Chapter 5: ညဉ့်နက်အချိန်
ကွိုင့်ရှင်းမျက်နှာ?
လင်းရှောင်ယန်ခေါင်းခါပြလျက် .."ငါတို့ သူ့ပုံစံကိုကြည့်ရဲတယ်ဆိုရင်တောင် အချိန်မလောက်ဘူး"
မနေ့ညက သူမငုံကြည့်မိတော့ မထင်မှတ်စွာ လျှိုလီလီ၏အရိပ်ကို တွေ့လိုက်ပြီး ထိုအကြောင်းမေးမိအချိန် လျှိုလီလီ၏အော်သံက ကြားဖြတ်၍ ကွိုင့်ရှင်းကိုအမြန်ပို့ဆောင်လိုက်ကြသည်။
သူမတကယ်ပြန်ပို့ခဲ့လားဆိုတာတော့ ... သူမ မသိဘူး။
စုမင်မျက်မှောင်ကျုံ့ကာ .."ငါ အဲ့ကွိုင့်ရှင်းကို ဒီ့ထက်ပိုပြီး စုံစမ်းချင်သေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အခုအခွင့်ရေးမရှ်ိတော့ဘူး" မနက်ခင်းလည်းဖြစ်တာမို့ အမျိုးသမီးအဆောင်တွင် လူများစွာရှိနေသေးသည်။
"စုံစမ်းမယ် ... ဘာကိုစုံစမ်းမလို့လဲ?" လင်းယိကျီတိုးတိုးပြောလာတယ် .."ဆွဲထုတ်တာက သူများကိစ္စနော်"
လင်းရှောင်ယန်နဲ့ သူတို့က သူငယ်ချင်းလည်းမဟုတ်သလို ဆွေမျိုးလည်းမဟုတ် ... သူတို့အချင်းချင်းက အတန်းဖော်တွေသာ ... ဒီလို အသက်ပေးရမယ့်ကိစ္စမှာ စုမင်က အမှန်တကယ် ပါဝင်ချင်နေတယ်။
စုမင်ခေါင်းခါပြီး .."မေ့လိုက်တော့ ... ငါအဆောင်ပြန်တော့မယ်"
အချိန်တိုအတွင်း ကွိုင့်ရှင်းသတင်းကို ထပ်ရရှိမှာမဟုတ်ပေ။ သူ အွန်လိုင်း၌ ရုံးဌာနရဲ့ခုနှစ်လွှာအကြောင်းကို ထပ်တူးဆွလို့ရသေးတယ်။
ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေ ဖြစ်ပြီးကတည်းက ထပ်ဖြစ်လာမည်ပင်။
ခုနှစ်လွှာမှာ အချို့သော့ချက်တွေ ပုန်းကွယ်ထားပုံရပေမယ့် အခုတော့ သူမသွားရဲပေ။
စုမင်သည် ဘေးမှာရပ်ပြီး ဇာတ်ရည်လည်သည်ထိ ကြည့်နေမယ့်လူမျိုးမဟုတ်ပေ ... အမျိုးသားအဆောင်ကို သူပြန်ကာ ဒီနေရာမှာအလုပ်လုပ်သည့် အန်တီကြီးတံခါးကိုမြင်တော့ တံခါးနားအရောက်တွင်ရပ်လိုက်သည်။
အန်တီကြီးက တစ်နှစ်ပတ်လုံးဤနေရာတွင် ရှိနေခဲ့သည်။ အစားထိုးစောင့်ရှောက်သူများလိုတော့ မဟုတ်သလိုပဲ။
ဘာဖြစ်ခဲ့လဲဆိုတာ သူမသိလောက်မယ်။
စုမင်တံခါးခေါက်ကာ .."အန်တီ ... အထဲမှာရှိလား?"
တံခါးပွင့်လာပြီး အန်တီကြီးရောက်လာသည်။
"ဘာတုန်းကွယ့်?" သူမမေး၏။
စုမင်အတွေးတွေ စုစည်းပြီး ပြောသည်။ "အန်တီ ... ကျွန်တော်မေးစရာရှိလို့ ... ဒီမှာအန်တီအလုပ်လုပ်တာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ?"
အန်တီကြီးတခဏတွေးဆပြီး .."ခြောက်နှစ် ထင်တယ် ... ၂၀၁၂မှာ စတာဆိုတော့ မမှားလောက်ပါဘူး"
တော်တော်ကြာပြီပဲ ... ဒါဆို သူမသိနိုင်သည်။
စုမင် အသံနိမ့်နိမ့်ဖြင့် မေးလိုက်၏။ "အန်တီ ... ရုံးဌာနက ခုနှစ်လွှာဘာဖြစ်ခဲ့ -"
"မင်း ဒါကိုမမေးသင့်ဘူး" သူမ ချက်ချင်းစကားဖြတ်လိုက်၏။
အန်တီကြီးအမူအရာနည်းနည်းပြောင်းသွားတော့ ခုနှစ်လွှာမှာ ဖြစ်ခဲ့သည့်ကိစ္စက အသေးအဖွဲ့မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ စုမင်ပြောနိုင်သည်။
"ဘာလို့လဲ? အန်တီမပြောနိုင်ဘူးလား?"
"မင်းက ကျောင်းသားပဲရှိသေးတယ် ... စာကြိုးစား ... ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်ကိစ္စတွေ မမေးနဲ့ ... ဒါပဲဆိုရင် ကျုပ်တံခါးပိတ်ပြီ"
သူ့မျက်နှာရှေ့ တံခါးကို သူမဆောင့်ပိတ်လိုက်သည်။
သူ့နှာခေါင်းကို ပွတ်လျက် ... စုမင် အခန်းဆီလျှောက်သွားသည်။ အထဲရောက်သည်နဲ့ ထိုင်ခုံဆွဲကာ အချက်အလတ်တွေကို ရှာဖွေသည်။ ဒီ horrorဇာတ်ကားက ၂၀၁၈မှာစခဲ့သောကြောင့် အင်တာနက်က သူလိုသမျှရှာဖို့ လုံလောက်စွာဖွံ့ဖြိုးလောက်မည်။
ဒါ့ပြင် ဆရာဒါမှမဟုတ် ကျောင်းသားကျောင်းသူသေဆုံးခြင်းနဲ့ ဆက်နွယ်သည့်ကိစ္စက သေးငယ်တဲ့သတင်းတော့မဖြစ်လောက်ဘူး။
စုမင် စာလုံးအချို့ရိုက်နှိပ်ပြီး enterနှိပ်ချိန် မရေတွက်နိုင်သော webpageများ ပေါ်လာတယ်။
ကျောင်းပြင်ပ၌ မတော်တဆဖြစ်ပွားမှုများက ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိတဲ့ကိစ္စရပ်ပင်။
ပေ့ခ်ျအချို့ကို ရှာဖွေပြီးသည့်တိုင် အသုံးဝင်သည့် အကြောင်းအရာကိုရှာမတွေ့ဘဲ ကျောင်းဖိုရမ်မှာပဲ လည်နေတယ်။ ပို့စ်အဟောင်းတွေကို တူးဆွပြီး သူသိသည့် ခေါင်းစဉ်များကို ရှာဖွေသည်။
ရုံးဌာနအဆောက်အဦးနဲ့ပတ်သက်သည့် ပို့စ်ကိုရှာတွေ့တဲ့အချိန်ဆိုရင် ဖြေကြားချက်များက စကားလမ်းကြောင်းလွှဲထားကြပြီး မပြတ်မသားနဲ့ပင် ... ဒါ့ပြင် လေးထပ်နှင့် ငါးထပ်အကြောင်းသာ ပြောထားကြသည်။
ဒီကျောင်းကြီးက အလွန်သန့်ရှင်း၏။
သန့်ရှင်းလွန်းသည်က ပုံမှန်မဟုတ်ပေ။
အင်တာနက်ကနေ ဘာမှမရတာကြောင့် စုမင်သည် အရာရာတိုးတက်သည်ထိပဲ တိတ်တဆိတ် စောင့်နိုင်တယ်။
နေ့လည်အတန်းချိန်မရှိ၍ ကျောင်းအဆောင်၊ ကျောင်းစာသင်ခန်းပြင်ပတွေကို အေးအေးလူလူလမ်းလျှောက်ပတ်သည်။ ကျေနပ်အားရပြီးနောက် သူ ကျောင်းဝင်းမှအနီးအနားရှိ စတိုးဆိုင်များသို့သွားပြီး နောက်ထပ်သတင်းအချက်အလက်များကို ရှာဖွေခဲ့သည်။
နောက်ဆုံး စတိုးဆိုင်ပိုင်ရှင်၏ တုန့်ပြန်မှုသည်လည်း အန်တီကြီးလိုပင် ...
ကြီးမားသောထိုးဖောက်မှုများ မရှိခဲ့သော်လည်း စုမင်က ဤအချက်အလက်အနည်းငယ်ကို ဖော်ထုတ်နိုင်ခဲ့သည်။ ပြန်လည်အသုံးပြုရန် မမွမ်းမံမီ ရုံးအဆောက်အအုံဟောင်းကို တစ်ချိန်က ချိတ်ပိတ်ထားခဲ့သည်။
အဆောက်အအုံအတွက် ကနဦးဆောက်လုပ်ရေးကုန်ကျစရိတ်က အလွန်ဈေးကြီးသဖြင့် ယင်းအားအပြီးမဖယ်ရှားနိုင်ခဲ့ပေ။ ပြန်လည်မွမ်းမံပြီးသောအခါမှ အဆောက်အဦးသည် မူလပုံစံနဲ့ အလွန်ကွာခြားသွားသည်။
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ အဆောက်အဦးတစ်ခုလုံးကိုတောင် ကျောင်းကပုံစံပြောင်းခဲ့တာဆိုတော့ ... ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှအလွန်အရေးကြီးလောက်မယ် ...
စုမင် ဘာဖြစ်ခဲ့သလဲဆိုတဲ့အကြောင်းကို ယဲ့ယဲ့လေးသာ သိပေမယ့် သူထင်ထားသလို မဟုတ်ခဲ့ ...
ညနက်အချိန် ... ရုပ်ရှင်ရုံကြောင့် နိုးလာခဲ့သည်။
【ပရိသတ်စုမင် ... နေ့တစ်ရက်အပြည့် အောင်မြင်စွာ အသက်ရှင်ခဲ့တဲ့အတွက် ဂုဏ်ယူပါတယ်။ ကျေးဇူးပြုပြီးဆက်ကြိုးစားပေးပါ။ ဒီနေ့သဲလွန်စ: အိမ်သာခန်းငယ်】
အိမ်သာခန်း?
စုမင် အိမ်သာခန်းဝန်းကျင်ရှိ ပုံပြင်ဒဏ္ဍာရီများအကြောင်း၊ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်ဖွယ်ဇာတ်ကားများမှ ထွက်ပေါ်လာသည့်အရာအားလုံးကို ကြားသိခဲ့သည်။ စိတ်လှုပ်ရှားစရာများသည် အိမ်သာအခန်းကဏ္ဍမှာ အဖြစ်များသောကြောင့် ၎င်းသည်အံ့အားသင့်စရာမဟုတ်။
ဒီဇာတ်ကွက်ကို ဘယ်သူကျော်ဖြတ်မှာလဲ?
မနေ့က ရေချိုးခန်းကိစ္စကို လျှိုလီလီကြုံတွေ့ခဲ့တာဆိုတော့ ဒီနေ့အိမ်သာကဏ္ဍကို ကျန်ရှိနေတဲ့အခန်းဖော်တွေထဲမှ တစ်ယောက်ကြုံတွေ့နိုင်သည်။
အဆောင်အဆောက်အအုံသည် သီးသန့်အိမ်သာများသာ ရှိသောကြောင့် အိမ်သာခန်းငယ်များသည် စာသင်ဆောင်များ သို့မဟုတ်ရုံးအဆောက်အအုံများတွင်သာ ရှိနိုင်သည်။
လင်းရှောင်ယန်ထံသို့ စုမင်မတ်ဆေ့ခ်ျပို့လိုက်၏။
သူမကိုယ်ပိုင်အဆောင်ခန်းဆီ ပြန်ရမှာကြောက်လွန်းသဖြင့် နောက်တစ်ခန်းတွင် လင်းရှောင်ယန်အိပ်သည်။ သူမအခြားအခန်းဖော်တွေလည်း အခြားတစ်နေရာမှာ အိပ်ကြသည်။
၁၂နာရီသာ ရှိသေးတယ် ... သူမ မအိပ်ပျော်သေးပေ။
"အိုခေ" လင်းရှောင်ယန် စာပြန်ရိုက်ပို့လိုက်သည်။
ခဏအကြာ သူမမတ်ဆေ့ခ်ျအသစ် ထပ်ပို့လိုက်၏ .."ကျောင်းယွမ် ရုံးဌာနအဆောက်အဦးဆီ ဦးတည်သွားတယ်လို့ တစ်ယောက်ပြောတာ ငါကြားခဲ့တယ်"
ကျောင်းယွမ်သည် ကွိုင့်ရှင်းတွင်ပါဝင်ကစားခဲ့သည့် အခန်းဖော်တစ်ယောက်ပင်။
ဒီည သူမက အခြားအဆောင်မှသူငယ်ချင်းနဲ့ အတူနေခဲ့တာဖြစ်သည်။
စုမင်ချက်ချင်းလှည့်ပြီး ကုတင်မှထလာသည်။ ထိုဝုန်းဒိုင်းကြဲဆူညံသံကြောင့် လင်းယိကျီနိုးလာ၏။
သူအိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် မေးလေသည်.."မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ?"
"ရုံးဌာနဆီသွားချင်လား?" စုမင်ထပ်ပေါင်းပြော၏.."လင်းရှောင်ယန်လည်းသွားမှာ"
လင်းယိကျီကြားတော့ ချက်ချင်းဆိုသလို နိုးသွားပြီး သတိဝီရိယရှိစွာမေးလိုက်တယ်.."အဲ့မှာမင်းတို့ဘာသွားလုပ်မလို့လဲ? အခုလောက်ဆို သော့ပိတ်ထားလောက်ပြီ"
"လိုက်မှာလား မလိုက်ဘူးလား?" စုမင်ထပ်မေး၏။
လင်းယိကျီသွားချင်ပေမယ့် သွားလည်းမသွားချင်ဘူး ... သူ စက္ကန့်အနည်းမျှတွေးတောပြီး နောက်ဆုံးသွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အိပ်ယာထဲမှာ တွားသွားနေချိန်မှာတော့ သူ အိပ်ချင်စိတ်မပြေသေးသည့် ညည်းညူသံကို မရပ်နိုင်ခဲ့ပေ။
သူ့အင်္ကျီဝတ်နေတုန်း လင်းယိကျီတိုးတိုးလေးဖြင့် .."ငါတို့ အဲ့အရာကိုရှာဖို့သွားကြမှာလား? ငါတို့ ကျင်ငယ်နည်းနည်းလောက်ယူသွားသင့်လား?"
စုမင်: "..."
(*သရဲကိုနှင်တဲ့အခါ ကျင်ငယ်ကိုသုံးတတ်တယ်လို့ ပြောပါတယ်)
သူဟာ အန္တရာယ်ကိုသတိထားပေမဲ့ မသွားဘူးဆိုရင် သူ့ဆီ သေမင်းလာတဲ့အထိ စောင့်နေမယ်လို့ မဆိုလိုဘူး။
Horrorရုပ်ရှင်ရဲ့ အနက်ရှိုင်းဆုံးလျှို့ဝှက်ချက်ကို မဖော်ထုတ်ဘဲ သူ့ပန်းတိုင်အမှတ်အထိ အသက်ရှင်နေထိုင်တာ ... စုမင်က ထိုလိုလူစားမျိုးမဟုတ်ပေ။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ... ပထမဆုံးသူ့ရဲ့ Horrorရုပ်ရှင်ထဲမှာ အသက်ရှင်သည့် အတွေ့ကြုံက သိပ်မဆိုးလောက်ပါဘူး။
သူတို့နှစ်ယောက် ... အဆောင်အပြင်၌ လင်းရှောင်ယန်နဲ့ဆုံကြသည်။
ကော်လိပ်ကျောင်းသူကျောင်းသားအများဆုံးက ညဇီးကွက်တွေဖြစ်ပေမယ့် ညသန်းခေါင်ယံကြီး ခြေဦးတည့်ရာသဝေထိုးနေတာမျိုးတော့ မဆိုလိုပေ။
လမ်းမီးသည် ကျိုးတိုးကျဲတဲနှင့် တစ်စွန်းတစသာ ထိန်လင်း၏။
"ငါ ကျောင်းယွမ်အပြင်ထွက်သွားတာကို သူမသူငယ်ချင်းဆီက ကြားခဲ့တာ ... သူငယ်ချင်းက သူမတစ်ခုခုမှာ စိုးရိမ်လို့ သူမနောက်လိုက်သွားတယ် ... ညလယ်ကြီး ကျောင်းယွမ်ဘာလုပ်နေတာပါလိမ့်?" လင်းရှောင်ယန် တိုးညှင်းစွာရေရွတ်လိုက်သည်။
ထိုသူငယ်ချင်းသည် နှစ်မိနစ်မျှနီးနီးကပ်ကပ်လိုက်ခဲ့ပြီး ကျောင်းယွမ်က ရုံဌာနဆီဦးတည်နေသည်ကို တွေ့ခဲ့သည်။ တစ်လမ်းလုံး ကျောင်းယွမ် တစ်ခေါက်မှ သူမခေါင်းကိုနောက်လှည့်မကြည့်ခဲ့ဘူး ... သူမအမြင်အာရုံက အရှေ့သာဦးတည်နေပြီး မသိရင် သူမဝိညာဉ်နှင့်နှလုံးသားသည် မစ်ရှင်တစ်ခုလုပ်ဆောင်နေပုံပင် ...
ဒီလောက် ညအချိန်မတော် ကျောင်းယွမ်သူငယ်ချင်းသည် အပြင်မထွက်ချင်ပေ။ သူမအကြိမ်အနည်းငယ် ကျောင်းယွမ်ကိုပြန်လာရန် ဘယ်လောက်ပဲ အကျယ်ကြီးအော်ခေါ်ခေါ် တစ်ဖက်လူက လှည့်မကြည့်သလို ပြန်လည်းမဖြေပေ။ ထို့ကြောင့် အဆောင်ကိုတစ်ယောက်တည်းပဲ ပြန်လာခဲ့သည်။
စုမင်လမ်းမီးဘေး၌ မတ်တပ်ရပ်နေပြီး .."ငါတို့ရောက်တဲ့အခါ သိလိမ့်မယ်"
ကျောင်းယွမ် ထွက်သွားတာ သိပ်မကြာသေးပေ။ တကယ်လို့ သူတို့ပြေးသွားရင် မှီလောက်ပြီး သဲလွန်စတွေပိုရလိမ့်မယ်။
ရုံးဌာနက အဆောင်နဲ့ သိပ်မဝေးသောကြောင့် သူတို့မိနစ်အနည်းငယ်အတွင်း ရောက်သွားသည်။
ညဉ့်နက်အချိန်၌ ... ရုံးဌာနအဆောက်အဦးတွင်း မည်သည့်အလင်းရောင်မှ မရှိပေ။ အနက်ရောင်ဆေးခြယ်ထားသည့်သဏ္ဍာန်မှာ လုံးလုံးထိတ်လန့်တုန်လှုပ်ဖွယ်ကောင်းလှသည်။ ပြတင်းပေါက်များသည် လူသားစားအပေါက်များနှင့် ဆင်တူသည်။
စုမင် ပတ်ပတ်လည်ကြည့်ပြီး .."တံခါးပွင့်နေတယ်"
ကြည့်ရတာ အတင်းအကျပ်ဆွဲဖွင့်ထားသလိုပဲ ... ကျောင်းယွမ်က တရားခံဖြစ်နိုင်ချေပိုများသည်။
လင်းရှောင်ယန်ဖုန်းမီးအလင်းဖွင့်လိုက်ပြီး စုမင်နောက်သို့လိုက်ရင်း အဆောက်အဦးထဲဝင်လာသည်။ အလင်းရှိတာတောင် ကော်ရစ်ဒါအရှည်ကြီး၏အဆုံးကို မမြင်နိုင်ပေ။
ညဥ့်နက်သန်းခေါင်အချိန်တွင် ရုံးအဆောက်အအုံသည် လူသူကင်းမဲ့ပြီးစိတ်ပျက်စရာပင်။ ဘာအသံမှလည်း မကြားနိုင်ဘူး ... နေ့ခင်းဘက်တွင် သတိပြုမိမည်မဟုတ်သော်လည်း ညအချိန်၌ အတွင်းပိုင်းများသည် အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသည်။
"မင်း ဘယ်သွားမလို့လဲ?" လင်းယိကျီမေး၏။
"အိမ်သာ" စုမင်ဖြေလိုက်သည်။
သူ့ပန်းတိုင်က အိမ်သာခန်းဖြစ်တာမို့ သူတို့အိမ်သာသွားမှ ရမယ် ... ဒါပေမယ့် အထပ်များစွာပါသော အဆောက်အဦးမလို့ ဘယ်အိမ်သာလည်း သူမသိဘူး။
"အဲ့-အဲ့ကို?" လင်းယိကျီတုံ့ဆိုင်းကာ တုန်ယင်လျက် .."မင်း အိမ်သာဒဏ္ဍာရီအကြောင်းတွေမသိဘူးလား? ငါကြားခဲ့တာ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက် အိမ်သာသွားခဲ့တုန်းက ... သူ့နာမည်ခေါ်သံကိုကြားနေရတော့ ... သူလှည့်ကြည့်မိတဲ့အချိန် သူ့ခေါင်းကိုသရဲလာကိုင်တယ်တဲ့
စုမင် မနေနိုင်ဘဲ ပြောလိုက်သည်။ .."ပြီးတော့ မင်းအခုမှပြောတယ်?"
လင်းယိကျီမှားသွားသလို ခံစားမိသည်။ သူတကယ်ကြောက်တာ ...
သူပြောမည့်အချိန်၌ ရုတ်တရက် သူ့အနောက်မှ သေးငယ်ပြီး ချည့်နဲ့သောအသံကြားလိုက်ရတယ် .."စုမင်?"
စုမင်နဲ့ လင်းယိကျီလန့်ဖျပ်ကာ ကြောက်စိတ်တို့ဝင်လာသည်။ အထူးသဖြင့် စုမင် ... ကျီးကန်းနှုတ်သီး*ရတယ်ဆိုသည့် အဓိပ္ပါယ်ကို သူနောက်ဆုံးနားလည်ခဲ့ပြီ။
(*နိမိတ်မရှိတာကို ဆိုလိုသည်)
လင်းယိကျီတံထွေးမြိုချရင်း စုမင်အင်္ကျီကိုဆွဲကာ စကားထစ်စွာမေးလိုက်၏။
"အခု ...အခုဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ?"
"ပြေး!"
စုမင်အသံဆုံးသည်နှင့် နှစ်ယောက်သားခြေထောက်မကာ နောက်လှည့်မကြည့်ဘဲ တဟုန်ထိုးပြေးလေသည်။
စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာ ပြေးနေပြီးနောက် လင်းရှောင်ယန် မခံနိုင်ဘဲ မေးလိုက်လေသည်။ "စုမင် ငါတို့ ဘာလို့ပြေးတာလဲ?"
"မင်းမေလင် ... နာမည်ခေါ်တဲ့သရဲတွေရှိတယ်!" လင်းယိကျီအော်ပြော၏။
လင်းရှောင်ယန်ရပ်လိုက်ပြီး မျက်လုံးလှည့်ကာ .."ငါခေါ်တာလေ ... ငါ့အသံကိုမမှတ်မိဘူးလား?"
တကယ်ဘာမှမဖြစ်ဘူးဆိုတာလည်း သိရော စုမင်ခြေလှမ်းနှေးကွေးသွားသည်။ သုံးဦးသား လှေကားတွင်ထိုင်ရင်း စိတ်မောစွာ အချင်းချင်းကြည့်ကြသည်။
ဘယ်သူထင်မှာလဲ ... လင်းယိကျီသရဲပုံပြင်ပြောအပြီး လင်းရှောင်ယန်က အမှတ်တမဲ့ခေါ်လိုက်သည်က သူတို့နှစ်ယောက်ကို လိပ်ပြာလွင့်မတတ် လန့်သွားစေခဲ့လိမ့်မယ်လို့ ...
ရှက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ ....
"နင်တို့ပြောနေတာကြားတော့ ငါ့စိတ်ကလွင့်မျောနေတာလေ ... လင်းယိကျီ နင်သရဲပုံပြင်ပြောဖို့ အမှန်တကယ်နေရာကောင်းကိုရွေးခဲ့တာပဲ" လင်းရှောင်ယန်သရော်လိုက်သည်။
"ငါလည်း မနေနိုင်လို့" လင်းယိကျီ သူမှားသည်ဟု ခံစားမိကာ ရေရွတ်လိုက်၏။
ဒီလို အခြေအနေကို သူရောက်တာနဲ့ သူ့စိတ်ထဲ၌ ဖြစ်နိုင်ချေရှိသည့် သရဲပုံပြင်အမျိုးမျိုးကို စဉ်းစားနေမိသည်။ သူ့ကြောက်စိတ်ကို လျော့စေရန် အတွေးကိုထုတ်ပြောမိတာ။
လင်းရှောင်ယန် သူ့ကိုလက်မထောင်ပြီး .."ငါနင့်ကို ယောက်ျားတစ်ယောက်အနေနဲ့ လေးစားသွားပြီ"
စုမင် ဘာမှမပြောပေ။ အပြင်ဘက်ရှိ လအလင်းရောင်သည် ပြတင်းပေါက်များမှ တဆင့်ဖြာထွက်၍ သူတို့ထံ ကျရောက်ပြီး မြေပြင်ပေါ်တွင် မထင်မရှားအရိပ်သုံးခုဖြစ်ပေါ်စေသည်။
အေးစိမ့်စိမ့်ခံစားချက်နဲ့အတူ ... သူ့ရဲ့ကိုယ်ပိုင်အရိပ်လှုပ်ရှားသွားတာကို တွေ့လိုက်ရပြီး တစ်ဖြည်းဖြည်းတိုလာကာ သူ့ခြေထောက်နား ချည်းကပ်လာတယ်။
စုမင် ရုတ်ခနဲခြေလှမ်းနောက်ဆုတ်မိသည်။ သူ့အရိပ် ခြေထောက်အောက်ကနေခွာသွားသည်ကို ကြည့်နေသည်။
သူစဉ်းစားမိသည့် တစ်ခုတည်းသောအကြောင်းရင်းက ထိုသရဲပဲ ...
အရိပ်ဆိုးသည် တွန့်ကွေးကာ လည်သွားပြီး အသည်းပုံ❤️အသွင် ပြောင်းသွား၏။
စုမင်: "..."
ဒီအခြေအနေက အလွန်အိမ်မက်ဆန်သလိုပဲ ... Horrorရုပ်ရှင်ထဲက အရိပ်သရဲတွေက ဇာတ်ညွှန်းအတိုင်းမလုပ်ကြဘူး ... ကျေးဇူးပြုပြီး ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ကျောင်းလိုပြန်ဖြစ်ပြီး ပိုပြီးပရော်ဖက်ရှင်နယ်လို လုပ်ကြပါ ...
"ဘာကြည့်နေတာလဲ စုမင်?" လင်းရှောင်ယန်မေး၏။
မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း အရိပ်ကပုံမှန်လို ပြန်ပြောင်းသွားသည်။
သူတုန့်ပြန်မည့်အချိန် သူ့နားနား၌ အသံကြားလိုက်ရသည်။ အပေါ်ထပ်ကဖြစ်ပြီး ... ပိုပိုနီးလာသည်။
"အပေါ်ထပ်မှာလူတွေရှိတယ်" စုမင် နှစ်ယောက်ကို အမြန်သတိပေးလိုက်သည်။
လင်းယိကျီမျက်တောင်ပုတ်ခတ်ပြီး တိုးတိုးလေးဖြင့် .."သူတို့က လူသားတွေမဖြစ်နိုင်ဘူး"
လင်းရှောင်ယန် ရုတ်တရက် သူ့ကိုလည်ပင်းညစ်သတ်ချင်စိတ်ပေါက်လာပြီး ပြောလိုက်သည်။ "အခုကစပြီး နင်စကားပြောခွင့်မရှိတော့ဘူး"
စာရေးသူမှာ ပြောစရာရှိတယ်:
လင်းယိကျီ ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်း ... ဘာလို့ဒါကိုပြောနေတာလဲ ဟားဟားဟား
အရိပ်: အသည်းပုံထပ်ပိုလို့မရဘူးလား? မရဘူးပေါ့? ဒါဆို ရုပ်ရှင်ထဲက လှိမ့်တော့!
*******************************
ဟီး ဟီး ကိုယ်ပျော်နေလို့ ဘောနပ်စ်တစ်ပိုင်းပါ တင်ပေးလိုက်ပါတယ်^ ^
Sorry for mistakes
Thank you all
July 7, 2021
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Chapter 5: ညဥ့္နက္အခ်ိန္
ကြိဳင့္႐ွင္းမ်က္ႏွာ?
လင္းေ႐ွာင္ယန္ေခါင္းခါျပလ်က္ .."ငါတို႔ သူ႕ပုံစံကိုၾကည့္ရဲတယ္ဆိုရင္ေတာင္ အခ်ိန္မေလာက္ဘူး"
မေန႔ညက သူမငုံၾကည့္မိေတာ့ မထင္မွတ္စြာ လွ်ိဳလီလီ၏အရိပ္ကို ေတြ႕လိုက္ၿပီး ထိုအေၾကာင္းေမးမိအခ်ိန္ လွ်ိဳလီလီ၏ေအာ္သံက ၾကားျဖတ္၍ ကြိဳင့္႐ွင္းကိုအျမန္ပို႔ေဆာင္လိုက္ၾကသည္။
သူမတကယ္ျပန္ပို႔ခဲ့လားဆိုတာေတာ့ ... သူမ မသိဘူး။
စုမင္မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ကာ .."ငါ အဲ့ကြိဳင့္႐ွင္းကို ဒီ့ထက္ပိုၿပီး စုံစမ္းခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုအခြင့္ေရးမ႐ွ္ိေတာ့ဘူး" မနက္ခင္းလည္းျဖစ္တာမို႔ အမ်ိဳးသမီးအေဆာင္တြင္ လူမ်ားစြာ႐ွိေနေသးသည္။
"စုံစမ္းမယ္ ... ဘာကိုစုံစမ္းမလို႔လဲ?" လင္းယိက်ီတိုးတိုးေျပာလာတယ္ .."ဆြဲထုတ္တာက သူမ်ားကိစၥေနာ္"
လင္းေ႐ွာင္ယန္နဲ႔ သူတို႔က သူငယ္ခ်င္းလည္းမဟုတ္သလို ေဆြမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ ... သူတို႔အခ်င္းခ်င္းက အတန္းေဖာ္ေတြသာ ... ဒီလို အသက္ေပးရမယ့္ကိစၥမွာ စုမင္က အမွန္တကယ္ ပါဝင္ခ်င္ေနတယ္။
စုမင္ေခါင္းခါၿပီး .."ေမ့လိုက္ေတာ့ ... ငါအေဆာင္ျပန္ေတာ့မယ္"
အခ်ိန္တိုအတြင္း ကြိဳင့္႐ွင္းသတင္းကို ထပ္ရ႐ွိမွာမဟုတ္ေပ။ သူ အြန္လိုင္း၌ ႐ုံးဌာနရဲ႕ခုႏွစ္လႊာအေၾကာင္းကို ထပ္တူးဆြလို႔ရေသးတယ္။
ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ ျဖစ္ၿပီးကတည္းက ထပ္ျဖစ္လာမည္ပင္။
ခုႏွစ္လႊာမွာ အခ်ိဳ႕ေသာ့ခ်က္ေတြ ပုန္းကြယ္ထားပုံရေပမယ့္ အခုေတာ့ သူမသြားရဲေပ။
စုမင္သည္ ေဘးမွာရပ္ၿပီး ဇာတ္ရည္လည္သည္ထိ ၾကည့္ေနမယ့္လူမ်ိဳးမဟုတ္ေပ ... အမ်ိဳးသားအေဆာင္ကို သူျပန္ကာ ဒီေနရာမွာအလုပ္လုပ္သည့္ အန္တီႀကီးတံခါးကိုျမင္ေတာ့ တံခါးနားအေရာက္တြင္ရပ္လိုက္သည္။
အန္တီႀကီးက တစ္ႏွစ္ပတ္လုံးဤေနရာတြင္ ႐ွိေနခဲ့သည္။ အစားထိုးေစာင့္ေ႐ွာက္သူမ်ားလိုေတာ့ မဟုတ္သလိုပဲ။
ဘာျဖစ္ခဲ့လဲဆိုတာ သူမသိေလာက္မယ္။
စုမင္တံခါးေခါက္ကာ .."အန္တီ ... အထဲမွာ႐ွိလား?"
တံခါးပြင့္လာၿပီး အန္တီႀကီးေရာက္လာသည္။
"ဘာတုန္းကြယ့္?" သူမေမး၏။
စုမင္အေတြးေတြ စုစည္းၿပီး ေျပာသည္။ "အန္တီ ... ကြၽန္ေတာ္ေမးစရာ႐ွိလို႔ ... ဒီမွာအန္တီအလုပ္လုပ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ?"
အန္တီႀကီးတခဏေတြးဆၿပီး .."ေျခာက္ႏွစ္ ထင္တယ္ ... ၂၀၁၂မွာ စတာဆိုေတာ့ မမွားေလာက္ပါဘူး"
ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီပဲ ... ဒါဆို သူမသိႏိုင္သည္။
စုမင္ အသံနိမ့္နိမ့္ျဖင့္ ေမးလိုက္၏။ "အန္တီ ... ႐ုံးဌာနက ခုႏွစ္လႊာဘာျဖစ္ခဲ့ -"
"မင္း ဒါကိုမေမးသင့္ဘူး" သူမ ခ်က္ခ်င္းစကားျဖတ္လိုက္၏။
အန္တီႀကီးအမူအရာနည္းနည္းေျပာင္းသြားေတာ့ ခုႏွစ္လႊာမွာ ျဖစ္ခဲ့သည့္ကိစၥက အေသးအဖြဲ႕မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ စုမင္ေျပာႏိုင္သည္။
"ဘာလို႔လဲ? အန္တီမေျပာႏိုင္ဘူးလား?"
"မင္းက ေက်ာင္းသားပဲ႐ွိေသးတယ္ ... စာႀကိဳးစား ... ႐ႈပ္႐ႈပ္ယွက္ယွက္ကိစၥေတြ မေမးနဲ႔ ... ဒါပဲဆိုရင္ က်ဳပ္တံခါးပိတ္ၿပီ"
သူ႕မ်က္ႏွာေ႐ွ႕ တံခါးကို သူမေဆာင့္ပိတ္လိုက္သည္။
သူ႕ႏွာေခါင္းကို ပြတ္လ်က္ ... စုမင္ အခန္းဆီေလွ်ာက္သြားသည္။ အထဲေရာက္သည္နဲ႔ ထိုင္ခုံဆြဲကာ အခ်က္အလတ္ေတြကို ႐ွာေဖြသည္။ ဒီ horrorဇာတ္ကားက ၂၀၁၈မွာစခဲ့ေသာေၾကာင့္ အင္တာနက္က သူလိုသမွ်႐ွာဖို႔ လုံေလာက္စြာဖြံ႕ၿဖိဳးေလာက္မည္။
ဒါ့ျပင္ ဆရာဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေသဆုံးျခင္းနဲ႔ ဆက္ႏြယ္သည့္ကိစၥက ေသးငယ္တဲ့သတင္းေတာ့မျဖစ္ေလာက္ဘူး။
စုမင္ စာလုံးအခ်ိဳ႕႐ိုက္ႏွိပ္ၿပီး enterႏွိပ္ခ်ိန္ မေရတြက္ႏိုင္ေသာ webpageမ်ား ေပၚလာတယ္။
ေက်ာင္းျပင္ပ၌ မေတာ္တဆျဖစ္ပြားမႈမ်ားက ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ႐ွိတဲ့ကိစၥရပ္ပင္။
ေပ့ခ်္အခ်ိဳ႕ကို ႐ွာေဖြၿပီးသည့္တိုင္ အသုံးဝင္သည့္ အေၾကာင္းအရာကို႐ွာမေတြ႕ဘဲ ေက်ာင္းဖိုရမ္မွာပဲ လည္ေနတယ္။ ပို႔စ္အေဟာင္းေတြကို တူးဆြၿပီး သူသိသည့္ ေခါင္းစဥ္မ်ားကို ႐ွာေဖြသည္။
႐ုံးဌာနအေဆာက္အဦးနဲ႔ပတ္သက္သည့္ ပို႔စ္ကို႐ွာေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ ေျဖၾကားခ်က္မ်ားက စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲထားၾကၿပီး မျပတ္မသားနဲ႔ပင္ ... ဒါ့ျပင္ ေလးထပ္ႏွင့္ ငါးထပ္အေၾကာင္းသာ ေျပာထားၾကသည္။
ဒီေက်ာင္းႀကီးက အလြန္သန္႔႐ွင္း၏။
သန္႔႐ွင္းလြန္းသည္က ပုံမွန္မဟုတ္ေပ။
အင္တာနက္ကေန ဘာမွမရတာေၾကာင့္ စုမင္သည္ အရာရာတိုးတက္သည္ထိပဲ တိတ္တဆိတ္ ေစာင့္ႏိုင္တယ္။
ေန႔လည္အတန္းခ်ိန္မ႐ွိ၍ ေက်ာင္းအေဆာင္၊ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းျပင္ပေတြကို ေအးေအးလူလူလမ္းေလွ်ာက္ပတ္သည္။ ေက်နပ္အားရၿပီးေနာက္ သူ ေက်ာင္းဝင္းမွအနီးအနား႐ွိ စတိုးဆိုင္မ်ားသို႔သြားၿပီး ေနာက္ထပ္သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို ႐ွာေဖြခဲ့သည္။
ေနာက္ဆုံး စတိုးဆိုင္ပိုင္႐ွင္၏ တုန္႔ျပန္မႈသည္လည္း အန္တီႀကီးလိုပင္ ...
ႀကီးမားေသာထိုးေဖာက္မႈမ်ား မ႐ွိခဲ့ေသာ္လည္း စုမင္က ဤအခ်က္အလက္အနည္းငယ္ကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ျပန္လည္အသုံးျပဳရန္ မမြမ္းမံမီ ႐ုံးအေဆာက္အအုံေဟာင္းကို တစ္ခ်ိန္က ခ်ိတ္ပိတ္ထားခဲ့သည္။
အေဆာက္အအုံအတြက္ ကနဦးေဆာက္လုပ္ေရးကုန္က်စရိတ္က အလြန္ေဈးႀကီးသျဖင့္ ယင္းအားအၿပီးမဖယ္႐ွားႏိုင္ခဲ့ေပ။ ျပန္လည္မြမ္းမံၿပီးေသာအခါမွ အေဆာက္အဦးသည္ မူလပုံစံနဲ႔ အလြန္ကြာျခားသြားသည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အေဆာက္အဦးတစ္ခုလုံးကိုေတာင္ ေက်ာင္းကပုံစံေျပာင္းခဲ့တာဆိုေတာ့ ... ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်အလြန္အေရးႀကီးေလာက္မယ္ ...
စုမင္ ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ယဲ့ယဲ့ေလးသာ သိေပမယ့္ သူထင္ထားသလို မဟုတ္ခဲ့ ...
ညနက္အခ်ိန္ ... ႐ုပ္႐ွင္႐ုံေၾကာင့္ ႏိုးလာခဲ့သည္။
【ပရိသတ္စုမင္ ... ေန႔တစ္ရက္အျပည့္ ေအာင္ျမင္စြာ အသက္႐ွင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီးဆက္ႀကိဳးစားေပးပါ။ ဒီေန႔သဲလြန္စ: အိမ္သာခန္းငယ္】
အိမ္သာခန္း?
စုမင္ အိမ္သာခန္းဝန္းက်င္႐ွိ ပုံျပင္ဒ႑ာရီမ်ားအေၾကာင္း၊ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ဖြယ္ဇာတ္ကားမ်ားမွ ထြက္ေပၚလာသည့္အရာအားလုံးကို ၾကားသိခဲ့သည္။ စိတ္လႈပ္႐ွားစရာမ်ားသည္ အိမ္သာအခန္းက႑မွာ အျဖစ္မ်ားေသာေၾကာင့္ ၎သည္အံ့အားသင့္စရာမဟုတ္။
ဒီဇာတ္ကြက္ကို ဘယ္သူေက်ာ္ျဖတ္မွာလဲ?
မေန႔က ေရခ်ိဳးခန္းကိစၥကို လွ်ိဳလီလီၾကဳံေတြ႕ခဲ့တာဆိုေတာ့ ဒီေန႔အိမ္သာက႑ကို က်န္႐ွိေနတဲ့အခန္းေဖာ္ေတြထဲမွ တစ္ေယာက္ၾကဳံေတြ႕ႏိုင္သည္။
အေဆာင္အေဆာက္အအုံသည္ သီးသန္႔အိမ္သာမ်ားသာ ႐ွိေသာေၾကာင့္ အိမ္သာခန္းငယ္မ်ားသည္ စာသင္ေဆာင္မ်ား သို႔မဟုတ္႐ုံးအေဆာက္အအုံမ်ားတြင္သာ ႐ွိႏိုင္သည္။
လင္းေ႐ွာင္ယန္ထံသို႔ စုမင္မတ္ေဆ့ခ်္ပို႔လိုက္၏။
သူမကိုယ္ပိုင္အေဆာင္ခန္းဆီ ျပန္ရမွာေၾကာက္လြန္းသျဖင့္ ေနာက္တစ္ခန္းတြင္ လင္းေ႐ွာင္ယန္အိပ္သည္။ သူမအျခားအခန္းေဖာ္ေတြလည္း အျခားတစ္ေနရာမွာ အိပ္ၾကသည္။
၁၂နာရီသာ ႐ွိေသးတယ္ ... သူမ မအိပ္ေပ်ာ္ေသးေပ။
"အိုေခ" လင္းေ႐ွာင္ယန္ စာျပန္႐ိုက္ပို႔လိုက္သည္။
ခဏအၾကာ သူမမတ္ေဆ့ခ်္အသစ္ ထပ္ပို႔လိုက္၏ .."ေက်ာင္းယြမ္ ႐ုံးဌာနအေဆာက္အဦးဆီ ဦးတည္သြားတယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေျပာတာ ငါၾကားခဲ့တယ္"
ေက်ာင္းယြမ္သည္ ကြိဳင့္႐ွင္းတြင္ပါဝင္ကစားခဲ့သည့္ အခန္းေဖာ္တစ္ေယာက္ပင္။
ဒီည သူမက အျခားအေဆာင္မွသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အတူေနခဲ့တာျဖစ္သည္။
စုမင္ခ်က္ခ်င္းလွည့္ၿပီး ကုတင္မွထလာသည္။ ထိုဝုန္းဒိုင္းႀကဲဆူညံသံေၾကာင့္ လင္းယိက်ီႏိုးလာ၏။
သူအိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ေမးေလသည္.."မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ?"
"႐ုံးဌာနဆီသြားခ်င္လား?" စုမင္ထပ္ေပါင္းေျပာ၏.."လင္းေ႐ွာင္ယန္လည္းသြားမွာ"
လင္းယိက်ီၾကားေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ႏိုးသြားၿပီး သတိဝီရိယ႐ွိစြာေမးလိုက္တယ္.."အဲ့မွာမင္းတို႔ဘာသြားလုပ္မလို႔လဲ? အခုေလာက္ဆို ေသာ့ပိတ္ထားေလာက္ၿပီ"
"လိုက္မွာလား မလိုက္ဘူးလား?" စုမင္ထပ္ေမး၏။
လင္းယိက်ီသြားခ်င္ေပမယ့္ သြားလည္းမသြားခ်င္ဘူး ... သူ စကၠန္႔အနည္းမွ်ေတြးေတာၿပီး ေနာက္ဆုံးသြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ အိပ္ယာထဲမွာ တြားသြားေနခ်ိန္မွာေတာ့ သူ အိပ္ခ်င္စိတ္မေျပေသးသည့္ ညည္းညဴသံကို မရပ္ႏိုင္ခဲ့ေပ။
သူ႕အက်ႌဝတ္ေနတုန္း လင္းယိက်ီတိုးတိုးေလးျဖင့္ .."ငါတို႔ အဲ့အရာကို႐ွာဖို႔သြားၾကမွာလား? ငါတို႔ က်င္ငယ္နည္းနည္းေလာက္ယူသြားသင့္လား?"
စုမင္: "..."
(*သရဲကိုႏွင္တဲ့အခါ က်င္ငယ္ကိုသုံးတတ္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္)
သူဟာ အႏၲရာယ္ကိုသတိထားေပမဲ့ မသြားဘူးဆိုရင္ သူ႕ဆီ ေသမင္းလာတဲ့အထိ ေစာင့္ေနမယ္လို႔ မဆိုလိုဘူး။
Horror႐ုပ္႐ွင္ရဲ႕ အနက္႐ိႈင္းဆုံးလွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို မေဖာ္ထုတ္ဘဲ သူ႕ပန္းတိုင္အမွတ္အထိ အသက္႐ွင္ေနထိုင္တာ ... စုမင္က ထိုလိုလူစားမ်ိဳးမဟုတ္ေပ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ... ပထမဆုံးသူ႕ရဲ႕ Horror႐ုပ္႐ွင္ထဲမွာ အသက္႐ွင္သည့္ အေတြ႕ၾကဳံက သိပ္မဆိုးေလာက္ပါဘူး။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ... အေဆာင္အျပင္၌ လင္းေ႐ွာင္ယန္နဲ႔ဆုံၾကသည္။
ေကာ္လိပ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအမ်ားဆုံးက ညဇီးကြက္ေတြျဖစ္ေပမယ့္ ညသန္းေခါင္ယံႀကီး ေျခဦးတည့္ရာသေဝထိုးေနတာမ်ိဳးေတာ့ မဆိုလိုေပ။
လမ္းမီးသည္ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲႏွင့္ တစ္စြန္းတစသာ ထိန္လင္း၏။
"ငါ ေက်ာင္းယြမ္အျပင္ထြက္သြားတာကို သူမသူငယ္ခ်င္းဆီက ၾကားခဲ့တာ ... သူငယ္ခ်င္းက သူမတစ္ခုခုမွာ စိုးရိမ္လို႔ သူမေနာက္လိုက္သြားတယ္ ... ညလယ္ႀကီး ေက်ာင္းယြမ္ဘာလုပ္ေနတာပါလိမ့္?" လင္းေ႐ွာင္ယန္ တိုးညႇင္းစြာေရ႐ြတ္လိုက္သည္။
ထိုသူငယ္ခ်င္းသည္ ႏွစ္မိနစ္မွ်နီးနီးကပ္ကပ္လိုက္ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းယြမ္က ႐ုံဌာနဆီဦးတည္ေနသည္ကို ေတြ႕ခဲ့သည္။ တစ္လမ္းလုံး ေက်ာင္းယြမ္ တစ္ေခါက္မွ သူမေခါင္းကိုေနာက္လွည့္မၾကည့္ခဲ့ဘူး ... သူမအျမင္အာ႐ုံက အေ႐ွ႕သာဦးတည္ေနၿပီး မသိရင္ သူမဝိညာဥ္ႏွင့္ႏွလုံးသားသည္ မစ္႐ွင္တစ္ခုလုပ္ေဆာင္ေနပုံပင္ ...
ဒီေလာက္ ညအခ်ိန္မေတာ္ ေက်ာင္းယြမ္သူငယ္ခ်င္းသည္ အျပင္မထြက္ခ်င္ေပ။ သူမအႀကိမ္အနည္းငယ္ ေက်ာင္းယြမ္ကိုျပန္လာရန္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အက်ယ္ႀကီးေအာ္ေခၚေခၚ တစ္ဖက္လူက လွည့္မၾကည့္သလို ျပန္လည္းမေျဖေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဆာင္ကိုတစ္ေယာက္တည္းပဲ ျပန္လာခဲ့သည္။
စုမင္လမ္းမီးေဘး၌ မတ္တပ္ရပ္ေနၿပီး .."ငါတို႔ေရာက္တဲ့အခါ သိလိမ့္မယ္"
ေက်ာင္းယြမ္ ထြက္သြားတာ သိပ္မၾကာေသးေပ။ တကယ္လို႔ သူတို႔ေျပးသြားရင္ မွီေလာက္ၿပီး သဲလြန္စေတြပိုရလိမ့္မယ္။
႐ုံးဌာနက အေဆာင္နဲ႔ သိပ္မေဝးေသာေၾကာင့္ သူတို႔မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္း ေရာက္သြားသည္။
ညဥ့္နက္အခ်ိန္၌ ... ႐ုံးဌာနအေဆာက္အဦးတြင္း မည္သည့္အလင္းေရာင္မွ မ႐ွိေပ။ အနက္ေရာင္ေဆးျခယ္ထားသည့္သ႑ာန္မွာ လုံးလုံးထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ ျပတင္းေပါက္မ်ားသည္ လူသားစားအေပါက္မ်ားႏွင့္ ဆင္တူသည္။
စုမင္ ပတ္ပတ္လည္ၾကည့္ၿပီး .."တံခါးပြင့္ေနတယ္"
ၾကည့္ရတာ အတင္းအက်ပ္ဆြဲဖြင့္ထားသလိုပဲ ... ေက်ာင္းယြမ္က တရားခံျဖစ္ႏိုင္ေခ်ပိုမ်ားသည္။
လင္းေ႐ွာင္ယန္ဖုန္းမီးအလင္းဖြင့္လိုက္ၿပီး စုမင္ေနာက္သို႔လိုက္ရင္း အေဆာက္အဦးထဲဝင္လာသည္။ အလင္း႐ွိတာေတာင္ ေကာ္ရစ္ဒါအ႐ွည္ႀကီး၏အဆုံးကို မျမင္ႏိုင္ေပ။
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္အခ်ိန္တြင္ ႐ုံးအေဆာက္အအုံသည္ လူသူကင္းမဲ့ၿပီးစိတ္ပ်က္စရာပင္။ ဘာအသံမွလည္း မၾကားႏိုင္ဘူး ... ေန႔ခင္းဘက္တြင္ သတိျပဳမိမည္မဟုတ္ေသာ္လည္း ညအခ်ိန္၌ အတြင္းပိုင္းမ်ားသည္ အလြန္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည္။
"မင္း ဘယ္သြားမလို႔လဲ?" လင္းယိက်ီေမး၏။
"အိမ္သာ" စုမင္ေျဖလိုက္သည္။
သူ႕ပန္းတိုင္က အိမ္သာခန္းျဖစ္တာမို႔ သူတို႔အိမ္သာသြားမွ ရမယ္ ... ဒါေပမယ့္ အထပ္မ်ားစြာပါေသာ အေဆာက္အဦးမလို႔ ဘယ္အိမ္သာလည္း သူမသိဘူး။
"အဲ့-အဲ့ကို?" လင္းယိက်ီတုံ႔ဆိုင္းကာ တုန္ယင္လ်က္ .."မင္း အိမ္သာဒ႑ာရီအေၾကာင္းေတြမသိဘူးလား? ငါၾကားခဲ့တာ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ အိမ္သာသြားခဲ့တုန္းက ... သူ႕နာမည္ေခၚသံကိုၾကားေနရေတာ့ ... သူလွည့္ၾကည့္မိတဲ့အခ်ိန္ သူ႕ေခါင္းကိုသရဲလာကိုင္တယ္တဲ့
စုမင္ မေနႏိုင္ဘဲ ေျပာလိုက္သည္။ .."ၿပီးေတာ့ မင္းအခုမွေျပာတယ္?"
လင္းယိက်ီမွားသြားသလို ခံစားမိသည္။ သူတကယ္ေၾကာက္တာ ...
သူေျပာမည့္အခ်ိန္၌ ႐ုတ္တရက္ သူ႕အေနာက္မွ ေသးငယ္ၿပီး ခ်ည့္နဲ႔ေသာအသံၾကားလိုက္ရတယ္ .."စုမင္?"
စုမင္နဲ႔ လင္းယိက်ီလန္႔ဖ်ပ္ကာ ေၾကာက္စိတ္တို႔ဝင္လာသည္။ အထူးသျဖင့္ စုမင္ ... က်ီးကန္းႏႈတ္သီး*ရတယ္ဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္ကို သူေနာက္ဆုံးနားလည္ခဲ့ၿပီ။
(*နိမိတ္မ႐ွိတာကို ဆိုလိုသည္)
လင္းယိက်ီတံေထြးၿမိဳခ်ရင္း စုမင္အက်ႌကိုဆြဲကာ စကားထစ္စြာေမးလိုက္၏။
"အခု ...အခုဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ?"
"ေျပး!"
စုမင္အသံဆုံးသည္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သားေျခေထာက္မကာ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲ တဟုန္ထိုးေျပးေလသည္။
စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာ ေျပးေနၿပီးေနာက္ လင္းေ႐ွာင္ယန္ မခံႏိုင္ဘဲ ေမးလိုက္ေလသည္။ "စုမင္ ငါတို႔ ဘာလို႔ေျပးတာလဲ?"
"မင္းေမလင္ ... နာမည္ေခၚတဲ့သရဲေတြ႐ွိတယ္!" လင္းယိက်ီေအာ္ေျပာ၏။
လင္းေ႐ွာင္ယန္ရပ္လိုက္ၿပီး မ်က္လုံးလွည့္ကာ .."ငါေခၚတာေလ ... ငါ့အသံကိုမမွတ္မိဘူးလား?"
တကယ္ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုတာလည္း သိေရာ စုမင္ေျခလွမ္းေႏွးေကြးသြားသည္။ သုံးဦးသား ေလွကားတြင္ထိုင္ရင္း စိတ္ေမာစြာ အခ်င္းခ်င္းၾကည့္ၾကသည္။
ဘယ္သူထင္မွာလဲ ... လင္းယိက်ီသရဲပုံျပင္ေျပာအၿပီး လင္းေ႐ွာင္ယန္က အမွတ္တမဲ့ေခၚလိုက္သည္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ လန္႔သြားေစခဲ့လိမ့္မယ္လို႔ ...
႐ွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ ....
"နင္တို႔ေျပာေနတာၾကားေတာ့ ငါ့စိတ္ကလြင့္ေမ်ာေနတာေလ ... လင္းယိက်ီ နင္သရဲပုံျပင္ေျပာဖို႔ အမွန္တကယ္ေနရာေကာင္းကိုေ႐ြးခဲ့တာပဲ" လင္းေ႐ွာင္ယန္သေရာ္လိုက္သည္။
"ငါလည္း မေနႏိုင္လို႔" လင္းယိက်ီ သူမွားသည္ဟု ခံစားမိကာ ေရ႐ြတ္လိုက္၏။
ဒီလို အေျခအေနကို သူေရာက္တာနဲ႔ သူ႕စိတ္ထဲ၌ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်႐ွိသည့္ သရဲပုံျပင္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို စဥ္းစားေနမိသည္။ သူ႕ေၾကာက္စိတ္ကို ေလ်ာ့ေစရန္ အေတြးကိုထုတ္ေျပာမိတာ။
လင္းေ႐ွာင္ယန္ သူ႕ကိုလက္မေထာင္ၿပီး .."ငါနင့္ကို ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေလးစားသြားၿပီ"
စုမင္ ဘာမွမေျပာေပ။ အျပင္ဘက္႐ွိ လအလင္းေရာင္သည္ ျပတင္းေပါက္မ်ားမွ တဆင့္ျဖာထြက္၍ သူတို႔ထံ က်ေရာက္ၿပီး ေျမျပင္ေပၚတြင္ မထင္မ႐ွားအရိပ္သုံးခုျဖစ္ေပၚေစသည္။
ေအးစိမ့္စိမ့္ခံစားခ်က္နဲ႔အတူ ... သူ႕ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အရိပ္လႈပ္႐ွားသြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရၿပီး တစ္ျဖည္းျဖည္းတိုလာကာ သူ႕ေျခေထာက္နား ခ်ည္းကပ္လာတယ္။
စုမင္ ႐ုတ္ခနဲေျခလွမ္းေနာက္ဆုတ္မိသည္။ သူ႕အရိပ္ ေျခေထာက္ေအာက္ကေနခြာသြားသည္ကို ၾကည့္ေနသည္။
သူစဥ္းစားမိသည့္ တစ္ခုတည္းေသာအေၾကာင္းရင္းက ထိုသရဲပဲ ...
အရိပ္ဆိုးသည္ တြန္႔ေကြးကာ လည္သြားၿပီး အသည္းပုံ❤️အသြင္ ေျပာင္းသြား၏။
စုမင္: "..."
ဒီအေျခအေနက အလြန္အိမ္မက္ဆန္သလိုပဲ ... Horror႐ုပ္႐ွင္ထဲက အရိပ္သရဲေတြက ဇာတ္ၫႊန္းအတိုင္းမလုပ္ၾကဘူး ... ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ေက်ာင္းလိုျပန္ျဖစ္ၿပီး ပိုၿပီးပေရာ္ဖက္႐ွင္နယ္လို လုပ္ၾကပါ ...
"ဘာၾကည့္ေနတာလဲ စုမင္?" လင္းေ႐ွာင္ယန္ေမး၏။
မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း အရိပ္ကပုံမွန္လို ျပန္ေျပာင္းသြားသည္။
သူတုန္႔ျပန္မည့္အခ်ိန္ သူ႕နားနား၌ အသံၾကားလိုက္ရသည္။ အေပၚထပ္ကျဖစ္ၿပီး ... ပိုပိုနီးလာသည္။
"အေပၚထပ္မွာလူေတြ႐ွိတယ္" စုမင္ ႏွစ္ေယာက္ကို အျမန္သတိေပးလိုက္သည္။
လင္းယိက်ီမ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ၿပီး တိုးတိုးေလးျဖင့္ .."သူတို႔က လူသားေတြမျဖစ္ႏိုင္ဘူး"
လင္းေ႐ွာင္ယန္ ႐ုတ္တရက္ သူ႕ကိုလည္ပင္းညစ္သတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ "အခုကစၿပီး နင္စကားေျပာခြင့္မ႐ွိေတာ့ဘူး"
စာေရးသူမွာ ေျပာစရာ႐ွိတယ္:
လင္းယိက်ီ ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း ... ဘာလို႔ဒါကိုေျပာေနတာလဲ ဟားဟားဟား
အရိပ္: အသည္းပုံထပ္ပိုလို႔မရဘူးလား? မရဘူးေပါ့? ဒါဆို ႐ုပ္႐ွင္ထဲက လွိမ့္ေတာ့!
*******************************
ဟီး ဟီး ကိုယ္ေပ်ာ္ေနလို႔ ေဘာနပ္စ္တစ္ပိုင္းပါ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္^ ^
Sorry for mistakes
Thank you all
July 7, 2021
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------