္ တစ္ခန္းထဲအတူတူတဲ့....အရာရာသူ႕စိတ္ႀကိဳက္ သူ႕သေဘာႀကီးေတြသာ......
_________________
"သူ႕အေဖျပန္ေရာက္ေနၿပီ.... မေန႕ကေတာင္(xxx)club ကို သြားေသးတယ္"
"ျမန္လွခ်ည္လား"
"ဒါနဲ႕ အစ္ကိုစုံစမ္းခိုင္းထားတဲ့ ေဇရဲမာန္ အေၾကာင္းက ကြၽန္ေတာ္တစ္သက္ ေနာက္ေၾကာင္းလိုက္ရတာ အခတ္ခဲဆုံးပဲ"
"သူကအေကာင္ႀကီးတာကိုးးး"
"သူလဲ အနည္းနဲ႕အမ်ားေတာ့ ေမွာင္ခိုေလာကနဲ႕ ဆက္ႏြယ္ေနမွာပဲ...ခတ္တာက သတ္ေသရွာမရတာ" ထူးစစ္ေသာ္ စကားကို လြန္းထက္သာ ေသခ်ာေတြးေနမိသည္။
"ဟုတ္ေလာက္မယ္....ဒီလိုဆို ေကာင္ေလးအတြက္ စိတ္ပူရလိမ့္မယ္ ဘာလို႔ဆို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ ေကာင္ေလးကိုသူ ဓားစာခံတာတို႔ ေဂ်ာက္ခ်တာတို႔ လုပ္နိုင္တယ္"
ထူးစစ္ေသာ္ မ်က္ခုံးပင့္သြားသည္။ စိတ္ထဲတြင္လဲ
'ဒီလူေတာ္ေတာ္ လျပည့္ဝန္း ကိုခ်စ္တာပဲ...'
"ကဲ...ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ ကိစၥရွိေသးလို႔ ခြင့္ျပဳဦး"
"အင္း ေက်းဇူးပါ..."
ထူးစစ္ေသာ္ ထြက္သြားသည့္တိုင္ cafeဆိုင္ထဲ လြန္းထက္သာ ဆက္ထိုင္ေနမိသည္။ ခုမိမိအျဖစ္က လိုက္ရွာေလ ရႈပ္ေထြးေလျဖစ္ေနသည္။ ေရေရရာရာလဲ မသိရေသးဘူး။ ေက်းဇူးရွင္ ဆိုတဲ့စကားတစ္ခုနဲ႕တဲ့ သူက တစ္ဝက္ရႈံးေနေလၿပီလား......
___________
8.8.2021
Khine Lay
ခိုင္ေလး comments တိုင္း rpျပန္ေပးပါတယ္ က်န္သြားတာရွိရင္ sorry ပါ။ ဒါဒါေလးတစ္ေယာက္က က်န္တဲ့ဆိုလို႔ ရွာလို႔လဲ မေတြ႕ျဖစ္ေနတယ္ sorryပါ ကေလးေရ.....