Abused by the Deceptive Professor [BxB]

Chapter 22

"Abused by the Deceptive Professor"

[CHAPTER 22]

"I can explain. But first, let-your-son-go." Napalingon ako sa kaniya at seryoso ang mukha niya habang nilalabanan ang tingin ni Dad, at nagulat ako nang marahan niyang hawakan ang magkabila kong balikat. "He seems so tired of what we 'did'. That's why think he needs some rest." He teased at nagulat ako nang palihim niya akong kindatan.

Napabitaw si Dad sa pagkakahawak sa'kin, kaya mabilis akong lumayo ng kaunti sa kaniya sa takot na baka saktan pa niya ako. He seems so bothered kung bakit nandito si Sir Marcus, at tila hindi pa rib makapaniwala sa nangyayari. Until we heard him snaps his fingers, at nakita kong dali-daling lumapit sa'min si Ate Tessy.

"Tessy, take him to his room," At itinaas niya ang cuff ng suot niyang sleeves. "I'm going to have business with this one." He added at napatango na lamang si Ate Tessy. Dad's aura is now terrifying, na parang makakapatay na siya ng tao. Hindi ko na siya makilala, dahil unti-unti na siyang nagbabalik sa dati niyang pagkatao.

Hindi ko na lamang siya nilingon, at akmang hahakbang ako paalis nang bigla niyang hablutin ang braso ko at hinawakan ng mahigpit, mahigpit na mahigpit to the point that he could crush my bones. I paused ngunit hindi ako lumingon sa kaniya, "We're still not done talking, Denise." Mahinang bulong niya ay pinakawalan ako.

Napahawak ako sa braso ko and my skin is too sensitive enough upang bumakat ang kamay niya roon. Sa sobrang takot ay mabilis kong kinapitan ang kamay ni Ate Tessy at hinila papasok ng mansyon.

I kept on running, never taking a look back. Hanggang sa napahinto ako at napahawak sa braso ni Ate Tessy dahil sa panghihina ko. "Sir Denise, okay ka lang ba?" I nodded as a respond.

"Pinasunod ako ng Nanny mo rito at siya ang pumali sa'kin sa dirty kitchen dahil daw nag-aalala siya sa pwedeng gawin ng Daddy mom Ayos ka lang ba talaga? Nanginginig ka." I nodded again.

"Don't mind me, ate." Mabilis kong hinubad ang suot kong bag. "Pakidala na lamang po itong bag ko sa laundry, p-please a-ate." My voice cracked, wala itong nagawa kun'di tumango, kinuha ang suot ko bag at lumakad palayo.

My nerves were still trembling, and I can't calm my body. I cannot blame myself from being traumatized dahil sa galit ni Dad sa'kin, since he never showed any anger towards me since the day na may nangyari sa'king masama. I tried to calm my nerves, huminga ako ng malalim at pilit pinapatatag ang loob ko.

Kaya mo 'to, Denise! Kaya mo 'to.

Kahit nanlalambot man, mabilis kong tinahak ang daan papunta sa kwarto ko. My knees are shaking at napapakapit ako sa gilid ng staircase. Muli akong huminga ng malalim at pilit na h'wag mapahikbi. Mabilis akong humakbang paakyat ng kwarto ko, and when I reached the door and pinihit ko ang doorknob at mabilis na itinapon ang katawan ko ro'n.

Doon na lumandas ang mga luhang pinipigilan kong kumawala. Damn it, sa mga ganitong pangyayari ay sumasagi sa isip ko ang imahe ni Mom. The way she defend me to my ruthless father, the way na hinehele niya ako while whining in her chest hanggang sa makatulog ako, and the way she smiled at me ay nagbalik sa isipan ko.

Happy Mother's Day, mom.

Siguradong hindi ko mabibisita ang puntod ni Mom, dahil masyadong mabigat ang pressure sa bahay at hindi pumasok sa isip ni Dad na Mother's Day ngayon. Kusang tumulo ang mga luha sa pisngi ko. I miss my mom. I really really miss you, mom. Bakit pa kasi nangyayari ang lahat ng ito? Kun'di lang talaga ako pumunta sa bahay ni Sir Marcus, siguro ay nasa mabuting kalagayan pa ako at hindi nagdudusa ng ganito.

I regret everything.

I'm starting to regret the things na pinagsamahan namin. I know myself, mabilis akong ma-attach sa tao and I can't deny that I'm slowly attached to my professor. Pero kailangan kong pigilan 'to, hindi pwede. This ain't right! He's my damn professor for pete's sake, and as early as possible I should've cut the strings na nagkokonekta sa'ming dalawa.

Inshort, I need to distance myself to him from now on.

Napahawak ako sa dibdib ko nang muling magbalik sa alala ko ang maamo niyang mukha. Nanumbalik sa isipan ko ang mga pangyayari sa ospital, and I saw how caring he was. At hindi ko mapigilang lumambot sa mga mabubuting ikinikilos niya.

I smacked my chest and cried outloud. Arghhh! Anong nangyayari sa'kin. I'm slowly losing myself at hindi ko na makilala pa ang sarili ko. Bakit ako bumibigay sa kaniya? I never lust over him since nasa campus kami, pero bakit parang gano'n ang nangyari sa'min.

Tumayo ako at mabilis na pinunasan ang mga luha sa pisngi ko. Mabilis kong hinanap ang charger ko at mabilis na ichinarge ang phone na nasa bulsa ko.

Mabilis kong hinubad ang buong kasuotan ko at itinapon na lamang kung saan-saan, leaving myself completely naked at boxer na lamang ang suot ko. Hindi ko alam, but I'm too comfortable to sleep kung wala akong suot ng kung ano.

Matapos 'yon, itinapon ko ang sarili ko sa kama at yinakap ang mga unan na nasa tabi ko. Napapikit na lamang ako nang maalala ko ang mukha niya. Kahit anong gawin ko, he keeps on entering my mind. Bakit ganito? Sa tuwing naiisip ko siya, bigla-bigla na lamang bumibilis ang tibok ng puso ko at nagkakaroon ng paru-paro sa tyan ko? I hate it. I hate this feeling, but I can't resist it.

Napakagat na lamang ako ng labi at pilit na pinapatulog ang sarili ko, 'cause I know I will need more energy para harapin ang lahat ng ito. Ngunit isang tanong na lamang ang umiikot sa isipan ko bago ako lamunin ng kadiliman,

Is it really possible to fall inlove, if both of our worlds swirls in storms of lust and desires?

SMOKESTONE | © 2020