“စိန႔္ပက္ထရစ္ဘုရားေက်ာင္းထဲက
ေပ်ာ္႐ႊင္ေသာေမြးေန႕”
ဒီေန႕ရာသီဥတုက ေနသာတယ္။
ဝမ္ရိေပၚနဲ႕ ေရွာင္းက်န႔္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သူတို႔တည္းတဲ့ တည္းခိုခန္းထဲမွာ ေန႕လယ္ ၂ နာရီခြဲအထိ အိပ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ အိပ္ယာထ၊ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အျပင္ထြက္ဖို႔ ျပင္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေန႕လယ္ ၃ နာရီ ခြဲေနၿပီျဖစ္တယ္။
အျပင္မထြက္ခင္ ဝမ္ရိေပၚက ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ဒီလိုရာသီဥတုမ်ိဳးက ထီးဖြင့္ရေလာက္ေအာင္ မဟုတ္ေပမယ့္ ထီးမဖြင့္ရင္လည္း စိုေစမယ့္ရာသီဥတုတဲ့။ အိပ္ေနတာ ပိုသင့္ေတာ္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။
ေရွာင္းက်န႔္က သူ႕ကို မ်က္ျဖဴလန္ျပလိုက္တယ္။
တကယ္ဆို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေန႕လယ္ ၁၁ နာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္ကတည္းက ငါးမိနစ္စီျခားၿပီး နိုးေနခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ေရွာင္းက်န႔္က အရင္နိုးၿပီး ဝမ္ရိေပၚကို နမ္းလို႔ ႏွိုးလိုက္တယ္။
ကိုယ္စိုက္ပ်ိဳးတာ ကိုယ္ျပန္ရိတ္သိမ္းရတာပါပဲ။
အစက အိပ္ယာထဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ေကာင္ေလးဟာ အိပ္ယာေပၚကို ျပန္ဖိခ်ျခင္း ခံလိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ အခုလိုအခ်ိန္တိုင္း အိပ္ယာေပၚမွာ ျပဳတတ္တဲ့၊ ဝမ္ရိေပၚအႀကိဳက္ဆုံး အသံေလးေတြသာ ထြက္လာနိုင္ေတာ့တယ္။
ဒီတစ္ေခါက္ New York ကို ျပန္လာတာမွာ ေရွာင္းက်န႔္ဟာ မက္ဟန္တန္က တည္းခိုခန္းကို ငွားထားခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဝမ္ရိေပၚေနခဲ့ဖူးတဲ့ တိုက္ခန္းနဲ႕ ၂ လမ္းပဲ ျခားတဲ့ေနရာမွာ ျဖစ္တယ္။
အဲ့ဒီ့ ဝမ္ရိေပၚေနခဲ့တဲ့ အေဆာက္အဦးက အိုေဟာင္းေနၿပီျဖစ္သလို အထဲက ပရိေဘာဂေတြကလည္း သာမာန္ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ခဏတာပဲ တည္းမယ့္သူေတြကို မငွားဘူး။ အစတုန္းကေတာ့ ေရွာင္းက်န႔္က အဲ့မွာပဲ တည္းခ်င္ခဲ့တာမို႔ ဝမ္ရိေပၚကို တခုခုႀကံဖို႔ ေျပာခဲ့ေသးတယ္။
“ဘာလုပ္ေပးရမတုန္း? သူမ်ားအိမ္ထဲ ေဖာက္ဝင္ရမလား?”
သူတို႔ အဲ့စကားေတြကို JFK ေလဆိပ္မွာ Luggage ေတြ ေစာင့္ေနရင္း ေျပာခဲ့တာျဖစ္တယ္။
႐ုတ္တရက္ တခုခုကို စဥ္းစားမိသြားၿပီး ၿပဳံးလိုက္တယ္။
“အိုး တို႔ေတြ ၁၄ လႊာထိ သြားၿပီး အဲ့ အိႏၵိယအမ်ိဳးသမီးႀကီးကို သြားရွာမယ္ေလ မင္း ေခြးမေၾကာက္ဘူးဆိုရင္ေပါ့”
ေရွာင္းက်န႔္က baggage carousel ကို ၾကည့္ေနတာျဖစ္တယ္။ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ အဲ့စကားကိုၾကားေတာ့ လန႔္သြားတယ္။ အဲ့ဒီ့ေနာက္ သူ႕အေတြးေတြ ျပန႔္လြင့္သြားေတာ့တာပဲ။
ဝမ္ရိေပၚအေနနဲ႕က ေရွာင္းက်န႔္ဟာ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ၾကာလို႔ ခရီးပန္းေနတယ္ပဲ ထင္ထားတာျဖစ္တယ္။ သူတို႔ luggage ေတြကို ယူၿပီးတဲ့ေနာက္ သြားဖို႔ ေခၚလိုက္တယ္။
ႏွစ္ေယာက္သားဟာ ကားတစ္စီးကို အငွားယူထားခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ေလဆိပ္မွာပဲ လက္ခံယူခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဝမ္ရိေပၚက သူတို႔ အထုပ္အပိုးေတြကို ကားေနာက္ခန္းထဲ ထည့္လိုက္ၿပီးတာနဲ႕ တည္းမည့္ေနရာ လိပ္စာကို ရိုက္ထည့္လို႔ ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။
“ေနာက္ပိုင္းမွာ မင္း မက္ဟန္တန္ကို ျပန္လာခဲ့ေသးလား?”
ကားဟာ ေလဆိပ္ထဲက ထြက္လာခဲ့ၿပီမို႔ တေလွ်ာက္လုံး တိတ္ေနတဲ့ ေရွာင္းက်န႔္က ဝမ္ရိေပၚကို ေမးလိုက္တာျဖစ္တယ္။
“တ႐ုတ္ကို ျပန္ခါနီး တစ္ေခါက္ ျပန္လာေသးတယ္ ၿပီးေတာ့ အလုပ္ကိစၥနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ႏွစ္ခါ ျပန္လာျဖစ္တယ္ ဒါေပမယ့္ မက္ဟန္တန္မွာေတာ့ မေနခဲ့ဘူး”
ဝမ္ရိေပၚက ေျဖၿပီးတဲ့ေနာက္ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ?”
ေရွာင္းက်န႔္က ခဏေလာက္ စဥ္းစားၿပီးတာနဲ႕ ေျပာလိုက္တယ္။
“ငါ မာမားကိုေခၚၿပီး New York ကို တစ္ခါ ျပန္လာခဲ့ေသးတယ္”
“ဘယ္တုန္းကလဲ?”
“လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္က”
ေရွာင္းက်န႔္က ေျပာၿပီးတာနဲ႕ ျပတင္းေပါက္ဘက္ကို လွည့္ၿပီး သူနဲ႕ လုံးဝ ရင္းႏွီးျခင္းမရွိေတာ့တဲ့ အျပင္က ရႈခင္းကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
ေနာက္ထပ္ ၂ ႏွစ္ကုန္သြားခဲ့ျပန္ၿပီဆိုေပမယ့္ New York ဟာ ဘာမွ ႀကီးႀကီးမားမား ေျပာင္းလဲသြားျခင္း မရွိဘူး။ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ဟာ တိုးတက္သင့္တဲ့အတိုင္းအတာအထိ တိုးတက္ၿပီးၿပီဆိုရင္ ေျပာင္းလဲမႈဆိုတာလည္း သိသိသာသာ ႏွေးသြားတာမ်ိဳးမလား။ သူနဲ႕ ဝမ္ရိေပၚဟာလည္း သံသရာလည္လို႔ အခု ေနာက္တစ္ေခါက္ ကားထဲမွာ အတူတူ ထိုင္ေနၾကတယ္။ New York ရဲ႕ ရႈပ္ေထြးတဲ့လမ္းေပၚမွာ ပိတ္မိေနရင္း ေရွ႕က မီးပြိုင့္ကို ေစာင့္ေနၾကတယ္။
“New York ကိုပဲ ျပန္လာခဲ့တာလား?”
ကားေမာင္းေနတဲ့ေကာင္ေလးက ခဏေလာက္ ေတြးလိုက္ၿပီးေနာက္ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေမးလိုက္တာျဖစ္တယ္။
“အင္း အခ်ိန္မေလာက္လို႔ေလ စီစီတို႔ လင္မယားနဲ႕ေတာင္ အတူတူစားခဲ့ေသးတယ္”
“အဲ့အခ်ိန္ ငါ LA မွာ ထင္တယ္”
ဝမ္ရိေပၚက ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ကားကို ညာဘက္ေကြ႕လိုက္တယ္။ Navigation က ေျပာေနပုံအရ သူတို႔ငွားထားတဲ့ တည္းခိုခန္းကို ေရာက္ခါနီးေနၿပီျဖစ္တယ္။
ေရွာင္းက်န႔္က ခဏေလာက္ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီးကာမွ ေျပာလိုက္တယ္။
“ငါ အဲ့တိုက္ခန္းကို တစ္ေခါက္ ျပန္သြားခဲ့ေသးတယ္”
ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြ ရပ္တန႔္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ေရွာင္းက်န႔္ကို အလန႔္တၾကား ၾကည့္လိုက္တာ အေနာက္ကကားက ဟြန္းတီးၿပီး လမ္းဖယ္ခိုင္းရတဲ့အထိပဲ။ အဲ့က်မွ အာ႐ုံ ျပန္ကပ္သြားတယ္။
“ဘယ္တုန္းကလဲ?”
ေမးလိုက္တဲ့အသံဟာ သိပ္ၿပီးေတာ့ တည္ၿငိမ္မႈ ရွိမေနဘူး။
“ငါ့မာမားနဲ႕ ျပန္လာတုန္းကပါ အိႏၵိယအမ်ိဳးသမီးႀကီးနဲ႕ေတာင္ လမ္းမွာ ဆုံခဲ့ေသးတယ္ မင္းက သူ႕ေခြးအတြက္ ေခြးစာေတြ ေပးခဲ့ေသးတယ္တဲ့”
“အင္း”
ဝမ္ရိေပၚက တျခားဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။
“မင္းက ငါနဲ႕အတူ LA မွာ အတူေနဖို႔ သြားမွာလို႔ သူ႕ကို ေျပာခဲ့တယ္ဆို ဘာလို႔လဲ? သူ႕ကို ရွင္းျပရမွာ ပ်င္းလို႔လား?”
“အင္း”
“အဲ့ေခြးက ငါ့ကို သေဘာမက်ေသးဘူး"
ေရွာင္းက်န႔္က အသံကို ႏွိမ့္ေျပာလိုက္တာျဖစ္တယ္။ သူ႕ကိုယ္သူ သေဘာမတူတဲ့ေလသံေလးနဲ႕ ခပ္တိုးတိုးလည္း ရယ္လိုက္ေသးတယ္။
“အဲ့ေခြးမွာ အလွအပကို မခံစားတတ္တဲ့ျပႆနာ တကယ္ရွိေနတာပဲ”
ဝမ္ရိေပၚဟာ ကားကို ေထာင့္ခ်ိဳးထဲ ေကြ႕ခ်လိဳက္ရင္း ခပ္ေအးေအး တုံ႕ျပန္မႈ ေပးလာျခင္းျဖစ္တယ္။
ေရွာင္းက်န႔္လည္း ရယ္လိုက္တယ္။ ဝမ္ရိေပၚရွိရာဘက္ကို မွီလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သက္ျပင္းခ်လိဳ႕ ေျပာလိုက္တယ္။
“ငါ အရမ္းကံေကာင္းတယ္ မင္းေရာပဲ”
ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ဝမ္ရိေပၚဟာ စကားထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ မီးနီေနတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး လက္လွမ္းလို႔ ေရွာင္းက်န႔္ရဲ႕ ပါးကို ဖြဖြေလး ကုတ္ျခစ္လိုက္ေလတယ္။
ဒီတစ္ေခါက္ သူတို႔ ဒီမွာ ၁၀ ရက္ေနမွာျဖစ္တယ္။ ၆ ရက္ကို New York မွာေနၿပီး က်န္တဲ့ရက္ LA ကို သြားမွာျဖစ္တယ္။ ဝမ္ရိေပၚအေမဟာ ေရွာင္းက်န႔္ကို သူ႕အေဒၚနဲ႕ ေတြ႕ေပးဖို႔ ေျပာထားလို႔ျဖစ္တယ္။
မေန႕က သူတို႔ရဲ႕ အတန္းေဖာ္ စီနီယာအစ္မလင္မယားနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ၿပီး ဒီေန႕မွာေတာ့ ဘာအစီအစဥ္မွ မလုပ္ထားရေသးဘူး။ ေရွာင္းက်န႔္ကေတာ့ ဟိုနား ဒီနား လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကဖို႔ ေျပာထားတာရွိတယ္။
ဒီေန႕ ရာသီဥတုက သိပ္မေကာင္းဘူး။ ႏွစ္ေယာက္လုံးကလည္း ထီးမယူလာခဲ့ၾကဘူး။ အျပင္မွာ မိုးဖြဲေလး ႐ြာေနတယ္။ စားေသာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘုရားေက်ာင္းကို သြားလည္ဖို႔ ေရွာင္းက်န႔္က ေျပာလာတယ္။
St. Patrick's Cathedral (စိန႔္ပက္ထရစ္ဘုရားေက်ာင္း) ဟာ Fifth Avenue ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္မွာ ရွိၿပီး Rockfeller Center ရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ တည္ရွိတယ္။
မိုးကတျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ပိုပိုသည္းလာတယ္။ ဒီေန႕ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ဘာ service မွ ရွိမေနသလို လူလည္း သိပ္မရွိဘူး။ ႏွစ္ေယာက္သား အထဲကို ဝင္သြားလိုက္တယ္။ အထဲမွာ လူမည္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကလည္း သူမကေလးနဲ႕အတူ ဟို ဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။
“တကယ္လွတာပဲ”
ေရွာင္းက်န႔္ဟာ ေခါင္းကိုေမာ့လို႔ မ်က္ႏွာၾကက္ကို ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္တာျဖစ္တယ္။ Gothic စတိုင္ ဗိသုကာပညာလက္ရာေတြဟာ တကယ္ကို လွတယ္။
တိုင္လုံးေတြ၊ ပန္းကႏုတ္ေဖာ္ထားတဲ့ တံခါးေတြ၊ လမ္းေတာက္ေလွ်ာက္ ရွည္လ်ားတဲ့ မ်ဥ္းေကြးပုံစံလိုင္းေၾကာင္းေတြ။ ဘုရားေက်ာင္းႀကီးတစ္ခုလုံးဟာ တည္ၿငိမ္တဲ့ သိကၡာတရားေတြ အျပည့္နဲ႕ ခမ္းနားေနတယ္။ အနည္းငယ္ေသာ လွ်ို႔ဝွက္ဆန္းၾကယ္မႈနဲ႕အတူ ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ အေငြ႕အသက္တို႔ပါ ေရာယွက္ေနတယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးဟာ ဘာသာတရား ကိုင္းရွိုင္းသူေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခု ဒီမွာ ရပ္ေနတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္ ေရွာင္းက်န႔္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ထူးဆန္းတဲ့ ခံစားခ်က္ေလး ျဖစ္ေပၚလာတယ္။
“ဘယ္လိုေတာင္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လြန္းတာလဲ”
ေရွာင္းက်န႔္ဟာ သူ႕ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ တအံ့တဩ ေျပာလိုက္တာျဖစ္တယ္။
“အင္း”
ဝမ္ရိေပၚဟာလည္း သူ႕အေနာက္က လိုက္ေနတာျဖစ္တယ္။ သူလည္းပဲ တခ်ိန္လုံး လိုက္ၾကည့္ရင္း တအံ့တဩျဖစ္ေနတယ္။
ေနာက္ထပ္ လူေတြ ဘုရားေက်ာင္းထဲ ဝင္လာတယ္။ ေရွာင္းက်န႔္က ဝမ္ရိေပၚနားကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ ဖုန္းထုတ္ၿပီး ဓါတ္ပုံရိုက္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီ့ေနာက္ ဝမ္ရိေပၚကို ဆြဲလို႔ ဝတ္ျပဳတဲ့ ထိုင္ခုံတန္းေတြမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။
“ေျပာၾကည့္ ဒီကမၻာမွာ ဘုရားသခင္ တကယ္ရွိရဲ႕လား၊ ၿပီးေတာ့ ဒီအရာေတြအကုန္လုံးကို သူစီစဥ္ခဲ့တာလားဆိုတာကို?”
ေရွာင္းက်န႔္က ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေမးလိုက္တာျဖစ္တယ္။
“ဘယ္အရာေတြ အကုန္လုံးလဲ?”
ေရွာင္းက်န႔္က သူ႕ေခါင္းကို လွည့္လို႔ ဝမ္ရိေပၚကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ ႏူးညံ့ညင္သာတဲ့အမူအရာေတြ ရွိေနတယ္။ အနည္းငယ္ေသာ အၿပဳံးေလးနဲ႕အတူ သူ႕မ်က္ဝန္းေတြဟာ ေရကန္ထဲကို ျဖာက်ၿပီး ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနတဲ့ ေနေရာင္ျခည္အလင္းတန္းသဖြယ္ ေတာက္ပေနတယ္။ အၿမဲတမ္းလည္း အဲ့လို ေတာက္ပေနတာျဖစ္တယ္။
“မင္းနဲ႕ငါေလ”
ေရွာင္းက်န႔္က စကားကို တစ္လုံးခ်င္းစီ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလး ေျပာလိုက္တာျဖစ္တယ္။
ဝမ္ရိေပၚက ဘာမွ ေျပာမလာဘူး။ သူနဲ႕ ေရွာင္းက်န႔္ဟာ ေဘးခ်င္းကပ္ ထိုင္ေနတယ္။ အရမ္းနီးကပ္ေနတာမဟုတ္သလို ေဝးကြာေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ လူတဝက္စာ ေနရာျခားတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းထဲကို လူေတြ ထပ္ဝင္လာၾကၿပီျဖစ္တယ္။ နိုင္ငံေပါင္းစုံက လူေပါင္းစုံဟာ သူတို႔ ဘာသာစကားနဲ႕ ခပ္တိုးတိုး စကားေျပာေနၾကတယ္။
ေရွာင္းက်န႔္က လက္ကို ျမႇောက္လိုက္ၿပီးေနာက္ နဖူးေရွ႕ကို က်ေနတဲ့ဆံပင္တခ်ိဳ႕ကို ေဘးကို သပ္တင္လိုက္တယ္။ ဝမ္ရိေပၚကို ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး ေခါင္းကို အေရွ႕ျပန္လွည့္သြားတယ္။
ခဏေလာက္အၾကာမွာ ဝမ္ရိေပၚဟာ ႐ုတ္တရက္ အသံတိုးတိုးနဲ႕ ေျပာလာတယ္။
“ေပ်ာ္႐ႊင္ေသာေမြးေန႕ပါ ေပါင္ေပါင္း”
ဒီေန႕ဟာ ေရွာင္းက်န႔္ရဲ႕ ေမြးေန႕ျဖစ္တယ္။ မေန႕ညကလည္း တေခါက္ အတူတူ က်င္းပခဲ့ၿပီးၿပီ ျဖစ္တယ္။ ဒီတေခါက္မွာေတာ့ ေရွာင္းက်န႔္ဟာ ဘာအေထြအထူးမွ စီစဥ္ထားျခင္း မရွိပါပဲ ဝမ္ရိေပၚနဲ႕အတူ New York ကို လာခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အခုလိုလာတာ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ခံစားရတာေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။
သူ႕ေဘးက လူဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ႏွာေတြ ပူႏြေးလာခဲ့တယ္။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ ဒီလိုစကားကို ၾကားရတာ နည္းနည္းေလး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိထားေနရတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးျဖစ္ေစတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ မရွိတဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားေစတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးလို႔ ေျပာရမလား ဒါမွမဟုတ္ သူေတာ္စင္ နတ္ဘုရားေတြကို မေလးစားသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေစတယ္လို႔ ေျပာရမလား။
ဝမ္ရိေပၚက တျခားဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ ေရွ႕က ခုံတန္း ေက်ာမွီေပၚ သူ႕လက္ကို တင္ထားၿပီး ေရွ႕ကို ၾကည့္ေနတယ္။ ေရွာင္းက်န႔္တစ္ေယာက္ သူ႕ေခါင္းကို ငုံ႕လိုက္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ လက္အစုံဟာလည္း ေရွ႕ခုံတန္းေက်ာမွီေပၚ တင္ထားတာျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီ့ေနာက္ သူ႕ရဲ႕လက္ကို တျဖည္းျဖည္း ေဘးကို ေ႐ႊ႕လိုက္တယ္။
သူ႕ရဲ႕လက္သန္းေလးဟာ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ အနည္းငယ္ေကြးေနတဲ့ လက္သန္းနဲ႕ ဖြဖြေလး ပြတ္တိုက္မိသြားတယ္။
ေနာက္ထပ္တျခား ျပင္းျပတဲ့ ထိေတြ႕မႈေတြ မရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ တျခားလႈပ္ရွားမႈေတြလည္း မရွိဘူး။
ႏွစ္ေယာက္သားဟာ အဲ့အတိုင္းပဲ လက္သန္းခ်င္းေလး ထိေတြ႕ထားရင္း ထိုင္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒီလို ႏွစ္ရာစုခ်ီေအာင္ ၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့ သမိုင္းဝင္ ဘုရားေက်ာင္းႀကီးထဲမွာ တျခားၿဂိဳဟ္ကလာတဲ့ ၿဂိဳဟ္သားေတြလို ဘယ္သူမွ မျမင္ မသိနိုင္တဲ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးတည္းသာ သိေစနိုင္တဲ့ အထူးတလည္ ဆက္သြယ္မႈမ်ိဳးနဲ႕။
သူတို႔ေဘးမွာေတာ့ ေနာက္ထပ္ လူေတြ ဘုရားေက်ာင္းထဲကို ထပ္ထပ္ဝင္လာၾကၿပီျဖစ္တယ္။ ေရွာင္းက်န႔္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ထူးဆန္းတဲ့ ခံစားမႈလွိုင္းေလး ျမင့္တက္လာတယ္။ သူ႕လက္ကို ျပန္ဆြဲယူလိုက္ၿပီးေနာက္ ေခါင္းကို လွည့္ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။
“ငါ ဗိုက္ဆာေနၿပီ တခုခု သြားစားရေအာင္”
“အိုေခ”
ဝမ္ရိေပၚက သူနဲ႕အတူ မက္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္သား ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ တံခါးေပါက္ရွိရာဆီ ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။
အေပါက္ဝကို ေရာက္သြားတဲ့ေနာက္ ေရွာင္းက်န႔္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြ ရပ္သြားတယ္။ အေနာက္ကိုလွည့္လို႔ ေနာက္တခ်က္ ၾကည့္လိုက္တယ္။
သူ အေမရိကားကို စ ေရာက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကို ေတြးမိသြားတယ္။ အဲ့တုန္းက ဘာသာတရားကိုင္းရွိုင္းတဲ့ စီနီယာအတန္းေဖာ္တစ္ေယာက္နဲ႕ ဆုံခဲ့တယ္။ သူမဟာ ေရွာင္းက်န႔္အတြက္ အေသအခ်ာေတြးေပးတဲ့သူျဖစ္ၿပီး ေရွာင္းက်န႔္ကို ဘာသာဝင္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေရွာင္းက်န႔္ကို ဒီဘုရားေက်ာင္းကို ေခၚလာၿပီး အသင္းဝင္ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ဆိုၿပီးေျပာခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ေရွာင္းက်န႔္က ျငင္းဆိုခဲ့တယ္။ သူ႕ရဲ႕ တိမ္းၫြတ္မႈကို မေျပာျပပဲ ဒီအတိုင္း သူဟာ Materialism တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္ေျပာၿပီး ျငင္းဆိုခဲ့တာျဖစ္တယ္။
အဲ့ဒီ့ စီနီယာဟာ အရမ္းကို ၾကင္နာတတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ အဲ့ကိစၥကို ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ေဘးခ်ိတ္ထားခဲ့လိုက္ၾကတာျဖစ္တယ္။
“မင္း ဘာစားခ်င္လဲ?”
ဝမ္ရိေပၚက အရင္ အျပင္ထြက္လိုက္ၿပီး ေနာက္ကို လွည့္လို႔ ေရွာင္းက်န႔္ကို ေမးလိုက္တာျဖစ္တယ္။ ဒီေနရာ အေနအထားကေနၾကည့္ရင္ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ စိတ္ဆိုးခ်င္စရာတဖြဲဖြဲ႐ြာေနတဲ့မိုးရဲ႕ လႊမ္းၿခဳံမႈေအာက္မွာ အရမ္းကို ေအးေဆးၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာေနတဲ့ပုံကို ျမင္ရတယ္။
“ဘာျဖစ္ျဖစ္ ရတယ္”
ေရွာင္းက်န႔္ဟာ ဝမ္ရိေပၚကို ၾကည့္လိုက္တဲ့ေနာက္ သူ႕ရင္ထဲမွာ လႈပ္ခတ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဝမ္ရိေပၚရွိရာဆီ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲ လွမ္းလို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး နီးနီးကပ္ကပ္ ေနလိုက္တယ္။
ႏွစ္ေယာက္သား ေရွ႕ကို ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ေလာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ၿပီးတာနဲ႕ ေရွာင္းက်န႔္က ႐ုတ္တရက္ ဝမ္ရိေပၚလက္ကို တြဲလိုက္တယ္။
ဝမ္ရိေပၚက ႐ုတ္တရက္မို႔ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္သြားေပမယ့္ သူလည္း ေရွာင္းက်န႔္လက္ကို ျပန္တြဲလိုက္တယ္။
အျပင္မွာ မိုး႐ြာေနတုန္းပဲ။ ထီးဖြင့္ရေလာက္ေအာင္ ထိုက္တန္တဲ့မိုးမ်ိဳး မဟုတ္သလို ထီးမပါရင္လည္း စိတ္တိုစရာေကာင္းေစမယ့္ မိုးမ်ိဳး။
“ဘာျဖစ္ျဖစ္ ရပါတယ္”
ေရွာင္းက်န႔္က ဝမ္ရိေပၚဘက္ကို လွည့္လို႔ ေတာက္ေတာက္ပပေလး ၿပဳံးျပရင္း ေျပာလိုက္တာျဖစ္တယ္။
“မင္းနဲ႕သာ အတူရွိေနရရင္ ဘာပဲစားရ စားရ အဆင္ေျပတယ္”
သူ႕ကိုၾကည့္ေနတဲ့ေကာင္ေလးဟာ စကားျပန္ေျပာမလာဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕လက္ကို တြဲထားတဲ့လက္ကေတာ့ တင္းတင္းေလး ဖ်စ္ညွစ္ျခင္း ခံလိုက္ရတယ္။
ေရွာင္းက်န႔္ ေတြးေနတယ္။ သူဟာ ဝမ္ရိေပၚနဲ႕အတူတူ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ မ်ားစြာေသာ ေမြးေန႕ေတြကို ျဖတ္သန္းရမွာျဖစ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီေန႕ကိုေတာ့ ထာဝရ သတိရေနမွာျဖစ္တယ္။ စိန႔္ပက္ထရစ္ဘုရားေက်ာင္းႀကီးထဲမွာ လက္သန္းခ်င္းေလး တို႔ထိထားရင္း “ေပ်ာ္႐ႊင္ေသာေမြးေန႕”ဆိုတဲ့စကား။
ဘုရားသခင္ဟာ သူတို႔လိုလူမ်ိဳးေတြကို ခ်စ္တာ မခ်စ္တာ အေရးမႀကီးေတာ့ဘူး။
ဝမ္ရိေပၚ သူ႕ေဘးမွာ အၿမဲရွိေနၿပီး သူ႕ကို ဒီလိုေလး ေမးတာကိုပဲ လိုခ်င္တယ္။
“မင္း ဘာစားခ်င္လဲ?”
ဒါကသာလွ်င္ သူ႕ဘဝမွာ ရနိုင္တဲ့ အေကာင္းဆုံးေသာ လက္ေဆာင္မြန္သာ ျဖစ္ေလတယ္...။
..
..
~ၿပီးပါၿပီ~
🍀🍀🍀🍀🍀
*Note*
Final Extra က အရွည္ႀကီးမို႔ ေရးရမွာ ပ်င္းေနတာနဲ႕ တစ္လုံးမွ မေရးရေသးဘူး။ 😅
ေစာင့္ေပးၾကပါဦး~
ေနာက္လထဲမေရာက္ခင္ေတာ့ တင္ေပးျဖစ္မွာပါ။
🍀🍀🍀🍀🍀