Abused by the Deceptive Professor [BxB]

Chapter 29

"Abused by the Deceptive Professor"

[CHAPTER 29]

"Cut with that honeybunch, it's very annoying!"

"But it's cute kaya! Honeybunch din ang pangalan ng napanalunan mong pink teddy bear sa'kin last week, and I'm keeping that in my room."

"But honey, I don't like it. Stop calling me honeybunch, it's disgusting."

Sa pang-aasaran nilang dalawa, tila hindi na nila maalala na nasa harapan pa nila ako, dahil tila halos magpalit na ang mukha nila sa sobrang dikit. Nakalingkis pa rin si Ms. Avery sa balikat ni Professor Montecillo, at kulang nalang pati asin ay langgamin sa sobrang sweet ng alitan nilang dalawa.

I hate to admit it, pero tila hindi ko nagugustuhan ang nakikita ko.

"By the way," Humarap sa'kin si Ms. Avery. "Sabihin mo lang sa'kin kung may ginawang kalokohan itong si honeybunch sa'yo, Mr. Chavez. Dahil ako ang mismong magdidisiplina sa lalaking 'to." Natatawa niyang sabi and she pinched his nose.

Hindi pa rin nagsi-sink in sa'kin ang mga nangyayaru, and I'm still petrified in my place. Halo-halo ang emosyong nararamdaman ko, and I don't know what to feel anymore. I'm confused, clueless, and I don't know why I felt something in my chest.

"Mauna na po ako." Napakagat na lamang ako ng labi at mabilis na lumikod sa kanila. I didn't wait for their respond, at mabilis akong tumakbo papalayo. My visions were blurry, and I can't see clearly.

Teka, naiiyak ba ako? But why?

Hindi ko alam kung sana ako dadalhin ng mga paa ko, dahil takbo lamang ako ng takbo at wala akong pakialam kung sino-sino man ang makabangga ko. Bakit ba ako nagkaka-ganito?

Ngunit sa sobrang bilis ng pagtakbo ko ay hindi ko namalayan ang isang lalaki na harap ko, and in just a split of second, I crashed infront.

"Ahh!"

"Aww!"

Hindi ko napansin na may lalaki pala sa harap ko, 'cause I'm driven by my emotions. I crashed infront, at sa lakas ng impact naming dalawa ay inakala ko na ang sahig ang sasalo sa'kin, ngunit naramdaman ko ang pares ng mga kamay ang yumakap sa katawan ko, and I landed in a soft-muscular surface.

Nalaki ang mga mata ko and I gasped in surpise when I met a pair of chocolate-colored eyes na nakatitig lamang din sa akin. Hindi ko alam kung anong gagawin ko, dahil sa sobrang bilis ng pangyayari namalayan ko na lamang na nakapatong ako sa isang lalaki.

We're both caught-off-guard, at tila napako na lamang ang tingin namin sa isa't-isa. Hindi ko mawari, but his eyes are familiar. It is as same as Mr. Montecillo's eyes. I can feel his biceps wrapping around my waist, at siya man ay tila hindi niya napansin 'yon 'cause he's also in a state of shock.

Mabilis kong iniiwas ang tingin ko, 'cause I remember my Professor's resemblance because of his eyes. Nang maramdam ko na pinagtitinginan na kami ng mga tao sa paligid, I wasted no more tile at mabilis na kumawala sa lingkis niya at mabilis na tumayo. Mas nangingibabaw sa akin ang nararamdaman ko ngayon dahil sa nasaksihan ko between my Fine Arts and Physics Professor, kaya I got no chance to say sorry for him at muli akong tumakbo.

"Hey… hey wait—"

He attempted to catch me, ngunit mas mabilis akong tumakbo 'cause I can't take the crowd's eyes. Ngunit napagtanto ko na his voice is also familisr, pero hindi ko masyadong maalala kung saan ko ito narinig. Wait…

Is it from the hospital noong kasama ko si Sir Marcus pauwi ng mansyon?

I shook my head trying to clear the rounding thoughts in my head at muling pinagpatuloy ang pagtakbo ko. Wala na akong panahon para pa rito, kaya kumaripas ako ng takbo papunta sa comfort room. I cannot go to the library dahil siguradong sarado pa 'yon, and comfort room is one of the safest way to release the tension inside me.