Selaaaam^^
İyi okumalaaar^^
.
.
.
Sabah kahvaltı masasında babam yine bana kopya teknikleri vermişti. Kopya teknikleri de mükemmeldi. Eline yaz demişti.
Abim kızmış, kopya çekiyorsam bile bu bilgileri öğrenmem gerektiğini özellikle vurgulamıştı. Aras'ın bir takım baş şişirmeleri eşliğinde sınıfa gelmiştim.
Kapıya yakın bir masaya oturup kulaklığımı düzelttim. Bir sorun çıkarsa sıçardım, çünkü fazla çalışamamıştım. Beşten sonra Evranla uyurken rüyamda Andaç'ı görmüştüm. Fazlasıyla etkilenmiş olmalıydım.
Kalemi çevirirken Şafak Hoca içeri girmişti. Bana göz kırpıp kağıtları dağıttı. Bir tane alıp arkaya verdiğimde Kerem geç kalmış, yanıma oturmuştu.
"Başlayabilirsiniz."
Sorulara baktığımda birkaçını yapıp ses kaydını başlattım. O sırada Kerem ayağıma dokundu.
E ben sese mi odaklanayım sana mı?
"Bekle." diye fısıldayıp birkaç soru daha yaptım. Bir sorum kalmıştı ki Şafak Hoca başımda durdu. Kafamı kaldırdığımda "Anka, arkaya geç." dedi.
Lan yoksa anlamış mıydı?
Anlasa kulaklığı alırdı, neden yerimi değiştirsin ki? Arka sıraya geçerken kulaklığı saçımı kaşıyormuş gibi yapıp düzelttim. Şafak Hoca beni takip ediyordu.
Oturacakken kulaklığın düşmesiyle gözlerim büyümüş, çıt dahi çıkmayan sınıfta kulaklığın yere düşüş sesi yankılanmıştı.
Sıç mış tım! Üstelik Aras'ın suçu yokken!
Şafak Hoca kulaklığı yerden alıp tek kaşını kaldırdı. Allah'ım n'olur bozulmuş olsun!
"Müzik dinliyordum sınıfa girmeden, unutmuşum çıkarmayı."
Bütün sınıf sınavı bırakmış bana bakıyordu ve ben aşırı geriliyordum. Şafak Hoca kulaklığı alıp kendi kulağına taktı. Kaşlarını çatıp arkasını dönüp masasına yürümeye başladı.
Hoş geldin, 6 ay uzaklaştırma!
"Bakalım müzik zevkin nasılmış, ben de biraz dinleyeyim!"
Kulaklıktan müzik sesi mi geliyordu, hâlâ ses kaydım mıydı, yoksa hiç ses gelmiyor muydu?
Tamam Feza odaklan kızım. Son bir sorun kaldı, yapabilirsin o kadar da boş değilsin.
Soruyu tekrar tekrar okudum. Padavana anı, ilk beş yılı kapsayan çocukluk anısı olarak aklımda kalmıştı ama asla emin değildim.
Gizlice telefonumu çıkarıp kağıdıma bakarak Mert'e mesaj attım. Bir süre daha bekleyip ekrana baktığımda bir sürü mesajın olduğunu görmemle gözlerim büyümüştü.
Hassiktir! Demirsoylar grubuna mesaj atmıştım!
Cevabı bildiğim kadarıyla yazmaya başladım.
"Padavana anı, yaşamın ilk beş yıllık dönemidir. Freud, bu beş yıllık süreçte hemen hemen her şeyin unutulduğu ama yaşanılanların, hissedilenlerin tüm yaşama etki ettiği hayatı şekillendirdiği şeklinde değerlendirmiştir."
O kadar az yazmıştım ki kafamı duvarlara vurmak istiyordum!Kağıdımı aldım. Masaya bıraktığımda Şafak Hoca kulaklığımı verdi.
"Müzik zevkin güzelmiş."
Hafifçe gülümseyip sınıftan çıktığımda kulaklığı kulağıma taktım.
Padavana anının tanımını yapıyordum.
Ve evet, doğru hatırlamıştım...
.
.
.
Eve geldiğimde Fatih amcamların ailece dışarı çıktıklarını öğrenmiştim. Nedense bu içimi yumuşacık yapmıştı. Onları tam anlamıyla aile olarak görmek çok güzeldi. Umarım Kaya sorun çıkarmazdı.
Annem, babam, abilerim, Andaç ve Miraç yemekteydik. Ferkan ve Enis abim bana ikide bir bakış atıp geri yemeklerine dönüyorlardı.
"N'oluyor çocuklar?"
Annemin sorusuyla hepsi gerilmişti. Enis abim anneme baktı.
"Bugün Şafak, Anka'nın kulaklığını takmış."
Dost dedik tost çıktın be Enis!
"Eee, ne var bunda?"
Babamın kaşları çatık sorusuyla Enis abim gülümsedi.
"Sınavın ortasında baba."
Babam bana hayretle baktı.
"Kızım sen sınavda müzik mi dinliyorsun?"
Kurşun adres sorsa konum atacak durumdaydım şu an.
"Evet ben öyle daha iyi odaklanıyorum."
Babam tek kaşını kaldırdığında annem gözlerini kısmış "Shame on you!" bakışları atıyordu.
"Notları ses kaydı olarak kaydedip, sınavda dinleyerek yapıyormuş."
Ferkan abim bunu düz bir sesle söylemişti ama daha dün uyardığı için oldukça sinirliydi.
"Çok iyi taktik!"
Miraç gözlerini büyütmüş, heyecanla söylemişti bunu, sanki ışınlanmayı bulmuştum.
"Patenti bende! Sen kullanma!"
Ona ayrı bir sinirliydim. Herkesin ortasında sen de Andaç gibisin Mert'in aşkını anlamadın, aynı bokun lacivertisin demişti. Elimin tersiyle suratına çarpasım vardı.
"Aferin, çok iyi örnek oldun anneciğim."
Annemin söylenmesiyle babam alayla gülmüştü.
"Mükemmel taktik ama 5!"
Evet, en azından elime yazmak gibi aşırı klasik bir numara çekmemiştim. Annem göz devirdiğinde Miraç'a baktım.
"Ben sana beni örnek al dedim mi çocuk?"
Miraç kafasını onaylamaz biçimde salladığında abim kolunu omzuma atıp saçlarımı öptü.
"Aferin Feza'm, aferin kızım."
Yanaklarım kızardığında göğsüne saklandım.
"Ama çok zor! Özür dilerim."
Abim küçük bir kahkaha attı.
"Bir daha yapmayacağına söz verir misin peki?"
Göğsünden kalkıp şirince gülümsemeye çalıştım.
"Elbette!"
Kaşığa biraz yemek aldı. Bana yedirirken göz kırptı.
"Güzel."
.
.
.
Abilerimle bahçedeydik. Bana kelimelerin tanımlarını soruyorlardı. Ders çalıştırmak hoşlarına mı gidiyordu, psikolojiye ilgi mi duyuyorlardı anlamıyordum. Andaç yanımızdan geçip gidecekken Enis abim ona seslendi.
Andaç yanımıza geldiğinde abim ona uyarıcı bakışlar atıp tekrar bana döndü. Sorun yok gülümsememi gönderdiğimde göz kırptı.
"Pozisyon açığın var mı?"
Andaç oturup kısa bir süre düşündü.
"Mühendis değil mi?"
Enis abim kafasıyla onayladı.
"Yeni mezunlardan hâlâ iş bulamamış. Parlak bir öğrenci, oldukça çalışkan."
Andaç telefonunu çıkarıp bir şeyler yazdı.
"Deneyimli birine ihtiyacım vardı, bugün hallettim. Şimdilik onun yanında tecrübe kazansın sonrasına bakarız."
Enis abim kafasıyla onaylayıp telefonunu çıkardı.
"Bilgilerini attım."
Ferkan abim elindeki notları kaşları çatık okuyordu. Bence halimi anlamıştı.
"Nevrasteni ne demek?"
Bunu bize okulun ilk günü öğretiyorlardı Ferkancığım.
Tövbe! Ben bir aralar Ferkan abime sadece adıyla hitap ediyordum, şu an çok garip geliyordu.
"Sinir boşalması."
Bu cevap benden gelmemişti, Andaçtan gelmişti. Berat'ın yanında kala kala öğrenmişti herhalde.
"Sinir sistemine fazla yüklenince hata vermeye başlıyor."
Abim kısaca gülümsedi.
"Umarım kağıda da bu tarz şeyler yazmıyorsun Feza?"
Ay tövbe haşa! Ben hiç öyle şeyler yapar mıyım?
"Beni hiç tanıyamamışsın abiciğim."
Abim öyle mi der gibi kaşlarını kaldırdığında Enis abim keyifle arkasına yaslanmıştı.
"Lisede neler yaptıysan artık!"
Neler yapmamıştım ki? Abimle göz göze geldiğimizde kocaman gülümsedik.
"Amipin tanımına Mert yazmış Çağın Bey!"
"Mertle cevapları bire bir aynı!"
"Öyle mi Feza?"
"Bir tane doğru cevap var! Başka ne yazacaktık ki?"
"Yaptıkları işlem hatalarına kadar aynı!"
"Beraber çalıştık biz ondan olabilir mi?"
"Olamaz Feza."
Ferkan abim hâlâ notları okurken abim "Hızlandırılmış tur!" dedi. Heyecanla ona baktım, onunla ders çalışmayı seviyordum.
"Mitoman kişiler?"
"Patolojik yalancılar."
"Özellikleri?"
"Kendi söyledikleri yalana inanmak, yalan ortaya çıktığında utanç duymamak, sorulara abartı ve dramatik cevaplar vermek, söylediği yalanları örtmek için daha fazla yalan söylemek."
Enis abim kaşlarını çatıp sorarcasına "Aras?" dediğinde gözlerimi büyüttüm.
"Onunki sadece muzurluk olsun diye Enisciğim."
Abim devam etti.
"İntovert kişilik?"
"Kalabalık ortamları sevmeyen, az arkadaşı olan, yalnızlığı seven, yalnızken daha üretken olan kişiler."
İçe dönük kişiler.
"Sosyalleşerek yenilebilir değil mi?"
Andaç'ın sorduğu soru hoşuma gitmemişti.
"Bu bir kusur değil, aksine içe dönük kişilerin empati ve gözlem yeteneği daha gelişmiştir."
Ayrıca iyi dinleyicilerdir ve sadık, kaliteli arkadaşlara önem verirler.
Abim ayağa kalktı.
"Hadi uyuyalım artık Feza'm."
Andaçla aynı ortamda durmaktan hoşlanmıyordu doğal olarak. Onu kafamla onaylayıp kalkarken Ferkan abim bana baktı.
"Beraber uyuyalım küçük."
Abim yavaşça Ferkan abime çevirdi bakışlarını Ferkan abim tek kaşını kaldırdığında Enis abim ve Andaç ayağa kalktılar. Andaç iyi geceler dileyip giderken Enis abim "Benimle de uyuyabilirsin." dedi.
Ferkan abim "Efendim?" dediğinde Enis abim elini saçına attı.
"Bir seçenek sadece."
Ferkan abim kaşlarıyla evi gösterdiğinde gözlerini büyüttü.
"İyi geceler herkese!"
Hızlı adımlarla eve geçtiğinde Ferkan abim, abimden gözünü ayırmadı.
"Hadi, Esli."
Notlarımı toparladığımda abim kağıtları elimden alıp kolunu omzuma attı. Eve ilerlemeye başladık.
"Bence ikinizle de uyayabilirim."
Hayal ediyordum da aynı yatakta ben, Ferkan abim ve abim biraz komik gibiydi. Eve girdiğimizde abim kolunu omzumdan çekip yukarı çıkarken bana baktı.
"Kiminle uyumak istersen balım, sen bilirsin."
Göz kırpıp merdivenlerden çıktığında Ferkan abime baktım.
"Seninle yarın uyusak?"
Ferkan abim kafasıyla onayladığında alnımı uzunca öptü.
"Sen bilirsin küçük."
Yukarı çıktığında vicdan azabı çekiyordum. Sanırım onları aynı yatakta yatırmalı ve ortalarına uzanmalıydım.
Odama çıkıp notlarımı çantaya attım. Rahat şeyler giyip abimin odasına girdim. Abim gülümsediğinde göğsüne yaslandım. Beni sıkıca sarıp saçlarımı öptü.
"Terapide beş soluk kitabını okumanız gerekiyormuş, sen okudun değil mi?"
Kafamı göğsünden kaldırmadan ona baktım.
"Okumuştum, aklımda birkaç yeri kalmış."
Abim kaşlarını öyle mi der gibi kaldırdı. Buna sevinmişti anlaşılan.
"Anlat bakalım bal kızım."
Aklımda kalanları toparlamaya çalışıyordum.
"Yorgun görünüyordu, yeniden yapılanmaya çalışırken, yorgun düşen bir insandı o. Yüreğiyle duyguları, düşünceleri ile anıları birbirine karışmıştı. Terapilerde olan bir iç çatışmadır bu, kişi kendisini yeniden inşa ederken yorgun düşer."
Abim beni daha sıkı sararken yanağımı okşadı.
"Yorgun musun kızım?"
Huzurla gülümsedim.
"Sen varsın, yorgunluk ne bilmiyorum ben."
Ruhumu dinlendiren, iyileştiren oydu. Abimin dudağı yavaşça kıvrıldığında mutlu olmuştum.
"Devam et bakalım."
Aklımda kalan cümlelerden birini daha tarttım kendi içimde.
"Bazı insanlar akıllarıyla hissedip, yürekleriyle düşünürler."
Söz konusu bensem abimin olduğu gibi.
.
.
.
Saat 05:15'di. Evran'ı çok özlemiştim. Akşam bir arada olmadığımız için ve işleri olduğu için görememiştim onu. Yüzümü yıkayıp bahçeye indiğimde bahçede farklı bir araba vardı.
Kaşlarım çatık, düşünceli bir şekilde Evran'ın odasına girdim.
"Hoş geldin Merida, neyin var güzelim?"
Yanına gidip ona sıkıca sarıldım.
"Hoş buldum sevgilim. Yabancı bir araba vardı da merak ettim."
O da bilmiyor olsa gerek balkona çıktık.
"Biri yeni almış olabilir."
Omuz silktiğimde elini belime koyup beni koltuklara yönlendirdi. Oturduğumuzda saçlarımı derince koklayıp öptü. Huzurla gülümserken geri çekildi.
"Çalıştın mı bakalım?"
Kafamla onayladım.
"Bilir misin, psikolojide gündüz düşü diye bir şey vardır."
Muzipçe gülümsediğimde kafasını onaylamaz biçimde salladı.
"Ne demekmiş?"
Nasıl anlatacağımı bilemediğimden olsa gerek ellerimle cümlemi destekliyordum
"Uyanıkken içinde yaşadığın isteklerin, hayallerin birbirine karıştığı canlı hayaller."
Evran gülümseyip ellerimi tuttu. Dudaklarıma kısa bir öpücük sunup geri çekildi. Gözlerime derince baktı.
"Sen benim gündüz düşümsün."
Huzurla gülümseyip göğsüne yaslandım. Kalbi yine çok hızlı atıyordu. Bu bana Evren'in melodisi gibi geliyordu.
"Merida?"
"Hmm?"
"Anneannem gelecek."
Gözlerim büyüdüğünde göğsünden kalktım.
"Nasıl biri?"
Aras gibi "Çok iyi! Çok." derse üzerine atlardım.
"Biraz açık sözlü, yani ne düşünüyorsa dilindedir çoğu zaman."
Güzel, ayarında olursa böyle insanları severdim. En azından çıkarım yapmama gerek kalmazdı.
"Gardını alma hemen, seni çok sevmiş daha tanımadan. Eminim gelince iyi anlaşacaksınız."
Esra D. ve annesiyle nasıl başa çıkacaktım acaba?
"Çok sıkılırsan kaçırırım seni merak etme sevgilim."
Peki, o zaman selam verdikten sonra kaçırırdı beni. Mükemmel olurdu o zaman. Muzipçe gülüp, yanağından makas aldım.
"Hallederim ben yavrum."
Evran hayretle bana baktı, aşırı tatlıydı şu an.
"Merida?"
Uyarıcı ses tonuyla mest olmuş dudaklarına uzunca bir öpücük bırakmıştım.
"Ne var aşk adam? Abim sana "Sen onu prenses peri sanıyorsun." dememiş miydi?"
Evran yanağımı büyülenmiş gözlerle okşadı.
"Sen benim..."
Kalbini gösterdiğinde, kalp atışlarımı duyabiliyordum.
"Ülkemin prensesisin."
"Mucize perimsin sevgilim."
.
.
.
.
Evran?
Anka?
Çağın?
Ferkan?
Anneanne jffjfjdj
Neler yaşanacak?
Sizi seveyrumm^^