⚓️
Nilüfer, ismi gibi bataklıkta yetişen eşsiz bir çiçek. Yaşadığı hayat sebebiyle çoğumuzun anlayamayacağı kadar sevgiye muhtaç. Kalbi ise yaşadığı o bataklığa rağmen tertemiz.
Onun için hayat, bir gece vakti çalıştığı bardan çıkarken mahallelinin...
Biliyor musunuz buralar sizin yorumlarınız ile güzelleşiyor. Güzelliğinizi eksik etmeyin❤️
Bu kez oy sınırımız 550 olsun, bir önceki sınır beni epeyce telaşa soktu :))
Tıpkı önceki bölümde dediğim gibi sınır dolmasa bile bölümü tamamladığım anda yayımlarım ama siz yine de oy vermeyi ihmal etmeyin❤️
Keyifli okumalar🌸
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
7. Bölüm "YANGIN YERİ"
⚓️
Karlar yağmıştı gönlüme, buz tutmuştu kalbim...
Ben için için erirken kar yığınlarının ardından doğacak güneşin hayalini kuruyordum. Bilmiyordum, güneş doğmazmış benim kalbime. Böyleydim ben belki de, kabullenmem gerekiyordu.
Sevilmiyordum...
Ne ben ne de buz tutmuş kalbim, sevilmiyordu. Kimseyi suçlamaya gerek yoktu ki... Bu benim kusurumdu.
İçime çektiğim derin bir soluk, kalbimdeki buzları çatırdatırken bir adımla geriye çekildim.
"Bana bak!" Diye bağırarak ileriye atılan Hanzade'yi de geriye çekmeye çabaladım ama o, benden önce kabullenmişti; kalbindeki buz kütlesini. Bu yüzdendi rahatlığı, cesareti ve korkusuzluğu... Kaybedecek neyi vardı ki? Kovulsa alışmış, dövülse acısızdı.
Hiçbir çekince duymadan bir adımla daha ileriye çıkarak ateş saçan gözlerini, Ali Karan'ın, öfkesi bir kibrit gibi alevlenip usulca sönen gözlerine dikti.
"Senin evine kalmadı bu kız!" Diye bağırdı avazı çıktığı kadar.
Bu kız... Burukça gülümsedim.
Çok evsiz kalmıştı bu kız. Çok ağlamıştı. Çok kırılmıştı ama hiç bu kadar dağılmamıştı.
Çünkü bu kız, ilk kez kalbinden vurulmuştu...
Şu anda susmak yerine konuşmayı seçseydim kelimelerim hissettiklerimi anlatmaya yetecek kadar kuvvetli miydi, bilmiyordum.
Nasıl anlatacaktım ki, iki günde kalbime düşen ateşi? Nasıl söyleyecektim kalbime düşen ateşin beni alev alev yaktığını? Nasıl dillendirecektim acılarımı? Oysa senelerce susmuştum ben her acıma... Şimdi neden dilime gelip dudaklarımdan dökülemedikleri için canımı yakıyorlardı?
Ali Karan da benim gibi sessizliği seçmişti. Bendeki ateşin bir parçası da ona aitti. Sanırım ben alev alev yanarken o da biraz sızlıyordu...
"Hanzade," diye mırıldandım. Başım öne eğikti. Gözlerime düşen ateşin kırmızı rengini kimse görmesin istedim. "Tamam, gidelim biz..."
