Chapter (76)_ စေတာ္ဘယ္ရီနံ႕ သြားတိုက္ေဆးကို အကိုႀကီး အနံ႕ခံႀကည့္မလား (Z+U)
ခ်င္ယြိဖူက ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
"ရပါတယ္။ မင္းအကိုကို အျပင္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္တည္းခိုင္းဖို႔ သင့္ေတာ္ပါ့မလဲ၊ မင္း အေဖာ္လိုက္သြားေပးလိုက္။ အေပၚဝတ္ကို လုံလုံၿခဳံၿခဳံ ဝတ္ထားလိုက္.... "
အလုပ္ ၾကပ္ ဦးေလးဖန္းက အေျခေနကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္သည္။
" မင္း ဟိုတယ္ေရာက္ရင္ မင္း ဦး ေလးဖူကို ဖုန္းေခၚဖို႔ သတိရဦး။ "
ရႈနင္က ခ်င္ယြိဖူကို ဖက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အကိုႀကီး၏လက္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ သူသည္ အကိုႀကီးကို စိုးရိမ္စြာျဖင့္ သူ၏အစ္ကိုႀကီး အက်ႌ၏ေကာ္လာကို တင္ေပးခဲ့သည္။
"အေအးမိေနဦးမယ္ "
"...... "
ရႈဟိန္က သူ႔ညီေလး ဘာေၾကာင့္ စိတ္တိုေနသလဲဆိုတာ နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။
ကိုယ္ရံေတာ္ေတြက ေဘးဖယ္ေပးၿပီး သခင္ေလး ၂ ေယာက္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္လ်က္ထြက္လာၿပီးသည္ကို ေစာင့္ၿပီးမွ ေနာက္က လိုက္လာၾကသည္။
ခ်င္ယြိဖူက အေပၚထပ္ ဂ်ာကင္အက်ႌကို ျမန္ျမန္ ဝတ္လိုက္စဥ္ ဖိုမင္ဦးေလးဖန္းက တံခါးကို ပိတ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
" အျပင္မွာေအးတယ္။ မင္း ေနခဲ့လိုက္။ ငါ သူတို႔ကို လိုက္ပို႔ေပးလိုက္မယ္ "
"ရတယ္.. ကြၽန္ေတာ္လည္း လိုက္ပို႔မယ္"
ခ်င္ယြိဖူက ဇြတ္ေျပာသျဖင့္ ဖိုမင္ရဲ႕ နဖူးက အေရးေၾကာင္းထင္လာခဲ့ေပမယ့္ ဇစ္ကို ဆြဲတင္ေပးရန္ ျပင္လိုက္သည္။
" မင္းရဲ႕ဇစ္ကို ေသခ်ာဆြဲတင္ဦးေလကြ... အျပင္ေလဝင္ၿပီး အေအးမိရင္ ကေလးေတြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။ "
ခ်င္ယြိဖူက ဇစ္တပ္ၿပီးေတာ့ အျမန္ေျပးကာ ကေလး ၂ ေယာက္နဲ႔ ကိုယ္ရံေတာ္ေနာက္ကို ေျပးလိုက္သြားေတာ့သည္။
အျပင္ဘက္မွာ အရမ္းေအးတယ္။ အျပင္မွာ ႏွင္းေတြက်ေနၿပီး ေအာက္သို႔ဆင္းလာသည့္အခါ ရႈခင္းေတြက ႏွင္းမ်ားျဖင့္ ဖုံးကာ အလြန္ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းေသာ ရႈခင္းကိုဖန္တီးေပးေနသည္။ ေကာင္းကင္သည္ၾကည္လင္ေသာေနၿပီး ၾကယ္ေတြနဲ႔ျပည့္ေနကာ ေျမျပင္တစ္ခုလုံး ႏွင္းျဖဴျဖဴတို႔ဖုံးလႊမ္းလို႔ေနသည္။
ထိုလွပေသာျမင္ကြင္းကိုျဖတ္သြားေသာလမ္းေလွ်ာက္သူမ်ားက ေငးၾကည့္ေနမိၿပီး အိမ္ျပန္ရန္ပင္ ေမ့သြားခဲ့သည္။ ဓာတ္ပုံေတြ ႐ိုက္ယူဖို႔ သူတို႔ရဲ႕ဖုန္းေတြကို ယူလိုက္ၾကေပမယ့္ ရႈနင္ကေတာ့ စိတ္အေျခေန ဆိုးလို႔ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဦးေလး ျမင္ရင္ အထင္လြဲမည္စိုးလို႔ ဦးေလးေရွ႕မွာ အကိုႀကီးကို ေခ်ာေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ဆက္ဆံေနရသည္။
သူတို႔သည္ ကားထဲသို႔ေရာက္သည္အထိ ရႈနင္က ဟန္ေဆာင္ေနရၿပီး သူ႔လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီးေနာက္ ဦးေလးဖန္းနဲ႔ ဦးေလးဖူတို႔ထြက္သြားသည္ႏွင့္ အကိုႀကီးလက္ကို ခါထုတ္လိုက္သည္။
ရႈနင္က ကား၏အျပင္ဘက္က ရႈခင္းေတြကို အျပင္သို႔ၾကည့္ရင္း အသံမထြက္ဘဲကား၏အျခားဘက္ျခမ္းတြင္ထိုင္ေနသည္။ ဒါက သူ ရႈဟိန္ကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲ ေနသည္။ ေဒါသမထြက္ပါဘူးလို႔ေျပာ တာကို ယုံရင္ ႐ူးေနလို႔ျဖစ္မည္။
ရႈဟိန္ရဲ႕ မ်က္လုံးမ်ားက ေလးေလးနက္နက္ၾကည့္လ်က္ အနီးကပ္ မခ်ဥ္းကပ္ဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနသလို သူ႔လက္ကို ေရွ႕မတိုးဘဲ တိတ္တဆိတ္ထိုင္ေနခဲ့သည္။
ရႈနင္က သူ၏ေခါင္းကိုလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ေထာက္ကာ မ်က္လုံးကိုပိတ္လိုက္သည္။
အစ္ကိုႀကီးက သူ႔အေပၚကို အရမ္းေကာင္းပါတယ္၊ သူဟာ နည္းလမ္းတိုင္းမွာ ေတာ္တယ္။ ထက္တယ္။ ႀကီးျမတ္တယ္၊ သူက ဦး ေလးဖန္းနဲ႔ ဦး ေလးဖူကို စိတ္မသက္မသာ မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ဟိုတယ္မွာ သြားတည္းဖို႔ စီစဥ္တာကို ငါသေဘာေပါက္ေပမဲ့ ငါ ဘယ္လိုခံစားခဲ့ရသလဲလို႔ ငါ့ကို ေမးခဲ့ဖူးလား။ သူက သူထင္တယ္ မွန္သမွ်ကို အၿမဲလုပ္တတ္တယ္၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တိုင္းက သူ႔ သေဘာအတိုင္းပဲ အၿမဲ ဆုံးျဖတ္တယ္။ သူက ငါ့ကို ဂ႐ုစိုက္တယ္ဆိုၿပီး ငါ့ ခံစားခ်က္မ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈႏိုင္သလား။
ဟိုတယ္သို႔ ကားက ေတာက္ေလ်ာက္ေမာင္းႏွင္သြားခဲ့သည္။ သူတို႔အတြက္ အခန္းတစ္ခန္းကို ကိုယ္ရံေတာ္မ်ားက ႀကိဳတင္ မွာထားၿပီးျဖစ္သည္။ ဟိုတယ္ကို ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ရံေတာ္မ်ားက ကားေပၚမွဆင္းလာၿပီး သခင္ေလးႏွစ္ဦးကို ကားတံခါးဖြင့္ေပး လိုက္သည္။
ယခင္ကကဲ့သို႔ပင္ ရႈဟိန္က တိတ္ဆိတ္ေနဆဲျဖစ္ၿပီး၊ ရႈနင္က အလြန္ေဒါသထြက္ေနဆဲျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္အမွန္တကယ္တြင္ ရႈနင္က ရႈဟိန္ကို သူ ဘယ္လိုေဒါသထြက္ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ေနတယ္ဆိုတာ သိေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ျပရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ခံစားခ်က္ကို အေလးမထားတဲ့အတြက္၊ သူ႔ကို ေထာက္ထားစာနာမႈ မရွိျခင္းအတြက္ သူ႔ကိုအျပစ္တင္ရမလား....။
သူက ႐ိုး႐ိုးေလးပဲ ကားေပၚမွဆင္းၿပီး ရႈဟိန္၏ ေနာက္ကြယ္မွ လိုက္၍ ဟိုတယ္ထဲသို႔လမ္းေလွ်ာက္ဝင္လာသည္။ အသံမေပးပဲ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲပစ္ေနတာလား။ ငါ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း, ႀကီး ဒီမွာေဒါသထြက္ျပၿပီး လတ္တေလာ အေျခေနကို ရွင္းပစ္လိုက္ရမလား။
သက္ေတာ္ေစာင့္သည္ေရွ႕သို႔အလ်င္အျမန္ေလွ်ာက္သြားၿပီး ထိပ္ဆုံးက အေကာင္းဆုံးအခန္းကို ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ F ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ၾကယ္ငါးပြင့္ဟိုတယ္မ်ားမရွိေပ။
အခန္းထဲဝင္ၿပီးေနာက္ ရႈနင္က ဆိုဖာေပၚထိုင္ၿပီး လက္မ်ားကိုရင္ဘတ္ေရွ႕မွာ လက္ပိုက္ကာ ထိုင္လိုက္သည္။ သူက ရႈဟိန္ကို အျပင္းအထန္အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ရႈဟိန္က သူႏွင့္ ဆန႔္က်င္ဘက္ခုံတြင္ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာထိုင္ၿပီး သူ၏ေျခေထာက္ျခင္း ထပ္ထားလိုက္သည္။
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရတဲ့ ရႈနင္က အလြန္ေဒါသထြက္ၿပီး ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ထလိုက္တယ္ -
" ကြၽန္ေတာ္ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးေနတာလဲသိလား။ "
"မင္းက အရမ္းရဲတင္းေနတယ္ဆိုတာကိုပဲ ငါ သိတယ္။ "
" ......"
"ဘာမွားလို႔လဲ?"
ရႈနင္က ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္မွာ သူ႔ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ထိုင္ေနေသာ သူက ေကာင္းကင္ဘုံရဲ႕ အေလးထားမႈကို ခံရသူျဖစ္တယ္ဆိုတာ ရႈနင္ ေမ့သြားခဲ့မိသည္။ နတ္ဘုရားအကိုႀကီးကို သူ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ပါ့မလဲ....။
ရႈနင္က သက္ျပင္းခ်ၿပီး ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ သူ အရမ္းေဒါသ ထြက္လာၿပီး ငါက အတင့္ရဲတယ္ ..ဟုတ္တယ္။ ငါက မင္းကို ျပန္ေျဖရွင္းဖို႔ မ်က္ႏွာသာေပးထားၿပီးၿပီ။ ဒါကို မင္းဖာသာ လႊင့္ပစ္လိုက္တာ...
အိုး.....မင္းက အရမ္းၾကည့္ေကာင္းေနတယ္ေပါ့ေလ....အခု ငါက မင္းကို ဆန႔္က်င္ေနၿပီလို႔ ေျပာၿပီေပါ့ေလ...
ရႈနင္က အရမ္းကို ေဒါသထြက္ကာ ေဖာက္ခြဲခြင့္မရသည့္အတြက္ မ်က္လုံးေတြက နီရဲလာသည္။ သူက လွည့္ထြက္လိုက္ေပမယ့္ ႐ုတ္တရက္ ရႈဟိန္က သူ႔ေနာက္က ကပ္လိုက္လာၿပီး သူ႔ကိုယ္ေလးကို ေပြ႕ခ်ီေျမႇာက္လိုက္သျဖင့္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီး ေဇာက္ထိုးျဖစ္သလို ခံစားလိုက္ရကာ အလန႔္တၾကား ႐ုန္းကန္ ေအာ္ဟစ္လိုက္မိသည္။
ၾကမ္းျပင္ကိုေကာ္ေဇာျဖင့္ဖုံးအုပ္ထားသျဖင့္ ရႈဟိန္ သူ႔ အေနာက္နားကို ကပ္လိုက္လာသည့္ ေျခသံကို မၾကားခဲ့ရေပ။
ရႈဟိန္က ကေလးေလးကို ေပြ႕ခ်ီကာ ခုတင္ေပၚ ပစ္တင္လိုက္ သည္။ ခုတင္က အရမ္းႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလို႔ သူ႔ကို ထိခိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ရႈဟိန္သည္ သူ၏လည္စည္းကိုခြၽတ္ပစ္လိုက္ကာ ခုတင္ေပၚတက္ၿပီး နင္နင္ရဲ႕ကိုယ္ေပၚ အုပ္ၿပီးၿပီး ငုံ႔ၾကည့္ လိုက္သည္။ သူသည္ႏွလုံးသားထဲ၌ေဒါသထြက္ေန ေသာ္လည္း သူ၏မ်က္ႏွာက ဘာအမူယာမွ မေပၚပဲ တည္တည္ႀကီးျဖစ္ ေနသည္။
" မင္း ဘာကို စိတ္ဆိုးတာလဲ ငါ့ကို ေျပာစမ္းပါကြာ"
ရႈနင္က ႏူတ္ခမ္းကို စူလိုက္ၿပီး သူ႔ကို ဘာမွမေျပာခ်င္ခဲ့ေပ။
ရႈဟိန္ရဲ႕မ်က္လုံးအစုံက က်ဥ္းေျမာင္းသြားခဲ့သည္။ သူ႔ညီေလးက မ်က္ရည္က်ေနတာလား။ သူ႔ စိတ္ထိခိုက္ေနတာလား။ သူ႔ကို ငါ ဘာလုပ္ခဲ့မိလို႔လဲ....
ရႈဟိန္ နားမလည္ေတာ့ေပမယ့္ ရႈနင္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ နင္နင္က ပါးစပ္ကို တင္းတင္းပိတ္ထားရန္ ရည္႐ြယ္ေနပုံရသည္။
ငါ သူ စိတ္ေျပေအာင္ ဘာလုပ္ရမလဲ:
"စကားေျပာၾကရေအာင္၊ မင္းဘာေတြးေနတယ္ဆိုတာ ငါ့ကို ေျပာျပႏိုင္တယ္၊ ငါက ဘုရားသခင္ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ မင္းရင္ထဲက ျဖစ္ေနတာကို ခန႔္မွန္းလို႔မရႏိုင္ဘူး။ "
" ......"
"ငါက အဲ့ဒီအိမ္ကေန ထြက္ခြာလာခ်င္လို႔လား"
" ......"
"ငါ မင္းရဲ႕ ဦး ေလးကိုငါႏႈတ္ဆက္ၿပီးၿပီ။ သူ႔ကို ငါက ဦး ေလးလို႔ ေတာင္ ေခၚထားၿပီေလ။ သူတို႔ ေနရခက္မွာစိုးလို႔ ငါ မရွိသလို ေနေပးခဲ့တယ္ "
" ......"
"ငါ မင္းကို အရမ္း မစားခိုင္းလို႔လား။ အဲ့ဒါ မင္းကို စိတ္ပူေနခဲ့လို႔ပါ။ "
" ......"
"အစာေျခေဆးျပားေၾကာင့္လား? ေဆးအရည္ေတြကုန္သြားတဲ့ အျပင္ ဒီနားတဝိုက္က ေဆးဆိုင္ေတြက ည ကိုးနာရီဆိုရင္ ပိတ္သြားၿပီ၊ ကိုယ္ရံေတာ္က စတိုးဆိုင္ အေတာ္မ်ားမ်ားကိုေျပး ၿပီး ရတာကိုပဲ ဝယ္ခဲ့ရတယ္။"
" ......"
"မင္းကို အံ့အားသင့္ေစခ်င္တဲ့အတြက္ မင္းကို ဘာမွမေျပာဘဲ မင္းရဲ႕ ဦး ေလးနဲ႔ေတြ႕ေအာင္ ေခၚလာေပးခဲ့တာ။ ေဟာ္မိသားစု နဲ႔လည္း ပတ္သက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု အဲ့ဒါကို ေျဖရွင္း လိုက္ၿပီးပါၿပီ "
ရႈဟိန္သည္ သူ ဘာအမွား က်ဴးလြန္မိသည္ကို မသိေသာေၾကာင့္ သူသည္ထင္တာ မွန္သမွ်ကို အားလုံးကိုထုတ္ေျပာကာ ေမးေနခဲ့ သည္။
အမွန္ကိုပဲ ရႈဟိန္ေျပာတာက တကယ္ပဲ ရႈနင္ရင္ထဲကို ထိသြားသျဖင့္ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တုန္ယင္လာၿပီး ရႈဟိန္ရဲ႕ ခါးကို႐ုတ္တရက္ဖက္လိုက္ကာ မ်က္ႏွာေသးေသးေလးကို ရႈဟိန္ရဲ႕ လက္ေမာင္းၾကား တိုးဝင္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလး ငိုေႂကြးေနေတာ့ သည္။
ရႈဟိန္သည္ သူ၏ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံး မီးေလာင္ေနသည္ဟု ခံစားခဲ့ရၿပီး ကေလးငယ္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေပြ႕ဖက္ကာန ႏွစ္သိမ့္ေပးေနသည္။ နင္နင္ရဲက ေက်ာေလးကို အသာပြတ္ကာ ေတာက္ေလွ်ာက္ႏွစ္သိမ့္ေနသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ အကိုႀကီးကို ေျပာေလ။ အကိုႀကီး တတ္ႏိုင္ သေလာက္ အားလုံးကို လုပ္ေပးပါ့မယ္... ဘာမွ စိတ္မပူပါနဲ႔ ဟုတ္ၿပီလား။ "
သို႔ေသာ္ ရႈနင္က ဘယ္လို ဖြင့္ေျပာႏိုင္မွာလဲ....။
ငါ ...... ငါ့အကိုႀကီးကို ခ်စ္မိသြားၿပီ... ငါ ဒါေၾကာင့္ အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္။ သူက အသက္ ၃၀ ေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ သူ႔အိုင္က်ဴက အရမ္းနိမ့္ေနသလို ခံစားေနရတာလဲ။ သူဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အျပစ္တင္ေနမိၿပီး အ႐ူးေလးလို ငိုေနမိသည္။
သူက မခ်စ္သင့္သူကို ခ်စ္မိသြားၿပီ။
အရင္ဘဝကထက္ သူ႔အေျခေနက ပိုဆိုးလို႔ေနၿပီ။
ရႈဟိန္အတြက္ကေတာ့ ဒီညဟာ အခက္ခဲဆုံး ညတစ္ခုပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ရႈနင္က သူ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေမးေပမယ့္ ဘာမွမေျပာပဲ ငိုေနေတာ့သည္။
ဒါေၾကာင့္ ရႈဟိန္က ဒုတိယေန႔ေရာက္ရင္ေတာင္မွ ဟိုတယ္ကေန ထြက္မသြားပဲ သူ လုပ္စရာ အလုပ္ရွိရင္ ဖုန္းကေန တဆင့္ ၫႊန္ၾကားၿပီး ပိုၿပီးခက္ခဲတဲ့အလုပ္ကို ကြန္ျပဴတာတစ္လုံးနဲ႔ ေျဖရွင္းကာ ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ရႈနင္ေဘးမွာပဲ ေနေပးခဲ့သည္။ သူက ဘယ္နည္းနဲ႔မွ နင္နင္ကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ရႈနင္က ဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္ၿပီး သူ႔မ်က္လုံးမ်ားသည္နီလာျပန္သည္။ ငါ ဘာလုပ္သင့္သလဲ။ ငါ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ? ရင္ထဲမွာ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ အခ်စ္မီးေတာက္ကို သူ ဘယ္လို ၿငိမ္းသတ္ရမလဲ....
ေနာက္တေန႔ ညအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ ရႈနင္ရဲ႕စိတ္ဓါတ္မ်ား ေနာက္ဆုံး ေတာ့ျပန္လည္ တက္ႂကြလာခဲ့သည္။ သူသည္ ရႈဟိန္ကို စကားေျပာ ရယ္ေမာေနေပမယ့္ သူ႔ရင္ထဲကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းစြာ ဖုံးထားႏိုင္ခဲ့သည္။ ရႈဟိန္သည္ထိုအရာကိုျမင္ၿပီး နက္ရႈိင္းစြာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ ခဲ့သည္။ သူသည္ မေပ်ာ္မ႐ႊင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ကိုယ္သူ အတင္းၿပဳံးေနခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ ဘိုးဘြားပိုင္အိမ္ႀကီးဆီ သို႔ျပန္သြား ၾကသည္။
က်န္ရွိေနေသးေသာ ႏွစ္သစ္ကူးအားလပ္ရက္တြင္ ရႈဟိန္သည္ ရႈနင္ႏွင့္ အမႊာလိုမ်ိဳး ပူးတြဲကာ အတူတူရွိေနခဲ့သည္။ ရႈခ်ိန္ႏွင့္ရႈေကာင္းတို႔သည္ အေျခေနတခုခု မွားယြင္းေနသည္ကို သတိျပဳမိခဲ့ၾကၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အၾကား တစ္ခုခုျဖစ္ပ်က္ ခဲ့သည္ကို သိေနၾကသည္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔က သိပ္မေျပာၾက ေပမယ့္ ရႈေကာင္းလို အေတြ႕ႀကဳံရင့္သန္သည့္ လူက တိတ္ဆိတ္ ေနၿပီး အကဲခတ္ေနသည္။ သူ တိတ္ဆိတ္ေနေလ.. တဖက္သားကို ပို ဖိအားမ်ားလာေစ ေလျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆုံး သူတို႔က ကေလးေလးကို ေမးေတာ့ ရႈနင္က
ေခါင္းငုံ႔ကာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
ဒါ...ဘာလဲ? ရႈေယာင္း ေၾကာင့္လား? ဒါမွမဟုတ္ ဆြန္းလင္းက ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေၾကာင့္လား။ ရႈနင္က သူတို႔အနားမွာ မႀကီးျပင္းခဲ့ေပမယ့္ သူဟာ အကင္းပါးသူျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ နင္နင္ရဲ႕ပုံစံေၾကာင့္ ရႈေကာင္းက ေတာ္ေတာ္ေလးစိုးရိမ္ေနခဲ့တယ္၊ သူ မၾကာခဏ ရႈနင္နဲ႔အတူ စစ္တုရင္ကစားရန္ ေအာက္ထပ္သို႔ သြားေလ့ရွိသည္။ သူသည္ အမွားတစ္ခုခုေျပာမိသည္ကို သိ၍ ဆြန္းလင္းက မုန႔္ႏွင့္ဘီစကြတ္အနည္းငယ္ျပဳလုပ္ကာ ကေလးငယ္ကို ေခ်ာ့ဖို႔ႀကိဳးစားေနခဲ့သည္။
ရႈခ်ိန္သည္ အလြန္အလုပ္မ်ားလြန္းသျဖင့္ အေဖာ္မလုပ္ေပးႏိုင္ပဲ သူ႔အတြက္ လက္ေဆာင္မ်ားကိုသာ ၀ ယ္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။
သူ႔မိသားစုကအရမ္းေကာင္းတဲ့အတြက္ ရႈနင္က သူ႔စိတ္ထဲကျဖစ္ေနသည့္ အေတြး႐ိုင္းေတြေၾကာင့္ ပိုၿပီးရွက္႐ြံ႕စိတ္ေတြ ခံစားခဲ့ရၿပီးခါးသီးစြာ ၿပဳံးျပၿပီး စိတ္ထဲအေတြးေတြကို ဖိႏွိပ္လိုက္သည္။
ထိုညေနခင္းတြင္ ရႈနင္ သည္ sexy က်ေသာ အ ၀ တ္အစားမ်ားကို ဝတ္ဆင္ရန္ ေတာင္းဆိုခံလိုက္ရသည္။ ရႈဟိန္ သူ႔ကို ဒီတစ္ခါေပးတဲ့ အဝတ္က ခါးကိုစည္း႐ုံစည္းထားသည့္ ပုံေပါက္ေနသည္။ အဝတ္ပိုင္းေသးေသးေလးေတြက ပါးလႊာကာ ေသးငယ္လွသျဖင့္ သူ႔တကိုယ္လုံးကို ေဖာ္ထားသလိုပင္ ျဖစ္ေနသည္။
ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ရႈနင္ က က်ားသစ္ပုံစံအကြက္ေဖာ္ထားသည့္ အဝတ္ကို ယူက ရႈဟိန္သာ ဝတ္လိုက္ရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမည္ဟု ေတြးေနသည္။ အခုေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ကစားရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။
ရႈဟိန္သည္ စာဖတ္ခန္းက ျပန္လာၿပီး ကေလးေလး ကိုယ္လက္ေဆးေၾကာၿပီးၿပီျဖစ္ေပမယ့္ နင္နင္က သူ႔ကိုၿပဳံးကာ ေျပာလိုက္သည္။
" အကိုႀကီး ေျခလက္သြားေဆးေၾကာလိုက္ဦး။ ၿပီးရင္ အကိုႀကီး ဒီအဝတ္အစားေတြ ၀ တ္တာကို ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ခ်င္တယ္!"
ရႈနင္က သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးမွာ ထိုက်ားသစ္ကြက္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ခ်ိတ္ကာ မ်က္လုံးေလးေမွးၿပိး ေျပာလိုက္ပုံက ...အရမ္း အရမ္းကို ဆြဲအားျပင္းကာ ၾကည့္ေကာင္းလြန္းလွသည္။ ရႈဟိန္က ရႈနင္က ခုလို ဆက္ဆီညအိပ္ဝတ္စုံေတြကို ဝတ္ထားတာကို ၾကည့္ရတာ အရမ္းႀကိဳက္သည္။
သူ႔မ်က္လုံးေတြကို လြဲလိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္ကာ ေရေအးေအးေတြနဲ႔ ေလာင္းခ်ိဳးကာ သူ႔ေအာက္ပိုင္းက ထႂကြေနသည္ကို ၿငိမ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ရသည္။ သူထြက္လာ ၿပီးေနာက္ သူသည္ ခါးပတ္ပတ္လည္တြင္ ပုဝါတထည္ တည္းကို ပတ္ထားၿပီး အိပ္ရာဆီသို႔ တစ္ဆင့္လွမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
ရႈနင္သည္ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရႉရႈိက္လိုက္သည္။ ေလွ်ာက္လမ္းေပၚက အမိုက္စား စူပါေမာ္ဒယ္ ကဲ့သို႔ ရႈဟိန္က အရမ္းကို မိုက္လြန္းလွသည္။ သူက လူေတြကို မင္သက္သြားေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္လြန္းလွသည္။
" ဒါဆို ငါ ဒါကို ဝတ္ထားတာကို မင္းၾကည့္ခ်င္တာလား"
"အမ္း" ဒါဟာက်ိန္းေသေပါက္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိလိမ့္မွာ ေသခ်ာသည္။
"ငါ့ကို ဒီေဘာင္းဘီ ဝတ္ႏိုင္ေအာင္ ကူညီေပးေလ။ "
ပုံမွန္အားျဖင့္ ရႈနင္သည္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလြန္းေပမယ့္ ယေန႔ေတာ့ ကြဲျပားျခားနားေနသည္။ ရႈနင္သည္ အိပ္ရာေပၚသို႔ ခ်က္ခ်င္း မတက္မီ ခဏမွ် တြန႔္ဆုတ္ေနခဲ့သည္။ ေအာက္ကို ဒိုးယိုေပါက္ ျမင္ေနရသည့္ ေအာက္ခံအက်ႌေတြက ျဖဴေဖြးႏူးညံ့ေသာ အသားအေရးကို ဘာမွမဖုံးအုပ္ႏိုင္ပါ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္ပူစာေလးလို ေဖာင္းမို႔မို႔တင္ပါးေလးကိုလည္း ရွင္းလင္းစြာျမင္ေတြ႕ေနရၿပီး ရႈဟိန္ရင္ထဲက သားရဲႀကီးက လြတ္ထြက္ခ်င္ေနလို႔ သူက မ်က္ႏွာၾကက္ကိုၾကည့္ေနလိုက္သည္။
ရႈနင္ရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္သည္ ယခုကာလတြင္ ပိုမိုနိမ့္က်ေနၿပီး သူ မ်က္ေတာင္ခတ္လိုက္ၿပီး သူ႔အစ္ကိုသည္ ခါးမွာပတ္ထားသည့္ ပဝါကိုခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္... စိတ္မထိန္းႏိုင္ပဲ ရႈနင္က အကိုႀကီးရဲကတင္ပါးကို လက္ဝါးႏွင့္ ျဖတ္ခနဲ ႐ိုက္လိုက္သည္။
အလြန္ ရဲရင့္ေနတယ္ေပါ့ေလ!
ရႈဟိန္က ရႈနင္ကို ထက္ရွသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ရႈနင္က မေအာင့္ႏိုင္ပဲ သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာလိုက္သည္။ ရႈနင္က ရွားရွားပါးပါး စိတ္ေပ်ာ္လာသျဖင့္ ရႈဟိန္က သူ႔ကို ဘာမွ မေျပာပဲ ဒီအတိုင္း ေနလိုက္သည္။
ရႈနင္သည္ အကိုႀကီး၏အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို အေပၚကို ဆြဲတင္ေပးေနခ်ိန္မွာ နတ္ဘုရားတို႔ရဲ႕ လက္ရာေျမာက္လွသည့္ ေယာက်ာ္းဂုဏ္ရည္ကို အနီးကပ္ေတြ႕လိုက္ခ်ိန္မွာ သူ႔ႏွာေခါင္းထဲကေသြးေတြ ယိုစီးက်လာလုနီးပါးျဖစ္လာသည္။
ဒီလူက တကယ့္ နတ္ဘုရားတစ္ပါးပဲ... တကယ့္ကို အရာအားလုံး ျပည့္စုံလွပတဲ့ နတ္ဘုရားျဖစ္သည္! ဒါေပမယ့္ သူက ေတာ့မွ ငါ့လူမျဖစ္ႏိုင္ ေတာ့ဘူး....
သူကေပြ႕ဖက္ခ်င္သည့္ေ႐ႊေပါင္ႀကီးေရွ႕မွာ သူ ဒူးေထာက္ေနၿပီး ထိုေျခအစုံကို ေပြ႕ဖက္ခ်င္ေနမိသည္။ ဒီက ဦးေလးႀကီးနဲ႔ ရႈဟိန္ၾကားက ကြာျခားခ်က္ႀကီးက ပိုပိုႀကီးလို႔ေနပါၿပီေနာ္။
ရႈဟိန္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက ရွည္လ်ားေျဖာင့္တန္းကာ အခ်ိဳးစားက်သည့္ ႂကြက္သားေတြကိုပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ ဒါက တကယ့္ကို ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္ရတနာေတြလို တန္ဖိုးႀကီးၿပီး ၾကည့္ေကာင္းလြန္းလွသည္။
ရႈနင္၏ ခပ္ဆိုးဆိုး ခပ္ကဲကဲလက္ေခ်ာင္းေတြက
တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္သြားၿပီး လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္အတူ သူသည္ အရာအားလုံးကို ထိႏိုင္ခဲ့သည္၊ သို႔ေသာ္ သူ ေက်နပ္မိပါရဲ႕လား။ လုံးဝ မေက်နပ္ဘူးေပါ့... တကယ္ေတာ့ သူက ထိ႐ုံတင္မကဘူး။ စားလည္း စားခ်င္လာမိတာကိုး.... သို႔ေသာ္ သူ ဘာေၾကာင့္မလုပ္ႏိုင္ ခဲ့တာလဲ... (: ゝ∠) _
ရႈဟိန္က စေတာ္ဘယ္ရီ ကိတ္မုန႔္တစ္လုံးလို အရသာရွိမယ္ ထင္သည္။
" အစ္ကိုႀကီး မတ္တပ္ရပ္ေပးဦး"
ဒီေန႔ညမွာ သူ႔ညီေလးက ခါတိုင္းနဲ႔ မတူပဲ ကစားေနသည့္အတြက္ ရႈဟိန္ သေဘာက်ေနသည္။ သူက နင္နင္ေျပာသည့္အတိုင္းမတ္တပ္ရပ္ေပးလိုက္သည္။ နင္နင္က အကိုႀကီးကို ေဘာင္းဘီဝတ္ေပးၿပီးေနာက္ သူ႔ႏွာေခါင္းေတြက ပူလာၿပီး ယားက်ိက်ိျဖစ္လာသည္။ အျပစ္အနာဆာကင္းလွသည့္ ဝမ္းဗိုက္ႂကြက္သားေတြကို လက္ေလးနဲ႔ အသာယာပြတ္ကာ ကစားေနမိသည္။ နင္နင္က ဒီလိုမေပ်ာ္တာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ၾကာၿပီလဲ။ အခု သူလုပ္ေနတာကို အရမ္းစိတ္ဝင္စားေနၿပီး မ်က္ႏွာေလးက နီျမန္းကာ ေတာက္ပလို႔ေနသည္။
နင္နင္က ဒီလို ၿပီးျပည့္စုံေသာ အကိုႀကီးရဲ႕ကိုယ္လုံးကို ေနာင္မွာ သူ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္ ထိေတြ႕ရေတာ့မည္မဟုတ္ေၾကာင္းကို ေတြးမိကာ မ်က္ႏွာညိဳးသြားမိသည္။
"အကိုႀကီး..ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္မပူပဲ အေမရိကန္ျပည္ကို မနက္ျဖန္ ျပန္သင့္ၿပီ။ မဟုတ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ စိတ္ပ်က္လာမိေတာ့မယ္"
"မင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ေျပာျပဦးမွေပါ့"
ရႈဟိန္က သူ႔တကိုယ္လုံးကို တ႐ြ႐ြ လိုက္ပြတ္ေနသည့္ နင္နင္ရဲ႕ လက္ေလးေတြေၾကာင့္ တကိုယ္လုံး အပူရွိန္တက္လာၿပီး ထိုလက္ေလးေတြကို ဖမ္းကာ ႏူတ္ခမ္းနားကို ကပ္ကာ နမ္းလိုက္သည္။
"...... "
ရႈနင္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးေအးခဲသြားၿပီး သူ ရယ္သင့္လား၊ ငို ရမလားဆိုတာ သူမသိေတာ့ဘူး။ ရႈဟိန္က အၿမဲတမ္း ဒီလိုထူးျခားတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ ငါ့ကို စိတ္ဓာတ္က်ေစတယ္။
" ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အစ္ကိုႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုစြန႔္ခြာၿပီး အ ေဝးကို ထြက္သြားလို႔ "
သူေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း နင္နင္က အျခားအေၾကာင္းျပခ်က္ ကိုပဲ ေပးခဲ့သည္။ ဒါက တကယ့္အေၾကာင္းရင္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ရႈဟိန္သိေနသည္။ ရႈဟိန္က ကေလးေလးကို သူ႔လက္ေမာင္း ၾကားထဲ တင္းတင္းဖက္ကာ ေခါင္းေလးကို နမ္းရင္းေျပာ လိုက္သည္။
" မင္းကို ေနာင္အနာဂတ္မွာ ငါ ပစ္မထားေတာ့ဘူး၊ အေဖက စိုးရိမ္ေနၿပီး အဖိုး အႀကိဳက္ဆုံးအပင္က ကတုံးျဖစ္ေအာင္ အရိတ္ခံရရင္ေတာင္ မင္းကို ခုလို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ခြင့္ ငါမေပးေတာ့ဘူး "
'ဖူး...'
အကိုႀကီးရဲ႕ ေခ်ာ့ေမာ့စကားေၾကာင့္ ရႈနင္က မေအာင့္ႏိုင္ပဲ ရယ္လိုက္မိသည္။ ဒီစကားကိုၾကားရင္ အဖိုးကေတာ့ သူ႔လက္ထဲ ကက္ေၾကးကိုင္ၿပီး ဘြန္ဆိုင္းပင္နားကို ကပ္သြားတိုင္း အဖိုးေတာ့ စိတ္ပူေနေတာ့မွာပဲ...o(╯□╰)o
တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ ရႈေကာင္းရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးထဲကေန ဒီလိုေတြးေနခဲ့တာ။
ငါဟာ စစ္တပ္မရွိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ပါကြာ။ ကေလးေလးတစ္ေယာက္က ငါ အႏွစ္သက္ဆုံး သစ္ပင္ကို သစ္႐ြက္ သုံး႐ြက္ပဲက်န္တဲ့ အထိ ႏွိပ္စက္တာကို ငါ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး....
ဆြန္းလင္းကေတာ့ ေဘးကေန လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း မ်က္လုံးေလး ေမွးက်ဥ္းၿပီး သစ္ပင္ေတြက ခုလို ပုံမွန္ညႇပ္ေပးတာ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာေနမွာ ေသခ်ာတယ္...
ရႈဟိန္က သူ႔ညီငယ္ေလးကို အေအးမမိေစဖို႔ ေစာင္တထည္နဲ႔ ကိုယ္ကို ပတ္ထားေပးလိုက္သည္။ နင္နင္သည္ အလြန္ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕သူျဖစ္ၿပီး ေက်ာက္မ်က္ကဲ့သို႔ သူ႔ညီေလးကို ဂ႐ုစိုက္ေနသည္။
ေလထုသည္ အလြန္ေကာင္းမြန္ကာ အလြန္ေႏြးေထြးေနၿပီး လူေတြကို ထိုအေျခေနမွ ထြက္ခြာရန္ခက္ခဲေစသည္။
ရႈနင္သည္ရဲရင့္စြာျဖင့္သူ႔အကိုႀကီး၏ကိုလည္ပင္းကို ေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီးျဖည္းျဖည္းေလး ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ႏူတ္ခမ္းဖ်ားေလး ေကာ့တက္ေအာင္ၿပဳံးကာ ရႈဟိန္ကို ၿပဳံးလိုက္သည္။
"ကြ်န္ေတာ္ စေတာ္ဘယ္ရီ အနံ႕ သြားတိုက္ေဆးနဲ႕ တိုက္ထားတယ္။ အကိုႀကီး အနံ႕ခံႀကည့္မလား..."
(မွားမယ္ နင္နင္ေရ...အမွားႀကီး မွားသြားမယ္... အိပ္ေနတဲ့ ေျမြႀကီးကို သြားမဆြရဘူးေလ...>o< )
********-***********
Chapter (76)_ စတော်ဘယ်ရီနံ့ သွားတိုက်ဆေးကို အကိုကြီး အနံ့ခံကြည့်မလား (Z+U)
ချင်ယွိဖူက ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
"ရပါတယ်။ မင်းအကိုကို အပြင်မှာ တစ်ယောက်တည်း ဘယ်တည်းခိုင်းဖို့ သင့်တော်ပါ့မလဲ၊ မင်း အဖော်လိုက်သွားပေးလိုက်။ အပေါ်ဝတ်ကို လုံလုံခြုံခြုံ ဝတ်ထားလိုက်.... "
အလုပ် ကြပ် ဦးလေးဖန်းက အခြေနေကို ကောင်းကောင်းနားလည်သည်။
" မင်း ဟိုတယ်ရောက်ရင် မင်း ဦး လေးဖူကို ဖုန်းခေါ်ဖို့ သတိရဦး။ "
ရှုနင်က ချင်ယွိဖူကို ဖက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အကိုကြီး၏လက်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သူသည် အကိုကြီးကို စိုးရိမ်စွာဖြင့် သူ၏အစ်ကိုကြီး အင်္ကျီ၏ကော်လာကို တင်ပေးခဲ့သည်။
"အအေးမိနေဦးမယ် "
"...... "
ရှုဟိန်က သူ့ညီလေး ဘာကြောင့် စိတ်တိုနေသလဲဆိုတာ နားမလည်နိုင် ဖြစ်နေသည်။
ကိုယ်ရံတော်တွေက ဘေးဖယ်ပေးပြီး သခင်လေး ၂ ယောက် လက်ချင်းချိတ်လျက်ထွက်လာပြီးသည်ကို စောင့်ပြီးမှ နောက်က လိုက်လာကြသည်။
ချင်ယွိဖူက အပေါ်ထပ် ဂျာကင်အင်္ကျီကို မြန်မြန် ဝတ်လိုက်စဉ် ဖိုမင်ဦးလေးဖန်းက တံခါးကို ပိတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။
" အပြင်မှာအေးတယ်။ မင်း နေခဲ့လိုက်။ ငါ သူတို့ကို လိုက်ပို့ပေးလိုက်မယ် "
"ရတယ်.. ကျွန်တော်လည်း လိုက်ပို့မယ်"
ချင်ယွိဖူက ဇွတ်ပြောသဖြင့် ဖိုမင်ရဲ့ နဖူးက အရေးကြောင်းထင်လာခဲ့ပေမယ့် ဇစ်ကို ဆွဲတင်ပေးရန် ပြင်လိုက်သည်။
" မင်းရဲ့ဇစ်ကို သေချာဆွဲတင်ဦးလေကွ... အပြင်လေဝင်ပြီး အအေးမိရင် ကလေးတွေ စိတ်မကောင်းဖြစ်လိမ့်မယ်။ "
ချင်ယွိဖူက ဇစ်တပ်ပြီးတော့ အမြန်ပြေးကာ ကလေး ၂ ယောက်နဲ့ ကိုယ်ရံတော်နောက်ကို ပြေးလိုက်သွားတော့သည်။
အပြင်ဘက်မှာ အရမ်းအေးတယ်။ အပြင်မှာ နှင်းတွေကျနေပြီး အောက်သို့ဆင်းလာသည့်အခါ ရှုခင်းတွေက နှင်းများဖြင့် ဖုံးကာ အလွန်ကြည်နူးဖွယ်ကောင်းသော ရှုခင်းကိုဖန်တီးပေးနေသည်။ ကောင်းကင်သည်ကြည်လင်သောနေပြီး ကြယ်တွေနဲ့ပြည့်နေကာ မြေပြင်တစ်ခုလုံး နှင်းဖြူဖြူတို့ဖုံးလွှမ်းလို့နေသည်။
ထိုလှပသောမြင်ကွင်းကိုဖြတ်သွားသောလမ်းလျှောက်သူများက ငေးကြည့်နေမိပြီး အိမ်ပြန်ရန်ပင် မေ့သွားခဲ့သည်။ ဓာတ်ပုံတွေ ရိုက်ယူဖို့ သူတို့ရဲ့ဖုန်းတွေကို ယူလိုက်ကြပေမယ့် ရှုနင်ကတော့ စိတ်အခြေနေ ဆိုးလို့နေသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့ဦးလေး မြင်ရင် အထင်လွဲမည်စိုးလို့ ဦးလေးရှေ့မှာ အကိုကြီးကို ချောချောချောမွေ့မွေ့မျက်နှာပေးနှင့် ဆက်ဆံနေရသည်။
သူတို့သည် ကားထဲသို့ရောက်သည်အထိ ရှုနင်က ဟန်ဆောင်နေရပြီး သူ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီးနောက် ဦးလေးဖန်းနဲ့ ဦးလေးဖူတို့ထွက်သွားသည်နှင့် အကိုကြီးလက်ကို ခါထုတ်လိုက်သည်။
ရှုနင်က ကား၏အပြင်ဘက်က ရှုခင်းတွေကို အပြင်သို့ကြည့်ရင်း အသံမထွက်ဘဲကား၏အခြားဘက်ခြမ်းတွင်ထိုင်နေသည်။ ဒါက သူ ရှုဟိန်ကို ဂရုမစိုက်ပဲ နေသည်။ ဒေါသမထွက်ပါဘူးလို့ပြော တာကို ယုံရင် ရူးနေလို့ဖြစ်မည်။
ရှုဟိန်ရဲ့ မျက်လုံးများက လေးလေးနက်နက်ကြည့်လျက် အနီးကပ် မချဉ်းကပ်ဘဲ စိုက်ကြည့်နေသလို သူ့လက်ကို ရှေ့မတိုးဘဲ တိတ်တဆိတ်ထိုင်နေခဲ့သည်။
ရှုနင်က သူ၏ခေါင်းကိုလက်တစ်ဖက်ဖြင့်ထောက်ကာ မျက်လုံးကိုပိတ်လိုက်သည်။
အစ်ကိုကြီးက သူ့အပေါ်ကို အရမ်းကောင်းပါတယ်၊ သူဟာ နည်းလမ်းတိုင်းမှာ တော်တယ်။ ထက်တယ်။ ကြီးမြတ်တယ်၊ သူက ဦး လေးဖန်းနဲ့ ဦး လေးဖူကို စိတ်မသက်မသာ မဖြစ်စေချင်လို့ ဟိုတယ်မှာ သွားတည်းဖို့ စီစဉ်တာကို ငါသဘောပေါက်ပေမဲ့ ငါ ဘယ်လိုခံစားခဲ့ရသလဲလို့ ငါ့ကို မေးခဲ့ဖူးလား။ သူက သူထင်တယ် မှန်သမျှကို အမြဲလုပ်တတ်တယ်၊ ဆုံးဖြတ်ချက်တိုင်းက သူ့ သဘောအတိုင်းပဲ အမြဲ ဆုံးဖြတ်တယ်။ သူက ငါ့ကို ဂရုစိုက်တယ်ဆိုပြီး ငါ့ ခံစားချက်များကို လျစ်လျူရှုနိုင်သလား။
ဟိုတယ်သို့ ကားက တောက်လျောက်မောင်းနှင်သွားခဲ့သည်။ သူတို့အတွက် အခန်းတစ်ခန်းကို ကိုယ်ရံတော်များက ကြိုတင် မှာထားပြီးဖြစ်သည်။ ဟိုတယ်ကို ရောက်တော့ ကိုယ်ရံတော်များက ကားပေါ်မှဆင်းလာပြီး သခင်လေးနှစ်ဦးကို ကားတံခါးဖွင့်ပေး လိုက်သည်။
ယခင်ကကဲ့သို့ပင် ရှုဟိန်က တိတ်ဆိတ်နေဆဲဖြစ်ပြီး၊ ရှုနင်က အလွန်ဒေါသထွက်နေဆဲဖြစ်သည်။ သို့သော်အမှန်တကယ်တွင် ရှုနင်က ရှုဟိန်ကို သူ ဘယ်လိုဒေါသထွက်နေတယ်။ ဘာကြောင့် ဒေါသထွက်နေတယ်ဆိုတာ သိအောင် ဘယ်လိုလုပ်ပြရမှန်း မသိအောင် ဖြစ်နေသည်။ သူ့ခံစားချက်ကို အလေးမထားတဲ့အတွက်၊ သူ့ကို ထောက်ထားစာနာမှု မရှိခြင်းအတွက် သူ့ကိုအပြစ်တင်ရမလား....။
သူက ရိုးရိုးလေးပဲ ကားပေါ်မှဆင်းပြီး ရှုဟိန်၏ နောက်ကွယ်မှ လိုက်၍ ဟိုတယ်ထဲသို့လမ်းလျှောက်ဝင်လာသည်။ အသံမပေးပဲ ဝုန်းဒိုင်းကြဲပစ်နေတာလား။ ငါ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း, ကြီး ဒီမှာဒေါသထွက်ပြပြီး လတ်တလော အခြေနေကို ရှင်းပစ်လိုက်ရမလား။
သက်တော်စောင့်သည်ရှေ့သို့အလျင်အမြန်လျှောက်သွားပြီး ထိပ်ဆုံးက အကောင်းဆုံးအခန်းကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ F မြို့တော်မှာ ကြယ်ငါးပွင့်ဟိုတယ်များမရှိပေ။
အခန်းထဲဝင်ပြီးနောက် ရှုနင်က ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ပြီး လက်များကိုရင်ဘတ်ရှေ့မှာ လက်ပိုက်ကာ ထိုင်လိုက်သည်။ သူက ရှုဟိန်ကို အပြင်းအထန်အကြည့်ဖြင့်ကြည့်လိုက်ပေမယ့် ရှုဟိန်က သူနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ခုံတွင် အေးဆေးတည်ငြိမ်စွာထိုင်ပြီး သူ၏ခြေထောက်ခြင်း ထပ်ထားလိုက်သည်။
စိတ်မကောင်းဖြစ်နေရတဲ့ ရှုနင်က အလွန်ဒေါသထွက်ပြီး ဒေါသတကြီးနဲ့ ထလိုက်တယ် -
" ကျွန်တော် ဘာအကြောင်းကြောင့် စိတ်ဆိုးနေတာလဲသိလား။ "
"မင်းက အရမ်းရဲတင်းနေတယ်ဆိုတာကိုပဲ ငါ သိတယ်။ "
" ......"
"ဘာမှားလို့လဲ?"
ရှုနင်က မေ့လျော့သွားသည်မှာ သူ့ရှေ့မှောက်တွင် ထိုင်နေသော သူက ကောင်းကင်ဘုံရဲ့ အလေးထားမှုကို ခံရသူဖြစ်တယ်ဆိုတာ ရှုနင် မေ့သွားခဲ့မိသည်။ နတ်ဘုရားအကိုကြီးကို သူ ဘယ်လို ရင်ဆိုင်နိုင်ပါ့မလဲ....။
ရှုနင်က သက်ပြင်းချပြီး ထွက်ခွာသွားတော့သည်။ သူ အရမ်းဒေါသ ထွက်လာပြီး ငါက အတင့်ရဲတယ် ..ဟုတ်တယ်။ ငါက မင်းကို ပြန်ဖြေရှင်းဖို့ မျက်နှာသာပေးထားပြီးပြီ။ ဒါကို မင်းဖာသာ လွှင့်ပစ်လိုက်တာ...
အိုး.....မင်းက အရမ်းကြည့်ကောင်းနေတယ်ပေါ့လေ....အခု ငါက မင်းကို ဆန့်ကျင်နေပြီလို့ ပြောပြီပေါ့လေ...
ရှုနင်က အရမ်းကို ဒေါသထွက်ကာ ဖောက်ခွဲခွင့်မရသည့်အတွက် မျက်လုံးတွေက နီရဲလာသည်။ သူက လှည့်ထွက်လိုက်ပေမယ့် ရုတ်တရက် ရှုဟိန်က သူ့နောက်က ကပ်လိုက်လာပြီး သူ့ကိုယ်လေးကို ပွေ့ချီမြှောက်လိုက်သဖြင့် မိုးကောင်းကင်ကြီး ဇောက်ထိုးဖြစ်သလို ခံစားလိုက်ရကာ အလန့်တကြား ရုန်းကန် အော်ဟစ်လိုက်မိသည်။
ကြမ်းပြင်ကိုကော်ဇောဖြင့်ဖုံးအုပ်ထားသဖြင့် ရှုဟိန် သူ့ အနောက်နားကို ကပ်လိုက်လာသည့် ခြေသံကို မကြားခဲ့ရပေ။
ရှုဟိန်က ကလေးလေးကို ပွေ့ချီကာ ခုတင်ပေါ် ပစ်တင်လိုက် သည်။ ခုတင်က အရမ်းနူးညံ့ပျော့ပျောင်းလို့ သူ့ကို ထိခိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး။ရှုဟိန်သည် သူ၏လည်စည်းကိုချွတ်ပစ်လိုက်ကာ ခုတင်ပေါ်တက်ပြီး နင်နင်ရဲ့ကိုယ်ပေါ် အုပ်ပြီးပြီး ငုံ့ကြည့် လိုက်သည်။ သူသည်နှလုံးသားထဲ၌ဒေါသထွက်နေ သော်လည်း သူ၏မျက်နှာက ဘာအမူယာမှ မပေါ်ပဲ တည်တည်ကြီးဖြစ် နေသည်။
" မင်း ဘာကို စိတ်ဆိုးတာလဲ ငါ့ကို ပြောစမ်းပါကွာ"
ရှုနင်က နူတ်ခမ်းကို စူလိုက်ပြီး သူ့ကို ဘာမှမပြောချင်ခဲ့ပေ။
ရှုဟိန်ရဲ့မျက်လုံးအစုံက ကျဉ်းမြောင်းသွားခဲ့သည်။ သူ့ညီလေးက မျက်ရည်ကျနေတာလား။ သူ့ စိတ်ထိခိုက်နေတာလား။ သူ့ကို ငါ ဘာလုပ်ခဲ့မိလို့လဲ....
ရှုဟိန် နားမလည်တော့ပေမယ့် ရှုနင်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ နင်နင်က ပါးစပ်ကို တင်းတင်းပိတ်ထားရန် ရည်ရွယ်နေပုံရသည်။
ငါ သူ စိတ်ပြေအောင် ဘာလုပ်ရမလဲ:
"စကားပြောကြရအောင်၊ မင်းဘာတွေးနေတယ်ဆိုတာ ငါ့ကို ပြောပြနိုင်တယ်၊ ငါက ဘုရားသခင် မဟုတ်ဘူး။ ဒါကြောင့် ငါ့ မင်းရင်ထဲက ဖြစ်နေတာကို ခန့်မှန်းလို့မရနိုင်ဘူး။ "
" ......"
"ငါက အဲ့ဒီအိမ်ကနေ ထွက်ခွာလာချင်လို့လား"
" ......"
"ငါ မင်းရဲ့ ဦး လေးကိုငါနှုတ်ဆက်ပြီးပြီ။ သူ့ကို ငါက ဦး လေးလို့ တောင် ခေါ်ထားပြီလေ။ သူတို့ နေရခက်မှာစိုးလို့ ငါ မရှိသလို နေပေးခဲ့တယ် "
" ......"
"ငါ မင်းကို အရမ်း မစားခိုင်းလို့လား။ အဲ့ဒါ မင်းကို စိတ်ပူနေခဲ့လို့ပါ။ "
" ......"
"အစာခြေဆေးပြားကြောင့်လား? ဆေးအရည်တွေကုန်သွားတဲ့ အပြင် ဒီနားတဝိုက်က ဆေးဆိုင်တွေက ည ကိုးနာရီဆိုရင် ပိတ်သွားပြီ၊ ကိုယ်ရံတော်က စတိုးဆိုင် အတော်များများကိုပြေး ပြီး ရတာကိုပဲ ဝယ်ခဲ့ရတယ်။"
" ......"
"မင်းကို အံ့အားသင့်စေချင်တဲ့အတွက် မင်းကို ဘာမှမပြောဘဲ မင်းရဲ့ ဦး လေးနဲ့တွေ့အောင် ခေါ်လာပေးခဲ့တာ။ ဟော်မိသားစု နဲ့လည်း ပတ်သက်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် အခု အဲ့ဒါကို ဖြေရှင်း လိုက်ပြီးပါပြီ "
ရှုဟိန်သည် သူ ဘာအမှား ကျူးလွန်မိသည်ကို မသိသောကြောင့် သူသည်ထင်တာ မှန်သမျှကို အားလုံးကိုထုတ်ပြောကာ မေးနေခဲ့ သည်။
အမှန်ကိုပဲ ရှုဟိန်ပြောတာက တကယ်ပဲ ရှုနင်ရင်ထဲကို ထိသွားသဖြင့် သူ၏နှုတ်ခမ်းများ တုန်ယင်လာပြီး ရှုဟိန်ရဲ့ ခါးကိုရုတ်တရက်ဖက်လိုက်ကာ မျက်နှာသေးသေးလေးကို ရှုဟိန်ရဲ့ လက်မောင်းကြား တိုးဝင်ပြီး တိတ်တိတ်လေး ငိုကြွေးနေတော့ သည်။
ရှုဟိန်သည် သူ၏ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး မီးလောင်နေသည်ဟု ခံစားခဲ့ရပြီး ကလေးငယ်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ပွေ့ဖက်ကာန နှစ်သိမ့်ပေးနေသည်။ နင်နင်ရဲက ကျောလေးကို အသာပွတ်ကာ တောက်လျှောက်နှစ်သိမ့်နေသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ။ အကိုကြီးကို ပြောလေ။ အကိုကြီး တတ်နိုင် သလောက် အားလုံးကို လုပ်ပေးပါ့မယ်... ဘာမှ စိတ်မပူပါနဲ့ ဟုတ်ပြီလား။ "
သို့သော် ရှုနင်က ဘယ်လို ဖွင့်ပြောနိုင်မှာလဲ....။
ငါ ...... ငါ့အကိုကြီးကို ချစ်မိသွားပြီ... ငါ ဒါကြောင့် အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်။ သူက အသက် ၃၀ နေပြီဖြစ်ပေမယ့် ဘာကြောင့် သူ့အိုင်ကျူက အရမ်းနိမ့်နေသလို ခံစားနေရတာလဲ။ သူဟာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်အပြစ်တင်နေမိပြီး အရူးလေးလို ငိုနေမိသည်။
သူက မချစ်သင့်သူကို ချစ်မိသွားပြီ။
အရင်ဘဝကထက် သူ့အခြေနေက ပိုဆိုးလို့နေပြီ။
ရှုဟိန်အတွက်ကတော့ ဒီညဟာ အခက်ခဲဆုံး ညတစ်ခုပဲ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ရှုနင်က သူ အကြိမ်ပေါင်းများစွာမေးပေမယ့် ဘာမှမပြောပဲ ငိုနေတော့သည်။
ဒါကြောင့် ရှုဟိန်က ဒုတိယနေ့ရောက်ရင်တောင်မှ ဟိုတယ်ကနေ ထွက်မသွားပဲ သူ လုပ်စရာ အလုပ်ရှိရင် ဖုန်းကနေ တဆင့် ညွှန်ကြားပြီး ပိုပြီးခက်ခဲတဲ့အလုပ်ကို ကွန်ပြူတာတစ်လုံးနဲ့ ဖြေရှင်းကာ ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်ဘဲ ရှုနင်ဘေးမှာပဲ နေပေးခဲ့သည်။ သူက ဘယ်နည်းနဲ့မှ နင်နင်ကို တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့မှာ မဟုတ်ဘူး။
ရှုနင်က ဒီမြင်ကွင်းကို မြင်ပြီး သူ့မျက်လုံးများသည်နီလာပြန်သည်။ ငါ ဘာလုပ်သင့်သလဲ။ ငါ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ? ရင်ထဲမှာ တောက်လောင်နေတဲ့ အချစ်မီးတောက်ကို သူ ဘယ်လို ငြိမ်းသတ်ရမလဲ....
နောက်တနေ့ ညအချိန်ရောက်တော့မှ ရှုနင်ရဲ့စိတ်ဓါတ်များ နောက်ဆုံး တော့ပြန်လည် တက်ကြွလာခဲ့သည်။ သူသည် ရှုဟိန်ကို စကားပြော ရယ်မောနေပေမယ့် သူ့ရင်ထဲကို တော်တော်လေး ကောင်းစွာ ဖုံးထားနိုင်ခဲ့သည်။ ရှုဟိန်သည်ထိုအရာကိုမြင်ပြီး နက်ရှိုင်းစွာ မျက်မှောင်ကြုတ် ခဲ့သည်။ သူသည် မပျော်မရွှင် ဖြစ်သော်လည်း သူ့ကိုယ်သူ အတင်းပြုံးနေခဲ့သည်။
နောက်တစ်နေ့မနက်တွင် ဘိုးဘွားပိုင်အိမ်ကြီးဆီ သို့ပြန်သွား ကြသည်။
ကျန်ရှိနေသေးသော နှစ်သစ်ကူးအားလပ်ရက်တွင် ရှုဟိန်သည် ရှုနင်နှင့် အမွှာလိုမျိုး ပူးတွဲကာ အတူတူရှိနေခဲ့သည်။ ရှုချိန်နှင့်ရှုကောင်းတို့သည် အခြေနေတခုခု မှားယွင်းနေသည်ကို သတိပြုမိခဲ့ကြပြီး သူတို့နှစ်ယောက် အကြား တစ်ခုခုဖြစ်ပျက် ခဲ့သည်ကို သိနေကြသည်။ ဒါကြောင့် သူတို့က သိပ်မပြောကြ ပေမယ့် ရှုကောင်းလို အတွေ့ကြုံရင့်သန်သည့် လူက တိတ်ဆိတ် နေပြီး အကဲခတ်နေသည်။ သူ တိတ်ဆိတ်နေလေ.. တဖက်သားကို ပို ဖိအားများလာစေ လေဖြစ်သည်။
နောက်ဆုံး သူတို့က ကလေးလေးကို မေးတော့ ရှုနင်က
ခေါင်းငုံ့ကာ တိတ်ဆိတ်နေသည်။
ဒါ...ဘာလဲ? ရှုယောင်း ကြောင့်လား? ဒါမှမဟုတ် ဆွန်းလင်းက ပြောခဲ့တဲ့ စကားကြောင့်လား။ ရှုနင်က သူတို့အနားမှာ မကြီးပြင်းခဲ့ပေမယ့် သူဟာ အကင်းပါးသူဖြစ်သည်။ အခုတော့ နင်နင်ရဲ့ပုံစံကြောင့် ရှုကောင်းက တော်တော်လေးစိုးရိမ်နေခဲ့တယ်၊ သူ မကြာခဏ ရှုနင်နဲ့အတူ စစ်တုရင်ကစားရန် အောက်ထပ်သို့ သွားလေ့ရှိသည်။ သူသည် အမှားတစ်ခုခုပြောမိသည်ကို သိ၍ ဆွန်းလင်းက မုန့်နှင့်ဘီစကွတ်အနည်းငယ်ပြုလုပ်ကာ ကလေးငယ်ကို ချော့ဖို့ကြိုးစားနေခဲ့သည်။
ရှုချိန်သည် အလွန်အလုပ်များလွန်းသဖြင့် အဖော်မလုပ်ပေးနိုင်ပဲ သူ့အတွက် လက်ဆောင်များကိုသာ ၀ ယ်ပေးနိုင်ခဲ့သည်။
သူ့မိသားစုကအရမ်းကောင်းတဲ့အတွက် ရှုနင်က သူ့စိတ်ထဲကဖြစ်နေသည့် အတွေးရိုင်းတွေကြောင့် ပိုပြီးရှက်ရွံ့စိတ်တွေ ခံစားခဲ့ရပြီးခါးသီးစွာ ပြုံးပြပြီး စိတ်ထဲအတွေးတွေကို ဖိနှိပ်လိုက်သည်။
ထိုညနေခင်းတွင် ရှုနင် သည် sexy ကျသော အ ၀ တ်အစားများကို ဝတ်ဆင်ရန် တောင်းဆိုခံလိုက်ရသည်။ ရှုဟိန် သူ့ကို ဒီတစ်ခါပေးတဲ့ အဝတ်က ခါးကိုစည်းရုံစည်းထားသည့် ပုံပေါက်နေသည်။ အဝတ်ပိုင်းသေးသေးလေးတွေက ပါးလွှာကာ သေးငယ်လှသဖြင့် သူ့တကိုယ်လုံးကို ဖော်ထားသလိုပင် ဖြစ်နေသည်။
ဒါပေမယ့် အခုတော့ ရှုနင် က ကျားသစ်ပုံစံအကွက်ဖော်ထားသည့် အဝတ်ကို ယူက ရှုဟိန်သာ ဝတ်လိုက်ရင် ပျော်စရာကောင်းမည်ဟု တွေးနေသည်။ အခုတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ကစားရမယ့် အချိန်ရောက်ပြီ။
ရှုဟိန်သည် စာဖတ်ခန်းက ပြန်လာပြီး ကလေးလေး ကိုယ်လက်ဆေးကြောပြီးပြီဖြစ်ပေမယ့် နင်နင်က သူ့ကိုပြုံးကာ ပြောလိုက်သည်။
" အကိုကြီး ခြေလက်သွားဆေးကြောလိုက်ဦး။ ပြီးရင် အကိုကြီး ဒီအဝတ်အစားတွေ ၀ တ်တာကို ကျွန်တော် မြင်ချင်တယ်!"
ရှုနင်က သူ့လက်ချောင်းလေးမှာ ထိုကျားသစ်ကွက် အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချိတ်ကာ မျက်လုံးလေးမှေးပြိး ပြောလိုက်ပုံက ...အရမ်း အရမ်းကို ဆွဲအားပြင်းကာ ကြည့်ကောင်းလွန်းလှသည်။ ရှုဟိန်က ရှုနင်က ခုလို ဆက်ဆီညအိပ်ဝတ်စုံတွေကို ဝတ်ထားတာကို ကြည့်ရတာ အရမ်းကြိုက်သည်။
သူ့မျက်လုံးတွေကို လွဲလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ကာ ရေအေးအေးတွေနဲ့ လောင်းချိုးကာ သူ့အောက်ပိုင်းက ထကြွနေသည်ကို ငြိမ်အောင် လုပ်လိုက်ရသည်။ သူထွက်လာ ပြီးနောက် သူသည် ခါးပတ်ပတ်လည်တွင် ပုဝါတထည် တည်းကို ပတ်ထားပြီး အိပ်ရာဆီသို့ တစ်ဆင့်လှမ်းလျှောက်လာခဲ့သည်။
ရှုနင်သည် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူရှိုက်လိုက်သည်။ လျှောက်လမ်းပေါ်က အမိုက်စား စူပါမော်ဒယ် ကဲ့သို့ ရှုဟိန်က အရမ်းကို မိုက်လွန်းလှသည်။ သူက လူတွေကို မင်သက်သွားအောင် ဆွဲဆောင်နိုင်လွန်းလှသည်။
" ဒါဆို ငါ ဒါကို ဝတ်ထားတာကို မင်းကြည့်ချင်တာလား"
"အမ်း" ဒါဟာကျိန်းသေပေါက် ဆွဲဆောင်မှုရှိလိမ့်မှာ သေချာသည်။
"ငါ့ကို ဒီဘောင်းဘီ ဝတ်နိုင်အောင် ကူညီပေးလေ။ "
ပုံမှန်အားဖြင့် ရှုနင်သည်ပျော့ပျောင်းလွန်းပေမယ့် ယနေ့တော့ ကွဲပြားခြားနားနေသည်။ ရှုနင်သည် အိပ်ရာပေါ်သို့ ချက်ချင်း မတက်မီ ခဏမျှ တွန့်ဆုတ်နေခဲ့သည်။ အောက်ကို ဒိုးယိုပေါက် မြင်နေရသည့် အောက်ခံအင်္ကျီတွေက ဖြူဖွေးနူးညံ့သော အသားအရေးကို ဘာမှမဖုံးအုပ်နိုင်ပါ၊ ထို့ကြောင့် တောင်ပူစာလေးလို ဖောင်းမို့မို့တင်ပါးလေးကိုလည်း ရှင်းလင်းစွာမြင်တွေ့နေရပြီး ရှုဟိန်ရင်ထဲက သားရဲကြီးက လွတ်ထွက်ချင်နေလို့ သူက မျက်နှာကြက်ကိုကြည့်နေလိုက်သည်။
ရှုနင်ရဲ့ ခံနိုင်ရည်သည် ယခုကာလတွင် ပိုမိုနိမ့်ကျနေပြီး သူ မျက်တောင်ခတ်လိုက်ပြီး သူ့အစ်ကိုသည် ခါးမှာပတ်ထားသည့် ပဝါကိုချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်... စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ ရှုနင်က အကိုကြီးရဲကတင်ပါးကို လက်ဝါးနှင့် ဖြတ်ခနဲ ရိုက်လိုက်သည်။
အလွန် ရဲရင့်နေတယ်ပေါ့လေ!
ရှုဟိန်က ရှုနင်ကို ထက်ရှသည့် အကြည့်ဖြင့် ငုံ့ကြည့်လိုက်ပေမယ့် ရှုနင်က မအောင့်နိုင်ပဲ သဘောကျစွာ ရယ်မောလိုက်သည်။ ရှုနင်က ရှားရှားပါးပါး စိတ်ပျော်လာသဖြင့် ရှုဟိန်က သူ့ကို ဘာမှ မပြောပဲ ဒီအတိုင်း နေလိုက်သည်။
ရှုနင်သည် အကိုကြီး၏အတွင်းခံဘောင်းဘီကို အပေါ်ကို ဆွဲတင်ပေးနေချိန်မှာ နတ်ဘုရားတို့ရဲ့ လက်ရာမြောက်လှသည့် ယောကျာ်းဂုဏ်ရည်ကို အနီးကပ်တွေ့လိုက်ချိန်မှာ သူ့နှာခေါင်းထဲကသွေးတွေ ယိုစီးကျလာလုနီးပါးဖြစ်လာသည်။
ဒီလူက တကယ့် နတ်ဘုရားတစ်ပါးပဲ... တကယ့်ကို အရာအားလုံး ပြည့်စုံလှပတဲ့ နတ်ဘုရားဖြစ်သည်! ဒါပေမယ့် သူက တော့မှ ငါ့လူမဖြစ်နိုင် တော့ဘူး....
သူကပွေ့ဖက်ချင်သည့်ရွှေပေါင်ကြီးရှေ့မှာ သူ ဒူးထောက်နေပြီး ထိုခြေအစုံကို ပွေ့ဖက်ချင်နေမိသည်။ ဒီက ဦးလေးကြီးနဲ့ ရှုဟိန်ကြားက ကွာခြားချက်ကြီးက ပိုပိုကြီးလို့နေပါပြီနော်။
ရှုဟိန်ရဲ့ ခြေထောက်တွေက ရှည်လျားဖြောင့်တန်းကာ အချိုးစားကျသည့် ကြွက်သားတွေကိုပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ ဒါက တကယ့်ကို နိုင်ငံ့ဂုဏ်ဆောင်ရတနာတွေလို တန်ဖိုးကြီးပြီး ကြည့်ကောင်းလွန်းလှသည်။
ရှုနင်၏ ခပ်ဆိုးဆိုး ခပ်ကဲကဲလက်ချောင်းတွေက
တဖြည်းဖြည်းမြင့်တက်သွားပြီး လက်ချောင်းများနှင့်အတူ သူသည် အရာအားလုံးကို ထိနိုင်ခဲ့သည်၊ သို့သော် သူ ကျေနပ်မိပါရဲ့လား။ လုံးဝ မကျေနပ်ဘူးပေါ့... တကယ်တော့ သူက ထိရုံတင်မကဘူး။ စားလည်း စားချင်လာမိတာကိုး.... သို့သော် သူ ဘာကြောင့်မလုပ်နိုင် ခဲ့တာလဲ... (: ゝ∠) _
ရှုဟိန်က စတော်ဘယ်ရီ ကိတ်မုန့်တစ်လုံးလို အရသာရှိမယ် ထင်သည်။
" အစ်ကိုကြီး မတ်တပ်ရပ်ပေးဦး"
ဒီနေ့ညမှာ သူ့ညီလေးက ခါတိုင်းနဲ့ မတူပဲ ကစားနေသည့်အတွက် ရှုဟိန် သဘောကျနေသည်။ သူက နင်နင်ပြောသည့်အတိုင်းမတ်တပ်ရပ်ပေးလိုက်သည်။ နင်နင်က အကိုကြီးကို ဘောင်းဘီဝတ်ပေးပြီးနောက် သူ့နှာခေါင်းတွေက ပူလာပြီး ယားကျိကျိဖြစ်လာသည်။ အပြစ်အနာဆာကင်းလှသည့် ဝမ်းဗိုက်ကြွက်သားတွေကို လက်လေးနဲ့ အသာယာပွတ်ကာ ကစားနေမိသည်။ နင်နင်က ဒီလိုမပျော်တာ ဘယ်နှစ်ရက်ကြာပြီလဲ။ အခု သူလုပ်နေတာကို အရမ်းစိတ်ဝင်စားနေပြီး မျက်နှာလေးက နီမြန်းကာ တောက်ပလို့နေသည်။
နင်နင်က ဒီလို ပြီးပြည့်စုံသော အကိုကြီးရဲ့ကိုယ်လုံးကို နောင်မှာ သူ ဘယ်တော့မှ ထပ် ထိတွေ့ရတော့မည်မဟုတ်ကြောင်းကို တွေးမိကာ မျက်နှာညိုးသွားမိသည်။
"အကိုကြီး..ကျွန်တော့်ကို စိတ်မပူပဲ အမေရိကန်ပြည်ကို မနက်ဖြန် ပြန်သင့်ပြီ။ မဟုတ်ရင် ကျွန်တော် ဒီအတိုင်းဆိုရင် စိတ်ပျက်လာမိတော့မယ်"
"မင်း စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြစ်ရတဲ့ အကြောင်းရင်းကို ပြောပြဦးမှပေါ့"
ရှုဟိန်က သူ့တကိုယ်လုံးကို တရွရွ လိုက်ပွတ်နေသည့် နင်နင်ရဲ့ လက်လေးတွေကြောင့် တကိုယ်လုံး အပူရှိန်တက်လာပြီး ထိုလက်လေးတွေကို ဖမ်းကာ နူတ်ခမ်းနားကို ကပ်ကာ နမ်းလိုက်သည်။
"...... "
ရှုနင်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးအေးခဲသွားပြီး သူ ရယ်သင့်လား၊ ငို ရမလားဆိုတာ သူမသိတော့ဘူး။ ရှုဟိန်က အမြဲတမ်း ဒီလိုထူးခြားတဲ့သူတစ်ယောက်ဖြစ်လို့ ငါ့ကို စိတ်ဓာတ်ကျစေတယ်။
" ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ အစ်ကိုကြီးက ကျွန်တော့်ကိုစွန့်ခွာပြီး အ ဝေးကို ထွက်သွားလို့ "
သူမျှော်လင့်ထားသည့်အတိုင်း နင်နင်က အခြားအကြောင်းပြချက် ကိုပဲ ပေးခဲ့သည်။ ဒါက တကယ့်အကြောင်းရင်းမဟုတ်ဘူးဆိုတာ ရှုဟိန်သိနေသည်။ ရှုဟိန်က ကလေးလေးကို သူ့လက်မောင်း ကြားထဲ တင်းတင်းဖက်ကာ ခေါင်းလေးကို နမ်းရင်းပြော လိုက်သည်။
" မင်းကို နောင်အနာဂတ်မှာ ငါ ပစ်မထားတော့ဘူး၊ အဖေက စိုးရိမ်နေပြီး အဖိုး အကြိုက်ဆုံးအပင်က ကတုံးဖြစ်အောင် အရိတ်ခံရရင်တောင် မင်းကို ခုလို စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်ခွင့် ငါမပေးတော့ဘူး "
'ဖူး...'
အကိုကြီးရဲ့ ချော့မော့စကားကြောင့် ရှုနင်က မအောင့်နိုင်ပဲ ရယ်လိုက်မိသည်။ ဒီစကားကိုကြားရင် အဖိုးကတော့ သူ့လက်ထဲ ကက်ကြေးကိုင်ပြီး ဘွန်ဆိုင်းပင်နားကို ကပ်သွားတိုင်း အဖိုးတော့ စိတ်ပူနေတော့မှာပဲ...o(╯□╰)o
တကယ်တော့ အဲဒီအချိန်အတောအတွင်းမှာ ရှုကောင်းရဲ့ စိတ်နှလုံးထဲကနေ ဒီလိုတွေးနေခဲ့တာ။
ငါဟာ စစ်တပ်မရှိတဲ့ ဗိုလ်ချုပ်တစ်ယောက်ပါကွာ။ ကလေးလေးတစ်ယောက်က ငါ အနှစ်သက်ဆုံး သစ်ပင်ကို သစ်ရွက် သုံးရွက်ပဲကျန်တဲ့ အထိ နှိပ်စက်တာကို ငါ ဘာမှ မလုပ်နိုင်ခဲ့ဘူး....
ဆွန်းလင်းကတော့ ဘေးကနေ လက်ဖက်ရည်သောက်ရင်း မျက်လုံးလေး မှေးကျဉ်းပြီး သစ်ပင်တွေက ခုလို ပုံမှန်ညှပ်ပေးတာ ပိုကောင်းတယ်လို့ ပြောနေမှာ သေချာတယ်...
ရှုဟိန်က သူ့ညီငယ်လေးကို အအေးမမိစေဖို့ စောင်တထည်နဲ့ ကိုယ်ကို ပတ်ထားပေးလိုက်သည်။ နင်နင်သည် အလွန်နူးညံ့ သိမ်မွေ့သူဖြစ်ပြီး ကျောက်မျက်ကဲ့သို့ သူ့ညီလေးကို ဂရုစိုက်နေသည်။
လေထုသည် အလွန်ကောင်းမွန်ကာ အလွန်နွေးထွေးနေပြီး လူတွေကို ထိုအခြေနေမှ ထွက်ခွာရန်ခက်ခဲစေသည်။
ရှုနင်သည်ရဲရင့်စွာဖြင့်သူ့အကိုကြီး၏ကိုလည်ပင်းကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီးဖြည်းဖြည်းလေး မော့ကြည့်လိုက်ပြီး နူတ်ခမ်းဖျားလေး ကော့တက်အောင်ပြုံးကာ ရှုဟိန်ကို ပြုံးလိုက်သည်။
"ကျွန်တော် စတော်ဘယ်ရီ အနံ့ သွားတိုက်ဆေးနဲ့ တိုက်ထားတယ်။ အကိုကြီး အနံ့ခံကြည့်မလား..."
(မှားမယ် နင်နင်ရေ...အမှားကြီး မှားသွားမယ်... အိပ်နေတဲ့ မြွေကြီးကို သွားမဆွရဘူးလေ...>o< )
********-***********