Ik schrik van de wekker. Half zeven op maandagochtend. Mijn huisarrest is voorbij, dus ik moet weer met de bus naar school. Ik pak nog even mijn telefoon om te kijken of ik nog berichten heb, maar eigenlijk interesseert het me alleen of Jason nog een bericht heeft gestuurd. Niks. Ik heb na zaterdag avond niks meer van hem gehoord. Zelf heb ik ook niks laten horen want ik was bang dat hij me dan wanhopig zou vinden. Misschien dacht hij hetzelfde?
Snel stap ik uit bed en maak ik me klaar voor school. Ik heb er gewoon zin in vandaag. Zaterdag was een perfecte dag met Jason, en thuis is de sfeer ook super goed. Alles lijkt gewoon beter dan voor dat ik huisarrest had. Gister was Marlies hier weer en heb ik haar en papa alles verteld over Max, Bas en Jason. Mijn vader werd zo enthousiast toen ik vertelde dat ik verliefd ben. Marlies verzekerde me dat het wederzijds is.
Als ik beneden kom is mijn vader echt overdreven vrolijk. Hij doet opvallend, een beetje vreemd zelfs. Vragend kijk ik naar Lizzy die aan de eettafel zit. Ze speelt met haar blonde haren en haalt haar schouders omhoog. "Hij doet al de hele ochtend zo", zegt ze. "Verliefde puber", lach ik. "Maar ik ben niet de enige", zegt hij opgewekt. Niet begrijpend kijken Lizzy en ik hem aan. "Volgens mij kan Jason niet wachten om jou naar school te brengen." Mijn vader wenkt naar buiten en snel schieten mijn ogen naar het keukenraam. Ik hoop dat ik Jason zie staan, maar in plaats daarvan staat er een auto. Max zijn auto. Een gevoel van schrik gaat door me heen. "Dat is Max", zeg ik zacht. Mijn vader legt zijn hand op mijn schouder. "Uitpraten is echt beter dan boos blijven." Ik grinnik. Vorige week kreeg ik nog straf van mijn vader door hem, nu zegt mijn vader dat ik datgene uit moet praten met hem. Ik kijk naar mijn vader en knik. Ik weet dat hij gelijk heeft, waarom zou ik nog boos blijven terwijl alles verder weer goed is? Ik pak mijn spullen, geef mijn vader en Lizzy een zoen en ik loop naar buiten.
Max stapt uit zijn auto en kijkt mij hoopvol aan. Hij zegt verder niks waardoor ik mij een beetje ongemakkelijk voel. Om het ijs te breken begin ik maar met praten. "Je bent er vroeg bij. School begint pas over een uur en het is maar zo'n 25 minuten rijden." Max grinnikt. "Ik weet dat je nu weg moet om de bus te halen dus als ik later kwam was ik te laat." "Te laat waarvoor?" "Om met je te praten over wat er is gebeurd... Als jij dat ook wil tenminste." Ik glimlach met mijn mond dicht. "Tuurlijk." Opgelucht laat Max zijn schouders zakken en lacht hij naar me. "Kom, dan rijden we ergens heen." Ik stap in en ben erg benieuwd waar we heen gaan.
Vijf minuten later parkeert Max zijn auto bij een parkeerplek naast het bos. Hij stapt uit en loopt het bos in. Ik volg hem braaf. Hij gaat zitten op een bankje midden in het bos. Ik herinner me de vorige keer, nadat we bij de Efteling geweest waren. Toen gingen we ook praten in het bos. "Wat heb jij toch met het bos?", vraag ik lachend. Max grinnikt. "Het maakt me rustig, er is hier bijna niemand. Het geluid van de wind door de bladeren en de geur van de bomen en het mos vind ik heerlijk." Ik blijf stil en kijk om me heen. Ik kijk naar de bomen en de bladeren die heen en weer waaien. Ik haal diep adem en snuif de geur van het bos op. Dan ga ik naast Max zitten. "Je hebt gelijk", zeg ik als ik net zit. Het is even stil en beiden luisteren we naar de rustgevende geluiden in het bos.
Na een tijdje verbreekt Max de stilte. "Naomi het spijt me. Echt. Van alles", begint Max. "Ik had het niet moeten doen en het was zo slecht van me. Het spijt me zo. Ik wilde jou echt niet in de problemen brengen. Ik..." Ik onderbreek hem. "Ik geloof je." Verbaasd kijkt hij me aan. "Echt?" Ik lach rustgevend naar hem. "Mijn straf is voorbij, de band met mijn vader en zijn nieuwe vriendin is zelfs nog beter geworden dan voorheen en ik zie de blik in je ogen dus ja, ik geloof je. En het is goed. Echt." Max lacht opgelucht. Hij geeft me een knuffel. "Bedankt! Ik beloof je dat ik dit nooit meer ga doen." Ik lach om Max. Het is zo schattig hoe hij reageert. "Ik heb nog wel één vraag", zeg ik als we weer recht zitten. "Ja?" "Waarom deed je het? Waarom gaf je dat spul niet gewoon terug?" Max kijkt naar de grond en zucht diep. "Dat durfde ik niet. Ik was bang voor ze." Max stopt met praten en ik zie dat hij het moeilijk vind. "Wil je vertellen waarom?"