Abused by the Deceptive Professor [BxB]

Chapter 14

"Abused by the Deceptive Professor"

[CHAPTER 14]

HIS WORDS left me puzzled, at lutang na lutang akong sumusunod sa likod niya at iniisip pa rin kung ano ang ibig niyang sabihin. He's also in a dead silence at hindi man lang nagsasalita.

Ang awkward. Sobrang awkward.

Hindi ko alam, pero nararamdaman ko pa rin ang init ng yakap niya sa'kin. I don't know, but I want to feel it, again? No! Denise, you shouldn't be! Porket niyakap ka niya, nagiging marupok ka na? This shouldn't be like this!

You need to learn now to restrain yourself with his embrace, h'wag na h'wag kang magiging marupok sa harap niya. Tatagan mo ang loob mo!

Napapikit na lamang ako at napabuntong-hininga. I shouldn't be thinking with these thoughts circling around my head. Dapat iniisip ko na lamang kung anong gagawin ko if ever na malaman ni Dad na kasama ko ang professor ko for a damn one and a half day.

Muli akong napalingon sa kaniya, and he's now holding spare keys with his fingers at lumilikha ito ng ingay sa tahimik na parking lot. Nang makarating kami sa isang itim na kotse ay lumuwa ang mata ko at napanganga ako sa gulat.

Is this a Porsche GTS 911?

Muli ko siyang liningon with my astounding expression, ngunit walang emosyon ang nakaukit sa kaniyang mukha. It seems like he's just a cold person without any emotions. Speaking of cold, kanina pa tumatama sa balat ko ang napakalamig na temperatura dito, at kanina pa ako nanginginig sa lamig. Mabilis siyang humakbang papalapit sa pinto ng driver seat at naiwan akong mag-isa sa likod ng sasakyan niya.

Napalingon siya sa'kin at unti-unting gumuguhit ang pagtataka sa kaniyang mukha nang buksan niya ang pinto. "What are you waiting for?" Ramdam ko ang bigat ng tono sa kaniyang boses, and I think he's still mad.

"Ahhh, right."

Mabilis akong humakbang papalapit sa pinto ng back seat, and I wad about to open it nang bigla siyang magsalita ulit.

"Do you see me as your driver? Seat at the passenger seat!" Madiin niyang sabi, ngunit ramdam ko pa rin ang lamig sa kaniyang boses. Namula naman ang mukha ko sa kahihiyan, at doon ko lang narealize that I'm acting rude all of a sudden kaya mabilis akong lumapit sa pinto ng shotgun seat at mabilis na pumasok doon. Mabilis kong inayos ang sarili ko at matulin lamang akong tumingin sa windshield,

Awkward.

Dead.

Silence.

Nanatiling nanlalaki ang mga mata ko, and his intimidating aura is spreading throughout the corners of the car and I'm anxious because of his terrifying presence. Hindi ako sanay sa ganitong pakiramdam, at nakatulala lamang ako sa puno na nasa harapan namin.

"By the way," Napalingon ako sa kaniya nang muli siyang magsalita. Kita kong pinindot niya ang isang maliit na red button sa gilid ng armrest at kusa itong bumukas, at nanlaki ang mga mata ko sa gulat nang makita ko ang kanina ko pa hinahanap.

He took and showed it to me. "You might be looking for this." Saad niya at ipinakita sa'kin ang phone ko. Napakunot ang noo ko at muling tumingin sa kaniya.

"Bakit nasa 'yo 'yan?"

He raised his chin. "I'm just reassuring na kung magsusumbong ka man kay Mr. Chavez, at least I'm holding the line between you and him."

"Hindi ako magsusumbong."

"You should be."

Mabilis kong hinablot ang phone ko sa kamay niya. Pinindot ko ang power button at nang magbukas ito ay dead battery na pala. It's just only one percent ngunit sobrang daming miss calls and text galing kay Dad.