Abused by the Deceptive Professor [BxB]

Chapter 25

"Abused by the Deceptive Professor"

[CHAPTER 25]

NAPABALIKWAS ako sa aking pagkakagising nang maramdaman ko ang malakas na pagyugyog sa akin ng isang tao. Iminulat ko ang aking mga mata and trying to catch my breath. My heart skipped a beat nang makita ko kung sino ang babaeng nasa harapan ko.

It was Mom!

"Diyos naming mahabagin! Sir Denise, ayos lang po ba kayo?" Nag-aalalang tanong niya sa'kin. Mabilis akong napayakap sa kaniya, 'cause I still feel my organs trembling in fear. Nanlalamig ang mga kamay ko at patuloy na tumutulo ang pawis at luha sa aking mukha. The scene once again caught my mind at hindi ko maiwasang mapaluha na lamang.

"Mom! P-P-Please, d-don't leave m-m-me..."

Ngunit mabilis siyang kumawala sa akin at pilit na yinuyugyog ang aking braso. "Sir Denise! Hindi ako ang Mom mo, si Tessy ito. Si Tessy ito! Nagha-hallucinate ka lang."

Doon lamang ako nahimasmasan at unti-unting naglaho ang mukha ni Mom, kasabay nito ang pagguhit ng mukha ni Ate Tessy. Napakagat na lamang ako ng labi at muling bumigat ang nararamdaman ko sa aking dibdib.

"I'm sorry. I'm sorry Ate Tessy!"

It's been years, pero hindi ko pa rin matanggap na wala na siya.

Nanunumbalik pa rin sa akin ang mga panahon kung saan nasaksihan ko kung paano siya bawian ng buhay, and I'm still blame myself for what happened, dahil alam kong kailangan kong akuin ang lahat ng kasalanan na ginawa ko. It wasn't her fault, nor dad. I am, I am the one to blame!

"M-My... m-my m-m-mom..." I hoarsed in whisper. I pursed my lips at mas lalong hinigpitan ang pagkakayakap ko kay Yaya. I know I'm now showing weakness---which is I hate to do, pero dito ko lamang nailalabas ang lahat ng bigat ko sa dibdib. The darkness descended, crawling through my soul, covering my heart with grimness. Masakit pa rin kahit ilang taon na ang nakalipas.

I buried my face in her chest in grief at inilabas sa kaniya ang sakit. Aside from Nanny, isa rin si Ate Tessy na tumayo bilang pamilya ko. She treated me like her own brother kahit limang taon ang tanda niya sa'kin. Nagpapasalamat talaga ako at kahit hindi ko pa rin maramdaman ang buong pagmamahal ni Dad, nandyan naman silang dalawa ni Nanny at handang iparamdam sa akin na hindi ako nag-iisa sa laban.

"Tahan na, Sir Denise. Ano bang nangyari sa'yo? Naglilinis lang ako sa master bedroom nang marinig kitang umuungol sa kwarto mo na parang binabangungot ka. Masamang panaginip nanaman ba?" Umangat ang ulo ko at mabilis kong pinunasan ang mga luha sa aking pisngi at tumango.

"A-Another nightmare...I dreamt about mom passing away, again." My voice cracks at hindi ko mapigilang mapaluhang muli.

Muli niya akong yinakap, "Magiging okay rin ang lahat, Sir Denise. Malalagpasan mo rin ito." She comforted at napangiti na lamang ako.

I'm really lucky to have her and Nanny.

Nagtagal muna kami ng ilang minuto, at nang masiguro niyang kalmado na ako ay agad na siyang tumayo.

"Ayos ka na ba talaga?" Nag-aalalang tanong niya at muling kinuha ang mop na nakadantay malapit sa pintuan ko. "Hindi ka na ba aatakihin ng bangungot mo?"