[Zawgyi]
{ေခ်ာေမြ႕တဲ့ေက်ာက္တံုးက ပိုၿပီးသက္ေတာင့္သက္သာရွိတယ္}
သူမတို႔ေတြ ရထားလံုးဆီျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ လ်ွိဳ႕ဝွက္သက္ေတာ္ေစာင့္က နဥ္ရႈကိုေမးလာသည္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခု ဘယ္ကိုသြားၾကမွာလဲ?"
"စဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္။"
ပညာရွိက ဘယ္မွာေနတယ္ဆိုတာကို နဥ္ရႈမသိေပ။
ဇာတ္ေၾကာင္းမွာ ခ်ီရွန္းက ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကိုရွဴ ထုတ္ေနရၿပီျဖစ္သည့္ မုယန္မုန္႔ကို အေဝးတစ္ေနရာသို႔ပို႔ေဆာင္ပစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ မုယန္မုန္႔ကို အေဝးကိုပို႔လိုက္ၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ လီယုေဖးက မုယန္မုန္႔ကိုသတ္ဖို႔ လုပ္ႀကံသူေတြလႊတ္လိုက္မယ္လို႔ သူ မထင္ထားခဲ့ေပ။
မုယန္မုန္႔က ထြက္ေျပးေနခ်ိန္မွာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေပၚကေန ေျခေခ်ာ္ၿပီးက်သြားခဲ့ေသာ္လည္း ပညာရွိတစ္ေယာက္က သူမကိုေတြ႕ကာ ကယ္ဆယ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ သူ႔အိမ္ကိုေခၚသြားခဲ့သည္။
အဲ့ဒီ့ေဝးလံေခါင္သီတဲ့႐ြာေလးက ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာကို နဥ္ရႈ မေတြးဆနိုင္ေပ။ သူမ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေပၚကေန ခုန္ခ်ရမွာလား?
"ဘယ္ကို သြားခ်င္ပါသလဲ သခင္မေလး?"
လ်ွိဳ႕ဝွက္သက္ေတာ္ေစာင့္က ထပ္ေမးသည္။
ငါက ဘယ္လိုလုပ္သိမွာလဲဟဲ့? ထို႔ေနာက္ နဥ္ရႈကေျပာသည္။
"ဒီလမ္းအတိုင္း တန္းတန္းမတ္မတ္သာသြား။ လမ္းခဲြေတြ႕ရင္ ဘယ္ဘက္ကိုခ်ိဳး၊ ေနာက္ထပ္လမ္းခဲြေတြေတြ႕ရင္လည္း ဘယ္ဘက္ကိုပဲခ်ိဳး။ ႐ြာတစ္႐ြာကိုေတြ႕ရင္ အဲ့႐ြာထဲကိုဝင္မယ္။"
လ်ွဳိ႕ဝွက္သက္ေတာ္ေစာင့္ : …
ဒါက ထင္ရာျမင္ရာေလ်ွာက္သြားတယ္ဆိုေဆာ့ေရာ ဘာျဖစ္လဲ? ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမ်ိဳးသားဇာတ္လိုက္နဲ႔အမ်ိဳးသမီးဇာတ္လိုက္က ေတြ႕ကိုေတြ႕ရမွာပဲေလ။
ယဲြ႕လန္က စိုးရိမ္စြာေမးလာသည္။
"မမေလး၊ ကြၽန္မတို႔ လမ္းေပ်ာက္သြားရင္ေရာ?"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ နင့္မမေလးကို ေရွ႕ခရီးဆက္သြားနိုင္ဖို႔ လမ္းျပမယ့္ အလင္းေရာင္မွိန္မွိန္ေလးရွိတယ္။"
နဥ္ရႈက ေမးကိုေမာ့ကာဆိုသည္။
ယဲြ႕လန္မွာ ဆံြ႕အစြာျဖင့္ ေခါင္းကိုသာယမ္းမိရသည္။
"ဒီအေစခံ နားမလည္နိုင္ေတာ့ဘူး။"
ရုတ္တရက္ နဥ္ရႈ တစ္စံုတစ္ခုကိုသတိရသြားမိကာ လ်ွိဳ႕ဝွက္သက္ေတာ္ေစာင့္ကိုေမးလိုက္သည္။
"ရွင့္မွာ စာ႐ြက္ရွိတယ္မလား?"
"မမေလးက ဘာအတြက္စာ႐ြက္လိုတာလဲ?"
ယဲြ႕လန္က ေမးသည္။
"ငါ သစ္႐ြက္နဲ႔စာရင္ စာ႐ြက္ပဲသံုးခ်င္တယ္။"
နဥ္ရႈက ျပန္ေျဖသည္။
ယဲြ႕လန္ရဲ႕မ်က္လံုးေတြက မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ထပ္ျပည့္လာကာ သူမက ဝမ္းနည္းပက္လက္ဆိုသည္။
"အရင္တုန္းက မမေလးက စာ႐ြက္ေတြကိုပဲ အၿမဲသံုးခဲ့ရေပမယ့္ အခုေတာ့ ဒီအဆင့္ထိေတာင္နိမ့္က်သြားၿပီ။ သခင္ႀကီးသာသိရင္ ရင္နာေနေတာ့မွာပဲ။ သစ္႐ြက္ေတြသံုးတာက သက္ေတာင့္သက္သာမရွိဘူး မမေလးရဲ႕။ ေက်ာက္တံုးေခ်ာေခ်ာေလးကိုသံုးတာက ပိုၿပီးသက္ေတာင့္သက္သာရွိတယ္။"
နဥ္ရႈ မ်က္နွာကိုအုပ္ထားလိုက္မိသည္။ သူမက စာ႐ြက္ေလးနည္းနည္းေခ်းရံုပဲကို ညစ္ပတ္လြန္းတဲ့စကားဝိုင္းအျဖစ္ေျပာင္းသြားရတယ္လို႔။
သူမ ရူးသြားေတာ့မလိုခံစားေနရသည္။
သူမတို႔ေတြမွာ စကားေျပာရင္းနဲ႔ အိပ္ငိုက္လာရသည္မို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္မွီရင္း တစ္ေရးတေမာအိပ္လိုက္ၾကသည္။ ျမင္းခြာသံတခြပ္ခြပ္က စီးခ်က္ညီညီထြက္ေပၚေနကာ ေတာအုပ္သည္ေတာ့ ညအခ်ိန္တြင္ လြန္စြာမွတိတ္ဆိတ္လို႔ေနေပ၏။ တိတ္ဆိတ္ေနမႈက ထူးဆန္းသည့္ငွက္ေအာ္သံတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ မၾကာခဏဆိုသလို ပ်က္စီးသြားတတ္၏။
"ဒင္! ဒင္-ဒင္! ဒင္-ဒင္-ဒင္! လီယုေဖး : စိတ္ဒဏ္ရာမွတ္ +100။ ခ်ီရွန္း : စိတ္ဒဏ္ရာမွတ္ +100။"
2333ရဲ႕အသံက နဥ္ရႈရဲ႕ေခါင္းထဲမွာေပၚလာသည္။
နဥ္ရႈ ပ်င္းရိစြာျဖင့္အေၾကာဆန္႔ရင္း ၿပံဳးလိုက္မိသည္။ လီယုေဖးတစ္ေယာက္ စိတ္ဒဏ္ရာမွတ္ 100ရတယ္ဆိုတာက သူမရဲ႕အသားအရည္ပ်က္စီးသြားတဲ့သေဘာပင္။ ခ်ီရွန္း ဘာလို႔ စိတ္ဒဏ္ရာမွတ္ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးရသြားတာလဲဆိုတာအတြက္ေတာ့ သူမ မေတြးတတ္ေပ။
သူ႔ရုပ္ရည္လည္း ပ်က္စီးသြားလို႔ျဖစ္မွာေပါ့။ Tsk tsk~
အမွန္ေတာ့ ခ်ီရွန္းရဲ႕စိတ္ဒဏ္ရာမွတ္ေတြက ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ သူနိုးလာခ်ိန္မွာ ေရွာင္ဟုန္လို႔ေခၚတဲ့အေစခံမေလး မရွိေတာ့တာကို သိလိုက္ရ၍ျဖစ္သည္။ သူ ခ်ီအိမ္ေတာ္တစ္ခုလံုးမွာရွာေဖြခဲ့ေပမယ့္ သူမကို မရွာနိုင္ခဲ့ေပ။ ဆံုးရႈံးသြားရသည့္ခံစားခ်က္ကို သူ မဖယ္ထုတ္ပစ္နိုင္ခဲ့ေခ်။ ဒီခံစားခ်က္က အခ်စ္နဲ႔မသက္ဆိုင္ေပ။ သူက ဒီပုန္းကြယ္ေနတဲ့ပုလဲလံုးကို သူ႔လက္ထဲကလြတ္ထြက္သြားခြင့္ျပဳလိုက္မိလို႔ ေဒါသထြက္ေနျခင္းသာျဖစ္၏။
သူမ ရုတ္တရက္ႀကီးထြက္ေျပးသြားတဲ့ေနာက္ ေရွာင္ဟုန္က မုယန္မုန္႔ဆိုတာကို ခ်ီရွန္းေသခ်ာလာသည္။ သူမလွည့္စားတာခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ သူ ေဒါသထြက္သြားၿပီး လီယုေဖးကို သူမဘယ္မွာလဲဆိုတာေမးဖို႔သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း လီယုေဖးကမူ သူမရဲ႕အသားအရည္ကို ျပန္ကုသနိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း အလုပ္မ်ားလ်က္ရွိ၏။ ၾကာပြတ္ဒဏ္ရာေတြက နီရဲေယာင္ကိုးလ်က္ရွိတာမို႔ သူမသည္ ေရွာင္ဟုန္႔လိုလူအေၾကာင္းကို အာရံုမစိုက္နိုင္ေပ။
ေနာက္ၿပီး သူမ ေရွာင္ဟုန္႔ကိုလည္းမုန္းေနခဲ့သည္။ ေရွာင္ဟုန္က ဒီပစၥည္းေတြကို ျပင္ဆင္ေပးခဲ့သူျဖစ္၏။ ဒါေၾကာင့္ ေရွာင္ဟုန္ ရုတ္တရက္ထြက္ေျပးသြားျခင္းနဲ႔ ၾကာပြတ္မွာ ဆူးေတြရွိလာတဲ့အျပင္ ငရုတ္ရည္ေတြပိုစိမ္ထားျခင္းခံရတာက ဒါကိုလုပ္ခဲ့သူက ေရွာင္ဟုန္ဆိုတာ သိသာလို႔ေနေစ၏။
ခ်ီရွန္းမွာ ေဒါသထြက္သြားရေသာ္လည္း လီယုေဖးကို ေရွာင္ဟုန္က မုယန္မုန္႔ဆိုတာလည္း ေျပာျပ၍မရေပ။ ခ်ီရွန္းမွာ လီယုေဖးနဲ႔လမ္းခဲြခ်င္စိတ္မရွိေပ။ အထူးသျဖင့္ သူတို႔မွာ တူညီတဲ့ဝါသနာရွိတယ္တိုတာကို သိၿပီးသြား၍ပင္။
သို႔ေသာ္လည္း သူက မုယန္မုန္႔အေၾကာင္းစဥ္းစားေနတာကိုလည္း မရပ္နိုင္ေခ်။ သူ႔ရဲ႕ၾကာပြတ္ရိုက္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ ေသြးပန္းေတြနဲ႔လွပေနတဲ့ မုယန္မုန္႔ရဲ႕ႏူးညံ့ၿပီးအျပစ္ကင္းတဲ့အသားအရည္ကသာ သူ႔စိတ္အာရံုတြင္စိုးမိုးထား၏။ ဒီလိုအေတြးေလးကပင္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို တုန္ရီသြားေစၿပီး တက္ႂကြျခင္းကသူ႔မ်က္နွာထက္တြင္ေပၚလာသည္။
သူက စိတ္လႈပ္ရွားသြားတာေၾကာင့္ လီယုေဖးကို အိပ္ရာထက္မွ ဆဲြခ်ကာ သူမလည္ပင္းတြင္ ေခြးလည္ပတ္တစ္ခုကို ဝတ္ဆင္ေပးလိုက္၏။
"လာ၊ ေဟာင္လိုက္။"
လီယုေဖးရဲ႕ဒဏ္ရာေတြက အခုထိမေကာင္းေသးဘဲ အဝတ္ေတြရဲ႕ပြတ္တိုက္ေနမႈေၾကာင့္ စူးရွပူေလာင္ကာနာက်င္ေနဆဲျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္လည္း ခ်ီရွန္းရဲ႕နက္ေမွာင္ေနတဲ့အလိုဆႏၵေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ပံုကို သူမျမင္တဲ့အခါ သူမရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကလည္း စတင္ပူေလာင္လာၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ တုန္ရီလာ၏။
...
[Unicode]
{ချောမွေ့တဲ့ကျောက်တုံးက ပိုပြီးသက်တောင့်သက်သာရှိတယ်}
သူမတို့တွေ ရထားလုံးဆီပြန်ရောက်ချိန်မှာ လျှို့ဝှက်သက်တော်စောင့်က နဉ်ရှုကိုမေးလာသည်။
"ကျွန်တော်တို့ အခု ဘယ်ကိုသွားကြမှာလဲ?"
"စဉ်းစားလိုက်ဦးမယ်။"
ပညာရှိက ဘယ်မှာနေတယ်ဆိုတာကို နဉ်ရှုမသိပေ။
ဇာတ်ကြောင်းမှာ ချီရှန်းက နောက်ဆုံးထွက်သက်ကိုရှူ ထုတ်နေရပြီဖြစ်သည့် မုယန်မုန့်ကို အဝေးတစ်နေရာသို့ပို့ဆောင်ပစ်ခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း သူ မုယန်မုန့်ကို အဝေးကိုပို့လိုက်ပြီးပြီးချင်းမှာပဲ လီယုဖေးက မုယန်မုန့်ကိုသတ်ဖို့ လုပ်ကြံသူတွေလွှတ်လိုက်မယ်လို့ သူ မထင်ထားခဲ့ပေ။
မုယန်မုန့်က ထွက်ပြေးနေချိန်မှာ ချောက်ကမ်းပါးပေါ်ကနေ ခြေချော်ပြီးကျသွားခဲ့သော်လည်း ပညာရှိတစ်ယောက်က သူမကိုတွေ့ကာ ကယ်ဆယ်ခဲ့ပြီးနောက် သူ့အိမ်ကိုခေါ်သွားခဲ့သည်။
အဲ့ဒီ့ဝေးလံခေါင်သီတဲ့ရွာလေးက ဘယ်မှာရှိတယ်ဆိုတာကို နဉ်ရှု မတွေးဆနိုင်ပေ။ သူမ ချောက်ကမ်းပါးပေါ်ကနေ ခုန်ချရမှာလား?
"ဘယ်ကို သွားချင်ပါသလဲ သခင်မလေး?"
လျှို့ဝှက်သက်တော်စောင့်က ထပ်မေးသည်။
ငါက ဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲဟဲ့? ထို့နောက် နဉ်ရှုကပြောသည်။
"ဒီလမ်းအတိုင်း တန်းတန်းမတ်မတ်သာသွား။ လမ်းခွဲတွေ့ရင် ဘယ်ဘက်ကိုချိုး၊ နောက်ထပ်လမ်းခွဲတွေတွေ့ရင်လည်း ဘယ်ဘက်ကိုပဲချိုး။ ရွာတစ်ရွာကိုတွေ့ရင် အဲ့ရွာထဲကိုဝင်မယ်။"
လျှို့ဝှက်သက်တော်စောင့် : …
ဒါက ထင်ရာမြင်ရာလျှောက်သွားတယ်ဆိုဆော့ရော ဘာဖြစ်လဲ? ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အမျိုးသားဇာတ်လိုက်နဲ့အမျိုးသမီးဇာတ်လိုက်က တွေ့ကိုတွေ့ရမှာပဲလေ။
ယွဲ့လန်က စိုးရိမ်စွာမေးလာသည်။
"မမလေး၊ ကျွန်မတို့ လမ်းပျောက်သွားရင်ရော?"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ နင့်မမလေးကို ရှေ့ခရီးဆက်သွားနိုင်ဖို့ လမ်းပြမယ့် အလင်းရောင်မှိန်မှိန်လေးရှိတယ်။"
နဉ်ရှုက မေးကိုမော့ကာဆိုသည်။
ယွဲ့လန်မှာ ဆွံ့အစွာဖြင့် ခေါင်းကိုသာယမ်းမိရသည်။
"ဒီအစေခံ နားမလည်နိုင်တော့ဘူး။"
ရုတ်တရက် နဉ်ရှု တစ်စုံတစ်ခုကိုသတိရသွားမိကာ လျှို့ဝှက်သက်တော်စောင့်ကိုမေးလိုက်သည်။
"ရှင့်မှာ စာရွက်ရှိတယ်မလား?"
"မမလေးက ဘာအတွက်စာရွက်လိုတာလဲ?"
ယွဲ့လန်က မေးသည်။
"ငါ သစ်ရွက်နဲ့စာရင် စာရွက်ပဲသုံးချင်တယ်။"
နဉ်ရှုက ပြန်ဖြေသည်။
ယွဲ့လန်ရဲ့မျက်လုံးတွေက မျက်ရည်တွေနဲ့ထပ်ပြည့်လာကာ သူမက ဝမ်းနည်းပက်လက်ဆိုသည်။
"အရင်တုန်းက မမလေးက စာရွက်တွေကိုပဲ အမြဲသုံးခဲ့ရပေမယ့် အခုတော့ ဒီအဆင့်ထိတောင်နိမ့်ကျသွားပြီ။ သခင်ကြီးသာသိရင် ရင်နာနေတော့မှာပဲ။ သစ်ရွက်တွေသုံးတာက သက်တောင့်သက်သာမရှိဘူး မမလေးရဲ့။ ကျောက်တုံးချောချောလေးကိုသုံးတာက ပိုပြီးသက်တောင့်သက်သာရှိတယ်။"
နဉ်ရှု မျက်နှာကိုအုပ်ထားလိုက်မိသည်။ သူမက စာရွက်လေးနည်းနည်းချေးရုံပဲကို ညစ်ပတ်လွန်းတဲ့စကားဝိုင်းအဖြစ်ပြောင်းသွားရတယ်လို့။
သူမ ရူးသွားတော့မလိုခံစားနေရသည်။
သူမတို့တွေမှာ စကားပြောရင်းနဲ့ အိပ်ငိုက်လာရသည်မို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်မှီရင်း တစ်ရေးတမောအိပ်လိုက်ကြသည်။ မြင်းခွာသံတခွပ်ခွပ်က စီးချက်ညီညီထွက်ပေါ်နေကာ တောအုပ်သည်တော့ ညအချိန်တွင် လွန်စွာမှတိတ်ဆိတ်လို့နေပေ၏။ တိတ်ဆိတ်နေမှုက ထူးဆန်းသည့်ငှက်အော်သံတစ်ချို့ကြောင့် မကြာခဏဆိုသလို ပျက်စီးသွားတတ်၏။
"ဒင်! ဒင်-ဒင်! ဒင်-ဒင်-ဒင်! လီယုဖေး : စိတ်ဒဏ်ရာမှတ် +100။ ချီရှန်း : စိတ်ဒဏ်ရာမှတ် +100။"
2333ရဲ့အသံက နဉ်ရှုရဲ့ခေါင်းထဲမှာပေါ်လာသည်။
နဉ်ရှု ပျင်းရိစွာဖြင့်အကြောဆန့်ရင်း ပြုံးလိုက်မိသည်။ လီယုဖေးတစ်ယောက် စိတ်ဒဏ်ရာမှတ် 100ရတယ်ဆိုတာက သူမရဲ့အသားအရည်ပျက်စီးသွားတဲ့သဘောပင်။ ချီရှန်း ဘာလို့ စိတ်ဒဏ်ရာမှတ်ဒီလောက်အများကြီးရသွားတာလဲဆိုတာအတွက်တော့ သူမ မတွေးတတ်ပေ။
သူ့ရုပ်ရည်လည်း ပျက်စီးသွားလို့ဖြစ်မှာပေါ့။ Tsk tsk~
အမှန်တော့ ချီရှန်းရဲ့စိတ်ဒဏ်ရာမှတ်တွေက နောက်တစ်နေ့မနက် သူနိုးလာချိန်မှာ ရှောင်ဟုန်လို့ခေါ်တဲ့အစေခံမလေး မရှိတော့တာကို သိလိုက်ရ၍ဖြစ်သည်။ သူ ချီအိမ်တော်တစ်ခုလုံးမှာရှာဖွေခဲ့ပေမယ့် သူမကို မရှာနိုင်ခဲ့ပေ။ ဆုံးရှုံးသွားရသည့်ခံစားချက်ကို သူ မဖယ်ထုတ်ပစ်နိုင်ခဲ့ချေ။ ဒီခံစားချက်က အချစ်နဲ့မသက်ဆိုင်ပေ။ သူက ဒီပုန်းကွယ်နေတဲ့ပုလဲလုံးကို သူ့လက်ထဲကလွတ်ထွက်သွားခွင့်ပြုလိုက်မိလို့ ဒေါသထွက်နေခြင်းသာဖြစ်၏။
သူမ ရုတ်တရက်ကြီးထွက်ပြေးသွားတဲ့နောက် ရှောင်ဟုန်က မုယန်မုန့်ဆိုတာကို ချီရှန်းသေချာလာသည်။ သူမလှည့်စားတာခံလိုက်ရတာကြောင့် သူ ဒေါသထွက်သွားပြီး လီယုဖေးကို သူမဘယ်မှာလဲဆိုတာမေးဖို့သွားခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း လီယုဖေးကမူ သူမရဲ့အသားအရည်ကို ပြန်ကုသနိုင်ဖို့ကြိုးစားရင်း အလုပ်များလျက်ရှိ၏။ ကြာပွတ်ဒဏ်ရာတွေက နီရဲယောင်ကိုးလျက်ရှိတာမို့ သူမသည် ရှောင်ဟုန့်လိုလူအကြောင်းကို အာရုံမစိုက်နိုင်ပေ။
နောက်ပြီး သူမ ရှောင်ဟုန့်ကိုလည်းမုန်းနေခဲ့သည်။ ရှောင်ဟုန်က ဒီပစ္စည်းတွေကို ပြင်ဆင်ပေးခဲ့သူဖြစ်၏။ ဒါကြောင့် ရှောင်ဟုန် ရုတ်တရက်ထွက်ပြေးသွားခြင်းနဲ့ ကြာပွတ်မှာ ဆူးတွေရှိလာတဲ့အပြင် ငရုတ်ရည်တွေပိုစိမ်ထားခြင်းခံရတာက ဒါကိုလုပ်ခဲ့သူက ရှောင်ဟုန်ဆိုတာ သိသာလို့နေစေ၏။
ချီရှန်းမှာ ဒေါသထွက်သွားရသော်လည်း လီယုဖေးကို ရှောင်ဟုန်က မုယန်မုန့်ဆိုတာလည်း ပြောပြ၍မရပေ။ ချီရှန်းမှာ လီယုဖေးနဲ့လမ်းခွဲချင်စိတ်မရှိပေ။ အထူးသဖြင့် သူတို့မှာ တူညီတဲ့ဝါသနာရှိတယ်တိုတာကို သိပြီးသွား၍ပင်။
သို့သော်လည်း သူက မုယန်မုန့်အကြောင်းစဉ်းစားနေတာကိုလည်း မရပ်နိုင်ချေ။ သူ့ရဲ့ကြာပွတ်ရိုက်ချက်တွေအောက်မှာ သွေးပန်းတွေနဲ့လှပနေတဲ့ မုယန်မုန့်ရဲ့နူးညံ့ပြီးအပြစ်ကင်းတဲ့အသားအရည်ကသာ သူ့စိတ်အာရုံတွင်စိုးမိုးထား၏။ ဒီလိုအတွေးလေးကပင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို တုန်ရီသွားစေပြီး တက်ကြွခြင်းကသူ့မျက်နှာထက်တွင်ပေါ်လာသည်။
သူက စိတ်လှုပ်ရှားသွားတာကြောင့် လီယုဖေးကို အိပ်ရာထက်မှ ဆွဲချကာ သူမလည်ပင်းတွင် ခွေးလည်ပတ်တစ်ခုကို ဝတ်ဆင်ပေးလိုက်၏။
"လာ၊ ဟောင်လိုက်။"
လီယုဖေးရဲ့ဒဏ်ရာတွေက အခုထိမကောင်းသေးဘဲ အဝတ်တွေရဲ့ပွတ်တိုက်နေမှုကြောင့် စူးရှပူလောင်ကာနာကျင်နေဆဲဖြစ်၏။ သို့သော်လည်း ချီရှန်းရဲ့နက်မှောင်နေတဲ့အလိုဆန္ဒတွေနဲ့ပြည့်နေတဲ့ပုံကို သူမမြင်တဲ့အခါ သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း စတင်ပူလောင်လာပြီး စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် တုန်ရီလာ၏။
...